บทที่ 11

แต่ถึงแม้ว่าจะตกลงปลงใจ ยอมทำตามข้อเสนอของฉือหย่งหลิงไปแล้ว แต่การจะทำเรื่องอย่างว่ากับฉือหย่งหลิง เพื่อให้คนเองมีทายาทให้กับสกุลฉือ สำหรับสตรีอย่างนางแล้วนั้น เรื่องนี้ใช่ว่า จะคิดแล้วทำได้ทันทีเสียเมื่อไหร่ หญิงสาวจึงขอเวลาทำใจอีกสักหน่อย เพื่อให้จิตใจพร้อมกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น ฉือฟางอินจึงผัดผ่อนเรื่องนี้ไปเรื่อยๆ จนเวลาผ่านไปกว่าครึ่งเดือน นางยังคงแสร้งทำตัวปกติราวกับว่า เรื่องคำทำนายและข้อตกลง ระหว่างนางและฉือหย่งหลิงนั้นไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน จนกระทั้งในวันหนึ่ง ขณะที่หญิงสาวกำลังเพลิดเพลิน กับการทำความสะอาดเรือนอยู่นั้น หูของนางก็แว่วเสียงพ่อบ้านหม่า ส่งเสียงเรียกอยู่ที่หน้าประตูเรือน

“พ่อบ้านหม่า มีเรื่องอันใดหรือ”

“จดหมายจากแคว้นหลูขอรับ”

“แคว้นหลู?”

“ขอรับ ทหารที่ทำมาส่ง บอกว่าเป็นจดหมายสำคัญ ที่ต้องส่งให้ถึงมือฮูหยินขอรับ”

“เข้าใจแล้ว ขอบใจท่านมาก”

“ยินดีขอรับ เช่นนั้น ข้าน้อยต้องขอตัวก่อน”

ทันทีที่พ่อบ้านหม่ากลับออกไป ฉือฟางอินจึงรีบเปิดจดหมายออกด้วยความร้อนใจ เพราะคนจากแคว้นหลู ที่ส่งจดหมายมาหานางได้นั้น ก็คงจะมีเพียงบิดาของนางผู้เดียว แต่ทว่าเนื้อความในจดหมายนั้น ทำเอาฉือฟางอินแทบจะยืนไม่อยู่ เมื่อเนื้อความจดหมายนั้น บอกว่าบิดาของนางได้รับบาดเจ็บ ในระหว่างการต่อสู้ กับกลุ่มโจรป่าที่ลอบเข้ามาทำร้าย และขโมยเสบียงชาวบ้านในเมืองจิ๋น ซึ่งเป็นเมืองที่ตั้งของจวนสกุลชวี่ พร้อมทั้งลอบวางเพลิงบ้านเรือนของชาวบ้าน

จวนสกุลชวี่เองก็โดนรอบวางเพลิง จนเสียหายไปหลายส่วนเช่นกัน แต่ใจความนั้นก็ไม่สำคัญเท่าใจความแรก ที่เขียนถึงอาการบาดเจ็บของแม่ทัพชวี่ เพราะแม้ในจดหมายจะระบุว่า แม่ทัพวี่จะได้รับดารรักษา อาการบาดเจ็บทุเลาลงแล้ว แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ความกังวลใจ ของฉือฟางอินลดน้อยลงได้แม้แต่น้อย หญิงสาวถือจดหมายที่อ่านจบแล้ว ด้วยมือสั่นเทาเช่นนั้นอยู่ครู่ใหญ่ ในหัวของนางเอาแต่นึกถึงเหตุการณ์ อ่านคำทำนาย ในวันพิธีกราบไหว้บรรพบุรุษสกุลฉือ และข้อตกลงที่นางได้ตอบรับฉือหย่งหลิงไปเมื่อหลายวันก่อน สลับกันไปมาอยู่เช่นนั้น ด้วยความกลัว ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับบิดานั้น เป็นผลมาจากคำทำนายหรือไม่

