ขอแค่มีท่านข้างกาย

เสียงฝีเท้าม้าควบตรงมายังที่ทั้งคู่สนทนากันอยู่

หยางหลงผุดลุกขึ้นในท่าทีเตรียมพร้อม ไฉนเลยเขาไม่ฉุกคิดว่าที่แห่งนี้ไม่ปลอดภัยแพรวาหลบอยู่ด้านหลังอย่างกล้ากล้ากลัวกลัว หยางหลงชักกระบี่ออกมาจากฝักอยู่ในท่าเตรียมพร้อม

ม้านับสิบล้อมรอบทั้งคู่ไว้ บุรุษบนหลังม้าจ้องมองมายังจุดเดียว

ร่างผึ่งผาย บนหลังม้าสีหมอกใบหน้าคมสันผิวพรรณสะอาดสะอ้านไม่ต่างจากหยางหลง

“บอกนามของ พวกเจ้ามาเดี๋ยวนี้”

สายตากวาดมองจนทั่ว ก่อนจะหยุดมองใบหน้าแพรวาอย่างพึงใจ

หยางหลง ไม่อาจละสายตาจากตาคมที่จ้องมองแพรวานิ่ง

“ไม่จำเป็นที่ข้าต้องเอ่ยนาม”

ไม่ใช่แค่รู้สึกไม่ชอบใจสายตา หากแต่ไม่อยากคบค้าด้วยก็ว่าได้ บุรุษบนหลังม้าชักกระบี่ก่อนที่ฉากการต่อสู้อันยิ่งใหญ่จะเริ่มขึ้น หยางหลงฝีมือไม่ด้อยกว่าใครในยุทธภพฟาดฟันกระบี่ดังจอมยุทธมือหนึ่ง วิชาตัวเบาพลิ้วไหวดั่งอินทรีย์โฉบเฉี่ยว

บุรุษหนึ่งนั้นก็หาด้อยกว่าหยางหลงไม่หลบหลีกเหมือนรู้ทันทุกกระบวนท่าของหยางหลง แพรวาใจเต้นระทึกจ้องมองฉากที่เห็นเหมือน นั่งในโรงภาพยนตร์ขนาดใหญ่ ทั้งคู่ผลัดกันรุกรับ พัลวัน แต่แล้วบุรุษตาคมก็พลาดท่าแก่หยางหลงเมื่อปลายกระบี่คมกริบในมือของหยางหลงจ่ออยู่ที่ ลำคอ บุรุษผู้นั้นหงายหลังกระบี่คมกริบหลุดมือ สมุนหลายคนบนหลังม้ากรูกันเข้าฟาดฟันกับหยางหลงเมื่อเห็นว่าหนึ่งคนไม่อาจต่อกร จึงใช้วิธีที่ไม่คาดคิดหยางหลงถูกล้อมอยู่ในวงล้อม หมดหนทางดิ้นรน พลาดท่าถูกคมกระบี่ที่ไหลซ้ายเลือดไหลทะลัก แพรวาใจหายวาบถลาเข้าไปในวงล้อม กางมือออกห้ามมือกระบี่ ในมือคนทั้งหมดจ่ออยู่ที่หยางหลงเพียงผู้เดียวเลือดไหลซึมเป็นวงกว้างขึ้นเรื่อยเรื่อย

“จอมยุทธทั้งหลายโปรดอภัยข้าน้อยขอร้องท่านอย่าได้โกรธเคือง เราสองคนเพียงผู้ผ่านทางไม่ได้มุ่งร้ายขอร้องท่านปล่อยเราไป”

น้ำเสียงและสายตาวิงวอน

“แม่นางน้อยผู้นี้นอกจากจะไม่รักตัวกลัวตาย ไยเจ้าจึงเห็นความสำคัญของผู้ที่ใกล้ตาย เยี่ยงมัน”

แพรวาตกใจเมื่อคำพูดแสดงถึงอันตรายอย่างที่สุดของหยางหลง

“ข้าไม่อาจดูดายในเวลานี้ไม่ว่าใครก็ไม่ไม่สมควรรับโทษตาย ท่านเองก็โดนเขาใช้กระบี่จ่อที่คอหอย เขาก็ยังละเว้นโทษตายแก่ท่าน หากเขาไม่ยั้งมือเช่นนั้นแล้วท่านอาจไม่เหลือลมหายใจให้เขา เป็นการแลกเปลี่ยนกัน”

“เฟยลี่อย่าร้องขอชีวิตแก่คนเช่นนั้น ไม่มีความจำเป็น”

“5555 เฟยลี่ แม่นางน้อยเฟยลี่ นามของแม่นางถูกใจข้านัก ความหาญกล้า มิเคยเห็นในหญิงใดใต้หล้าแห่งนี้ ข้าไม่อาจไม่แยแสคำพูดของแม่นางหากมิใช่เจ้าเป็นหญิงงามหากแต่เป็นบุรุษข้าคงต้องคบหาเจ้าเป็นสหาย”

“ข้าเป็นหญิง แต่ก็ยังเป็นสหายกับท่านได้ ขอท่านอย่าได้กังวลไป ผู้หญิงผู้ชายมิใช่เพียงหมู่ภมรกับดอกไม้เท่านั้นหากแต่ยังคบหาเป็นสหายได้ มิผิดแต่อย่างใด”

