เพียงถ้วยเดียว

“ถาม ถามยังไม่หมด แล้วฝ่าบาททำไมถึง ...รักเหมยเจียง”

แพรวาถามไปอย่างนั้นเพราะคิดคำถามไม่ออก ฮ่องเต้เลิกคิ้วสูงคาดไม่ถึงกับคำถามนั้น

“เหมยเจียงเป็นสิ่งเดียวหลังจากที่ท่านแม่ตายไปนางเป็นทั้งเพื่อนเล่น และพี่สาวในเวลาเดียวกัน เหมยเจียงเป็นผู้ใหญ่เกินตัวทั้งยังมีจิตใจอ่อนโยนโอบอ้อมอารี”

ดีเว่อร์ไปไหมถ้าเทียบกับแพรวา ที่ไม่มีคุณสมบัติที่ว่าเลย

ตำหนักไทฮองไทเฮา

“ย่า ว่าเราคงต้องจัดการทุกอย่าง ให้มันเร็วขึ้นกว่าเดิมเสียแล้ว”

ไทฮองไทเฮาใบหน้าเคร่งเครียด ยามที่เปล่งวาจาชินอ๋องก้มหน้านิ่งอย่างใช้ความคิด

“เหมยหลิวไม่สามารถดำเนินแผนการให้สำเร็จได้ เพราะไทเฮาที่มาขัดขว้างนาง ช่างมาได้ถูกจังหวะทำให้แผนของเราปั่นป่วนตั้งแต่ครั้งที่แม่ของเจ้าต้องโทษให้ถูกจองจำในตำหนักเย็นก็เป็นไทเฮา”

ชินอ๋องตาวาวโรจน์ด้วย อารมณ์คุกรุ่นภายใน เมื่อคำพูดเสียดแทงจิตใจ

“หลานยังเตรียมการได้ไม่ดีเท่าที่ควร อยากให้เสด็จย่ารออีกสักระยะให้ทุกอย่างรัดกุมกว่านี้”

ไทฮองไทเฮาทำเสียงจิจ๊ะ อย่างขัดใจ

“ดอกเหมยจะงามเมื่อถึงเวลาเบ่งบาน เสด็จย่าโปรดรอวันที่หลานจะได้นั่งบัลลังก์”

ไทฮองไทเฮายิ้มอย่างสมใจ

“ถ้าเป็นเจ้าชินอ๋องหากว่าเซี้ยนตี้เห็นเจ้าอยู่ในสายตา เหมือนที่ย่าเห็นเราคงไม่ต้องลงแรงกันถึงเพียงนี้ ปู่ของเจ้าคงไม่ต้องกังวล นอนตายตาหลับ เมื่อบัลลังก์อยู่ในมือของคนเช่นเจ้า”

“หลานพร้อมที่จะทำตามบัญชาของเสด็จย่าเมื่อถึงเวลาที่สมควร หลานจะไม่รอเวลาเหมือนในวันนี้”

“ดีมาก หลานย่าทุกอย่างล้วนเพื่อเจ้า และเพื่อบัลลังก์นี้เป็นของเจ้าเท่านั้น”

แพรวาเดินสาวเท้าเร็วรี่ เพื่อไปยังสุสานบรรพชนหลังจากที่หลบทั้งลี่มี่และฮ่องเต้ ที่มุมกำแพงนั้นชนเข้ากับร่างสูงของชินอ๋องก่อนที่จะพ้นส่วนในของวังหลัง

“อุ้ย”

เกือบล้มคะมำ ชินอ๋องรวบร่างบางไว้ในอ้อมแขนในขณะเดียวกันแพรวา ดิ้นเพื่อให้หลุดจากอ้อมแขน

“รีบร้อนรึเจ้า ข้าหลวงหญิงเฟยลี่รีบร้อนจะไปไหน” แพรวาอ้ำอึ้ง

“.... คือ ...เดินเล่นยามบ่าย”

ชินอ๋องยิ้มที่มุมปาก

“ข้าขอเป็น สหายร่วมทางที่ข้าหลวงหญิงจะไป ....จะได้ไหม”

แพรวา อยากปฏิเสธแต่ไม่อยากให้มีพิรุธ

“ได้... ร่วมเดิน ร่วมนั่ง ร่วมดื่ม ร่วมกิน ได้ทุกอย่างเฟยลี่ซะอย่าง”

“อย่างนั้นข้ารบกวน แม่นางเฟยลี่ดื่มชาที่จวนชินอ๋องสักถ้วย”

“แค่หนึ่งถ้วยไม่ใช่ปัญหา” 

แพรวายิ้มแบบว่าง่าย

จวนอ๋องที่แสนจะยิ่งใหญ่ ไม่แพ้ตำหนักใดในวัง ชินอ๋องนั่งอยู่บนพื้นอยู่ที่พื้นไม้ข้างหน้ามีโต๊ะไม้ประดับมุกสุราเลิศรสถูกนำมาวาง โดยพ่อบ้านสูงอายุแพรวานิ่วหน้าไหนว่าชวนเธอมาดื่มชา ทำไมถึงเป็นสุราไปได้

กำลังอ้าปากจะต่อว่าทว่า ชินอ๋องกลับยิ้มอย่างรู้ทันชาถูกยกมาวางทันที ชินอ๋องโบกมือไล่สาวใช้สองคนให้ออกไปข้างนอก

รินชาใส่ถ้วยตรงหน้าแพรวา ก่อนจะรินสุราลงบนจอกของตัวเองบ้าง

“ข้าชินอ๋อง เป็นคนที่พูดไม่ค่อยเก่ง แสดงออกไม่เป็นมีเพียงสุราถ้วยนี้แทนความจริงใจของช้า”

