ชาติก่อน เซียวเฉินเหยี่ยนไม่ผิดต่อผู้ใด แต่กลับผิดต่อนางเพียงคนเดียว นางเลิกคาดหวังในตัวเขาไปนานแล้วนอกจากนี้ เขาก็ไม่มีทางช่วยนาง แต่ไรมาเขาชื่นชอบเพียงการทรมานนางเท่านั้นเต๋อเฟยมองเสิ่นหรูโจวด้วยสีหน้าซับซ้อน จากนั้นตามไปส่งเซียวเฉินเหยี่ยนสุดท้าย เสิ่นหรูโจวยังคงตกอยู่ในมือของเซียวจิ่นซีเซียวจิ่นซีค่อยๆ เดินมาที่เบื้องหน้าของเสิ่นหรูโจว มองนางอย่างผู้เหนือกว่าอย่างเย็นชา มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นอย่างได้ใจ“เสิ่นหรูโจว ในเมื่อเซียวเฉินเหยี่ยนไม่หย่าเจ้า ข้าย่อมมีวิธีการสั่งสอนเจ้า! หากเจ้าไม่มีทายาท ดูว่าเจ้าจะปักหลักอยู่ในจวนอ๋องได้อย่างไร ถึงเวลานั้น ต่อให้เจ้าไม่อยากถูกหย่าก็เป็นเรื่องยาก!”“ใครเข้ามา” เซียวจิ่นซีเชิดคางขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากแดงเฉิดฉันราวโลหิตแย้มออกอย่างเย็นชา “ประทานยาขับโลหิต!”สีหน้าของเสิ่นหรูโจวแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันทีขับโลหิตเป็นยาพิษชนิดหนึ่ง ฤทธิ์ยารุนแรงอย่างยิ่ง หลังจากดื่มแล้ว ไม่เพียงตลอดชีวิตไม่อาจตั้งครรภ์ ยังสร้างความเสียหายร้ายแรงให้กับร่างกาย เพียงไม่กี่ปีก็จะพลังชีวิตเหือดแห้งสุดท้ายจนสิ้นลมเซียวจิ่นซีผู้นี้ลงมืออำมหิตนัก!มองเพ
ขันทีน้อยรีบกล่าวว่า “ฝ่าบาทกับท่านผู้สำเร็จราชการเสด็จมาขอรับ!”อะไรนะ!เสด็จพ่อกับเป่ยซิวเยี่ยนกับเจ้ามารร้ายเป่ยซิวเยี่ยนมาด้วยกันแล้ว?สีหน้าของเซียวจิ่นซีเปลี่ยนไปในทันที ตะคอกเสียงเบา “รีบเก็บของไปเร็ว!”หากให้เสด็จพ่อ โดยเฉพาะผู้สำเร็จราชการเห็นภาพนี้เข้า เรื่องคงไม่จบง่ายๆนางกำนัลรีบปล่อยเสิ่นหรูโจว วางยาน้ำลงในกล่องอาหาร จากนั้นยกกล่องอาหารไปวางไว้ในมุมที่ไม่สะดุดตาในที่สุดเสิ่นหรูโจวก็ถูกปล่อยตัว อดไม่ได้ที่จะไอแห้งๆ ออกมาสองสามครั้งนางมองนางกำนัลเอายาน้ำถ้วยนั้นไปซ่อนไว้อย่างเย็นชา โค้งริมฝีปากเป็นรอยยิ้มเย็นชายามนี้ เซียวจิ่นซีจัดเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว สายตาอันเหี้ยมโหดมองไปที่เสิ่นหรูโจว แค้นที่ตอนนี้ไม่อาจกับจัดการนาง!นางคว้าคอเสื้อของเสิ่นหรูโจวขึ้นมา ดึงคนมาอยู่เบื้องหน้าสายตา จากนั้นกล่าวเตือนว่า“ทางที่ดีที่สุดเจ้าอย่าได้พูดจาเหลวไหล ไม่เช่นนั้นข้าจะให้เจ้าตายโดยไร้ที่ฝัง!”พอกลบฝังฟังดูเหมือนขยะเลย ^^!เสิ่นหรูโจวมองเซียวจิ่นซีด้วยดวงตาเจิดจ้า สีหน้าไม่แยแส ค่อยๆ แกะนิ้วของนางออก กล่าวอย่างราบเรียบว่า“องค์หญิง รีบไปรับเสด็จเถิด!”แม้ในใจของเซียวจิ่นซ
