แกล้งเขาได้ ขัดจังหวะเขาได้ อดจะยิ้มเยาะไม่ได้ แพรวาเผลอยิ้มออกมาทันที กุ้ยเหรินเดินออกมาอย่าง ช้าๆสายตาอาลัยอาวรณ์ประตูปิดลงเบาๆ ลี่มี่กับเสี่ยวโอยักคิ้วให้กันอย่างมีเลศนัย แพรวาปล่อยมือออกจากเอวของฮ่องเต้แต่กับโดนฉุดมือไว้แน่นแพรวารู้สึกไม่ปลอดภัยเสียแล้ว“ปล่อยข้าพระองค์ ฝ่าบาท”กลายเป็นฮ่องเต้ที่ใช้มือกอดรอบเอวบางไว้คางเกยอยู่ที่ไหล่บาง ลมหายใจอ่อนๆ ผสมกลิ่นสุรา“อ้าว ไม่สนิทกันเหมือนเมื่อครู่แล้วเหรอ”แพรวาดิ้นจะให้หลุดแต่ไม่เป็นผลแรงเยอะ เธอไม่น่ามายุ่งกับคนเมา“ก็ไหนบอกให้ มาคอยขัดขว้างเหล่าเมียๆ ให้ไม่ใช่เหรอ มันเป็นการแสดงฝ่าบาทก็ทรงทราบ”ฮ่องเต้ยิ้มหวานมีเลศนัย“เจ้า ไลกุ้ยเหรินไป กุ้ยเหรินกำลังจะปรนนิบัติ... ข้า.ข้าเลือกเจ้าเจ้าก็ต้องตอบแทนโดยการปรนนิบัติข้า.............”......................................................................ไทฮองไทเฮามองหยาดน้ำตาของกุ้ยเหริน ก่อนจะบรรจงเช็ดให้แผ่วเบา“ถ้าหากเจ้าใจกล้ากว่านี้มีหรือฝ่าบาทจะปฏิเสธเจ้าได้”แววตาที่ซ่อนแวว ดุดันไว้ ถูกเคลือบด้วยแววตาอ่อนโยน“ลู่เอิน เกรงฝ่าบาทจะ เข้าใจผิดว่าลู่เอินเป็นผู้หญิงมากรัก หากแต่นางกลั
ลี่มี่ เข้ามารายงาน แพรวาเป็นกังวลอย่างมาก เนื่องด้วยคราวนี้ไทฮองไทเฮาเรียกหาเธอเพียงลำพังไม่ได้มีฮ่องเต้ไปด้วยเหมือนครั้งก่อน“เจ้ารู้ไหมลี่มี่ ว่ามีเรื่องอะไรถึงเรียกหาข้า”ลี่มี่ส่ายหน้าไปมา“ข้าน้อยอยากให้นายหญิงระวังตัวให้ดี ไทฮองไทเฮาก็เหมือนลายปักบนผ้าที่ด้านหนึ่งสวยงามอีกด้านกับซ่อนเส้นด้ายและรอยต่อไว้มากมาย”โอ้โห้นี่ขนาดสาวใช้นะ คำคม ล้ำลึกแพรวาเดินตามทางเดินลาดยาวที่มีดอกเหมยริมทางทั้งสีแดงและสีชมพู ภาวนาอย่าให้ มีเรื่องร้ายๆเลยรู้ว่ามีเพียงฮ่องเต้เท่านั้นที่จะช่วยเธอได้หากแต่ตอนนี้ฮ่องเต้ ออกว่าราชการในท้องพระโรงและไม่แน่ว่าเขาจะช่วยเธอเพราะเมื่อคืนเธอสร้างวีรกรรมไว้ ทหารองครักษ์ยืนอยู่ทางขึ้นไปบนตำหนัก มองเธอด้วยสายตาสงสาร แบบที่แพรวาคิดไปเองไทฮองไทเฮา นอนตะแคงใช้มือข้างหนึ่งเท้าคางไว้ มีนางกำนัลบีบนวดเหมือนเดิมใบหน้าที่สวยไม่สร่างเมื่อครั้งยังสาวสะคราญคง สวยจับใจ มองเธอด้วยสายตามีอะไรแอบแฝง“ข้าน้อยข้าหลวงหญิงเฟยลี่ ถวายพระพรไทฮองไทเฮา”พยายามทำตัวเองให้เป็นคนมารยาทดีที่สุด ลี่มี่ย่อตัวตาม“ตังซิน (ระวังตัว) ”ลี่มี่กระซิบเสียงเบาที่สุด ไทฮองไทเฮา หลุบตามองมือตัวเองที่
