มาแล้วตัวช่วย

“มาเถิดมากับข้า เข้าไปนั่งข้างในก่อน” แพรวาเดินตามอย่างว่าง่าย ภายใน บรรยากาศอึมครึม แสงใดใดแทบไม่เล็ดลอดเข้ามา ชา อุ่นบนเตาถูกรินส่งให้แพรวา มือเย็นเฉียบกุมถ้วยชา ไว้ ก่อนจะยกขึ้นจิบ

“สถานที่ต้องห้ามสำหรับ คนทั่วไป แต่สำหรับข้ามันที่ที่พักพิงสุดท้าย”

น้ำเสียงเศร้าสร้อย แพรวา รู้สึกหดหู่ตาม นางต้องทนทุกข์ทรมานแค่ไหน ดูจากซีรีส์จีน ใครที่ต้องเข้าไปอยู่ในสุสานบรรพชน นี่ถือว่าต้องทรมานทั้งกายใจ

“ข้าหย่าจิ้ง แม่นางน้อยมีนามว่าอะไร”

“ข้า เฟยลี่ เป็นข้าหลวงหญิงหน้าพระพักตร์ของ ฮ่องเต้”

“เจ้าหมายถึง หยางหลง ใช่ไหม” แพรวาพยักหน้า

“ข้าอยู่นานไป จนเกือบลืมว่าแผ่นดินแสนสงบนี้ กลายเป็นของหยางหลงไปเสียแล้ว อย่างไรก็ดีหยางหลงผู้นี้ไม่เหมือนพ่อของเขา ที่มักใหญ่ใฝ่สูงเจ้าอยู่ข้างกายเขาคง ปกติสุขไม่น้อย”

ดวงตาเศร้าสร้อยทอดยาวไปไกล เหมือนกำลังคุ้นคิดอะไรบางอย่าง แพรวาอยากหาคำพูดปลอบใจมากไปกว่านี้แต่ไม่รู้ว่าจะหาคำพูดไหนมาปลอบใจนาง

“ข้าปกติสุขดี....” อยากต่อท้ายด้วยคำว่า ท่านแม่เหลือเกิน

“ไหน ไหนก็มาแล้ว อยู่เป็นเพื่อนคุย กับข้าสักพักคงไม่ถือว่าเป็นการรบกวนเจ้า ใช่ไหมแม่นางน้อย” ชาถูกรินเติมลงในถ้วย

“ข้าเห็นแม่นางน้อย ด้วยวัยยังเยาว์นักไม่ทราบเจ้าอายุอานามได้เท่าไหร่แล้ว”

“ข้าน้อยอายุได้ 18 ปีพอดี ในปีนี้”

“สนมนางในของ ฝ่าบาทข้าหมายถึงหยางหลง มีแต่หญิงงาม ในปฐพีแม่นางอยู่ท่ามกลางพวกนางมิมีปัญหาใดหรือ”

แพรวาเริ่มคิดว่าอีกสักครู่ นางต้องถามถึงเรื่องที่แพรวา หนีมาแน่

“เป็นธรรมดาของ หมู่มวลดอกไม้ ที่จะต้องเบ่งบานอวดโฉมให้ ภมร มาเชยชม แล้วถ้ายิ่งหมายตา ในภมรตัวเดียวกัน ย่อมเกิดปัญหาได้ไม่ยาก” หย่าจิ้ง ยิ้มในวาจาของแพรวา ที่ไม่ ปฏิเสธหรือยอมรับกลับแบ่งรับแบ่งสู้นับว่าเป็น ผู้ที่ฉลาดหลักแหลมทีเดียว

“แม่นางจงใจมาที่นี่หรืออย่างไรปกติ หลายวันกว่า นางกำนัลจะนำของใช้จำเป็นมาให้ข้าเสียทีหนึ่งไม่ค่อยมีผู้ใดย่างกรายเข้ามา”

