ใครกันที่ยอมจำนน

ฮ่องเต้ที่ยังอยู่ในอดีตจมปลักอยู่กับหญิงหนึ่งในดวงใจไม่คิดสร้างความมั่นคงไม่นำพาบ้านเมืองสู่ความยิ่งใหญ่ ไม่คิดการขยายแว่นแคว้นคิดแต่เพียง จะ ย่ำอยู่กับที่ จะให้ย่ามอง หน้า พระอัยกาของหลานได้อย่างไร”

ชินอ๋องมองเหม่อไปไกล สิ่งที่ไทฮองไทเฮาอยากได้คืออะไรแน่ เป็นสิ่งเดียวกับที่เขาต้องการหรือไม่

“ฝ่าบาท ทรงทำดีที่สุดแล้วแต่ยังดีไม่พอ”

“ไม่พอ ให้ย่าพอใจ แม้กระทั่งการเลือกฮองเฮายังไม่สามารถทำให้สำเร็จและเป็นที่พอใจของหลายฝ่าย”

“ตอนนี้เองที่หลานก็ไม่สามารถเดา พระทัยเสด็จพี่ได้ว่าจะทรงเลือกใครแม้จะยังโปรดปรานเฟยลี่แต่ก็ยังเหมือนประวิงเวลารออะไรบางอย่าง”

“ความเหมาะสมย่าคิดว่า ฝ่าบาททรงรอสิ่งเดียวคือความเหมาะสม เท่านั้น”

ชินอ๋องนึกถึงความเหมาะสมที่ว่านั้นเขาเองเหมาะสมกับเฟยลี่มากกว่าฮ่องเต้เสียด้วยซ้ำ แต่เหตุไฉนเล่าฮ่องเต้ต้องเป็นฝ่ายมีโอกาสทุกครั้งไป หากครั้งนี้เขาสามารถทำสำเร็จ หวังว่าเฟยลี่ อาจจะเปลี่ยนใจจากฮ่องเต้ดวงจันทร์บนฟากฟ้าเป็นพยาน สิ่งเดียวที่เขาต้องการตอนนี้คือ...เฟยลี่...นึกถึงภาพ ที่ฮ่องเต้เข้ารับคมมีดจากสนมฮุ่ย เพื่อปกป้องเฟยลี่กับดวงตาสวยที่มีแววเป็นห่วงเปี่ยมล้นของเฟยลี่ที่มองฮ่องเต้อีกเล่า

“เอาล่ะย่าไม่กวนเจ้าแล้วชินอ๋อง เวลาต่อจากนี้ไปของเจ้ามีค่ายิ่งกว่าสิ่งใด คิดให้รอบคอบให้ถ้วนถี่เพื่อย่า และอำนาจในมือเจ้าย่ารู้ว่าเจ้ามีสิ่งใดหมายปอง อย่าทำให้มันเป็นเพียงดวงจันทร์ที่ลอยบนฟ้าเท่านั้น จงเก็บมันไว้ในมือเจ้า”

ชินอ๋องโค้งคำนับก่อนจะจากลา

ไทฮองไทเฮา มองยังดวงจันทร์กระจ่าง

“ย่าขอโทษ หยางหลงถ้าให้เลือกระหว่างเจ้ากับชินอ๋อง คนที่คู่ควรคงไม่อาจเป็นเจ้า”

“ฝ่าบาทเรื่องที่ฝ่าบาท ขอแม่ไว้ตอนนี้แม่ได้จัดการให้แล้ว”

ไทเฮา พูดขึ้นหลังจากที่เข้าเยี่ยมอาการหยางหลงฮ่องเต้

“เสด็จแม่ หาคนในตระกูลหลิวที่จะรับรองเฟยลี่ให้ลูกได้แล้วใช่ไหม”

แววตาตื่นเต้นดีใจเหมือนเด็ก

“แต่มี สิ่งหนึ่งที่แม่อยากขอฝ่าบาท”

แววตาจริงจังนั้นทำเอาฮ่องเต้หนุ่มหวาดระแวง

“ว่ามา เพียงเพื่อท่านแม่ขอมิไยลูกจะ ทำให้ไม่ได้”

“ขอเพียง ตำแหน่ง ฮองเฮาเจ้ายกให้สนมฮุ่ยจะได้ไหม เฟยลี่ขอให้เป็นเพียงกุ้ยเหรินหรือสนมเอกของเจ้า”

ฮ่องเต้ กัดฟันข่มอารมณ์โกรธ

“ลูกคงต้องการการตัดสินใจ อย่างดีอีกที”

“คิดดูให้ดีฝ่าบาทสนมฮุ่ยจะทำให้บัลลังก์ของฝ่าบาทแข็งแกร่ง จนไม่มีสิ่งใดมาสั่นคลอนเพราะนางและพ่อของนางเป็นผู้นำ ของตระกูลใหญ่ทั้งสี่ แต่เฟยลี่นางไม่มีอำนาจต่อรองใดๆ แล้วอีกอย่างสนมฮุ่ยนับว่าจริงใจกับฝ่าบาทนางไม่มีเสแสร้ง รักหรือเกลียดก็บอกตามตรง เรื่องที่นางถูกกล่าวหาแม่ว่าฝ่าบาทคงอภัยโทษให้นางได้ เรื่องที่พลั้งมือทำฝ่าบาทบาดเจ็บก็เป็นเรื่องของลิ้นกับฟันย่อมมีกระทบกระทั่งกันบ้าง นางเองก็ใช่จะมีเจตนาทำร้ายฝ่าบาท แต่เป็นเพราะฝ่าบาทจงใจปกป้องข้าหลวงหญิงผู้นั้น"

