แย่แล้ว

“ข้าขี่ม้าไม่เป็น”

หยางหลงฮ่องเต้ไม่พูดพล่าม ตวัดแขนเกี่ยวเอวบางส่งขึ้นไปบนหลังม้าแล้วกระโดดขึ้นคร่อมบนหลังม้าตัวเดียวกัน

“ให้นางไปกับข้า เชิญท่านนำทาง” ชายกลางคนมองคนทั้งคู่อย่างพิจารณา

“ถ้า หากเป็นเช่นนี้ข้าคงต้อง ผูกม้าอีกตัวไว้ที่นี่ แต่การนั่งบนหลังม้าถึงสองคน ทำให้ม้าวิ่งได้ช้าลง

“ไม่เป็นไรเราคงต้องอาศัย ท่านช่วยนำทางไปยังทางที่ไม่ใช่ทางหลักถึงจะไกลหน่อยแต่ข้ารับรองว่าท่าน จะได้สิ่งตอบแทนที่ท่านพอใจ”

ชายกลางคนพยักหน้าก่อนจะขึ้นไปบนหลังม้าของตัวเอง กระตุกบังเหียนใช้ส้นเท้ากระแทกสีข้างม้าให้พุ่งทะยานไปข้างหน้า ฮ่องเต้ ควบม้าตาม ด้วยความรวดเร็วไม่แพ้กัน เสียงฝีเท้าม้าดังประสานเสียงพร้อมกับเสียงตะโกนกระตุ้นม้าให้วิ่งแพรวาพิงร่างลงบนอกของฮ่องเต้ระยะทางแสนไกลไม่มีที่สิ้นสุด

หมอหลวงหอบห่อผ้าพะรุงพะรังไปยังสุสานบรรพชน แสงเทียนภายในห้องของหย่าจิ้งยังไม่มอดลง

“หย่าจิ้ง ถึงเวลาที่ท่านกับข้าต้องรีบเดินทางเสียแล้ว”

“ท่านหมายความว่าอย่างไร”

“ตอนนี้ชินอ๋อง ได้บุกเข้าไปในวังหลวงและขึ้นนั่งบัลลังก์แทนหยางหลงเสียแล้วหากว่า หย่าจิ้งยังอยู่ที่นี่เกรงจะมีอันตรายถึงชีวิต เพราะไทฮองไทเฮาทรงอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดข้าเองก็ไม่อาจทำเป็นนิ่งเฉย ไม่อย่างนั้นคงหาชีวิตไม่ตอนนี้เองหยางหลงและเฟยลี่ยังไม่มีใครสามารถพบตัวทั้งคู่ ส่วนไทเฮาถูกกักบริเวณภายในตำหนักแผ่นดินนี้ไม่สงบสุขอีกแล้ว”

หย่าจิ้งยกมือขึ้นทาบอก

“อีกไม่นาน คงร้อนมาถึงท่านไทฮองไทเฮาไม่ปล่อยท่านให้นั่งสวดมนต์เหมือนที่หยางหลงพึงกระทำแน่”

หย่าจิ้งหยิบกระบี่ข้างฝาพร้อมสายสะพายก่อนจะหยิบเสื้อผ้าและกล่องไม้เข้าใส่ในผ้าห่อไว้ดิบดี ก่อนจะเดินนำหมอหลวงออกจากห้องไป ทั้งคู่เร่งฝีเท้าก่อนที่ฟ้าจะสาง ด้วยรู้ดีว่าแผ่นดินได้เปลี่ยนมือแล้วนั้นเอง

เสี่ยวโอวิ่งกลับเข้าไปในเขต ตำหนักของฮ่องเต้เพื่อลวงทหารทัพหน้าที่ไล่ตาม วิ่งจนหอบเหนื่อยเหมือนเล่นวิ่งไล่จับเพื่อถ่วงเวลาให้หยางหลงฮ่องเต้และแพรวาปลอดภัย วิ่งหันรีหันขว้างจนชนเข้ากับร่างของใครบางคนทรุดตัวลงกับพื้นเงยหน้าขึ้นมองมองเห็นปลายกระบี่แหลมคม ผู้ที่ถือกระบี่อยู่นั้นไม่ใช่ใครหากเป็นชินอ๋องนั่นเอง

“เจ้าขันทีถ่อยบังอาจสวมชุดมังกรหลอกล่อข้า”

ชินอ๋องสบถคำด่าออกมา

“ข้าเพียงแต่ทดแทนบุญคุณที่ฝ่าบาทชุบเลี้ยง ไม่เหมือนท่านที่คิดไม่ซื่อแม้กระทั่งกับพี่ชายตัวเอง ข้าเคยคิดว่าท่านเป็นผู้ที่น่านับถือคนหนึ่ง ไม่คิดเลยนานวันเข้าความทะเยอทะยานของท่านจะนำท่านให้กลายเป็น......”