เป็นเขาที่ละเลยปล่อยให้นางตกอยู่ในอันตราย หากวันนี้ไม่คิดว่าจะต้องแก้เผ็ดเรื่องเมื่อคืน คงไม่ออกตามหาตัวกันจนพบ นางกำนัลคนหนึ่งบอกว่า แม่นางเฟยลี่ มุ่งหน้าไปทางตำหนักฟางซินเสี่ยวโอซอยเท้ามาด้วยความรีบร้อนหมอหลวงเดินตามมาไม่ห่างท่าทางเร่งรีบเช่นกัน ฮ่องเต้ถอยออกมายืนห่างๆ หมอหลวงตรวจวัดชีพจร“นางปลอดภัยแล้วฝ่าบาท หากแต่ข้าพระองค์จะให้ขันทีตามไปรับยา เพื่อที่จะมาให้นางได้แก้พิษถึงแม้ไม่ใช่ยาพิษที่มีพิษถึงแก่ชีวิต แต่มีผลทำให้นางไม่สามารถมีบุตรได้หากได้รับยาเข้าไปในปริมาณมาก”ฮ่องเต้กัดฟันจนเป็นสันนูน“ข้าเป็นถึงฮ่องเต้แต่ไม่อาจปกป้องนางได้”รำพึงเบาๆ“แม่นางเฟยลี่เองมาจาก...แดนไกล ไม่รู้ขนบธรรมเนียมในวังหลวงจึงไม่อาจระวังตัว ข้าน้อยจะค่อยๆสั่งสอนนางอีกแรง”คำพูดมีเลศนัยของหมอหลวงแต่ฮ่องเต้กลับไม่ได้สงสัยอะไรร่างบอบบางนอนแน่นิ่งฮ่องเต้เฝ้ามองด้วยความรู้สึกประหลาดเรียกว่าอะไรความรู้สึกแบบนี้ต่างจากที่รู้สึกกับเหมยเจียง ยกมือขึ้นลูบแก้มใส หลับตาเสียก็ไม่มีพิษสง หากลืมตานางคงต้องโวยวายเรื่องการถูกเนื้อต้องตัว“ฝ่าบาท ลี่มี่โลหิตไหลไม่หยุด หมอหลวงเร่งให้ข้าน้อยมาดูอาการ เจี่ยเจียเอ๊ยข้าหลว
แพรวาแลบลิ้นเพราะรู้ว่าฮ่องเต้ต้องหมายถึงเธอแน่ๆ (สำคัญตัวเองผิด มโนไปเองเปล่าวะ)“ของของเราหากพยายามไม่มากพอก็อาจเป็นของคนอื่น” โหวหยางจื้อเข้ามาสมทบอีกคน แพรวาหันหน้าไปพึมพำเบาๆจะพูดเรื่อง ของเรา ของเขา หรือว่าจะมาเยี่ยมเธอกันแน่“นี่คือโสมชั้นดีจาก ฮันกึล (เกาหลี) ไว้ให้ แม่นางเฟยลี่ฟื้นฟูร่างกาย”โหวหยางจื้อ ยื่นกล่องโสม ส่งให้ด้วยแววตาจริงใจ ชินอ๋องล้วงเอาของในอกเสื้อออกมาบ้าง“ข้าชินอ๋องมีเพียงกำไลหยก เครื่องรางป้องกันภัยเท่านั้นใส่ไว้ติดตัวคาดว่าจะช่วยปกป้องคุ้มครองจากสิ่งชั่วร้าย”ถ่อมตัวจริงๆ กำไลหยก ที่ถูกทำขึ้นด้วยความประณีตถูกยื่นส่งมาตรงหน้าของแพรวา ก่อนที่นางกำนัลจะรับไปเก็บไว้ ฮ่องเต้มองของสองสิ่ง ไปมาไม่มีอะไรให้กับเขาไม่ได้เตรียมอะไรมา“เมื่อ ส่งของกำนัลให้นางแล้วก็ อย่ารบกวนเวลาพักผ่อนของนางเลยเชิญเจ้าทั้งสองที่ห้องอักษรข้ามีเรื่อง หารือ”ชินอ๋องและโหวหยางจื้อไม่รอช้า ก้าวออกจากห้องบรรทมด้วยสถานที่แห่งนี้ไม่ใช่ที่ผู้ใดจะเข้าออกได้ตามแต่ใจต้องการ ฮ่องเต้ทรุดตัวลงนั่งข้าแท่นนอน“ฝ่าบาทไม่มีของกำนัลให้ข้าน้อย เฟยลี่เหมือนคนอื่นหรือไร”แพรวาแกล้งแหย่ใบหน้าหล่อก้มลงจนเก
โหวหยางจื้อได้ทีพูดขึ้นมาบ้าง“ให้แต่ละคนส่งฎีกา เสนอชื่อ ผู้ที่เหมาะแก่การ ดำรงตำแหน่งฮองเฮาด้วยเถิด”ทั้งโหวหยางจื้อและ ชินอ๋องคุกเข่าขอร้อง“เจ้าทั้งคู่ สนิทสนมกับข้ามาก็นานคงจะรู้ดี ข้าเพียงแค่รอคอยว่าสักวันเหมยเจียงจะกลับมานางเพียงคนเดียวที่เหมาะกับตำแหน่งฮองเฮา....