ตุ้ยปู้ฉี่

แพรวาด้วยชุดสีขาวที่บางเบา ไม่มีเสื้อคลุมสวมทับความหนาวเหน็บข้างนอก นั้นต่างจากจิตใจที่ร้อนรุ่ม แพรวาหันหลังพิงต้นดอกเหมย คิดทบทวนเรื่องต่างๆ และบทรักเมื่อสักครู่ว่าไม่ได้เพื่อเธอหากแต่เป็นอีกคนน้ำตา เจ้ากรรมก็พาลไหลรินอีกครั้ง

ทรุดตัวลงช้าๆ หลังพิงต้นดอกเหมยปล่อยให้น้ำตาร่วงลงจน

ถึงที่สุดเธอเป็นเพียงตัวสำรองไม่ว่าในภพไหนๆ กอดอกห่อไหล่งองุ้มหนาวเหน็บจับขั้วหัวใจ ความหนาวภายนอกไม่อาจเท่าภายใน ที่มองไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง เป็นเพียงคนคั้นเวลาของคน ถึงสองคนในช่วงเวลาไม่นานมานี้

เสื้อคลุมหนานุ่มอบอุ่นถูกคลี่ลงคลุมไปทั่วตัว แพรวาเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสื้อคลุมหนานุ่มนั้นน้ำตาเต็มตา

“น้ำตาหมดร่างไม่อาจแบ่งเบา ความทุกข์ภายในใจได้หรอกแม่นาง”

ชินอ๋อง ผู้นี้ใยทำไมท่าทีเปลี่ยนไป แพรวามองเห็นความจริงใจและเอื้ออาทรในแววตานั้น

“ปล่อยให้ข้าได้ร้องเถิด เพื่อปลดปล่อย”

“อากาศหนาวเย็น กลัวว่าน้ำตาเจ้าจะแข็งไม่ไหลรินตัวเจ้าเองก็จะกลายเป็นน้ำแข็งไปเสียก่อน เข้าไปดื่มชาร้อนๆ ที่จวนข้าชินอ๋องเถิด” เอื้อมมือมาจับมือเย็นเฉียบเกาะกุมก่อนจะพาเดินหายไปในความมืด ภายหลังนั้นกลับมีร่างหนึ่งเฝ้ามองด้วยสายตาปวดร้าว อยู่ในเงามืดฮ่องเต้หนุ่มทอดถอนลมหายใจยาวเหยียด ไม่อาจห้ามนางได้ด้วยความผิดที่เขาเป็นผู้ก่อขึ้น

ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านเขาไปในร่างบาง ที่ห่อคลุมด้วยเสื้อคลุมหนา ชาร้อนในมือถูกยกขึ้นจรดริมฝีปากแดงเรื่อน่ามองชินอ๋องไม่อาจละสายตาจากภาพตรงหน้าได้

“จวนชินอ๋องไม่เคยต้อนรับหญิงใด หวังว่าแม่นางจะอภัยหาก มีอะไรผิดพลั้ง”

แพรวายิ้ม ด้วยใจจริงในคำ ออกตัวนั้น

“แม้จะไม่เคยต้อนรับหญิงใด หากแต่สวยงามสะอาดตานับว่าผู้เป็นเจ้าของ เอาใจใส่อย่างดี”

“แม่นางกล่าวเกินไปแล้ว ธรรมดา ของจวนไร้คู่ย่อมมีข้ารับใช้ดูแลให้หากวันใดมีเจ้าของจวนฝ่ายหญิงย่อมงดงาม มีชีวิตชีวา”

“ฝ่าบาท มีรักแท้กับเหมยเจียง เป็นเรื่องที่ไม่อาจปฏิเสธ เป็นข้าที่ไม่มีผู้ใดใจถึงแม้ไม่มีทุกข์ก็ใช่ว่าจะมีสุข ทุกข์สุขของข้าและฝ่าบาทแตกต่างกัน หากแต่ความต้องการบางอย่างมีอยู่ในคนทุกคน”

แพรวาขมวดคิ้วชินอ๋องต้องการสื่อถึงอะไร

“ข้าเพียงหวัง ใช้ชีวิตที่นี่จนกระทั่งถึงวัน....จากไป..... ยังไม่ต้องการผูกมัดผู้ใด”

ใบหน้าหล่อเหลาสลดลงเล็กน้อย

“แม่นางจะจากไปที่แห่งใด กัน”

“....... ยังไม่มีจุดหมาย หรืออาจเป็นจุดหมายที่ไม่อาจบอกใคร”

“ข้าหวังว่าสักวันจะคู่ควรแก่การเหนี่ยวรั้งให้อยู่เหมือนที่ฝ่าบาท ทำอยู่ตอนนี้”

