บัลลังก์นี้เพื่อ

“ข้าน่าจะปล่อยให้ ชินอ๋อง ... บอกเจ้ากี่ครั้งนิสัยดื้อรั้นของเจ้าตำหนักข้าน่าเบื่อมากหรืออย่างไร เจ้าถึงต้องนั่งดื่มอยู่ ในตำหนักชินอ๋อง” แพรวาเม้มปากแน่น

รู้ว่าผิดแล้วจะตอกย้ำทำไม สะบัดแขนใจให้หลุดจากการลากถูนั้นแต่เปล่าประโยชน์

“แค่อยากออกมาเดินเล่นเท่านั้นพอดีเจอชินอ๋อง จะปฏิเสธอย่างไรเล่าในเมื่อเขาเป็นอนุชาของ ฝ่าบาท”

ฮ่องเต้ถอนหายใจ

“ในวังหลวงแห่งนี้ เจ้าคิดว่าใครบ้างที่จริงใจกับเจ้าเหมือนข้าต้องรู้จักระวังตน ไม่เช่นนั้นเจ้าอาจจะพลาดท่าเสียที จำเอาไว้ “

แพรวา ทำตาละห้อยสำนึกผิดหากหยางหลงฮ่องเต้มาไม่ทัน จะเกิดอะไรขึ้นแพรวาไม่อาจคาดเดา

“ลมหนาวแม้ พัดตามฤดูกาล หากแต่ก็มีช่วงเวลาที่พัดผ่านคนเราหากไม่รอเวลาที่เหมาะสมไหนเลยจะพบกับความสุข เจ้าอดทนรอ อีกสักนิด เมื่อเวลานั้นมาถึงทุกอย่างในวังหลวงแห่งนี้ข้าแบ่งให้เจ้าครึ่งหนึ่ง จะไปไหนทำอะไรข้าจะไม่หวงห้ามเจ้าเพียงแต่ตอนนี้เรายังไม่อาจคาดเดา หลายคนหลายฝ่ายได้เท่านั้นเอง”

แพรวาพยักหน้า เป็นเชิงเข้าใจ

ลี่มี่ประคองชินอ๋องก่อนจะเรียกให้หญิงรับใช้สองสามคนมาดูแล ยืนนิ่งมองด้วยความสงสารจับใจ หันหลังกลับเดินตามหยางหลงฮ่องเต้และแพรวา กลับวังหลวงด้วยเกรงคนทั้งสองจะสงสัย

“ลี่มี่เจ้าหายไปไหนมา ข้าหาเจ้าจนทั่ว นึกว่าโดนกักตัวอยู่ที่จวนชินอ๋องเสียอีก”

เมื่อพบหน้าแพรวาก็ยิงคำถามทันที

“ข้า....ข้าเดินตาม พี่สาวกับฝ่าบาทมาติดติดหากแต่... เห็นฝ่าบาททรงกริ้วลี่มี่เลยไม่กล้าแสดงตัว”

แพรวาพยักหน้าแสดงว่าเชื่อไม่ถามต่อ ลี่มี่กลืนน้ำลายลงคอ

“พี่สาว เดี๋ยวลี่มี่ นำชาร้อนร้อนกับขนมในห้องเครื่องมาให้พี่สาว ”ท่าทางประจบประแจง

“เจ้ารู้ใจข้าที่สุด ลี่มี่ตอนนี้ท้องร้องใหญ่แล้ว กลางวันก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย”

ลี่มี่ หันหลังเดินออกจากห้องไปช้าช้า

ภาพความทรงจำเก่าเก่า เมื่อครั้งอยู่กับพ่อและแม่เลี้ยงที่นอกวัง ลี่มี่มักจะถูกทำร้ายและกลั่นแกล้งจากแม่เลี้ยงเสมอ ที่เดียวที่มักจะหลบไปนั่งยามที่ไม่สบายใจคือดงต้นหลิวข้างแม่น้ำใหญ่ ใบหลิวพลิ้วไหวหล่นร่วงไหลเรื่อยตามลำน้ำมองดูสบายตาเคยคิดจะปลิดชีพตัวเองหลายครั้ง กับสายน้ำที่เย็นยะเยือก วันนี้ก็เช่นเดียวกันเมื่อแม่เลี้ยงลงมือทุบตีในขณะที่พ่อของลี่มี่ออกไปทำการค้าขายต่างเมือง

