เจ็บปวด

“ไม่จริงเสด็จย่า หลานหวังเพียงแต่นางเพียงผู้เดียว”

ไทฮองไทเฮายิ้มเยือกเย็น

“เป็นเช่นนั้นเจ้าต้องเร่งมือทำการ ใหญ่ให้สำเร็จเสียก่อนแล้วเฟยลี่ก็คง... ไม่พ้นมือเจ้า”

ชินอ๋องจากไป ไทฮองไทเฮาเรียกองครักษ์คนสนิทเข้าพบ

หมุนแหวนหยกบนนิ้วชี้ไปมายิ้มโหดเหี้ยม

“ข้าให้เจ้า สืบเรื่องของข้าหลวงหญิงไปถึงไหนแล้ว ป่านนี้ยังไม่มีความคืบหน้าใดใด”

“ขอไทฮองไทเฮาโปรดอภัยข้าน้อยตามสืบเรื่องของข้าหลวงหญิงแต่ไร้ร่องรอยของนาง ไม่เพียงเท่านั้นยังไม่เคยมีใครได้พบเจอนางมาก่อน”

ไทฮองไทเฮาตบ โต๊ะดังสนั่น

“นางที่มาที่ไปไร้ร่องรอย นางเป็นใครกันแน่”

“แต่ที่ประหลาดคือ ทุกทุกเดือนหมอหลวงจะนำยาเทียบหนึ่งมาให้นางเป็นประจำ และนางเองมักจะ มีเรื่องพูดคุยกับหมอหลวงเป็นประจำ”

“ฮึฮึ.. อย่างนั้นข้าคงต้อง เรียกตัวหมอหลวงเข้าพบเสียทีดูว่าหมอหลวงเจ้าเล่ห์จะมีอะไรเกี่ยวข้องกับนาง ที่่บังอาจปิดบังข้าได้”

เพียงครู่เดียวหมอหลวงชราก็อยู่ต่อหน้าไทฮองไทเฮา

“ข้า จางจื้อเยว่หมอหลวง ถวายพระพรไทฮองไทเฮา อายุยืนหมื่นปีหมื่นปีมีเรื่องอันใดให้ข้าพระองค์รับใช้ข้าพระองค์น้อมรับบัญชา”

ยิ้ม ที่เหมือนฉาบทาด้วยยาพิษ

“ข้าไม่ใช่คนอ้อมค้อม เพียงแค่อยากรู้เรื่องคดีของสนมฮุ่ยในฐานะที่ข้าปกครองฝ่ายใน”

“ข้าพระองค์ ทำการตรวจสอบ แล้วยาพิษที่เหมยหลิวได้รับมานั้น มีได้ผสมอยู่ที่ซุปรากบัวแต่กับถูกเคลือบอยู่บนถ้วยซุปเหมือนกับมีการ นำมาฉาบทาไว้ก่อนจะมีการนำมาใช้งาน”

“ท่านไม่ผิดแน่ สนมฮุ่ยเป็นถึงบุตรีของขุนนางใหญ่นางคงไม่หาเรื่องใส่ตัวเพียงนั้นถึงจะเป็นคนที่..มุทะลุไปหน่อยก็ตาม”

“ไทฮองไทเฮาทรงพระปรีชา อย่างนั้นนางคงพ้นมลทินแน่แล้วในเมื่อในตู่นรากบัวไม่มียาพิษผสมอยู่”

“เรื่องยาพิษ ข้าไม่อาจปรักปรำนางแต่เรื่องที่สนมฮุ่ยทำร้ายฝ่าบาทนั้นเล่าจะว่าอย่างไร”

“นั่นก็สุดแล้วแต่ พระราชอำนาจของฝ่าบาท ว่าด้วยเรื่องของผัวเมียไม่อาจคาดเดาได้”

ไทฮองไทเฮา ไม่ตอบโต้เพียงแต่คิดในใจว่าหมอหลวงเฒ่าผู้นี้เป็นคนที่ยากจะคาดเดาคนหนึ่ง

“ข้ามีเรื่องข้องใจ อยากจะขอคำอธิบายจากท่าน อีกเรื่อง”

“ถ้าหาก ข้าพระองค์ ให้ความกระจ่างได้ไหนเลยจะกล้าปิดบัง”

“ (ฮ่าว) ดี... อย่างนั้นข้าไม่ อ้อมค้อมแล้ว”

“ข้า ได้ข่าวเรื่องที่ท่านจะต้องส่งเทียบยาให้ข้าหลวงหญิงหน้าพระพักตร์ฮ่องเต้เฟยลี่เป็นประจำ มันคือยาชนิดไหน”

หมอหลวงอึ้งกับรับสั่งของไทฮองไทเฮา นึกหาคำตอบ

“ยาเทียบนั้นเป็นเพียงยาที่ช่วยด้านความจำ ละช่วยฟื้นความจำของนางนางบอกข้าพระองค์ว่านาง จำอะไรไม่ได้ สมองคงได้รับการกระทบกระเทือน”

ไทฮองไทเฮาขมวดคิ้ว

“เจ้ามียาแบบนั้นอยู่ด้วยหรือ”

ใบหน้าแสดงความสงสัยอย่างจริงจัง

“เป็นเพียงการทดลองปรุงยาตามที่ข้าพระองค์ผสมขึ้นมาใหม่เท่านั้น ซึ่งข้าหลวงหญิงก็สมัครใจที่จะยอมรับยาจากข้าพระองค์”

จะบอกได้อย่างไรเล่าว่ายาที่ได้มาได้มาจากโลกอนาคตที่เดินทางท่องเที่ยวมา และยานั้นก็ได้ผลทำให้แพรวาจดจำเรื่องราวต่างต่างที่เลือนหายไป ได้ในที่สุดแม้กระทั่งภาษาจีนซึ่งนางเคยเจื้อยแจ้วเมื่อครั้งยังเป็นองค์หญิงน้อยหากแต่สูญเสียความทรงจำเลยลืมเลือนไป แต่เพราะยาของเขาทำให้นางฟื้นความจำขึ้นมาบ้างบางส่วน

จะบอกได้อย่างไรเล่าว่ายาที่ได้มา ได้มาจากโลกอนาคตที่ เดินทางท่องเที่ยวมา และยานั้นก็ได้ผลทำให้แพรวาจดจำเรื่องราวต่างต่างที่เลือนหายไป ได้ในที่สุดแม้กระทั่งภาษาจีนซึ่งนางเคยเจื้อยแจ้ว เมื่อครั้งยังเป็นองค์หญิงน้อย หากแต่สูญเสียความทรงจำเลยลืมเลือนไปแต่เพราะยาของเขาทำให้นางฟื้นความจำขึ้นมาบ้างบางส่วน

“นับว่าเจ้ามีส่วนช่วยนางอยู่มาก เจ้านี่ช่างเอาใจคนเก่งนักถ้าหากว่าข้าอยากได้ ยาที่ทำให้อายุยืนหมื่นปีเจ้าจะปรุงให้ข้าบ้างได้ไหม” หมอหลวงสะดุ้งกับคำเหน็บแนมนั้นในวังหลวงแห่งนี้ สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือความโกรธของไทฮองไทเฮา

“ข้าพระองค์น้อมรับบัญชาแม้จะดั้นด้นจนสุดขอบฟ้าก็จะหาสูตรยามาปรุงถวาย”

รอยยิ้มเยือกเย็นไม่ปิดบัง

“ข้าเพียงแค่ หยอกเย้าเจ้าเล่น เพียงแต่อยากรู้ว่าท่านเหตุใดจึงห่วงใยข้าหลวงหญิงนัก”