โบยบินงดงามท่ามกลางอ้อมกอดของท่าน

บางขณะเหมือนกับล่องลอยอาการป่วยหายไปร่างแนบชิดจนเกือบจะกายเป็นร่างเดียวกัน หยางหลงเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าความรัก และความใคร่เมื่อมาบรรจบกันนั้นมันแสดงออกถึงพลังมหาศาล อย่างที่เขาไม่เคยรู้สึกกับหญิงใดมาก่อน

“ข้ารักเจ้าเฟยลี่นางหนึ่งเดียวในดวงใจของข้าต่อนี้ไป”

ความหวานหอมที่เพิ่งผ่านพ้นทำเอาแพรวาครางเสียงแผ่ว หยางหลงจุมพิตไม่เบื่อหน่ายที่ริมฝีปากสวยนั้นจากนี้ไปจะเป็นหรือตาย หญิงงามนางนี้ก็เป็นสมบัติ ของเขาเพียงผู้เดียว ร่างบอบบางอ่อนระทวยในอ้อมแขนเขาแทบจะกลืนกินลงในบัดดล

แพรวาเองไม่ต่างกันซบหน้าลงบนอกกว้างเปลือยเปล่า จะสามารถรักใครได้มากขนาดนี้โหยหาสัมผัสจากใครได้มากขนาดนี้ ร่างสองร่างกอดรัดไม่ห่างภายใต้แสงจันทร์นวลทุกสรรพสิ่งเป็นพยานในความรักของทั้งคู่

ฟ้าสีทองส่องแสงอำพันทางทิศตะวันออกแพรวานอนหลับตาอย่างเป็นสุขในวงแขนแข็งแรง มือใหญ่หยิบเศษผมที่ตกลงมาปิดใบหน้าออกใช้มือเกลี่ยแก้มนวลเบาเบา อาการตัวร้อนหายไปยาเทียบนี้ดีเหลือเกินในความคิดของหยางหลง สงสัยต้องใช้บ่อยบ่อยเสียแล้วอมยิ้มกับความคิดของตัวเอง คนตัวเล็กในอ้อมแขนขยับตัวไปมา

จูบไล่ตั้งแต่เปลือกตาเรื่อยมาจนถึงริมฝีปาก

“ฝ่าบาท รังแกเฟยลี่”

“เจ้าหอมหวานเช่นน้ำผึ้งป่า เฟยลี่ ข้าไม่อาจหักห้ามแรงเสน่ห์หาที่มีต่อเจ้าได้” แววตากรุ้มกริ่ม แพรวา หลุบตาลงด้วยความเขินอาย

“ข้ารักเจ้า เสียแล้ว เป็นข้าเองที่พ่ายแพ้ ต่อ ...เจ้า ข้าไม่อาจหักห้ามใจ สัญญาว่าจะรอเจ้าพร้อม ข้าผิดคำสัญญา” แพรวานิ่วหน้า

“ฝ่าบาท จะหาว่าเฟยลี่ ยั่วยวนฝ่าบาทหรืออย่างไร” แกล้งทำเป็นงอน ปากนุ่มถูกประกบลงทันควัน ถอน

“เพราะ เจ้าเป็นแบบนี้อย่างไรเล่าเฟยลี่ อย่างที่ทำให้ข้าไม่อาจห้ามใจ”

แพรวาเกลือกใบหน้าลงกับอกกว้าง

“ยกโทษให้เฟยลี่ไม่ถือโทษฝ่าบาทแต่ นับจากนี้ไปฝ่าบาทต้องอยู่กับเฟยลี่คนเดียว”

“เจ้าคนเดียว เฟยลี่ของข้าตลอดไปไม่เป็นอื่น”

แพรวายกมือหยางหลงขึ้นมายื่นนิ้วก้อยของตัวเองเกี่ยวก้อยหยางหลงไว้หยางหลงมองนิ้วสองนิ้วกอดเกี่ยวกัน ทำใบหน้าฉงนแต่ก็ รู้สึกว่าสิ่งที่ทำลงไป เหมือนเป็นคำมั่นที่เขาต้องรักษามันไว้ตลอดไป

อ้อยอิ่งอยู่ในอ้อมแขนกันและกัน จนตะวันสายแพรวารู้สึกหิวจนท้องร้องจ๊อก

“เจ้าหิวแล้วใช่ไหม"

 หยางหลงล่วงมือเข้าไปหยิบหมั่นโถวแข็งแข็งออกจากห่อผ้าที่คนนำทางทิ้งไว้ให้ ยื่นส่งให้แพรวา

“กินเสียก่อน เราต้องเดินทางอีกหลายลี้กว่าจะถึงหน้าด่าน”

แพรวาแบ่งขนมออกเป็นสองส่วนส่งคืนให้หยางหลง

“ฝ่าบาท กินด้วยกัน”

“เฟยลี่ ต่อนี้ไปเลิกเรียกข้าว่าฝ่าบาทได้ แล้ว”

แพรวาทำหน้างุนงง

“ตอนนี้ฮ่องเต้ของแผ่นดินนี้คือเหอหลง ข้าเป็นเพียงคนที่หลบภัยออกมาจากวังหลวงเท่านั้น”

แพรวาพยักหน้าช้าช้า

“ให้เรียกฝ่าบาท...ท่านว่าอย่างไรดี”

“หยางหลง ข้าชื่อหยางหลง”

“เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ต่อไป ท่านก็ต้องเรียกข้าว่า แพรวา ห้ามเรียกเฟยลี่จะได้ไหม”