ของข้า”พูดไปใจก็คิดถึงอีกคนที่นอนอยู่ที่แท่นบรรทมตอนนี้ ภาพใบหน้างดงามนั้นลอยวนขึ้นมากวนใจคราวนี้เป็นท่านโหว และชินอ๋องที่ถอนหายใจเกือบพร้อมกัน“ขอเวลาอีกสักหน่อย ให้ข้าลืมเลือนนางอีกสักพัก”“พระสนม ฝ่าบาทห้ามไม่ให้ผู้ใดเข้าไปภายในตำหนัก ของฝ่าบาทหากไม่ได้รับอนุญาต “เสียงเสี่ยวโอตะโกนดังลั่นเหมือนจะเตือนให้ แพรวาที่อยู่ข้างในได้ระแวดระวังภัย และพยายามถ่วงเวลาไว้“ข้าเป็นถึงสนมเอก บิดาข้าเป็นถึงเสนาบดีกระทรวงกลาโหม เจ้าบังอาจนักเจ้าขันทีน้อย”ดวงตาเขียวปั้ดจ้องมองเสี่ยวโอด้วยความมุ่งร้าย ผลักประตูห้องบรรทมเข้าไปข้างใน เสี่ยวโอหลบออกมาทันทีแพรวา รีบลุกจากเตียง“ข้าหลวงหญิงเฟยลี่ ถวายพระพรพระสนม”ใบหน้าที่เชิดหยิ่งอยู่แล้วยิ่งเชิดสูง“เจ้านี่นอกจากจะไม่เจียมตัวแล้วยัง ใฝ่สูง กล้าตีตัวเสมอฝ่าบาท นอนในแท่นบรรทมได้อย่างไ
แพรวาด้วยชุดสีขาวที่บางเบา ไม่มีเสื้อคลุมสวมทับความหนาวเหน็บข้างนอก นั้นต่างจากจิตใจที่ร้อนรุ่ม แพรวาหันหลังพิงต้นดอกเหมย คิดทบทวนเรื่องต่างๆ และบทรักเมื่อสักครู่ว่าไม่ได้เพื่อเธอหากแต่เป็นอีกคนน้ำตา เจ้ากรรมก็พาลไหลรินอีกครั้งทรุดตัวลงช้าๆ หลังพิงต้นดอกเหมยปล่อยให้น้ำตาร่วงลงจนถึงที่สุดเธอเป็นเพียงตัวสำรองไม่ว่าในภพไหนๆ กอดอกห่อไหล่งองุ้มหนาวเหน็บจับขั้วหัวใจ ความหนาวภายนอกไม่อาจเท่าภายใน ที่มองไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง เป็นเพียงคนคั้นเวลาของคน ถึงสองคนในช่วงเวลาไม่นานมานี้เสื้อคลุมหนานุ่มอบอุ่นถูกคลี่ลงคลุมไปทั่วตัว แพรวาเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสื้อคลุมหนานุ่มนั้นน้ำตาเต็มตา“น้ำตาหมดร่างไม่อาจแบ่งเบา ความทุกข์ภายในใจได้หรอกแม่นาง”ชินอ๋อง ผู้นี้ใยทำไมท่าทีเปลี่ยนไป แพรวามองเห็นความจริงใจและเอื้ออาทรในแววตานั้น“ปล่อยให้ข้าได้ร้องเถิด เพื่อปลดปล่อย”“อากาศหนาวเย็น กลัวว่าน้ำตาเจ้าจะแข็งไม่ไหลรินตัวเจ้าเองก็จะกลายเป็นน้ำแข็งไปเสียก่อน เข้าไปดื่มชาร้อนๆ ที่จวนข้าชินอ๋องเถิด” เอื้อมมือมาจับมือเย็นเฉียบเกาะกุมก่อนจะพาเดินหายไปในความมืด ภายหลังนั้นกลับมีร่างหนึ่งเฝ้ามองด้วยสายตาปวดร้าว อยู
เสี่ยวโอ คุกเข่าข้างหน้าเมื่อแพรวาก้าวลงเตรียมเดินไปยังห้องของตัวเอง“คืนนี้ไม่เหมาะ ฝ่าบาทเลือกป้ายเป็นผู้ใด ค่ำนี้”“ไม่มีผู้ใด"ทรงอารมณ์ฉุนเฉียวไม่อาจทำการเลือกป้ายเสี่ยวโอยังรายงาน“งั้นก็ดีแล้วเมื่ออารมณ์ฉุนเฉียวข้าก็ไม่อาจเข้าหน้าได้ ร่างกายต้องการพักผ่อน”ว่าแล้วแพรวาก็สาวเท้าเดิน กลับห้องของตัวเอง“เจี่ยเจีย... เจี่ยเจีย”เสี่ยวโอตะโกนตามหลังหากแพรวาไม่เหลียวหลังกลับมามอง ฮึ ให้รู้เสียบ้างว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงลืมง่ายโกรธนานไม่มีทาง อภัยให้ใครง่ายๆล้มตัวลงนอน ร่างกายอ่อนเพลีย จาก อาการป่วยแล้วยัง การร้องไห้อย่างหนักนั่นอีก หลับตาลง ก่อนจะเผลอหลับไปอย่างไม่รู้ตัวอากาศหนาวจนหิมะแรกร่วงหล่น แพรวาไม่เคยเผชิญอากาศ แบบนี้ กอดอกห่อไหล่นอนหนาวอยู่บนที่นอน ร่างสูงก้าวเข้าภายในห้องเบากริบแสงไฟสลัวส่องจับใบหน้านวล ที่หลับตาพริ้ม เดินไปหยุดที่ข้างเตียง ก่อนจะคลี่ผ้าห่มหนาปกคลุมร่างบางจนทั่วพิศมองใบหน้าผุดผาดนั้นความรู้สึกผิดต่อแพรวา ความรู้สึก ที่ไม่อาจบรรยาย และไม่อาจหักห้ามความต้องการของตัวเอง ก้มลงจุมพิต หน้าผาก เนียนนั้นแผ่วเบา“ตุ้ยปู้ฉี่ (ขอโทษ) เฟยลี่”ก่อนจะเดินออกจากห้องไป แพรวาลืม
ภาพวาด ของเหมยเจียงถูกคลี่ออกจากม้วน ใบหน้าสวยเศร้า ฮ่องเต้หนุ่มจ้องมองเนิ่นนานก่อนจะวางลงบนโต๊ะความรู้สึกโหยหา หายไปจนสิ้นแพรวา แต่งกายด้วยชุดข้าหลวง วันนี้เธอต้องทำความรู้จักกับเด็กรับใช้คนใหม่เพราะลี่มี่ยังนอนซมด้วยอาการป่วย“เจี่ยเจีย ฝ่าบาททรง ให้ข้าน้อยมาเชิญท่านไปเสวยอาหารเช้ากับฝ่าบาทที่ ตำหนักเหมยฮวา (ดอกเหมย) ”แพรวาเลิกคิ้วเดี๋ยวนี้เปลี่ยนบรรยากาศไปกินที่ศาลาชมดอกไม้รึ“พี่สาวกินไปแล้วเสี่ยวโอ”เสี่ยวโอหน้าละห้อย“เจี่ยเจีย เครื่องเสวยน่ากินนะ ข้าเห็นแล้วน้ำลายไหล”ทำท่าทางประกอบแพรวา นิ่ง“ไม่อยากไปคนไม่ถูกกัน”“พี่สาวนึกว่าเห็นแก่ข้า น้องชายผู้นี้หากตามท่านไปไม่สำเร็จไม่แน่อาจรับโทษหนักอาจถึงขั้น ถูกปลดจากตำแหน่ง”เว่อร์ไปหรือเปล่าเสี่ยวโอแค่ตาม เธอให้ไปกินข้าวไม่สำเร็จนี้นะ“ก็ได้แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน เจ้าต้องเล่าเรื่อง..เหมยเจียง..ให้พี่สาวฟัง ...อย่างละเอียด”เสี่ยวโอนิ่วหน้า“แล้วแต่เจ้านะหรือจะ ยอมถูกปลด”แพรวาออกเดินนำไปยัง ตำหนักเหมยฮวาเสี่ยวโอเดินตามแทบไม่ทันชุดสวยสีเหลืองขับผิวนวล กลมกลืนกับหิมะขาวโพลน อากาศหนาวเหน็บแต่ทิวทัศน์สองข้างทางงามสดใส ดอกเหมยสีแดงถู
คะนิ้งลืมตาตื่นมาบนแท่นนอนหนานุ่ม บรรยากาศน่านอนจนไม่อยากชันกายลุกขึ้น รู้สึกว่าผิวแก้มเย็นเฉียบ ยกมือขึ้นลูบแก้มทั้งที่ยังไม่ลืมตา กลิ่นกำยานกลิ่นแปลกๆ โชยมาเข้าจมูกเป็นระยะๆ รู้สึกหนักบนอกอิ่มเหมือนมีอะไรอุ่นๆ มากดทับขยับตัวลำบาก พรึ่บลืมตาตื่นด้วยความตกใจ“กรี๊ดดดดดด” คะนิ้งส่งเสียงร้องดังลั่นเมื่อเห็นว่ามีผู้ชายมานอนอยู่ข้างกาย ….