จุดเริ่มต้น

วาจาคล้ายจะหยั่งเชิง จับพิรุธจากคำพูด

“นางตัวคนเดียว ไร้ที่พึ่งพิง”

“เจ้าช่างรู้ดีว่าตัวคนเดียวไร้ที่พึ่ง”

หมอหลวงรู้แล้วว่าตัวเองพลาดไปถนัดใจหาก ไทฮองไทเฮารู้ฐานะที่แท้จริงของแพรวาสิ่งที่ต้องแลกมาคงไม่อาจคาดเดา

“พระองค์ทรง เป็นกังวลอะไรกับเด็กสาวไร้ที่มาเพียงคนเดียว"

ไทฮองไทเฮา ยิ้มเยือกเย็น

“ข้าไม่สนใจ แค่เพียงคนที่ไร้ที่มาหากนางไร้ที่มาจริงจริงและพอจะเข้าใจบางอย่าง ไม่รบกวนท่านแล้วไว้ข้ามีเรื่องขัดข้องอันใดคงได้ คำตอบจากท่านอีกเป็นแน่ แม้วันนี้ท่าทีของท่านไม่อยากตอบคำถามข้านักก็ตาม”

หมอหลวงผู้นี้ต้องมีเรื่องใดปิดบังอยู่เป็นแน่แท้ หากจะคาดคั้นไปยิ่งเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น

หมอหลวงจากมาด้วยการแบกรับภาระที่หนักอึ้งไทฮองไทเฮา เจ้าเล่ห์ฉลาดเฉลียวไม่แน่อาจระแคะระคายอะไรบางอย่างถึงตอนนี้เองต้องหาทางบอกกล่าวแพรวาไว้บ้างเพราะนางจะได้หาทางหนีทีไล่ไว้เขาเองก็คงช่วยไม่ได้มาก ยังมีอีกคนหมอหลวงสาวเท้าเดินออกนอกเส้นทางเพื่อไปยังสุสานบรรพชน

หย่าจิ้งร่ายรำวิทยายุทธที่นางฝึกฝนมานานกระบี่ในมือกวัดแกว่งรวดเร็วจนเกิดการเสียดสีกับอากาศเกิดเสียงดัง ยามแกว่งไกวหมอหลวง หยุดอยู่เบื้องหลังก่อนที่ปลายกระบี่จะ ถูกตวัดกลับมาจ่อที่คอหอย หากแต่พลั้งมือเพียงนิดลมหายใจและหลอดลมของหมอหลวงคงขาดสะบั่น

“ฮองเฮา โปรดหยั่งมือด้วย"

หย่าจิ้งยิ้มเยือน

“อย่าได้ ยกย่องข้าแบบนั้นเลยท่านหมอข้าไม่อาจ แบกรับมันไว้ได้อีกต่อไป เชิญนั่ง..”

ย่อกายลงตรงม้านั่งข้างลานกว้าง

“ในใจข้าพระองค์มีเพียงฮ่องเต้และท่านเท่านั้นที่เป็นนาย”

หย่าจิ้ง รินชาร้อนร้อนใส่ถ้วยตรงหน้าหมอหลวง

“เรียกข้าว่าหย่าจิ้งเถิดมีเรื่องใดเร่งด่วนท่านจึงแวะเวียนมาถึงนี้ ทั้งๆที่ข้าเคยขอร้องท่านเพื่อความปลอดภัยของท่านอย่าได้มาข้องเกี่ยวกับข้าอีกเลย”

“ไม่มี เหตุอันควรข้าพระองค์คงไม่เสี่ยงภัยมาพบ ...หย่าจิ้ง”

หย่าจิ้งขมวดคิ้วสนใจขึ้นมาทันที

“ท่านพบเหมยเจียงหรืออย่างไร”

“ข้าไม่พบแม่นางน้อยเหมยเจียง หากแต่ข้ามีเรื่องขอให้หย่าจิ้งช่วยเหลือ”

ไม่อาจเอ่ยปากเพราะกลัวจะฝืนลิขิตฟ้า

“เรื่องที่ท่านจะขอร้องข้าคงสำคัญไม่แพ้กันกับการพบเหมยเจียง”

หมอหลวงยิ้ม

“ข้าพระองค์เอ็นดู ข้าหลวงหญิงนางหนึ่งอยากให้..หย่าจิ้งอออกหน้าปกป้องนางจากไทฮองไทเฮา”

“ใครกันนางสำคัญแค่ไหนกับท่าน”

“นางเป็นข้าหลวงหน้าพระพักตร์ฮ่องเต้”