ตกดึกของคืนวันเดียวกันนั้น ในขณะที่ฉือหย่งหลิงกำลังนั่งตรวจงานในราชสำนักอยู่ที่เรือน พลันที่ด้านนอกก็เกิดเสียงเอะอะโวยวายขึ้น เมื่อให้เฉ่ากงหลานสมุนมือขวาออกไปดู ก็ได้การว่าเสียงเอะอะกันอยู่ด้านนอกนั่น ก็เพราะฉือฟางอินมาขอพบเขา ด้วยสภาพที่ดื่มสุรามาอย่างหนัก

“นางมาอาละวาดข้าอย่างนั้นรึ”

“มิใช่ขอรับ อ เอ่อ ฮูหยินกล่าวว่า มาพบท่านเพราะเรื่องคำทำนายขอรับ”

ฉือหย่งหลิงตาเป็นประกายทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น หลายวันมานี้ นางเอาแต่ผลัดวันเรื่องที่เคยตกลงกันเอาไว้ จนเขาคิดว่านางอาจจะเปลี่ยนใจไปแล้ว วันนี้ที่กลับมาจากวังท่านอ๋อง ได้ข่าวจากพ่อบ้านหม่าว่ามีคนจากแคว้นหลู นำจนหมายสำคัญมาให้นาง คิดเอาว่าเช้าวันพรุ่งนี้ ตนจะต้องไปถามไถ่ถึงจดหมายนั่นกับนางเสียหน่อย ไม่คิดมาก่อนว่านางจะมาหาเขา ด้วยเรื่องคำทำนายในเวลานี้ ด้วยสภาพเช่นนั้น หรือใจความในจดหมายที่ส่งมา อาจจะเกี่ยวกับบิดาและสกุลดื่มของนางก็เป็นได้

 “ปล่อยให้นางเข้ามา”

“ขอรับท่านแม่ทัพ”

แต่ไม่ทันที่เฉ่ากงหลานจะได้เปิดประตู ฉือฟางอินที่เพิ่งดิ้นหลุดจากคนรับใช้ด้านนอก ก็ผลักประตูเข้ามาเสียก่อน นางยืนหอบหายใจอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อกวาดสายตาไปแล้วสบตาเข้ากับฉือหย่งหลิง ที่มองนางอยู่ก่อนแล้ว หญิงสาวก็ตรงเข้าไปหาเขาทันที พร้อมกับกระชากคอเขาเข้ามาจุมพิต พยายามขบเม้มริมฝีปากของชายหนุ่มอย่างคนเอาแต่ใจ

จดหมายที่ถูกส่งมานั้นได้สร้างความกลัว ให้กับฉือฟางอินเป็นอย่างมาก เมื่อนึกไปถึงวันที่ฉือหย่งหลิงมาพบนาง เพื่อยื่นข้อเสนอเรื่องการแก้คำทำนายในวันนั้น ชายหนุ่มเองก็มีท่าทีแสดงออกว่า ตัวเขานั่นก็กังวลเกี่ยวคำนาย ราวกับว่าเชื่อสุดใจว่าสิ่งร้ายจะเกิดขึ้นจริงๆ หากว่าเขาไม่สามารถหาทางแก้ได้

มิหนำซ้ำเวลาเพียงไม่กี่วัน ตัวนางก็ได้รู้ข่าวไม่สู้ดีของบิดา ฉือฟางอินจึงกลัวว่า หากนางยังคงบ่ายเบี่ยงต่อไป อาจจะเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นอีกก็เป็นได้ นางถึงได้ตัดสินใจที่จะมอบกาย ให้ฉือหย่งหลิงในคืนนี้ เพื่อจบเรื่องร้ายในอนาคตทั้งหมด แต่เมื่อคิดว่าตนเองจะต้องเดินเข้าไปหาคนผู้นั้น แล้วพูดกับเขาว่านางต้องการขึ้นเตียงกับเขา ขาทั้งสองข้างของนางก็ไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้ นางถึงต้องดื่มสุราให้ตนเองไม่สติ เพื่อที่จะได้มีความกล้า ไปเผชิญหน้ากับฉือหย่งหลิง

ส่วนทางด้านของฉือหย่งหลิง ที่เป็นฝ่ายถูกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว แม้จะตกใจกับกระทำอุกอาจของหญิงสาว แต่เขาก็ไม่ได้ผลักใสนางในทันที แต่กลับตระกองกอดนางไว้ แล้วส่งสายตาให้เฉ่ากงหลานกับคนอื่นๆ ออกไปจากห้อง จากนั้นก็อุ้มพาร่างบางในอ้อมกอด ไปยังเตียงของตนที่อยู่อีกด้านหนึ่ง แม้เขาและนางจะเคยทำเรื่องอย่างว่ากันมาแล้ว