“พระชายาของอ๋องอู่เฉิง การตรวจรักษาให้กุ้ยเฟยในอีกสองวันข้างหน้า เตรียมการไปถึงไหนแล้ว?”เสิ่นหรูโจวประหลาดอยู่บ้าง เป่ยซิวเยี่ยนถึงกับพูดเรื่องนี้ขึ้นมาต่อหน้าฮ่องเต้ นางพยักหน้า “สามารถทำการรักษาได้ทุกเวลาเพคะ” ฮ่องเต้หย่งอันมองที่เสิ่นหรูโจว กล่าวด้วยน้ำเสียงประหลาดใจเล็กน้อยว่า“อ้อ ชายาของอ๋องอู่เฉิงจะรักษาอาการป่วยให้กุ้ยเฟยหรือ” หัวคิ้วของเต๋อเฟยพลันขมวดเข้าหากันกุ้ยเฟยค่อนข้างได้รับความรักจากฮ่องเต้ เป็นสนมที่ได้รับความโปรดปรานที่สุด แต่อาการป่วยของนางมีความพิเศษ ทั่วทั้งสำนักหมอหลวงล้วนรักษาไม่หาย แล้วบุตรีจากภริยาเอกของแม่ทัพจะรักษาได้อย่างไร?และต่อให้เสิ่นหรูโจวมีความสามารถนั้นจริง จะรักษาให้ใครก็ไม่ควรรักษาให้กุ้ยเฟย! ปล่อยให้นางทรมานจนตายจึงจะดี!“หรูโจวรู้เรื่องการแพทย์เพียงแค่ผิวเผินเท่านั้น พี่กุ้ยเฟยตั้งครรภ์มังกร อาการป่วยมีความพิเศษ ให้นางไปรักษาอาการให้กุ้ยเฟยเกรงว่าจะไม่เหมาะ” สายตาอันลึกล้ำของฮ่องเต้หย่งอันกวาดมองใบหน้าที่อ่อนเยาว์และงดงามของเสิ่นหรูโจวรอบหนึ่งเซียวจิ่นซีก็รีบกล่าวสนับสนุนว่า “เสด็จพ่อหาหมอมีชื่อเสียงมามากมาย ก็ยังไม่สามารถรักษาอากา
สีหน้าของเสิ่นหรูโจวไม่เปลี่ยนแปลง “ที่ข้ารักษาอาการป่วยให้กุ้ยเฟย มิใช่เพราะต้องการเป็นจุดสนใจ แต่เพราะท่านผู้สำเร็จราชการเป็นผู้ร้องขอมา!”สีหน้าของเป่ยซิวเยี่ยนเรียบเฉย รับคำด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า“เป็นกระหม่อมเสนอให้พระชายาของอ๋องอู่เฉิงเป็นผู้รักษาอาการป่วยให้กุ้ยเฟยจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเคยเห็นพระชายาช่วยชีวิตผู้ที่ใกล้ตายด้วยตนเอง วิชาแพทย์สูงส่งยิ่ง ดังนั้นจึงเสนอไปเช่นนั้น เพื่อแบ่งเบาความกังวลพระทัยของฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ” จิตใจของเต๋อเฟยพลันหนักอึ้ง สบตากับเซียวจิ่นซีครั้งหนึ่ง คนทั้งคู่ต่างไร้คำพูดแล้วเป่ยซิวเยี่ยนมีน้ำหนักมากเพียงใดต่อฮ่องเต้หย่งอัน เขาเป็นผู้แนะนำให้เสิ่นหรูโจวรักษาอาการป่วยให้กุ้ยเฟย ต่อให้ฮ่องเต้หย่งอันจะลังเลเพียงใด ก็ไม่มีทางพูดอะไร นอกจากนี้ วาจาของเป่ยซิวเยี่ยนกล่าวได้น่าฟังถึงเพียงนี้ แล้วยังจะมีผู้ใดขัดขวางได้อีก?“ผู้สำเร็จราชการเคยกล่าวไว้จริงๆ ว่า พระชายาของอ๋องอู่เฉิงวิชาแพทย์ไม่เลว ให้ชายาของอู่เฉิงอ๋องลองดูก็ไม่เสียหายอะไร” ฮ่องเต้หย่งอันยิ้มจางๆ ให้เสิ่นหรูโจวอย่างหาได้ยาก น้ำเสียงก็อ่อนโยนลงไม่น้อย“กุ้ยเฟยกำลังตั้งครรภ์ ยามรักษาอา
