เสน่หาที่ขาไม่อาจต้านทาน

“บัลลังก์เป็นสิ่งที่ข้าต้องการ และสิ่งที่ข้าต้องทำต่อจากการนั่งบัลลังก์ก็คือมอบสิ่งนี้ให้แก่ท่าน”

ไทเฮารับพาน มาถือไว้ด้วยมืออันสั่นเทา

ชินอ๋องสะบัดชายเสื้อเดินออกจากตำหนักด้วยใบหน้าเศร้าหมองมองขึ้นไปบนฟ้ากว้าง

ความแค้นที่ถูกชำระลงไปในวันนี้ เหตุใดทำจิตใจเขาเศร้าหมองยิ่งสิ่งที่ได้มาต้องแลกกับอะไรมากมาย แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้จิตใจของ ชินอ๋องรู้สึกมีสุขและสว่างดังแสงเทียนยามค่ำคืน คือใบหน้าหวานสวยของแพรวาที่ลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้า

ไทเฮาคลี่ผ้าขาวออกก่อนจะโยนผ้าขาวฟาดบนขื่อคา ผูกให้เป็นบ่วงสอดลำคอระหงลงบนบ่วงผ้าขาว

หลับตาลงบนช้าช้า

“เซี้ยนตี้ข้ากำลังจะตามท่านไปมารับข้าด้วย"................................................................

ตำหนักใหญ่

“พบตัวนางหรือยัง"

เสียงตื่นเต้นดีใจเมื่อทหารองครักษ์เดินเข้ามาภายในตำหนัก

“หานางไม่พบ พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท” 

“เจ้าแน่ใจแล้วรึ”

“ค้นจนทั่วเขตวังหลวง แต่ไม่มีแม้เงาของข้าหลวงหญิงเฟยลี่ ก่อนนั้นมีคนเห็นหญิงสาวลักษณะเหมือนแม่นางเฟยลี่หนีไปพร้อมกับหยางหลงที่สวมชุดขันที”

กำปั้นถูกทุบลงบนพื้นโต๊ะ

“ไม่ผิดแน่ใช่ไหม”

“ขันทีหน้าห้องหลายคนยืนยันว่านางอยู่ในห้องบรรทมของหยางหลงก่อนที่เราจะเข้ามา”

“ส่งคนออกไปสืบ นำรูปของนางติดประกาศให้ทั่วรวมทั้งรูปของหยางหลงหากผู้ใดพบเห็นนางและหยางหลงนำตัวกลับมาที่วังหลวง ข้ามีรางวัลให้แก้ผู้ที่นำนางกลับมา”

“น้อมบัญชาฝ่าบาท"

ทหารองครักษ์ถอยห่างออกไป

“นำตัวใต้เท้าจางเข้ามาพบข้า”

ใต้เท้าจางบิดาของสนมฮุ่ยเดินเข้ามาด้วยท่าทีนอบน้อม ก่อนจะคุกเข่าลงกับพื้น

“ขุนนางจางถวายพระพรฝ่าบาท ทรงพระเจริญพันปี”

ชินอ๋องยิ้มอย่างผู้มีชัยอย่างน้อยใต้เท้าจางคนนี้ก็เหมือนกิ้งก่า ตุ๊กแก ที่รู้จักเปลี่ยนสีเข้ากับสถานการณ์ ที่แรกเขานึกว่าตัวเองต้องเหนื่อยหนักจึงได้กักตัวสนมฮุ่ยไว้เพื่อต่อรองบัดนี้เมื่อเห็นหน้าขุนนางผู้นี้แล้วกับคิดว่าเขาคาดการณ์ผิดไป

“เจ้ามีเรื่องอันใด”

“ฝ่าบาท ข้าพระองค์เพียงมาถวายพระพรฝ่าบาทก็เท่านั้น”

ชินอ๋องยิ้มที่มุมปาก

“ไม่เสียที ที่อยู่รับใช้ราชสำนักมายาวนานท่านช่างรู้ช่วงเวลาไหนรุก ช่วงเวลาไหนถอย”