แต่เดี๋ยวก่อนผู้ชายหรือผู้หญิงวะ ทำไมผมยาว ใบหน้าขาวใส เหมือนผู้หญิง แต่จมูกเชิดหยิ่งน่าดึงเล่น ถ้าเป็นผู้หญิงก็คงเป็นทอม แต่ถ้าเป็นผู้ชายก็คงจัดว่าหล่อทีเดียว ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวแน่น ผู้ชายแน่ๆคนที่นอนกอดอยู่สะดุ้งสุดตัว“เอะอะ อะไรของเจ้า” น้ำเสียงงัวเงียแต่ทุ้มนุ่มหูพิลึก“นาย นายเขามาได้ยังงัย”นึกขึ้นได้ที่นี่ไม่ใช่ที่นอนของเธอ แต่เป็นที่ไหน สภาพแปลกไป ผ้าม่านยาวบางที่ล้อมแท่นนอนวงกลมปลิวสะบัด โต๊ะตั่งก็แปลกตา แม้แต่หมอนยังเหมือนกับ….หรือว่า ไม่นะ ไม่ไม่ไม่“เจ้านี่อย่างไรกัน ทำไมต้องเอะอะ” คะนิ้งยกมืออุดปากตัวเองเมื่อรู้ว่าไม่ได้สื่อสารด้วยภาษาไทยแต่เป็น ภาษาจีนที่เรียนมาตั้งแต่อยู่อนุบาล“นอนๆ เจ้าจะรีบตื่นไปไหน” เสียงประตูเปิดออกมา หนุ่มน้อยอีก
หย่าจิ้ง ไทฮองไทเฮาและไทเฮาดื่มชาคารวะจากบ่าวสาวพร้อมเพรียงกัน หยางหลงและแพรวาหันมาสบตากันนิ่งนาน“ต่อแต่นี้สิ่งร้ายๆ ได้ผ่านไปแล้ว ย่าหวังว่าจะมีสิ่งดีๆให้ได้ชื่นใจบ้าง”“เสด็จย่า คอยเวลาอุ้มเหลนตัวน้อยได้แล้ว อีกไม่นานหลานหวังอย่างนั้น”เสียงหัวเราะดังขึ้นพร้อมเพรียงกัน ชินอ๋องเผลอสบตาลี่มี่ด้วยประกายตาลึกซึ้ง ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีต้องขอบคุณเฟยลี่ที่นางทำให้ทุกอย่าง เป็นไปตามที่คาดหวังไว้แพรวาสวมชุดเจ้าสาวสีแดงที่ส่งให้แพรวางดงามอย่างหาที่ติไม่ได้บนศีรษะสวมมงกุฎบ่งบอกฐานะฮองเฮาชัดเจนมือบางลูบคลำราวสะพาน ด้วยความรู้สึกขอบคุณ เบื้องล่างน้ำใสไหลเชื่องช้า ลี่มี่ยืนอยู่ด้านหลังถือเสื้อคลุมอากาศหนาวจับใจแต่ภายในอบอุ่นอย่างประหลาดคำพูดของหมอหลวงที่บอกแพรวาก่อนหน้านั้น“ห้วงเวลาที่แม่นางข้ามผ่านถูกปิดแล้วนับจากนี้ไม่ว่าแม่นางอยากจะจากไปแค่ไหนก็ไม่อาจที่จะไปได้ เพราะทุกอย่างเหมือนถูกสวรรค์ลิขิตไว้แล้วแม้แต่ข้าเองยังไม่สามารถข้ามผ่านไปได้เช่นกัน แม่นางแพรวาได้สาบสูญไปจากภพภูมิของนางเหลือเพียงเยว่ถิงหรือแม่นางเฟยลี่เท่านั้นที่ยังอยู่ที่นี่.ในฐานะฮองเฮา”“ฮองเฮาเพคะอากาศหนาว สวมเสื้อคลุมจะดีก
ภาพความทรงจำที่ผุดขึ้นให้เขาเห็นช้ำแล้วช้ำเล่าเมื่อคราวที่แพรวารับกระบี่แทนเขา มันมิใช่เพียงเพิ่งเกิดขึ้นหากเกิดขึ้นถึงสองครั้งสองครา คราวนั้นเขาไม่สามารถมองเห็นเจ้าของกระบี่ แต่ภาพความทรงจำเด่นชัดคราวนี้เป็นเท้าจางที่ส่งกระบี่คมลงกลางอกของแพรวาหากแต่ดีที่ไม่ถูกจุดสำคัญ อย่างนี้จะให้เขายังมีสิ่งใดที่ต้องสงสัยในตัวของเฟยลี่ได้อีกเป็นเขาที่ติดค้างนาง“ฝ่าบาททรงคิดถึงเฟยลี่ใช่ไหม”ใบหน้าหวานยิ้มยียวน“ไม่เคยคิดถึงหากแต่คิดอยู่เสมอว่าทำอย่างไรจะให้เจ้าฟื้นคืนมาเจรจาเหมือนอย่างนี้ได้”“ฝ่าบาททำอย่างไรกับสนมฮุ่ย”“นางในที่รอดชีวิตจากการช่วยเหลือของเสี่ยวโอ เมื่อคราวหลบหนีออกจากวังยอมให้พูดความจริงเรื่องที่ฮุ่ยเหนียงใช้ยาบำรุงครรภ์จนแท้งแต่กลับโยนความผิดให้เจ้าเฟยลี่ ใต้เท้าจางลงมือสังหารหมอที่นำเข้ามาจากนอกวัง แล้วยังสังหารเหล่านางในนับสิบที่รู้เรื่องนี้ ส่วนนางในคนที่เหลือกำลังจะหาทางหนีดีที่เสี่ยวโอพบเข้าเสียก่อน สนมฮุ่ยข้าให้นางสำนึกผิดในตำหนักเย็นชั่วชีวิตของนาง”แพรวาเลิกคิ้วฟังอย่างตั้งใจรู้สึกสบายกายสบายใจอย่างประหลาดแต่ก็อดที่จะสงสารสนมฮุ่ยไม่ได้เพราะเคยดูซีรีส์จีนตำหนักเย็นโดดเดี่ย
แสงเรืองรองตรงขอบฟ้านั่น แพรวาขยับตัวบิดตัวไปมารู้สึกถึงความวาบหวามจากคนข้างกายพลิกตะแคงกอดร่างใหญ่ข้างๆ มือใหญ่ลูบไล้แก้มเนียน“หายป่วยแล้วสงสัยจะได้ยาดี”“ไออุ่นจากฝ่าบาทนั่นอย่างไรที่ทำให้ข้า จากป่วยไข้ก็กลายเป็นสบายดี”หยางหลงเขย่าหัวเบาๆ ยังไม่ทันได้ชื่นจิตเสียงฝีเท้าหนักๆ ก็ดังเล็ดลอดเข้ามาภายในกระท่อมหยางหลงพลิกตัวแพรวาให้ลงไปนอนด้านข้างเตียง เสียงวิ่งกรูกันเข้ามาบ้างมาจากด้านหน้า และวิ่งมาจากด้านหลังถูกล้อมกรอบถึงเพียงนั้นหยางหลงฉุดแขนแพรวาลุกจากที่ยังนอนอยู่ใช้กระบี่ในมือแหวกเป็นทางเพื่อพาตัวเองและแพรวาฝ่าวงล้อมออกไปใต้เท้าจางและทหารองครักษ์นับสิบยืนดาหน้าในมือมีอาวุธครบครัน“ฝ่าบาท ตามข้าน้อยกลับวังหลวงจะดีกว่า ตอนนี้คนของข้าได้เข้ายึดวังหลวงไว้เสียสิ้นฝ่าบาทออกมาเช่นนี้ข้าเห็นทีต้องเชิญฝ่าบาทกลับไปประทับยังวังหลวงตามเดิม”หยางหลงขมวดคิ้วคิดไม่ถึงว่าใต้เท้าจางจะคิดการใหญ่ถึงเพียงนี้ข่าวเรื่องเขาออกจากวังไม่มีใครรู้แต่ทำไมใต้เท้าจางถึงฉวยโอกาสนี้บุกยึดวังหลวง"เหตุใดท่านถึงคิดการใหญ่ขนาดนี้ในเมื่อท่านก็ได้ทุกอย่างไปหมดแล้วทั้งอำนาจก็มีเสียมากมายมีสิ่งใดที่ท่านต้องการอีก”“ฝ
“ปล่อยข่าวออกไปเรื่องที่ข้าสำเร็จโทษพวกนางนั่นเป็นเพราะพวกนางไม่ดูแลพระสนมที่กำลังทรงครรภ์ให้ดีจึงต้องโทษถึงตาย และต่อไปต้องเป็นคราวของแม่นางเฟยลี่บ้างแล้ว เป็นการกดดันฝ่าบาทไม่ให้ใจอ่อนกับหญิงงามล่มเมืองคนนั้น"“แต่ใต้เท้าฝ่าบาทจะทรงสอบสวน”“ข้าจะนำเหล่าขุนนางทั้งหลายร่วมกันกดดันฝ่าบาทอีกทาง อย่างไรเสียพระสนมต้องไม่มีผู้ใดเทียบเคียงหากเรายังต้องการยิ่งใหญ่เหนือผู้ใดในแผ่นดินนี้”ใบหน้าเหี้ยมเกรียมแสยะยิ้มอย่างน่าเกลียดท้องฟ้ามืดไร้ดาราและจันทราส่องแสง นางในนางหนึ่งหอบห่อผ้าที่บรรจุของมีค่าเล็กน้อย วิ่งหลบหลีกเร้นกายตามเงามืดด้วยความรุกลี้รุกรนแต่ดวงตาคมกริบคู่หนึ่งที่จับจ้องความเคลื่อนไหวอยู่ก่อนแล้วกับทะยานขึ้นสู่หลังคาตำหนักวิ่งตามไปทางเดียวกับที่นางเร้นกายทว่าวิชาตัวเบาเยี่ยมยอดจนไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าแม้แต่น้อยอีกด้านทหารยามหน้าห้องขังถูกชายลึกลับที่โพกหน้าด้วยผ้าดำสกัดจุด จนหมดสติแล้วก็ลากร่างหนักอึ้งให้ไปนอนแผ่คุดคู้แสนสบายข้างกำแพงห้องขังกุญแจถูกหยิบมาใช้อย่างง่ายดายแพรวานอนขดตัวด้วยความหนาวเหน็บ ชุดนักโทษสีขาวบางเบาไม่สามารถให้ความอบอุ่นได้ ชายลึกลับไขกุญแจเข้าไปภายในห้องขั