“เสด็จพ่อ ทรงดูสิเพคะ ยาน้ำนี้เป็นยาบำรุงชั้นยอด ข้างในไม่เพียงมีโสม หลินจือ และสมุนไพรล้ำค่าต่างๆเท่านั้น ยังมีความปรารถนาดีที่องค์หญิงมีต่อกุ้ยเฟยเหนียงเหนียงด้วยนะเพคะ!”“รีบนำไปให้กุ้ยเฟยเหนียงเหนียงดื่มเถิดเพคะ ไม่แน่ว่า เพียงครู่เดียวอาการป่วยของกุ้ยเฟยเหนียงเหนียงก็จะหายเป็นปลิดทิ้งแล้ว!”คิ้วของเป่ยซิวเยี่ยนเลิกสูงกว่าเดิมแล้ว เห็นเสิ่นหรูโจวแย้มยิ้มราวสุนัขจิ้งจอกตัวน้อย ประกอบกับท่าทางอมพะนำเช่นนั้นขององค์หญิงใหญ่ เพียงครู่เดียวก็เดาได้ว่ายานี้ต้องไม่ใช่ของดีอะไรอย่างแน่นอน“อย่าได้ปล่อยไว้นานจนสูญเสียประสิทธิภาพไป ฝ่าบาท ทรงย้ายไปประทับที่ตำหนักกุ้ยเฟยในยามนี้เถิดพ่ะย่ะค่ะ จะได้ไม่ผิดต่อความตั้งใจขององค์หญิง” ฮ่องเต้หย่งอันกล่าวอย่างพึงพอใจว่า “จิ่นซีเด็กคนนี้เป็นพวกภายนอกเย็นชาแต่จิตใจอบอุ่น ไปไปไป ตามข้าไปเยี่ยมกุ้ยเฟยด้วยกัน” สีหน้าของเซียวจิ่นซีซีดขาวเหมือนกระดาษ เหงื่อไหลไม่หยุด รีบยับยั้งว่า “เสด็จพ่อ จะทรงไปเยี่ยมกุ้ยเฟยก็ไม่จำเป็นต้องรีบไปเวลานี้ ทรงเพิ่งมาถึงตำหนักเสด็จแม่ จะอย่างไรก็ควรประทับที่นี่สักครู่นะเพคะ” เมี่อได้ยินเช่นนั้น ฮ่องเต้หย่งอันก็ลังเลเล็
เต๋อเฟยมองส่งฮ่องเต้และคนทั้งหมดจากไป สุดท้ายสายตาตกลงบนตัวของเสิ่นหรูโจว แววตาค่อยๆเยียบเย็นลงเด็กสาวคนนี้ เหมือนจะเปลี่ยนแปลงไปไม่น้อย…ในตำหนัก เซียวจิ่นซีราวเสียสติไปแล้วก็ไม่ปาน นางทรุดตัวอยู่บนพื้น พยายามล้วงคอของตนอย่างไม่ห่วงภาพลักษณ์ อาเจียนโดยไร้สิ่งใดออกมาไม่หยุดนางกำนัลที่รู้เบื้องหลังรีบนำกระโถนบ้วนน้ำลายมา จากนั้นตบหลังให้เซียวจิ่นซีอย่างร้อนรน “องค์หญิง รีบอาเจียนออกมาเพคะ เร็วเข้าเพคะ” ทันทีที่เต๋อเฟยกลับมาถึงห้องและเห็นภาพความวุ่นวายที่เละเป็นโจ๊กนี้ ก็ทั้งสงสัยทั้งเป็นห่วง รีบถามว่า “นี่เกิดสิ่งใดขึ้นกัน?”นางกำนัลร้อนใจจนแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว ตอบว่า “ที่องค์หญิงดื่มลงไปเมื่อครู่คือยาขับโลหิตเพคะ!”“อะไรนะ?” เต๋อเฟยร้องอุทานออกมาอย่างตระหนกนางรีบก้าวเข้าไปช่วยตบหลังให้เซียวจิ่นซี กล่าวอย่างร้อนใจว่า “เหตุใดเจ้าจึงดื่มของนั่นลงไปได้!”เซียวจิ่นซีจะมีเวลามาตอบได้อย่างไร นางกำนัลรีบตอบแทนว่า “เดิมจะมอบให้พระชายาของท่านอ๋องอู่เฉิงดื่มเพคะ แต่เพราะฝ่าบาทกับท่านผู้สำเร็จราชการเสด็จมาอย่างกะทันหัน จึงถูกขัดจังหวะลง พระชายาของอ๋องอู่เฉิงเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก จะส่งเจ้าขอ