หยางหลงจ้องมองแพรวา แบบไม่เชื่อสายตานางช่างเจรจานักกลับพลิกสถานการณ์จากดำเป็นขาวได้อย่างไม่น่าเชื่อ

“เฟยลี่”

หยางหลงเรียกชื่อเบาเบา แพรวายกมือทำสัญลักษณ์ว่าไม่ต้องห่วง

“ถ้าหากท่านได้คบหากับเราทั้งคู่ท่านจะรู้ว่าทั้งข้าและเสี่ยวหลง ...เราเป็นสหายที่ท่านไม่อาจพบเจอได้ที่ใด”

หยางหลงกลายเป็นเสี่ยวหลงไปเสียแล้ว

“555 แม่นางน้อย เฟยลี่ช่างเจรจานัก ข้ายินดีนับเจ้าเป็นสหายข้าตงเฉิงเชิญแม่นางและสหายของแม่นางที่พำนักของเรา”

หยางหลง ยกมือขึ้นกุมบาดแผล แพรวาประคองก่อนจะพาก้าวเดิน

“ท่านเสียเลือดมาก เราต้องการหมอ ข้าคิดว่าพวกเขาต้องมีหมอ”

แพรวากระซิบเบาเบา

“ข้าดูจากวรยุทธ์ของพวกเขาแล้วหาธรรมดาไม่คงเป็นพวกคนที่ข้าเคยพูดถึง พวกหนีคดีที่ทางการตามล่าตัวหลบซ่อนอยู่ไปก๊กเป็นเหล่า ในหมู่บ้านแห่งนี้”

“ดีแล้วเป็นศัตรูกับทางการ ก็แสดงว่าพวกเขาเป็นศัตรูกับเหอหลงด้วยอย่างนั้นเราก็ต้องพึ่งพาพวกเขาเสียแล้ว”

“เราไม่อาจไว้ใจผู้ใด”

หยางหลง ยังพยายามพูดทั้งที่เลือดไหลซึมนัยน์ตาพร่ามัวเพราะเสียเลือดมากและอ่อนแรงจากการต่อสู้

“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า ตอนนี้รักษาตัวก่อนหากท่านอาการดีขึ้นเราค่อยหาทางอื่นอีกที”

แพรวารู้ว่าหยางหลงชักจะไม่มีเรี่ยวแรงในการก้าวเดิน ความรู้สึกห่วงใยส่งผ่านทางคำพูดหยางหลงพยักหน้าก่อนจะทรุดกายลงไป แพรวาเกือบล้ม เมื่อร่างใหญ่ที่ประคองล้มลงไป

แพรวากรี๊ดลั่นด้วยความตกใจและกลัวว่าหยางหลงจะ เป็นอะไรไปมากกว่านั้น ตงเฉิงหันมามองด้วยความตกใจไม่แพ้กัน

หยางลงลืมตาตื่นขึ้นมาบนที่นอนเก่าคร่ำคร่าเสื้อสีหมองถูกถอดมีเพียงผ้าพันแผลที่เป็นผ้าฝ้ายดิบพันอยู่ที่หัวไหล่ เสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็กเด็ก ดังลอดเข้ามา ผงกหัวลุกขึ้นมองดูเห็นแพรวานั่งอยู่ข้างแท่นนอน

“ท่านฟื้นแล้ว “น้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ

“ที่นี่ที่ไหน เฟยลี่”

“ตามคาด เป็นหมู่บ้านที่ท่านเคยบอกไว้จริงจริง”

“แล้วเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง พวกเขาทำอย่างไรกับเจ้า”

คำถามที่แสดงความเป็นห่วง แพรวาวางมือของตัวเองบนฝ่ามือของหยางหลง

“ข้า ยังอยู่ที่นี่ อยู่ข้างข้างท่าน ท่านไม่ต้องห่วง ท่านเสียอีกน่าเป็นห่วง ไม่ได้สติตั้งสองวันจนข้าใจหาย”

“เจ้าอยู่เฝ้าข้า ใช่ไหม”

“ข้าจะไปไหนได้ ในเมื่อ...ท่านยังอยู่ที่นี่ไม่ได้สติแบบนี้”

“พยายามฝืนเพื่อเจ้า แต่ก็ยังหมดสติจนได้”

“ท่านไม่ต้องพูดแล้ว ข้าเข้าใจท่านดี ข้าเองไม่อาจข่มตานั่งเฝ้าไข้ท่านทั้งคืน”

หยางหลงยกมือแพรวาขึ้นมาจุมพิต

“ข้าจะหักห้ามใจได้ไหม ยามที่อยู่ใกล้เจ้าเช่นนี้”

“....ยิ่งท่าน ขยับตัว แผลจะยิ่งฉีกขาดที่นี่ไม่มียาดี เหมือนในวังหลวงรักษากันไปตามมีตามเกิด แผลท่านอาจหายช้า”

“ข้าต้องทรมานเพียงใด เฟยลี่เมื่อมีเจ้าอยู่ใกล้”