ท่านคือใคร

“อย่างนั้นสู้ หลานถวายนางกำนัลสักสองสามคน เพื่อเป็นเพื่อนคุยคลายเหงา”

“คนรู้ใจ หาได้ไม่ง่าย ใครจะอยากมาอยู่กับคนแก่ อย่างป้า”

แพรวาหลบอยู่ หลังโต๊ะหมู่บูชาที่วางพระพุทธรูปได้ยินทุกคำพูด คิดว่าคงหาโอกาสแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว ลืมเรื่องขุ่นเคืองใจชั่วขณะ กระโดดออกมาจากที่ซ่อน

“ข้าน้อยเฟยลี่อาสามา รับใช้ท่านป้าเอง ค่ะ”

ฮ่องเต้ตาโตด้วยความดีใจ แพรวาสะบัดหน้าไม่มองอย่างไรเสียต้องอนุญาต

“ไม่ได้ ไม่ได้ ช้าไม่อนุญาตเจ้าเป็นข้าหลวงหญิงหน้าพระพักตร์ ถ้าเจ้ามา แล้วใครจะ...อยู่รับใช้ข้า”

“ฝ่าบาท ใจร้าย ฝ่าบาทไม่มีสิทธิ์มากะเกณฑ์เฟยลี่ ในเมื่อฝ่าบาทก็มีเหมยหลิวทั้งคนก็ให้นางเป็นข้าหลวงหญิง หรือจะแต่งตั้งนางเป็นฮองเฮาก็ไม่น่าจะยาก ส่วนเฟยลี่ขออยู่รับใช้ท่านป้า”

ฮ่องเต้อมยิ้ม หย่าจิ้งส่ายหน้ามองคนทั้งคู่สลับกันไปมา

“กลับไปกับข้าเถิด เฟยลี่ข้าขอโทษ”

แพรวาไม่พูดได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นความผิดแบบนี้จะใช้คำว่าขอโทษได้อย่างไร นี่แหละหนาผู้ชาย สามวันจากนารีเป็นอื่นแต่ผู้ชายแค่เพียงวันเดียวก็เปลี่ยนใจเดินไปยืนเกาะแขน หย่าจิ้งเหมือนต้องการคนช่วย

“ฝ่าบาท เมื่อพบคนแล้วก็กลับไปเถิด ส่วนเรื่องที่นางจะกลับไปรับใช้ฝ่าบาทหรือไม่นั้น ขอให้ป้าได้ลองคุยกับแม่นางน้อยผู้นี้ดูก่อน นางเป็นแขก ของป้าถือเสียว่าหย่าจิ้งขอร้อง”

ฮ่องเต้ เหมือนจะพูดอะไรบางอย่างหากแต่กับชะงักคำพูดไว้แค่นั้น มองสบตาแพรวาที่หันหน้าหนีไปอีกทางไม่ยอมมองสบตาตอบ

“หยางหลง คารวะท่านป้า” สะบัดแขนเสื้อ เดินหันหลังกลับไป

แพรวานั่งชันเข่าอยู่บนม้านั่ง หย่าจิ้งมองด้วยความเอ็นดู

ลี่มี่ตามมารับใช้แพรวา ตามพระบัญชาของฮ่องเต้

“พี่สาว เสี่ยวโอบอกกับข้าน้อยว่า เมื่อคืนฝ่าบาทเมามากไม่น่าที่จะ มีอะไรเกิดขึ้นอาจเป็นเพียงแผนการของ ..นางจิ้งจอก”

“ลี่มี่ เจ้ายังเห็นข้าเป็นพี่สาวอยู่ไหม ในเมื่อข้าเห็นมากับตาถึงเพียงนั้นเจ้ายังมาแก้ตัวแทนได้อีกหรือ”

ลี่มี่ทำปากจู๋

“เรื่องอันใดที่ทำแม่นางน้อยเป็นกังวล โปรดให้ข้าได้แบ่งเบาด้วยเถิด”

แพรวาเล่าเรื่องราว ของเหมยหลิวและสิ่งที่แพรวาพบเห็นมาให้หย่าจิ้งฟังจนสิ้น

นางพยักหน้าช้าช้าตามคำบอกเล่าไม่เอ่ยปากขัดจังหวะใดใดจนกระทั่งแพรวาเล่าจบ

“เหมยหลิว ไม่แน่ว่าจะมาอย่างมิตรนางอาศัยจุดอ่อนของฝ่าบาท และยังจัดการกับสนมฮุ่ยให้พ้นทาง ฝ่าบาทอาจจะหลงกลนางแบบไม่ทันตั้งตัวถึงอย่างนั้นเรื่องบนแท่นบรรทม ก็มีแค่เพียงคนสองคนเท่านั้นที่รู้เห็น ผู้อื่นไม่สามารถรับรู้ได้ฉะนั้นเราต้องให้ เหมยหลิวปริปากเอง และในวังหลวงก็ มีการตรวจ.... แต่ก่อนนั้น เป็นการทำไปเพื่อ ปกป้อง เหล่าสนม นางใน แต่ตอนนี้เราจะ ทำเพื่อพิสูจน์เรื่องทั้งหมดว่ามันได้เกขึ้นหรือเปล่า”

“แล้ว เหมยหลิวจะยอมให้เราจับไปตรวจอย่างนั้นหรือ”