“ข้า น้อยหลงเข้ามาโดยบังเอิญ ขอได้โปรดอย่าถือสา เลยฮองเฮา”

แพรวา ลองหยั่งเชิงนางดู ใบหน้าเปื้อนยิ้มกลับหุบยิ้มในทันที

“อย่าได้บังอาจเรียกข้าแบบนั้นอีก เพราะจะเป็นภัยกับตัวแม่นางเองมีเพียงไม่กี่คนที่สามารถ รู้ฐานะที่แท้จริงของข้าข้ารู้สึกถูกชะตา กับแม่นางน้อยเป็นอย่างมากเอ็นดูแม่นางด้วยใจ เมื่อแรกพบ ไม่อยากให้ภัยมาถึงตัวแม่นางน้อยเร็วนัก”

แพรวาอยากจะโผเข้ากอดนางแล้วก็บอกว่าแพรวาคือเด็กคนนั้นลูกสาวของนาง คนที่นางอุ้มกระโดดลงไปในแม่น้ำ เพื่อหนีตายด้วยกัน แต่คำพูดกลับกลืนลงไปในอก

เสียงเอะอะโวยวายข้างนอกดังเข้ามาถึงข้างใน ท่านแม่หย่าจิ้งของแพรวา ออกไปที่ประตูเสียงพูด สอบถามนู่นนี่เบาเบาแพรวาไม่สามารถจับใจความได้ ก่อนที่หย่าจิ้งจะกลับเข้ามา ข้างใน

“แม่นางน้อยคนนี้เห็นที นี้คงสำคัญต่อ องค์ฮ่องเต้มิใช่น้อย เหล่าทหารองครักษ์ถึงได้ ระดม กำลังกันออกตามหาเจ้า” พูดไปพร้อมกับรอยยิ้ม

“ยังไม่อยากกลับข้าอยากอยู่ กับท่าน ให้...”

หายคิดถึง อีกส่วนหนึ่งไม่อยากกลับไป พบฮ่องเต้นั่นเอง

“ไม่เป็นไร ข้าบอกพวกเขาไปแล้วว่าไม่มีใครผ่านมาทางนี้”

“ฮ่องเต้เสด็จจจจจจจจจจจจ”

เสียงขานดังมาจากประตูด้านนอก หยางหลงฮ่องเต้เดินเมื่อไพล่หลังด้วยใบหน้าที่มีแววกังวล คงจะเป็นเพราะการหายตัวไปของ แพรวา

“หม่อมฉัน หย่าจิ้ง ถวายพระพรฝ่าบาท”

“ท่านป้าลุกขึ้นเถิด ไม่ต้องมากพิธี หลานเพียงแค่มาตามหาคน ไม่ได้จงใจมารบกวนเวลาสวดมนต์ของท่าน”

หย่าจิ้งยิ้มเยือน

“ร้อยทิวาหมื่นราตรี ไม่เคยเห็นฝ่าบาทแวะเวียนมา คนผู้นี้คงสำคัญไม่น้อย”

หยางหลงฮ่องเต้เสมองทางอื่นไม่ตอบคำถาม

“ป้ามีชาร้อนฝ่าบาทจะดื่มชาฝีมือป้าสักถ้วยจะได้ไหม”

ฮ่องเต้ยกชายเสื้อเลิกขึ้น ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปภายใน

“ท่านป้า สถานที่แห่งนี้ไม่เหมาะกับท่านป้ามันอุดอู้คับแคบ หลานอยากเชิญท่านป้ายังตำหนักด้านทิศเหนือ”

“น้ำใจของฝ่าบาท หย่าจิ้งไม่ขอรับ ไม้ใกล้ฝั่งอยู่ที่ไหนก็เหมือนกัน ทุกข์สุขอยู่ที่ใจมิใช่ สถานที่ตอนนี้ป้าเองก็มีสุข ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร จะมีก็เพียงขาด เพื่อนคุยบ้างบางครั้ง”