ใต้เท้าจางยิ้มอย่างเปิดเผย

“ฝ่าบาททรงพระปรีชา ข้าพระองค์นับถือจริงจริง”

“ว่ามาเจ้าต้องการอะไรแลกเปลี่ยนกับการสนับสนุนข้า ในการนั่งบัลลังก์นี้”

“ข้าจางหวัง เปรียบเหมือนไม้ใกล้ฝั่งรู้เพียงแต่ฝ่าบาทเปรียบเหมือนต้นกล้าที่พร้อมงอกงาม ข้าหารือกับสามตระกูลใหญ่แล้ว ว่าจะ สนับสนุนฝ่าบาทให้นั่งบัลลังก์และครองแผ่นดินแต่ข้ามีเรื่องอยากให้ฝ่าบาททรงพระเมตตาเรื่องลูกสาวข้าสนมฮุ่ย โปรดปล่อยตัวนางจากที่คุมขังนาง เคยอยู่สบายแบกรับความลำบากไม่ไหว”

“แค่นี้ใช่ไหม... ที่จะขอ”

“ด้วยพระปรีชาของฝ่าบาทตอนนี้ ข้าไม่อาจต่อรองเพียงแต่ขอความเมตตาจากฝ่าบาทข้ามีลูกสาวเพียงคนเดียว”

“ความจริง ข้าไม่ได้ติดใจหรือมีเรื่องบาดหมางกับสนมฮุ่ยข้าจึงไม่อยากกักตัวนางไว้แต่อย่างใด หากใต้เท้าจางมีความจริงใจอย่างนี้ข้าคง ไม่อาจกักตัวนางต่อไป”

ใต้เท้าจาง ก้มลงหมอบกับพื้น

“ข้าใต้เท้าจางจะภักดีจนชีวิตหาไม่”

ชินอ๋องหลุบตามองอย่างสมเพช คิดไม่ถึงว่าทุกอย่างจะง่ายดายเพียงนี้

“ข้าส่งท่านทั้งคู่ได้เพียงเท่านี้ อีกไม่กี่ลี้ข้างหน้าจะเป็นหน้าด่านที่นั่นท่านทั้งสองคงไม่ลำบาก”

คนนำทางชี้ไม้ชี้มือบอกเส้นทางแก่หยางหลง

โยนห่อผ้าให้หยางหลงและแพรวา

“เปลี่ยนเสื้อผ้าเสีย ท่านทั้งคู่จะลำบากหากมีใครรู้ว่าท่านหนีออกมา ใช้ชีวิตผัวเมียข้ารู้ว่าขันทีกับนางในมักมีเรื่องแบบนี้บ่อยบ่อยไม่น่าแปลกใจแต่ที่แปลกใจคือท่านทั้งคู่นี่จะใช้ชีวิตอย่างไรในป่าเขา ข้าว่าท่านสองคนคงทำอะไรไม่เป็น ไร่นารึก็คงไม่เคยทำ”

“ข้าพอมีทุนนิดหน่อย เราจะค้าขายกันที่เมืองหน้าด่าน”

“ขอให้ท่านโชคดี”

ชายคนนำทางพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะจากไป

ป่าไผ่รกครึ้ม ใบไผ่สีน้ำตาลร่วงลงบนพื้นจนมองไม่เห็นพื้นดิน ม้าเยาะย่างอย่างอ่อนแรงไปบนใบไผ่เสียงดังกรอบแกรบ แพรวาริมฝีปากแห้งผากอยากจะดื่มน้ำใจแทบขาด หยางหลงเฝ้าถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง เทือกเขาเขาสูงหลายสิบลูกเบื้องหน้าไม่อาจคาดเดาได้ว่าจะมีแหล่งน้ำ หยางหลงผูกม้าไว้ที่กอไผ่ปล่อยให้มันเลาะเล็มยอดไผ่อ่อนแพรวามีไข้สูง ด้วยอากาศข้างนอกค่อนข้างเย็นและไม่ได้ถือเอาเสื้อคลุมติดมาด้วยเพราะความรีบร้อนนั่นเอง

“ฝ่าบาทหนีไป เสี่ยวโอเป็นอย่างไรบ้างหนีไปเถอะเสี่ยวโอหนีไปด้วยกัน”

เสียงพร่ำเพ้อ หยางหลงนั่งประคองกอดแพรวาแน่นความร้อนจากพิษไข้แทรกซึมสู่ผิวกายหยางหลงไปด้วย แกะผ้าคาดเอวที่รัดชุดออกเพื่อผ่อนคลาย ผิวกายเนียนสวยไม่อาจปกปิดเพียงเพื่อระบายความร้อนจะหาน้ำที่ไหนมาเช็ดตัวระบายความร้อนให้ก็ไม่มี

แพรวา หนาวจนสะท้านหากแต่ตัวร้อนจี๋

“ฝ่าบาท ฝ่าบาท”

แพรวายังคงพร่ำเพ้ออยู่อย่างนั้นทั้งที่หลับตาอยู่

หยางหลงหมดหนทางแก้ไขเปลื้องผ้าตัวเองออกประคองกอดแพรวาแนบอกเปลือยเพื่อระบายความร้อนเข้าสู่ร่างกายเขาแทน

เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูน หยางหลงกลืนน้ำลายลงคอครั้งแล้วครั้งเล่า ร่างสั่นสะท้านในอ้อมแขนกลิ่นกายสาว อมละมุนผิวเนื้อเนียน ที่เบียดชิดกับอกเปล่าเปลือยของเขา

แพรวายังเหมือนเด็กเด็ก ซุกใบหน้ากับซอกคอของคนกอดลมหายใจร้อนผะผ่าวรินรดต้นคอ จิตใจที่แกร่งดุจหินผาก็ไม่อาจต้านทาน แรงปรารถนา ได้ในเมื่อ จิตใจเศร้าหมองหมดหนทางเช่นนี้จะมัวแต่หักห้ามจิตใจไปทำไม หากเขาเป็นเจ้าของร่างสวยนี้แล้วแม้ตายลงตอนนี้ก็ไม่เสียดายชีวิต ก้มลงพรมจูบไปทั่วใบหน้าก่อนจะหยุดความหวานไว้ที่ริมฝีปากร้อนผ่าวนั้นเนิ่นนาน มือเย็นเฉียบซุกไซร้ลูบไล้ไปทั่วร่างนวลเนียนอย่างทะนุถนอม

 คนป่วยเองเผยอริมฝีปากรับรสจูบ ลืมตาขึ้นมองร่างที่ทาบทับแบบครึ่งหลับครึ่งตื่นความคิดล่องลอยไปพร้อมกับความวาบหวาม หนักหน่วงที่หยางหลงบรรจงมอบให้ อากาศรอบกายแม้จะหนาวเหน็บหากแต่ในกายร้อนรุ่มด้วยไฟเสน่ห์หา

แพรวาเหมือนอยู่ในปุยเมฆหนานุ่มล่องลอยสู่ดินแดนที่มีแต่ดอกไม้ งดงามเบ่งบานอยู่รอบกาย หยางหลงอิ่มเอมสุขสมกอดร่างเล็กในอ้อมแขนแน่นเหมือนกลัวว่าจะถูกแย่งชิง แพรวายิ้มจางๆ เมื่อโดนกอดรุนแรงขนาดนั้นบางขณะเหมือนจะรู้สึกตัวรับรู้รักล้ำลึกนั้นแต่บางขณะเหมือนกับล่องลอย อาการป่วยหายไปร่างแนบชิดจนเกือบจะกายเป็นร่างเดียวกัน หยางหลงเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าความรักและความใคร่เมื่อมาบรรจบกันนั้นมันแสดงออกถึงพลังมหาศาล อย่างที่เขาไม่เคยรู้สึกกับหญิงใดมาก่อน

“ข้ารักเจ้าเฟยลี่ นางหนึ่งเดียว ในดวงใจของข้าต่อนี้ไป”