 แต่ตอนนั้นต่างคนก็ต่างไร้สติกันทั้งคู่ ต่างจากตอนนี้ที่เขามีครบถ้วนอยู่เพียงผู้เดียว ทำให้เขาหวนนึกไปถึงเรื่องการใช้ยาปลุกกำหนัด เพื่อให้อะไรง่ายขึ้นยามที่ทั้งนางและเขาถูกฤทธิ์ของยาครอบงำ แต่อีกใจก็เกรงว่ายามเมื่อขาดสติไปแล้ว ตนเองอาจจะเผลอพลาดพลั้ง ทำร้ายนางในระหว่างนั้นหรือไม่ แต่ในระหว่างที่ฉือหย่งหลิงยังไม่ตกอยู่นั้น ก็ดูเหมือนว่ามือไม้ของคนที่นอนอยู่ใต้ร่าง จะเริ่มอยู่ไม่สุขเข้าไปทุกที

“นี่เจ้า”

“เหตุใดท่านยังชักช้าอยู่อีกเล่า นี่ไม่ใช่สิ่งที่ท่านต้องการหรอกหรือ”

ฉือฟางอินกล่าวออกด้วยอารมณ์ ที่เริ่มจะไม่พอใจสักเท่าใดนัก ที่เห็นว่าฉือหย่งหลิงยังคงไม่ทำอะไรเสียที หากเขายังคงชักช้าอยู่เช่นนี้ เห็นทีว่านางคงจะต้องทำอะไรสักอย่าง

“หรือพอไม่มียาปลุกกำหนัดช่วย ท่านก็เป็นเพียงแค่บุรุษไร้น้ำยา”

“ปากดีนัก ดี เช่นนั้นก็อย่ามาหาว่าข้า รังแกเจ้าก็แล้วกัน”

กว่าจะรู้ตัวว่าตนเองนั้น ไม่น่าพูดยั่วยุชายหนุ่มออกไป ก็สายไปเกินเสียแล้ว เมื่อรสสัมผัสที่ชายหนุ่มมอบให้ ทำให้นางปั่นป่วนจนฤทธิ์ของสุรา ก็ไม่ช่วยให้ตัวนางไม่รับรู้สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นได้ ไหนจะเสียงร้องแปลกประหลาด ที่ตนเองเปล่งออกมายามที่รู้สึกหฤหรรษ์ ทำให้นางรู้สึกอับอายต่อหน้าฉือหย่งหลิง

จนต้องพยายามกลั้นเสียงหน้าอายของตัวเองเอาไว้ ด้วยการเอาฝามือปิดใบหน้าของตนเอง แต่ทว่าฉือหย่งหลิงก็เอาแต่ดึงมือนางออกอยู่ร่ำไป ส่วนตัวเขาเองที่ถูกความวาบหวามเข้าครอบงำ ยามที่ได้ยินเสียงครางของคนใต้ร่าง และเสียงร้องขอให้เขาช่วยหยุดการกระทำ อันหน้าอายอย่างน่าสงสารนั้น ก็ยิ่งทำให้เขาอยากกระทำกับนางมากขึ้นอีก

เวลาผ่านไปนานเท่าใดไม่อาจร่วงรู้ได้ แต่สิ่งที่รู้คือคืนทั้งคืนนั้น แม่ทัพหนุ่มจับฮูหยินของเขา พลิกร่างไปมาทั้งคืนจนเกือบฟ้าสาง สองเดือนหลังจากนั้น ฉือหย่งหลิงก็ได้ข่าวดีสมใจ เมื่อหมอที่เข้ามาดูอาการป่วยของฉือฟางอินที่ระยะหลัง มักจะอ่อนเพลียอยู่บ่อยครั้งอย่างไม่ทราบสาเหตุ รายงานว่าอาการอ่อนเพลียที่เกิดขึ้นนี้ เป็นผลมาจากหญิงสาวกำลังตั้งครรภ์