ซ่อนไม่ได้

คนที่ไม่ยอมมานู้นแล้วสนมฮุ่ยกับขบวนเสด็จ ที่ถือวิสาสะเข้าไปโดยไม่ได้เชื้อเชิญ

“ฮุ่ยเหนียง ถวายพระพร ฝ่าบาท”

น้ำเสียยังคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แพรวาคิดดัดเสียงได้อ่อนหวานนัก ชายตามองเหมยหลิวเหมือนเป็นสิ่งปฏิกูล

เหมยหลิวขยับตัวรวดเร็วยืนขึ้น ถวายพระพรสนมฮุ่ยดวงแววตาใสซื่อเช่นเดิม

“วันนี้ฮุ่ยเหนียง ตุ๋นรากบัวมาถวายฝ่าบาท”

รากบัวอีกแล้วแพรวาคิดคงไม่เหมือนวันนั้นนะ

ฮ่องเต้ชำเลืองตามอง เพียงแวบเดียว

สนมฮุ่ย พาหุ่นสะโอดสะองเดินเข้าไปนั่งใกล้ฝ่าบาทจนเกือบกลายเป็นนั่งตัก

“เหมยหลิวลองชิม ตุ๋นรากบัว”

ฮ่องเต้เอ่ยปากชวนรอยยิ้ม สว่างใสก่อเกิดขึ้นบนใบหน้าสวยหวาน

“หวังว่าคงไม่ได้เหมือนครานั้น”

สนมฮุ่ยหน้างอแต่ก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นแช่มชื่น

“ไม่เพคะ วันนี้ฮุ่ยเหนียงรู้ว่าฝ่าบาททรงงานหนักฮุ่ยเหนียงไม่อาจดูดาย”

สายตาไม่ต่างจากคำพูด สาวใช้ติดตามสนมฮุ่ยยกโถรากบัวตุ๋นเข้ามาวางลงตรงหน้าตักใส่ถ้วยกระเบื้องใบเล็ก เหมยหลิวท่าทีนอบน้อมรับถ้วยมาถือไว้ ก่อนจะละเมียดในการชิมสนมฮุ่ยตวาดแว้ดทันที

“ใครให้เจ้าลิ้มรสก่อนฝ่าบาท”

เหมยหลิวคุกเข่าลงกับพื้น

“เหมยหลิวไม่กล้าพระสนมอย่าได้ถือสาเพียงเพราะเหมยหลิว คิดว่าฝ่าบาทเชิญชวน”

ฮ่องเต้โบกมือห้ามสนมฮุ่ยด้วยความรำคาญ

ฉับพลันนั้นเอง เหมยหลิวที่กำลังคุกเข่าอยู่นั้นก็เกิดอาการเกร็งกระตุกเลือดสดๆไหลออกปากคนทั้งหมดในที่นั้นตะลึงพรึงเพริศทำอะไรไม่ถูก เสียงเสี่ยวโอตะโกนลั่น

“ตามหมอหลวงนางถูกพิษ”

ความวุ่นวายเกิดขึ้นทันทีตุ๋นรากบัว กลายเป็นหลักฐานสำคัญสนมฮุ่ยคุกเข่าอยู่แทบฝ่าพระบาทของฮ่องเต้

“ฝ่าบาท ทรงพระปรีชา ให้ความเป็นธรรมกับฮุ่ยเหนียงด้วย”

แพรวามือไม้สั่น เพียงแค่พริบตาเดียวจากสนมเอกกลับกลายเป็นผู้ต้องสงสัยภายในชั่วผลิกฝ่ามือ ร่างบอบบางของเหมยหลิวถูกหาม เข้าไปในตำหนัก หมอหลวงเดินราวกับวิ่งตามเข้าไปทันทีฝ่าบาทร้อนรนอยู่หน้าตำหนัก สนมฮุ่ยยังคงคุกเข่าอยู่ที่เดิม แพรวาสาวเท้าเดินด้วยเป็นห่วงอาการของเหมยหลิว สนมฮุ่ยกอดขาแพรวาไว้แววตาสลดลงน่าใจหายน้ำตาเต็มตา

“เฟยลี่ ช่วยข้าด้วย ช่วยพูดกับฝ่าบาทให้ข้าด้วย”