“ข้าเรียกเจ้าว่าเฟยลี่ดีกว่าไอ้ชื่อแซ่ที่เจ้าบอกมานั้นเรียกยากเหลือเกิน เฟยลี่โบยบินอย่างดงาม เจ้าตกมาจากฟ้าตอนที่ข้าเห็น ตกลงไปในน้ำ เหมือนกับตั้งใจกระโดดลงไป ชื่อเจ้าเหมาะดีแล้ว”

“ก็ได้”

แพรวาทวนคำความหมายทะแม่งทะแม่งแต่ก็เพราะดี เพิ่งจะรู้ความหมายตอนนี้เอง

“ว่าแต่เราทั้งคู่จะทำอย่างไรต่อไป จะไปทางไหนกันดี แล้วทำไมคนนำทางต้องทิ้งเราด้วย”

“ข้างหน้านั่นเป็นหมู่บ้าน ของคนที่หนีคดีหรือมีเรื่องกับทางการมาหลบอยู่รวมกัน ไม่ยุ่งเกี่ยวกับใครและไม่ตอนรับคนนอก แม้แต่ทางการยังไม่อาจแตะต้องหากใครหลงเข้าไปอาจต้องโทษถึงตายคนนำทางรู้ดี จึงไม่อยากเสี่ยงหากเราสามารถเดินอ้อมที่นั่นไปได้ ก็จะไปถึงเมืองหน้าด่านที่นั่น อาจโชคดีได้พบกับคนของ โหวหยางจื้อ”

ชื่อของโหวหยางจื้อ ทำเอาแพรวามองเห็นแสงสว่างรำไร

“แล้วถ้า ท่านโหวไม่ช่วยเราล่ะ”

“ไม่มีทางเป็นไปได้ โหวหยางจื้อกับข้าเติบโตมาด้วยกันแม้จะมีเรื่องขัดใจกันอยู่บ้างเช่นเรื่องเจ้า เราก็ยังไม่ถึงขั้นบาดหมาง”

แพรวาขมวดคิ้ว

“เรื่องเฟยลี่ เรื่องอะไรกัน”

หยางหลงยิ้มเจ้าเล่ห์

“เรื่อง ใครสามารถชนะใจเจ้าอย่างไรล่ะเฟยลี่”

แพรวาหน้าเง้า

ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างได้

“ท่าน ข้าเป็น ท่านแม่...เอ้ย หย่าจิ้งกับลี่มี่ ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง”

หยางหลงขมวดคิ้ว

“หย่าจิ้งนาง คงหนีเอาตัวรอดได้ไม่ยาก นางมีวรยุทธ์แต่ลี่มี่ข้าคิดว่านางไม่ไปไหน”

“ทำไมละคะ”

“เพราะปลาย่อมไม่ยอมหนีจากน้ำ เจ้าช่างอ่อนเดียงสานักเฟยลี่ ลี่มี่แม้จะอายุมากกว่าเจ้าไม่กี่ปี แต่นางกับเหอหลงด้วยความสัมพันธ์นั้น ข้าพบเห็นบ่อยครั้งแววตาที่ลี่มี่มองเหอหลงแตกต่างจากที่มองชายอื่น”

“ท่านรู้ แต่ทำไมทำเหมือนไม่รู้”

“ข้าไม่อาจก้าวก่ายหากเรื่องนั้นไม่ส่งผลใดใดกับข้า และบัลลังก์”

“แต่ลี่มี่นางเหมือนน้องสาว”

“เจ้าเป็นอย่างนี้เฟยลี่ จึงตกหลุมพรางสักวันถ้าหากยังอยู่ในวังหลวงอาจจะตื่นขึ้นมาภายในอ้อมกอดของเหอหลง”

“ข้าไม่ได้ใจง่ายอย่างนั้น”

แต่ความจริงก็ไม่เลว เหอหลงหล่อร้ายออกอย่างนั้น คิดเพลิน เพลิน

“เจ้าไม่ใจง่าย แต่เหอหลงรักง่ายเจ้าอาจโดนหลอก เมื่อถึงเวลานั้นข้ากับเขาก็คงไม่อาจร่วมโลก”

จริงรึนั่น แพรวาสงสัย

“แล้วเรื่องชิงบัลลังก์ท่านเล่า”

“ข้าไม่เคยแค้นเคืองอันใด บัลลังก์ใช่ของข้าคนเดียว เหอหลงอาจทำได้ดีกว่าข้าข้าของเพียงที่ไหนสักแห่งอาจจะไม่ใช่บนบัลลังก์และเจ้าอยู่ข้างกายข้าตลอดไป จะได้ไหมถ้าหากว่าข้าไม่ใช่ฮ่องเต้เจ้ายังจะอยู่กับข้าไหมเฟยลี่”

แพรวา คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินประโยคนี้จากปากของชายสูงศักดิ์คนนี้ คำพูดที่ทำให้หัวใจอิ่มเอม

แพรวากอดเอวหนาจากด้านหลัง ผมยาวสลวยที่ถูกปล่อยให้สยายลงมากลางหลัง ใบหน้าหล่อเหลานั้นช่างรับกับผมยาวสลวยนั้นเหลือเกินมอง ดูช่างองอาจในสายตาของแพรวา

“ไม่มีทางที่ข้าจะทิ้งท่าน ข้าจะอยู่เคียงข้างท่านจน...วันตาย”

ใจหายวาบ จะมีวันนั้นไหม แพรวามีลางสังหรณ์ว่าตัวเอง อาจจะไม่ได้ครองคู่กับหยางหลงจนแก่เฒ่า

เสียงฝีเท้าม้าควบตรงมายังที่ทั้งคู่สนทนากันอยู่