แพรวางกเงินยกถ้วยชายกขึ้นทำให้เหมือนที่ชินอ๋องทำบ้าง

ชินอ๋องยิ้มกับท่าทางเก้อเขินของแพรวากระดกสุราจนหมดถ้วย รินใส่เข้าไปใหม่

แพรวาลุกขึ้นยืน ชินอ๋องฉุดมือทันควันแพรวาตกใจสุดขีดชินอ๋องปล่อยมือแบบเหมือนเพิ่งนึกได้

“ตุ้ยปู้ฉี่ ที่ข้าล่วงเกินแม่นาง ว่าแต่แม่นางเฟยลี่จะหนีไปไหน”

“ก็ไหนท่านบอว่าดื่มชาแค่ถ้วยเดียว เมื่อดื่มแล้วข้าก็รีบกลับ”

“แม่นางเฟยลี่ช่างมีอารมณ์ขัน ข้าพูดเป็นเพียงคำพูดเปรียบเปรย”

“อ้าวเหรอ ข้าผิดเองขอโทษท่านทีแต่ว่าข้าต้องไปแล้วจริง ... จริง”

คราวนี้ชินอ๋องจงใจคว้าข้อมือไว้แน่น

“แม้ต้องการสหายยามที่ข้าชินอ๋องมีเรื่องวุ่นวายไม่สบายใจบ้างก็ยังไม่มี”

แพรวาถอนหายใจด้วย ใจอ่อนนึกสงสารชินอ๋องคงไม่เป็นไร ไว้พรุ่งนี้ค่อยไปสุสานบรรพชนและตอนนี้ก็ยังไม่มืดค่ำเพิ่งจะบ่ายแก่แก่ คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแค่ดื่มชา

นั่งลงที่เดิม

“ก็ได้”

ชินอ๋องรินชาลงบนถ้วยตรงหน้าแพรวา แล้วยกสุรารินลงบนจอกของตัวเอง แพรวายกชาขึ้นจิบส่วนชินอ๋องกระดกสุราเข้าปากรวดเดียวหมดจอก รินเติมเข้าไปอีกทันที แพรวามองตามมือนั้นแบบไม่ค่อยชอบใจนัก

หนึ่งชั่วยามผ่านไป

“ข้าชินอ๋อง ไม่เคยพึงใจหญิงใด มากมายเท่าท่าน” เมาแล้วพูดเก่งเชียว

“ท่าน อย่าพึงใจข้าเลยข้า....”

“เจ้า เป็น ที่โปรดปรานของฝ่าบาท ทำไมต้องเป็นฝ่าบาททุกอย่างทำไมต้องเป็นฝ่าบาท”

“แต่ฝ่าบาท ก็เป็นฮ่องเต้ที่ดี และฝ่าบาทก็ดีกับท่านมากนะชินอ๋อง”

“ฝ่าบาท ดีทุกอย่างทุกอย่างจริงจริง เป็นข้าชินอ๋องที่ไม่มีอะไรดีเลยใช่ไหม แม้กระทั่งเจ้าเฟยลี่เจ้ามองข้าเป็นเช่นไร”

แพรวา ส่ายหน้าไปมาไม่มีคำพูดโต้ตอบ

“ทุกสิ่งทุกอย่าง เป็นของเขา แม้แต่เจ้าใช่ไหม”

คว้าร่างแพรวาไว้ในอ้อมกอดแพรวาดิ้นรนให้หลุดพ้นจากพันธนาการ

“ปล่อยเถิด ชินอ๋องท่านเมามากแล้ว”

ไม่น่าเลยแพรวา ไม่น่าหลวมตัวมาดื่มเป็นเพื่อนชินอ๋องแต่แรก

“ถ้าหาก เป็น หยางหลงเจ้าคงไม่ปฏิเสธแบบนี้”

แพรวาดิ้นรน เหมือนยิ่งยั่วยุอารมณ์ของชินอ๋อง

ผลักแพรวาลงกับพื้น ใช้ร่างแข็งแรงทาบทับไว้ข้างบนแพรวาดิ้นรนสุดฤทธิ์

“บอกให้ปล่อย”

แพรวาใช้มือดันอกของชินอ๋อง ร่างทั้งร่างถูกกระชากเต็มแรงจนเซไปติดโต๊ะที่วางถ้วยชาหกกระจายเสียงดังสนั่น ฮ่องเต้ยืนอยู่กลางห้องดวงตามีแววโมโหสุดขีด

แพรวาลุกขึ้นนั่ง

“การข่มเหงน้ำใจหญิงสาว เป็นสิ่งที่บุรุษเช่นชินอ๋องจะกระทำในเมื่อนางมิยินยอม”

ลี่มี่ยืน ดูอยู่เบื้องหลังถลาเข้าไปหมายประคองแต่กลับถูกชินอ๋องฟาดมือเปะปะ

“กลับตำหนัก เฟยลี่”

คว้าข้อแขนของเฟยลี่ทั้งลากทั้งจูง

“ข้าพระองค์เจ็บ”

“ข้าน่าจะปล่อยให้ ชินอ๋อง ... บอกเจ้ากี่ครั้งนิสัยดื้อรั้นของเจ้าตำหนักข้าน่าเบื่อมากหรืออย่างไร เจ้าถึงต้องนั่งดื่มอยู่ในตำหนักชินอ๋อง” แพรวาเม้มปากแน่น