แพรวาย่อตัวลงจับมือสนมฮุ่ยด้วยความเห็นใจ บางอย่างทำให้แพรวารู้ว่าสนมฮุ่ยบริสุทธิ์

“ใจเย็นๆ ถ้าหากเจ้าไม่ได้ทำใครก็ไม่สามารถกล่าวโทษเจ้าได้”

ผละจากสนมฮุ่ย ไปยังหน้าตำหนักฮ่องเต้เดินวนเวียนไปมาหาสนใจแพรวาไม่ แพรวาคิดว่าฮ่องเต้คงจะเป็นห่วงเหมยหลิวจึงไม่อาจสนใจผู้อื่น แพรวาเองก็เห็นว่าอาการนางหนักแค่ไหน ป่านนี้กระเพาะคงทะลุไปแล้วกระอักเลือดขนาดนั้น เวลาผ่านไปเนิ่นนานแพรวา นั่งนิ่งเฝ้าอาการของเหมยหลิวโดยไม่มีคำพูดหรือคำทักทายฮ่องเต้สักคำฮ่องเต้เองก็เหมือนจะไม่สนใจแพรวาเลยด้วยซ้ำ

บรรยากาศมืดดำนั้นเองชินอ๋อง เดินสาวเท้าเร็วรี่ใจคงร้อนรนไม่ต่างกับการก้าวเดิน

“ฝ่าบาท เหมยหลิว”

“หมอหลวงดูอาการนาง กินไปเพียงน้อยนิดข้าคิดว่าพิษคง ยังไม่แทรกซึมเท่าที่ควร”

“นางถูกพิษได้อย่างไร”

ฮ่องเต้ยกมือห้ามเป็นเชิงปรามไม่ให้ถามต่อ

“ไว้ข้าจะสืบสวนอีกที วังหลวงแห่งนี้กับการถูกพิษเป็นของคู่กัน ตอนนี้ยังกล่าวโทษใครไม่ได้”

“ข้าชินอ๋องเป็นผู้นำนางมา ต้องเป็นผู้รับผิดชอบความปลอดภัยของนางถ้าหากนางเป็นอะไรไปข้าจะมีหน้าไปพบกับพ่อแม่นางได้อย่างไร”

“ข้าต้องให้ความเป็นธรรมแน่ใจเย็นๆ ก่อนเรายังไม่ทราบอาการ ที่แน่ชัดและพิษที่นางได้รับ”

แพรวานิ่งฟังวิเคราะห์เรื่องราวต่าง ๆ ตามไปด้วยเรื่องนี้ถ้าจะมีใครได้ผลประโยชน์ก็คงไม่เกินกุ้ยเหรินที่กำจัดได้ทั้งคู่สนมฮุ่ย ไม่ตายก็เหมือนตาย เหมยหลิวหากตายก็คง กุ้ยเหรินก็หมดคู่แข่ง แต่จะมีกี่คนที่คิดจะทำอะไรตื้นๆขนาดนี้ แล้วยังจะบรรดาเมียเล็กเมียน้อยอีกโขยงหนึ่งของฮ่องเต้ทั้งหมดย่อมเป็นผู้ต้องสงสัยทั้งนั้น แต่จะว่าไปไทฮองไทเฮาก็ทรงหนุนกุ้ยเหรินอยู่อาจจะเป็นฝีมือของนาง แต่นางก็คงไม่กล้าลงมืออีก เมื่อคราวที่แพรวาโดนยาขับเลือดตอนนั้นฮ่องเต้ได้คาดโทษไว้แล้ว แพรวาคิดจนหัวแทบแตกแล้วจะเป็นใครได้อีก หรือว่าคนทำจงใจ ..ให้..ไม่ได้การแล้วคนทำคงไม่คิดโยนความผิดให้แพรวาหรอกนะ ไม่น่าเชื่อในวังหลวงแห่งนี้อะไรๆ ก็ช่างดู ลับลวงพรางจนไม่อาจไว้ใจใครได้

หมอหลวงออกมาจากตำหนักที่เหมยหลิวนอนรักษาตัวอยู่

“อาการนาง เป็นอย่างไรบ้าง”