มองผิวน้ำที่สะท้อนสีเขียวของใบหลิวช่างเป็นภาพที่น่ามอง กระแสน้ำไม่ไหวติงลี่มี่ก้าวขาช้าช้าลงไปในแม่น้ำความเย็นแทรกซึมเข้าสู่ร่างกาย ชุดบางเบาเปียกปอนน้ำตาไหลริน ทั้งกลัวและกล้าในเวลาเดียวกัน ลี่มี่อยากเร่งเวลาให้มันไวขึ้นหากแต่ทุกอย่างเหมือนมันหยุดอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน ในขณะนั้นเองก่อนที่ลี่มี่จะปล่อยตัวเองให้จมลงไปกับกระแสน้ำเสียงกระโดดน้ำตูมตามก็ตามมาการดิ้นรนขัดขืน ใครบางคนรวบเอวบางดึงลี่มี่ขึ้นมาจากน้ำในแม่น้ำที่เย็นจัดลี่มี่ดวงตาพร่ามัวเพราะน้ำตา แต่ยังพยายามดิ้นรนเพื่อจบชีวิตตัวเอง เนื้อตัวเปียกปอนถูกจับให้หันมาเผชิญหน้าภาพที่เห็นคือบุรุษรูปงามอย่างหาที่ติไม่ได้ จ้องมองด้วยแววตาห่วงใยและโกรธขึ้ง

“เจ้าคิดจะปลิดชีพตัวเองเชียวหรือแม่นาง เจ้าคิดว่าชีวิตของเจ้านั้นเป็นของเจ้า แท้จริงหรือ”

ลี่มี่งงงันกับสิ่งที่ได้ยิน

“ข้าไม่คู่ควรกับการมีชีวิตอยู่ แม้สักนิด”

“การไม่คู่ควรกับการมีชีวิตอยู่ของเจ้า กับต้องให้ข้าชินอ๋องลงทุนกระโดดน้ำช่วยชีวิตอันไร้ค่าของเจ้า อย่างนั้นเชิญเจ้าลงไปในน้ำนั่นถ้าหากคิดว่าการที่เจ้าปลิดชีพของเจ้าแล้วไม่ทำให้ใครเดือดร้อนและเสียใจ”

ลี่มี่ก้มหน้านิ่ง นึกถึงบิดาที่ตรากตรำทำการค้านานวันถึงจะได้พบหน้ากันที จะเสียใจแค่ไหนหากได้ข่าวลี่มี่ไร้ซึ่งลมหายใจ

“คิดได้แล้วใช่ไหม มีเรื่องอะไรที่ทำให้เจ้าคิดไม่ตกถึงกับปลิดชีพตัวเองหากเจ้าไม่เหลือใครก็ต้องยังมีคนที่รักเจ้าอยู่บ้าง ไม่ว่าพ่อหรือแม่ของเจ้า ให้คิดเสียว่าเรื่องที่เจ้าพบเจอมานั้นบางทีปัญหาของคนอื่นอาจมากกว่าเจ้าเพียงแต่เขาไม่คิดที่จะทำร้ายตัวเอง”

“ข้าน้อยลี่มี่ ขออภัยนายท่าน ...”

“ข้าชินอ๋อง หากเรื่องใดที่เจ้าไม่สามารถหาทางออกได้ข้ายินดีรับฟัง เพียงแต่เจ้าอย่าคิดสั้นแบบนี้อีก”

น้ำเสียงเหมือนจะขู่สำทับนั้นหากแต่แฝงด้วยความหวังดีที่ลี่มี่ไม่เคยพบจากใครนอกจากบิดา ลี่มี่ทวนคำว่าชินอ๋องจนขึ้นใจ

ตำหนักไทฮองไทเฮา

“เจ้าปล่อยให้ความรู้สึกรักครอบงำจิตใจไม่ต่างกับ หยางหลง”

“หลาน ผิดที่ไม่ยับยั้งชั่งใจ ขอเสด็จย่าโปรดลงโทษ”

ชินอ๋องคุกเข่าลงกับ พื้นต่อหน้าไทฮองไทเฮา

“รู้ว่าผิด ก็ยอมรับ ข้าเองไม่อยากถือโทษเจ้าชินอ๋อง เฟยลี่ข้าหลวงหญิงคนนี้นางไม่ธรรมดาสามารถทำให้เจ้าและฮ่องเต้ลุ่มหลง ได้ไม่ใช่เรื่องง่าย นางมีดีอะไร”

“หลาน จริงใจต่อนางหาใช่ลุ่มหลงทุกอย่างที่ทำขณะนี้เพียงเพื่อได้ครอบครองนาง”

“เพี้ยะ”

ฝ่ามือเรียวของไทฮองไทเฮา ฟาดลงบนใบหน้าหล่อ

“สิ้นคิด ย่าผิดหวังในตัวเจ้าชินอ๋องหากเจ้าคิดอย่างนั้น ไม่สู้เลิกล้มความคิดชิงบัลลังก์เสียหากคิดจะยกย่องนาง”

“หลาน คิดว่าบัลลังก์และตำแหน่งฮ่องเต้ของหยางหลงทำให้นางตัดสินใจเลือกท่านพี่”

ไทฮองไทเฮาส่ายหน้าไปมา

“เจ้านั่งบนบัลลังก์แล้วจะหาสักกี่หญิงงามก็ได้ ถึงเวลานั้นเฟยลี่เจ้าอาจไม่แยแสนาง”