ร้อยผ้าห่มกายไม่เท่าหนึ่งคนรักร่วมห้อง

แพรวา น้ำตาร่วงกราว เป็นอะไรของเขาวันนี้ ผุดลุกขึ้นหันหลังวิ่งออกไปจากห้องทั้งโกรธทั้งอาย

เมื่อแพรวาจากไปฮ่องเต้ ถอนหายใจยาวเหยียด 

"เสี่ยวโอจัดคนอารักขา ข้าหลวงหญิงเฟยลี่ให้ แน่นหนาอย่าให้เกิดอะไรขึ้นกับนางอีกไม่อย่างนั้นหัวพวกเจ้าจะหลุดจากบ่า”

ก่อนจะโบกมือไล่ เสี่ยวโอ ให้ ออกไปนอกห้องปิดประตูลง กุ้ยเหรินกับ สนมฮุ่ยยิ้มในหน้า ฮ่องเต้พาตัวเองนั่งจมอยู่กับฎีกากองใหญ่ไม่สนใจทั้งคู่แต่จิตใจร้อนรุ่ม นึกเห็น รอยน้ำตาอยาก จูบปลอบโยน แต่ต้องหักห้ามใจสงสารเพียงใดต้องทำใจแข็งไว้ใบหน้าเรียบตึงไม่แสดงอาการใดใด ยังคงปล่อยให้สนมฮุ่ย เดินมาบีบนวดตามประสา กุ้ยเหรินก็นั่งนิ่งเป็นหุ่น

แพรวา นึกมโน ไปไกล ถึง ภายในห้องของฮ่องเต้ที่กุ้ยเหรินกำลังเปลื้องผ้าเหมือนวันนั้น กับสนมฮุ่ยที่ขึ้นคร่อมร่างฮ่องเต้ ถวายการปรนนิบัติอย่างถึงพริกถึงขิง แล้วหันมายิ้มเยาะ แพรวาในภาพมโน แพรวาคับแค้นใจสลัดความคิดนั้นทิ้งไปฟุบหน้าร้องไห้

“พี่สาว อย่าโกรธเคืองไปเลย ทุกอย่างย่อมมีเหตุผล”

เสียงเสี่ยวโอ ดังลอดประตูเข้ามา แพรวานิ่งงันหยุดสะอื้นกลัวเสี่ยวโอได้ยิน

“ฮ่องเต้ ทรงเป็นห่วงพี่สาวมากนะ สั่งคนมาอารักขา”

แพรวาเกิดความสงสัยกระชากประตูให้เปิดเสี่ยวโอล้มหัวคะมำ

“ทำไมต้องอารักขาวุ่นวาย บอกพี่สาวมาเดี๋ยวนี้เสี่ยวโอ”

กระชากคอเสื้อ

“มะ...มะไม่มีอะไร ขอน้อยเสี่ยวโอขอตัว"

แพรวากระตุกคอเสื้อให้กลับมา

“บอกมา ห้ามมีความลับกับเจี่ยเจีย”

แววตาแสร้งทำให้ดุดัน

“ข้าน้อยไม่บังอาจ” เสี่ยวโอคุกเข่าจำคำพูดคาดโทษของฮ่องเต้ได้ดีกว่าถ้าใคร บอกเฟยลี่เรื่องลอบทำร้าย

“บอกม เถอะเสี่ยวโอ พี่สาวไม่พูด เจ้าไม่พูดไม่มีใครรู้พี่สาวเคยให้เจ้าต้องลำบากรึ”

เสี่ยวโอสั่นหน้าไปมา

“งั้นบอกมา”