คำแรกที่เห็นหน้าสนมฮุ่ย“ลูกไม่อยากให้โอกาสหลุดลอยไปเราส่งมือสังหารไปฝ่าบาทก็อยู่ที่นั่นปกป้องนาง ครั้งนี้ถือเสียว่ายืมมือฝ่าบาทจัดการกับนางแค่เรื่องปองร้ายพระสนมนางก็ไม่อาจหลุดพ้นโทษประหารแล้วยังจะโทษฐานทำให้ลูกต้องสูญเสียองค์รัชทายาท มีกี่หัวก็ไม่พอให้ตัด”“แล้วเจ้าได้อะไร ได้เพียงให้ตาย ตายจากไปแต่ไม่ช้าไม่นานฝ่าบาทก็จะมีสนมคนอื่นอีกแต่หากเจ้ารั้งที่จะไม่บอกใครเรื่องการสูญเสียองค์รัชทายาทอย่างน้อยข้าก็เตรียมการให้เจ้าแล้วข้าไปเกณฑ์คนที่อายุครรภ์เท่ากับเจ้ามากักไว้เพื่อให้เจ้าได้มีองค์รัชทายาทเป็นแม่ขององค์รัชทายาทและแม่ของแผ่นดิน เจ้ากับทำให้ทุกอย่างพังทลายลงไป”สนมฮุ่ยหน้าเสีย แต่สักพักก็กลับเป็นปกติ“ท่านพ่อ องค์รัชทายาทจะมีเมื่อไหร่ก็ได้ยังคงใช้แผนการของท่านพ่อได้เพียงแต่ลูกแสร้งว่ามีครรภ์แล้วเราก็สรรหาเด็กที่ไหนมาเป็นองค์รัชทายาทก็ได้ แต่โอกาสกำจัดนางนั้นหายากยิ่งตอนนี้ลูกยอมแลกทุกอย่างเพื่อการณ์นี้”“เจ้าอย่างไรก็ทำอะไรไม่หารือพ่อก่อน”“ลูกขออภัยท่านพ่อแต่ลูกเกลียดนาง นางแย่งฝ่าบาทและ แววตาอ่อนโยนของฝ่าบาทไปจากลูก”“ไม่จำเป็นต้องมีความรักความสงสาร มีเพียงอำนาจที่ได้รับเมื่อนั้
แพรวาอดขำไม่ได้“ถ้าอย่างนั้นเราต้องหาทางปกป้องพี่สาว”“ข้าว่าเราแทบไม่ต้องลงแรงตอนนี้ ฝ่าบาททรงมีพระทัยเอนเอียงมาทางแม่นางเฟยลี่เพราะเหตุใดข้าไม่ทราบแน่ชัดหรืออาจเป็นเพราะ สนมฮุ่ยทำการใดไม่รอบคอบจนฝ่าบาทเห็นธาตุแท้ของนางกับตาตนเองด้วยนิสัยของฝ่าบาททรงไม่ชอบการแก่งแย่งและการทำร้ายกันทรงมีความยุติธรรมพอ ไม่เห็นแก่คนผิด”ลี่มี่พยักหน้าหงึกหงัก“อย่างนี้เห็นทีว่าสนมฮุ่ยและใต้เท้าจางต้องหาโอกาสอันดีจัดการกับพี่สาวว่าแต่จะเป็นเรื่องอะไรนะ”แพรวาเริ่มใจคอตุ่มๆต่อมๆ ขึ้นมาบ้างสนมฮุ่ยไม่เหมือนวันวานนางเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดพร้อมทำทุกอย่างเพื่อความรักที่หวังครอบครองเท่านั้นหยางหลงสาวเท้าเร่งรีบไปยังตำหนักฝ่ายซ้าย หากแต่ที่มุมทางเดินสนมฮุ่ยเดินเยื้องย่างด้วยสีหน้าเรียบเฉยยังห้องของแพรวาสวนกันเพียงนิดเดียวแต่หยางหลงไม่อาจมองเห็นนางเนื่องจากมุมกำแพงสูงที่หักมุม ตรงทางเข้าตำหนักพอดีแพรวาอยู่ในห้องเพียงลำพังกับ ลี่มี่สาวใช้สองสามคนเดินเข้ามาในห้องของแพรวาด้วยแววตาประสงค์ร้าย“แม่นางเฟยลี่ พระสนมเรียกหาเจ้า”ลี่มี่คว้ามือแพรวามากำไว้กระซิบเบาๆ“พี่สาวระวังตัวด้วย ข้าน้อยจะไปตามฝ่าบาท”แพรวาพยักห