เสิ่นหรูโจวพยักหน้า เป็นไปตามที่คาดเขายังต้องการให้นางไปรักษาอาการป่วยให้กุ้ยเฟย เพื่อดูความสามารถของนาง ย่อมไม่อาจให้นางตายอยู่ในมือของเซียวจิ่นซี จะเป็นห่วงนางก็เป็นเรื่องธรรมดาเป่ยซิวเยี่ยนไร้อารมณ์ “ทว่าข้าเป็นคิดมากเกินไปแล้ว เจ้าไม่ได้เป็นฝ่ายเสียเปรียบ” เสิ่นหรูโจวครุ่นคิด “ท่านอ๋องมาแล้วความลำบากของข้าถึงคลี่คลาย ที่ข้าสามารถถอนตัวออกมาได้อย่างราบรื่น ต้องขอบคุณท่านอ๋องเป็นอย่างมาก” ตอนนั้นเซียวจิ่นซีจะให้นางดื่มยาขับโลหิตให้ได้ หากฮ่องเต้กับเป่ยซิวเยี่ยนไม่มา แม้นางจะสามารถหาจังหวะต่อต้านได้ แต่เกรงว่าคงได้แต่รักษาตัวให้รอด ยังไม่แน่ว่าจะสามารถโต้กลับได้สำเร็จดังนั้น เป่ยซิวเยี่ยนเป็นผู้มีพระคุณของนางจริงๆทั้งโดยตั้งใจและไม่ตั้งใจ เขาได้ช่วยคลี่คลายสถานการณ์ลำบากให้แก่นาง หรือชาติที่แล้วนางพร่ำภาวนาให้เขาก่อกบฏ บ่นถึงค่อนข้างบ่อย ชาตินี้จึงได้มีวาสนาต่อกันเช่นนี้ขณะกำลังคิดอยู่ ไหล่ของเสิ่นหรูโจวก็ถูกคนตบเบาๆนางสะดุ้งขึ้นมา เมื่อหันกลับมาก็เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาน่ารักของลู่หวายหนิง จึงยิ้มออกมาทันที “หวายหนิง เจ้าก็เข้าวังมาด้วยแล้ว!”เป่ยซิวเยี่ยนมองลู่หวายหน
เสิ่นหรูโจวยิ้มพลางส่ายหัว “อย่าพึ่งรีบชมข้า จะรักษากุ้ยเฟยได้หรือไม่ข้ายังไม่รู้เลย” ที่นางกล้าพูดว่าตนเองมีความมั่นใจ ก็เป็นเพราะรู้ข้อมูลมากกว่าพวกเขา ชาติก่อนแม้นางจะไม่ได้รักษากุ้ยเฟยด้วยตัวเอง แต่ก็ได้ยินมาบ้างภายหลังตอนที่อยู่ในหมู่ชาวบ้าน นางได้พบกับหญิงตั้งครรภ์นางหนึ่ง อาการของนางเหมือนกุ้ยเฟยไม่มีผิด…ทว่าสถานการณ์ของกุ้ยเฟยจะเป็นเช่นใดนั้น ต้องรอจนนางพบแล้วจึงจะรู้ความมั่นใจที่ลู่หวายหนิงมีต่อเสิ่นหรูโจวยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีก กำหมัดเล็กทั้งสองข้างแน่น กล่าวว่า “พี่สาวจะต้องทำได้อย่างแน่นอน!”เป่ยซิวเยี่ยนมองรอยยิ้มบางๆ ของเสิ่นหรูโจว พูดขึ้นมาว่า “เจ้าคิดจะรักษาอย่างไร ?”เสิ่นหรูโจวหันหน้ามามองเป่ยซิวเยี่ยนครั้งหนึ่งกุ้ยเฟยมีฐานะสูงส่ง เป่ยซิวเยี่ยนเป็นผู้แนะนำให้นางรักษากุ้ยเฟย ย่อมต้องแบกรับความรับผิดชอบส่วนหนึ่ง นางควรจะบอกแผนการบางส่วนต่อเป่ยซิวเยี่ยน เขาจะได้วางใจขึ้นบ้างสีหน้าของนางจริงจังขึ้นมา หลบตาลงพลางใคร่ครวญแล้วกล่าวว่า “ที่ท้องของกุ้ยเฟยใหญ่เกินไป คิดว่าน่าจะมีของเหลวคั่งค้างอยู่ในช่องท้อง…”ความคิดของนางทั้งหมดจดจ่ออยู่กับโรคของกุ้ยเฟย โดยไม่ทันระว