“ผลัวะ “

เสียงด้ามกระบี่กระแทกเข้าที่ใบหน้าของเสี่ยวโอ

“เจ้ายังไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของข้าเจ้าขันทีชั่ว ต่อแต่นี้จะได้รู้จักมากขึ้น"

กระบี่ถูกตวัดเพียงเสี้ยวนาทีปลายคมกริบของกระบี่ ก็ถูกส่งเข้าไปยังอกข้างซ้ายของเสี่ยวโอ

“ฝ่าบาท เจี่ยเจียเสี่ยวโอลาก่อน”

ชินอ๋องหูผึ่งกับคำว่าเจี่ยเจียเสี่ยวโอฟุบร่างลงกับพื้นไม่ไหวติง

“ค้นให้ทั่วตำหนักใครพบหยางหลงก่อนผู้ใดข้ามีรางวัล”

เสียงขานรับด้วยความฮึกเหิมดังก้องทั่วบริเวณ

สนมฮุ่ยและไทเฮาถูกกักบริเวณภายในตำหนักของไทเฮา

บัดนี้ดวงตะวันส่องแสงสดใส ต่างกับจิตใจของคนในวังหลวงขณะนี้

“ฝ่าบาท เป็นอย่างไรบ้างไม่อาจรู้ได้”

สนมฮุ่ยเอ่ยปากทำลายความเงียบ

“เจ้าอย่ากังวลไปเลยสนมฮุ่ย ฝ่าบาททรงพระปรีชาคงไม่มีอันตราย”

“โหวหยางจื้อนำกำลังองครักษ์ที่รักษาวังออกไปแจกจ่ายสิ่งของให้กับชาวบ้านที่ประสบภัย เพราะคิดว่าไม่มีสิ่งใดน่าห่วง วังหลวงสงบ ราบเรียบ แต่ใครจะคิดว่าคลื่นใต้น้ำลูกนี้ใหญ่นัก เป็นช่องโหว่ให้ชินอ๋องคิดเหิมเกริมกระทำการแบบไม่เกรงกลัว อาญา”

ไทเฮาแสดงความคิดเห็นตามที่นางไตร่ตรอง

“ไทเฮา ทรงคิดว่าโหวหยางจื้อจะเข้ามาช่วยฝ่าบาทหลบหนีหรืออย่างไร”

“ข้าคิดว่า โหวหยางจื้อคงมาไม่ทันด้วยระยะทางที่แสนไกลถึงหน้าด่านใช้เวลาเดินทางแรมเดือนพ่อของเจ้าและตระกูลใหญ่ทั้งสามป่านนี้คงร่วมหารือหาทางแก้ไขและแสดงจุดยืน แต่ด้วยอุปนิสัยแข็งก้าวของชินอ๋องที่ต้องการลดทอนอำนาจของสี่ตระกูลใหญ่คงไม่ปล่อยให้ตระกูลของเจ้าและอีกสามตระกูลอยู่อย่างสงบสุข ทางรอดตอนนี้คือหนีอย่างเดียวแต่ข้ากับเจ้าไม่อาจไหวตัวทัน"

ไทเฮาพูดเหมือนเยาะหยันตัวเอง

ประตูถูกเปิดออกชินอ๋องสวมเสื้อคลุมมังกร บ่งบอกเจตนารมณ์ที่หมายปองมานาน

“ฮ่องเต้เสด็จจจจจจ....”

“เหอหลงเจ้าช่างไม่ละอายฟ้าดิน ฝ่าฝืนบัญชาของเซี้ยนตี้เจ้าไม่ต่างอะไรกับลูกเนรคุณ”

“มีคำพูดใด ที่เสด็จแม่อยากจะด่าลูกเลวคนนี้อีก”

ชินอ๋องหันหลังมองออกนอกตำหนัก เหมือนไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดของไทเฮา แต่ภายในใจเจ็บแปลบ

“เจ้าไม่จำเป็นต้องเรียกข้าว่าเสด็จแม่ ในเมื่อใจของเจ้ามันขัดแย้งเหลือเกิน”

ภาพความทรงจำเก่าเก่าผุดขึ้นมาในสมองเมื่อ ทหารจับสนมเหลียงแม่ของเขาคุกเข่าต่อหน้าเซี้ยนตี้บังคับให้ยอมรับผิดเรื่องที่ไทเฮาในครั้งที่ดำรงตำแหน่งฮองเฮาในตอนนั้นถูกวางยาจนเกือบสิ้นชีวิต เขาเองคุกเข่าน้ำตาหยดรินขออภัยโทษแทนมารดาแต่ไม่เป็นผล สุดท้ายยื้อยุดแขนขาไม่ให้ทหารลากสนมเหลียงไปขังไว้ในตำหนักเย็นเป็นวันสุดท้ายที่ขำได้พบแม่ด้วยวัยเพียงสี่ขวบ

“ท่าน ก็ไม่ต้องลำบากมาสั่งสอนข้าในเมื่อใจของท่านเองก็ขัดแย้งกัน

“ทหารนำตัวสนมฮุ่ยไปขัง”

ชินอ๋องสั่งการก่อนจะหันมาทางไทเฮา

“ท่านยังจำได้ไหม สนมเหลียงแม่ของข้าตายอย่างไร”

ไทเฮากลืนก้อนแข็งแข็งลงคอช้าช้า

“เจ้ายัง เก็บเรื่องราวในอดีตมาใส่ใจ”

“อดีตช่วยสอนให้ข้าแข็งแกร่งขึ้น กล้าขึ้น และตัดสินใจได้ดีขึ้นกว่าเดิม”

ขันทีนำพานที่มีผ้าขาวพับอยู่ข้างบน (ผ้าขาวที่ พระราชทานให้แก่คนที่มีความผิด ให้ทำการอัตวินิบาตกรรม)

“บัลลังก์เป็นสิ่งที่ข้าต้องการ และสิ่งที่ข้าต้องทำต่อจากการนั่งบัลลังก์ก็คือ มอบสิ่งนี้ให้แก่ท่าน”

 ไทเฮารับพานมาถือไว้ด้วยมืออันสั่นเทา

“ชินอ๋องสะบัดชายเสื้อเดินออกจากตำหนักด้วยใบหน้าเศร้าหมองมองขึ้นไปบนฟ้ากว้าง