“แม่นางน้อยเฟยลี่”

หย่าจิ้งนึกออกเพียงคนเดียว

“หย่าจิ้ง อยู่ห่างไกลผู้คนและวังหลวง เหตุใดท่านจึงรู้จักนาง”

“นางเคยมาที่นี่ ชักนำให้ฝ่าบาทเสด็จตามมานางคงมีความสำคัญกับฝ่าบาทมิใช่น้อย”

“นางเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้หยางหลง จึงเป็นเหตุให้ ไทฮองไทเฮา ...ไม่โปรดนาง”

หย่าจิ้งไม่ซักไซ้

“ในวังหลวงเรื่องเช่นนี้ไม่เคยหายไป ข้ารับปากว่าจะออกหน้าแทนท่านหากนางมีภัย”

หมอหลวงยกมือขึ้นประสานกัน ตรงหน้าแสดงอาการคารวะ

“ข้าพระองค์จะได้เบาใจ ต่อแต่นี้ข้าพระองค์คงหมดหน้าที่และส่งต่อให้ท่าน”

“ท่านพูดเหมือนกับมี พันธะต้องคอยปกป้องนาง”

“ข้าน้อยเป็นเพียงผู้ส่งสาสน์ไม่อาจเปิดเผยลิขิตฟ้า ขอหย่าจิ้งอย่าถือสา”

“ข้าไม่คาดคั้น ท่านเป็นสหายที่ดีเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ เรื่องใดที่ท่านขอร้องข้าเต็มใจที่จะช่วยเหลือ”

ตำหนักใหญ่

“ฝ่าบาท เฟยลี่อยากออกไปจากตำหนักบ้าง”

แพรวาทำเสียงอ่อนเสียงหวานเมื่ออยู่ต่อหน้าหยางหลงฮ่องเต้สองต่อสอง

“เจ้าจะ ไปไหน”

คิ้วขมวดเข้าหากัน

“ไป...ไปสุสานบรรพชน”

“เหมยเจียงก็ชอบไปที่นั่น ทำให้ข้าต้องตามไป และได้คุยกับท่านป้าหย่าจิ้งบ่อย บ่อย”

น้ำเสียงเรียบเฉยไม่มีพิรุธ และไม่มีความรู้สึกใดใดซ่อนอยู่ แหมเนียนจริ้งแพรวาคิด

“ช่างเหมยเจียง ข้าพระองค์คิดถึงหย่าจิ้ง”

“อันนี้ก็เหมือนเหมยเจียง”

ชิ แพรวาย่นจมูก

ฮ่องเต้สวมกอดจากด้านหลังใช้คางเกยไหล่งาม

“ไว้ พรุ่งนี้เช้าข้าจะสั่งเสี่ยวโอไว้ เกี้ยวจะมารอรับเจ้าหน้าตำหนัก”

แพรวงายิ้มเหมือนเด็กเด็ก

หยางหลงฮ่องเต้นั่งอ่านฎีกา ส่วนแพรวานอนอยู่บนแท่นบรรทม อากาศเริ่มหนาวเย็นอีกครั้ง เสี่ยวโอนำชาร้อนๆมาเปลี่ยน

“ฝ่าบาท ดึกมากแล้วถนอมพระวรกายเถิด”

ฮ่องเต้เงยหน้าขึ้นมองเสี่ยวโอที่หลบตาวูบวาบ

“เดี่ยวนี้เจ้าช่างถือดีมาสั่งข้าเชียวรึ”

“ไม่ไม่กล้า..ข้าพระองค์ไม่กล้า”

“ไม่กล้าอีกแล้วเสียวโอ ถ้าหากพี่สาวเจ้าตื่นมาได้ยินประโยคนี้นางคงหัวเสียไว้ข้าอารมณ์ดีวันไหน จะให้เจ้านั่งบัลลังก์แทนดูสิจะกล้าไหม”

ฮ่องเต้ยิ้ม เสี่ยวโอยิ้มตามลุกขึ้นจากกองฎีกา

“ข้าเชื่อเจ้าเสี่ยวโอ ไปนอนดีกว่าอากาศหนาวลมเย็นเริ่มพัดมาอีกแล้ว”

เสี่ยวโอทำความเคารพ ก่อนจะอมยิ้มแล้วเดินออกจากห้อง ปิดประตูอย่างเบามือ ฮ่องเต้เดินไปที่แท่นบรรทมแพรวานอนสงนิ่งอยู่ด้วย ใบหน้าเปี่ยมสุข หยิบผ้าห่มคลุมร่างสวยก่อนจะซุกตัวลงข้างๆแพรวา