หมดเปลือก เป็นคนที่เก็บความลับไม่อยู่อยู่แล้วแพรวาทำหน้าครุ่นคิด ด้วยเหตุนี้เอง ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่ายิ่งใหญ่ที่สุดในแผ่นดินนี้ ลงทุน ออกโรงปกป้องเธอถึงเพียงนี้ แต่ช่างดูถูกน้ำใจเธอนัก คิดว่าคนอย่างแพรวาจะรักตัวกลัวตายหรืออย่างไรไม่มีทางเสียหรอก ว่าแล้วก็เดินกลับไปที่ห้องบรรทมผลักประตูเข้าไปอย่างรวดเร็วไม่สนใจเสี่ยวโอที่วิ่งพลางตะโกนห้ามเสียงดังลั่น เหล่าองครักษ์วิ่งตามเป็นพรวน ท่าทางอย่างกับ หญิงเหล็กที่ก้าวเข้าไปในห้องไม่สนใจใครนั้นถ้าใครผ่านมาเห็นก็จะอดขำไม่ได้ หลับตาปี้นึกมโนภาพที่สนมฮุ่ยยังอยู่ในห้องแต่เปล่า กลับเป็นโหวหยางจื้อที่นั่งอยู่เบื้องหน้าสองนางนั่งอยู่ไกลออกไปกระแทกตูดลงกับพื้นฮ่องเต้ มองหน้ากับโหวหยางจื้อไปมา

“เป็นอะไรไปข้าหลวงหญิง”

โหวหยางจื้ออดรนทนไม่ไหวถามขึ้นก่อน

“ไม่เกี่ยวกับท่าน” ปลายเสียงสะบัด น้อยๆ

“แล้วเกี่ยวกับใครหรือว่าเป็นฝ่าบาท”

แพรวาพยักหน้า ฮ่องเต้หนุ่มหล่อนิ่วหน้ามองใบหน้าสวยด้วยความเอ็นดูก่อนจะอมยิ้ม

“หึง ข้า หรืออย่างไร”

“ใครบอก ไม่มีทางเสียล่ะ ช่างกล้าพูดต่อหน้าคนอื่นไม่ไว้หน้ากัน ข้าน้อย แค่มีเรื่องต้องการจะ เคลียร์กับฝ่าบาท”

“ความจริง ก็เหมือนต้นไม้เลื่อย ยิ่ง ตัด ยิ่งงอกงาม”

โบกมือไล่ โหวหยางจื้อที่ลังเลไม่อยากลุกจากตรงนั้น

“เสี่ยวโอ ส่งกุ้ยเหรินกับ สนมฮุ่ย ข้ามีเรื่องต้อง พูดกับเฟยลี่...ตามลำพัง”

ใบหน้าเปื้อนยิ้มไม่อาจปกปิด สองสาวเองก็มีใบหน้าเปลี่ยนไปเช่นกันแต่ในทางตรงกันข้าม

ฮ่อเงต้ตบ หมอนรองนั่ง ข้างตัวเบาๆ แพรวาสั่นหน้าไปมา

“มานั่งลงข้างๆ ข้า ฝ่าบาทของเจ้า”

น้ำเสียงอ่อนโยน ไม่มีติติงแพรวาเดินไปนั่งข้างๆแต่ยังไว้ตัวชันเข่า ขึ้นมากอดไว้

“มีอะไรไหนบอกมา”

อึดอัดเล็กน้อยกับสายตา หวามไหวนั้นที่จ้องมองไม่วางตา

“ฝ่าบาทจงใจปกปิด”

“เรื่อง” ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ได้เลยแพรวาคิด

“เรื่องแผลที่แขน “

ว่าแล้วหยิกหมับเข้าที่แขนข้างที่เจ็บฮ่องเต้ร้องโอ๊ย แพรวารู้สึกผิดก่อนจะถูกร่างใหญ่คว้าตัวไปกอด

“เรื่องแค่นี้ ข้าไม่เจ็บ ไม่เป็นไร”

ตาหวานปานจะหยาดหยด

แพรวากระทุ้งศอกเบาๆ

“ฝ่าบาทรับกระบี่แทน ถ้า เป็นอะไรไปมากกว่านี้”

ฮ่องเต้ตระหนักถึงความห่วงใยจากสายตา ที่ส่งมาของแพรวารวบตัวเข้ามากอด แนบแน่น

“ก็ข้าเต็มใจ แต่ถ้าไม่รับแทนเจ้าแล้วเจ้าเกิด เป็นอะไรไปทิ้งข้า.....”