น้ำเสียงทุ่มนุ่มลึกทว่าเหมือนกับความทะเยอทะยาน จะพุ่งทะลักออกมาทางน้ำเสียงทุ้มนั้น แพรวาชะงักจากที่ยกชาจรดริมฝีปาก

“คารวะชินอ๋อง ข้าหลวงเฟยลี่ ฮ่องเต้มีรับสั่งให้ข้าเสี่ยวโอมารับข้าหลวงเฟยลี่ กลับตำหนัก”

“นางยังดื่มชากับข้าอยู่เจ้าไม่เห็นหรืออย่างไร”

หัวใจของแพรวา ไหววูบ

“ข้าน้อยขออภัย หากแต่เป็นพระประสงค์ข้าหลวงหญิงก็มีสุขภาพอ่อนแอ ไม่ควรตากลมนานนัก ภายนอกมีเกี้ยวมารออยู่เชิญท่านข้าหลวง”

ชินอ๋องวางแก้วชา ให้เกิดเสียงดังก่อนจะฉุดมือ แพรวา ลุกขึ้น ประคอง เดินไปยังเกี้ยว

“วันหน้าหากมีโอกาส ข้าชินอ๋อง คงได้ร่วมดื่มชากับแม่นางอีกครั้ง”

เสี่ยวโอเปิด ผ้าแพรที่กั้นเกี้ยวไว้ แพรวา พาตัวเองเข้าไปอยู่ข้างในครุ่นคิดถึงคำพูดของชินอ๋อง ชินอ๋องผู้นี้ ไม่แน่ว่าจะจงรักภักดี ทั้งๆ ที่แพรวาเห็นมาตลอดว่าเขา ค่อนข้างซื่อสัตย์เหตุใดวันนี้ท่าทีเปลี่ยนไป

ชินอ๋อง หันหลังเดินกลับเข้าจวน สิ่งที่เขาเห็น ภาพ ของ แพรวาที่วิ่งร้องไห้ออกมาจากตำหนักฮ่องเต้ ทำเอาจิตใจ ของเขา เจ็บปวดอย่างประหลาด ไม่ว่าจะเป็นสิ่งใดที่เขาอยากได้มักโดนช่วงชิงโดย ฝ่าบาท และสิ่งใดที่เขารัก มักจะ รักใคร่ฝ่าบาทเขาเป็นเพียงผู้ที่ต้องเจียมตน อยู่ภายในวังหลวงแห่งนี้ นางผู้นี้แตกต่าง ในความคิดของเขานางจะเป็นเหมือนคนอื่นไหมที่ มี ตา สองข้างเพียงเพื่อมองแค่ฝ่าบาท

“หลาน ถวายพระพร เสด็จ ย่า”

ชินอ๋องพาตัวเอง มาอยู่ตำหนักฟางซิน

“กว่าจะมา พบย่าได้ “

ยิ้มหวานแบบเอาใจ

“งานราชการเยอะไปหมดแม้ไม่ได้ไปรบหากแต่หลานต้องช่วยฝ่าบาทบริหารบ้านเมือง”

“ฝ่าบาทหลุมหลง ข้าหลวงหญิงนางนั้นยังมีแก่ใจใส่ใจราษฎรอยู่อีกรึ”

“ไม่ใช่ เสด็จย่าจะให้ ฝ่าบาท ทรงมีรัชทายาท โดยไวมิใช่หรือ”

“โดยไวหากว่า กำเนิดโดยคนของ..เราไม่ใช่ผีป่าแบบนั้นก็ทนรับไม่ไหว”

“เสด็จย่าทำการบุ่มบ่าม เกินไป”

“ทุกอย่างที่ทำ ย่าทำเพื่อหลานนะชินอ๋อง”

เกี้ยว ถูกหามมา ยัง ห้องบรรทมของฝ่าบาท

“เจี่ยเจีย อย่าได้โกรธเคืองเลย ฝ่าบาทเชิญท่านในตำหนัก”

เสี่ยวโอ คุกเข่าข้างหน้าเมื่อแพรวาก้าวลงเตรียมเดินไปยังห้องของตัวเอง

“คืนนี้ไม่เหมาะ ฝ่าบาทเลือกป้ายเป็นผู้ใด ค่ำนี้”

“ไม่มีผู้ใด"ทรงอารมณ์ฉุนเฉียวไม่อาจทำการเลือกป้ายเสี่ยวโอยังรายงาน

“งั้นก็ดีแล้วเมื่ออารมณ์ฉุนเฉียวข้าก็ไม่อาจเข้าหน้าได้ ร่างกายต้องการพักผ่อน”

ว่าแล้วแพรวาก็สาวเท้าเดิน กลับห้องของตัวเอง

“เจี่ยเจีย... เจี่ยเจีย”