“ไว้ลูกจะทบทวนเรื่องที่เสด็จแม่ต้องการอีกที”

ตัดบทง่ายๆ คนที่เขาคิดถึงตอนนี้คงเป็นใครไม่ได้นอกจากเฟยลี่นางจะว่าอย่างไรหาก ต้องเป็นที่สองรองจากสนมฮุ่ยเขาเองเสียอีกที่ไม่ต้องการให้นางเป็นรองใคร ไม่ว่าจะใครทั้งนั้นเพราะนางหนึ่งเดียวในใจของฮ่องเต้อย่างเขามีเพียงเฟยลี่เท่านั้น

“ฝ่าบาท ทำไมมาที่นี่เสียได้”

“เจ้าไม่ไปที่ตำหนักเลยเฟยลี่ ข้า...คิดถึง”

ลี่มี่ย่อตัวเดินออกไปจากห้องด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มละมือจากการแปรงผมให้แพรวา

“กำลังเพคะฝ่าบาท กำลังอย่าใจร้อน”

“ถ้าหากเจ้าไม่ได้เป็นฮองเฮาของข้าเล่าเฟยลี่”

แพรวา หันหน้าไปมองใบหน้าเศร้าสร้อยของอีกฝ่าย

“ไม่เป็นไร แต่มีข้อแม้ฝ่าบาทต้องอยู่กับเฟยลี่ทุกคืนทั้งคืน ห้ามไปหาคนอื่น”

ยิ้มเหมือนเป็นเรื่องซิลๆเสียได้แต่ในใจเจ็บแปลบ

“ข้าไม่มีใครอื่นหากมีเจ้าอยู่เคียงข้างเจ้าคนเดียว”

แพรวาอยากจะกระโดดตัวลอย อันนี้จากใจไหมหนอ ฝ่าบาทอยากถามไปแบบนั้น

“เฟยลี่จะอยู่กับฝ่าบาทเช่นกันหากฝ่าบาทรักษาคำมั่น”

ฮ่องเต้หนุ่ม ยิ้มหากเป็นยิ้มที่ดูจืดชืด

“เจ้าไม่เสียใจแน่หรือหากไม่ได้ตำแหน่งฮองเฮา”

แพรวากลืนน้ำลายลงคอสั่นหน้าไปมาแสร้งทำ หน้าตาให้ร่าเริง

“ฝ่าบาท ..เราไม่ควร ..เอ่ยถึงเรื่องนี้อีก .คมกระบี่ ยิ่งบาดลึกหากท่านออกแรงกดมัน"

ฮ่องเต้ รวบร่างของแพรวา เข้ามากอดซบลงบนไหล่บาง

“ข้ามีพียงเจ้าเฟยลี่ เพียงเจ้าจริง”

แพรวาน้ำตารื้นขอบตาคำคำนี้ ไม่น่าเชื่อว่าเธอต้องเดินทางมาไกลแสนไกลถึงจะได้ยินมัน ทั้งระยะทางและเวลาที่ไกลแสนไกล

“ข้ามี อะไรจะให้เจ้า”

แหวนหยกเนื้อเนียนถูกสวมลงบนนิ้วนางข้างซ้ายด้วยอาการบรรจง

“สิ่งนี้ เป็นของ ฮ่องเต้องค์ก่อนที่สืบทอดมายังข้าเฟยลี่ เป็นเจ้าที่ข้ามอบมันให้เจ้าเป็นผู้ครอบครองสิ่งนี้ เป็นสิ่งมีค่าที่สุดของข้าและเป็นสิ่งเดียวที่ข้ารักที่สุดนอกจาก....เจ้าเฟยลี่"

ฮ่องเต้หนุ่มยก มือบางขึ้นมาจุมพิตเบาเบา ตรงที่แหวนสวมอยู่

“มันมีค่าเกินไปเฟยลี่ ไม่อาจรับ ไว้ได้”

ทำของเขาหายจะทำอย่างไรแพรวา

“ขอเพียง สิ่งนี้ยังอยู่กับเจ้าให้เจ้ารู้ไว้เฟยลี่ เจ้ามีค่าคู่ควรกับมัน และข้าจะมีเจ้าคนเดียวสวมมันไว้เพื่อคำมั่นของข้า”

จุมพิตอ่อนโยนที่ริมฝีปากบางทำเอาใจสาวสั่นไหว ช่างอ่อนโยนจนจิตใจของแพรวาล่องลอยไปสู่ดินแดนที่อบอวลไปด้วยหมู่มวลดอกไม้ รอยจุมพิตของหนุ่มหล่อช่างวาบวามชวนฝันนี้เองกระมังที่เขาเรียกว่ารสจูบแห่งรัก ที่มักจะหวานหอมกว่ารสจูบในแบบอื่นๆจูบหวานนั้นไม่หยุดหย่อนไล่เรื่อยไปจนเกือบทั่วทั้งใบหน้า ไม่ว่าจะเป็นริมฝีปากบางเปลือกตาสวยแก้มทั้งสองข้างแพรวาใจสั่นไหวอากาศกลายเป็นร้อนอบอ้าวทั้งที่หิมะโปรยปราย หยางหลงฮ่องเต้ รวบร่างบางอุ้มไปวางบนที่นอนนุ่มแพรวาไม่ปฏิเสธทั้งที่รู้ว่าไม่ควร