เสียงเบาขาดหายไปแพรวาเองก็ใจหายไม่แพ้กัน

“ไม่ไปไหนจนกว่า...”

หยุดคำพูดไว้แค่นั้นแค่นั้นจริงๆ แพรวาไม่อาจคาดเดาได้ฮ่องเต้ใช้ปลายนิ้ว แตะที่ริมฝีปากบางก่อนจะใช้ปากหนานุ่มประกบ จูบอย่างอ่อนโยนเป็นสัญญาณว่าห้ามพูด แพรวาเผลอเผยอปากรับรสจูบ เข้าไปเต็มที่ฮ่องเต้หนุ่มยิ้มด้วยความสุขใจ

รสจูบอ่อนโยนวาบหวามถอนริมฝีปากออกอย่างแสนเสียดาย

“ไปไหนไม่ได้ไม่อนุญาตเด็ดขาด ถ้าเป็นเจ้าห้ามไปไหน”

แพรวารู้สึกอิ่มเอมในหัวใจอย่างที่สุดคำพูดหวานแว่วข้างหูอยากได้ยินไม่รู้เบื่อ

“แต่ตอนนี้เราไปตรงนู้นกัน ข้าง่วงเต็มทน”

ชี้ไปยังแท่นบรรทม แพรวาอมยิ้มแล้วส่ายหน้า ฮ่องเต้จุ๊ปากเบาๆ

“แค่นอนกอดเฉยๆได้ไหมเล่าเฟยลี่ แค่นอนกอดจริงๆ”

จะเชื่อดีไหม แพรวาไม่อาจฝืนใจตัวเองยอมเดินตามโดยดีมือใหญ่จูงไปยังแท่นบรรทม

“ข้าไม่ฝืนใจเจ้าเฟยลี่เพียงแค่เจ้าบอกว่า...ไม่...ข้าไม่อาจ หักหาญน้ำใจ”

โอ้มายก๊อด สุภาพบุรุษตัวจริงแพรวาคิด

“แต่ตอนนี้จะลองดูว่าเจ้าจะบอกว่า..ไม่..ไหม”

โน้มตัวลง กอดก่ายแพรวาไว้ด้วยแรงเสน่ห์หา

า แพรวาใช้มือยันแผงอกกว้างไว้แน่น

“ไม่ เพคะ ยังไม่เอาแบบนี้ไหนว่าจะนอนกอดเฉยๆ”

ฮ่องเต้ยิ้มหล่ออย่างมีเลศนัย

“ก็แค่กอดเจ้าคิดว่าข้าอดทน แค่ไหนกับเจ้ากันเล่าเฟยลี่”

ก่อนจะพลิกตัวลงนอนข้างๆ กอดแพรวาอย่างเบามือหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข แพรวาพลิกตัวซุกใบหน้าเนียนกับอกกว้าง

ฮ่องเต้ลืมตาพลิกตัวขึ้นทาบทับร่างบางของแพรวาไว้

“ตอนนี้ง่วงมาก เลยแค่.....กอดเฉยๆแต่หลังจากนอนไปสักพักข้าไม่รับปากว่าจะทำอย่างไรกับเจ้าเฟยลี่ ลูกไก่ในกำมือ”

จุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผากและเปลือกตาสวย แพรวาปล่อยให้ฮ่องเต้เลือกจูบได้ตามใจทั้งใจตอนนี้ ไม่เหลือช่องว่างอีกแล้ว

หิมะโปรยปรายความหนาวเหน็บภายนอกไม่อาจทำร้ายจิตใจที่อบอุ่นได้

ร้อยผ้าห่มกายไม่อุ่นเท่า หนึ่งคนรัก ร่วมห้อง