คราวนี้เองที่เขาสามารถพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส จากร้ายกลับกลายเป็นดีมองแขนข้างที่เจ็บของหยางหลงมีมือบางเกาะเกี่ยวอยู่เขาอดถอนหายใจด้วยความโล่งอกไม่ได้ อย่างน้อยก็ตอนนี้ที่หยางหลงไม่ตกอยู่ภายใต้การควบคุมของสนมฮุ่ย“พระสนม ทำไมไม่เรียกหมอหลวงเพคะ”สนมฮุ่ยนอนกุมท้องด้วยความเจ็บปวด“ใครให้เจ้ามาออกความเห็น”สาวใช้หดตัวลงนั่งก้มหน้านิ่ง“อย่างไรเสียเจ้าหมอนั่นก็ไม่อาจให้มันล่วงรู้”“ทำไมเพคะ”“เด็กคนนี้ไม่แข็งแรงพวกเจ้าก็รู้ดี แต่อย่างไรเสียข้าต้องพยายามให้องค์รัชทายาทอยู่กับข้าให้ได้”แววตามุ่งมั่น“พระสนมหมอจากนอกวังเข้ามาต้องผ่านเหล่าขันทีตรวจสอบ และเหล่าองครักษ์เกรงว่าไม่อาจปิดบังฝ่าบาท”“ข้าให้ท่านพ่อจัดการแล้ว ก็แค่ท่านพ่อเป็นห่วงข้าส่งหมอที่ดีที่สุดเข้ามาดูแลข้าเป็นพิเศษก็เท่านั้น”“ท่านหมอมาแล้วเพคะ”หญิงรับใช้ปิดม่านจนทึบ สนมฮุ่ยนอนหงายลงบนแท่นนอน“พระสนมอาการท่านเป็นอย่างไรบ้าง”“ข้ารู้สึกปวดท้องจนไม่อาจทานทนได้”“ข้าน้อยขอตรวจดูชีพจรก่อน”สนมฮุ่ยยื่นแขนออกมานอกม่านกำบัง หมอชราจับชีพจรอย่างคล่องแคล่ว ขมวดคิ้วเข้าหากันใบหน้าเคร่งเครียด“พระอาญาไม่พ้นเกล้า พระสนมข้าน้อยไร้สามารถ”คุก
มือใหญ่เชยคางมนให้สบตา ก้มลงจูบหนักหน่วงที่ริมฝีปากบางอีกครั้ง เขาไม่อาจหักใจหากยังปล่อยให้เป็นอย่างนี้ริมฝีปากอ่อนหนุ่มกลิ่นกายหอม ผิวเนื้ออ่อนละมุน ซุกอยู่กับอกกว้างถอนริมฝีปากออก“เราเคยรักกันมาก่อนใช่ไหม ที่ไหน เมื่อไหร่ บอกข้ามาก่อนที่ข้าจะกลืนกินเจ้าไป”สายตาคาดคั้น“ฝ่าบาทเชื่อเรื่องการเดินทางผ่านกาลเวลาไหม”หยางหลงขมวดคิ้ว“เช่นไร”“ข้ากับท่านเราเคยพบกัน ก่อนที่ข้าจะหายไปจากฝ่าบาทและกลับมาอีกครั้ง”หยางหลงครุ่นคิดภาพที่เขาเห็นนั้นเล่าชัดเจนแจ่มชัดในความทรงจำ เหมือนเพิ่งจะเกิดขึ้น“เจ้าใช้เวทมนตร์ใช่ไหม”“ไม่ใช่เวทมนตร์แต่มันคือเรื่องประหลาดที่ข้าไม่อาจอธิบายได้ และข้าเองมิได้กำหนดว่าจะมาจะไปตอนไหน สวรรค์เป็นผู้กำหนดเหมือนที่หมอหลวงบอกข้า ข้าเพียงแต่ไปมาตามแต่สวรรค์ต้องการ”“แล้วหมอหลวงทำไมถึงรู้ว่าเจ้าจะมา”“ท่านหมอบอกข้าว่าเขาเองไม่อาจเปิดเผยบัญชาสวรรค์ตัวเขาเองมีหน้าที่เพียง เป็นผู้แจ้งข่าว”ข้างนอกนั่น“ลี่มี่ เจ้าแน่ใจแล้วรึว่าฝ่าบาท ประทับอยู่ในห้องของแม่นางเฟยลี่”เหอหลงเอ่ยปากถาม“ ข้าเห็นมากับตา ฝ่าบาททรงหายเข้าไปในห้องของพี่สาวข้าจึงรีบมาแจ้งข่าวกับท่าน”เหอหลงยิ้มมี