“เรื่องนี้เห็นที่ต้องอาศัยอำนาจของฝ่าบาท หรือว่า ...ไทเฮา ฝ่าบาทเป็นสุภาพบุรุษคงไม่กระทำกับนางเยี่ยงนั้นแต่ถ้าเป็นไทเฮาเพียงแค่เหตุผลที่สามารถทำให้นางเชื่อได้ว่าเหมยหลิว จ้อง ชิงตำแหน่งฮองเฮา และใส่ร้าย สนมฮุ่ยที่มีศักดิ์เป็นหลานของไทเฮา นางต้องไม่ยอมแน่” แพรวายิ้มอย่างนี้เองความฉลาดหลายอย่างของแพรวาได้มาจากหย่าจิ้งนี้เอง หย่าจิ้งเห็นรอยยิ้มของแพรวาถึงกับหัวเราะดัง ดัง

“แม่นางน้อย ช่างอ่อนต่อโลกเสียจริงเรื่องไทเฮาหย่าจิ้งรับอาสาเองและจะช้าไม่ได้แต่เรื่องหัวใจ ของแม่นางน้อยคงต้องให้แม่นางน้อยตัดสินใจเองเสียแล้ว หย่าจิ้งไม่อาจก้าวก่าย”

แพรวายิ้มประจบ เหมือนเด็กเล็กเล็ก

หย่าจิ้งนั่งฝนหมึกร่างจดหมายจนเป็นที่พอใจ ก่อนจะส่งให้แพรวา

“ขอเพียงให้นางสงสัย เมื่อนั้นนางจะ ต้องจัดการแน่อาศัยชื่อของข้าหย่าจิ้งนางคงไม่อาจไม่แยแส สิงนี้แม้จะมีค่าเพียงเล็กน้อย แต่มันจะเป็น ใบเบิกทางสู่ความสำเร็จส่งมันให้แก่ นางกำนัลหน้าห้องของ ไทเฮา”

แพรวารับจดหมายและกำไลหยกมาอีกหนึ่งชิ้น จดหมายมาสอดเข้าไปในชายเสื้ออย่างมิดชิดเหมือนที่เขาทำกัน

“เฟยลี่ลาท่านป้าหย่าจิ้ง ไว้มีโอกาสเฟยลี่จะกลับมารบกวนให้ท่านชงชาให้ดื่มอีกครั้ง”

ย่อตัวทำความเคารพเสียงดงาม

หย่าจิ้งมองแพรวาแบบเต็มตา เพียงอึดใจที่เห็นใบหน้าน้อยน้อยของ องค์หญิงน้อยเยว่ถิง ซ้อนทับอยู่บนใบหน้าของแพรวา

พึมพำเบาเบา

“หรือว่าจะคิดถึง ลูกสาวมากไปเยว่ถิงเจ้าอยู่ที่ไหน” เดินไปหยุดอยู่หน้าโต๊ะหมู่บูชาก่อนจะ ตั้งใจสวดมนต์อีกครั้งไม่สนใจแพรวาแม้แต่น้อย

แพรวาถือเอาจดหมายส่งมอบ ให้แก่นางกำนัลนางหนึ่งหน้าตำหนักของไทเฮา ก่อนจะหยิบกำไลหยกในชายเสื้อส่งให้นางตามคำบอกเล่าของหย่าจิ้ง นางยิ้มก่อนจะแสดงความเคารพแล้วนำจดหมายเข้าไปในตำหนักของไทเฮาทันที

ค่ำนั้นแพรวาจึงได้รับฟังเรื่องราวจากปากของลี่มี่เรื่องที่ไทเฮาส่งคนมานำตัวเหมยหลิวเข้าพบ คิดไปก็น่าสงสารนางหากถูกจับได้โทษ นับว่าหนักหนา เอาการทีเดียว

เหมยหลิวถูกนำตัวไปยังห้องตรวจที่อาจจะเรียกว่าการตรวจภายในก็ว่าได้ โดยไม่อาจปฏิเสธได้ใบหน้าหวานของนางเหมือนดังถูกความหม่นหมองเข้าครอบงำ ไทเฮาไม่แม้แต่จะสอบถามนางด้วยซ้ำให้นางกำนัลหญิงร่างใหญ่สองสามคน นำนางไปยังห้องตรวจ เหมยหลิวแม้จะมีท่าทีขัดขืนแต่ก็ไม่อาจขัดขืนได้ เมื่อถึงเวลาอย่างนี้ต้องยอมตามน้ำไปก่อนการตรวจสิ้นสุดลง

ฮ่องเต้ถอนหายใจ เมื่อไทเฮามาพบเป็นการส่วนตัว

“ฮ่องเต้คราวนี้หาก ไม่ได้แม่ช่วยไว้ไหนเลยฮ่องเต้จะสามารถรอดพ้นกลโกงของนางไปได้”

“เสด็จแม่ การทำแบบนี้เป็นการรังแกคนไม่มีทางสู้”

“เรื่องแบบนี้มีมาช้านาน แม่ไม่อาจละเลยต้องขอบใจหย่าจิ้งที่ช่วยเหลือ”

ฮ่องเต้หันมามองด้วยความไม่คาดคิด

“ท่านแม่ แน่ใจหรือว่าเป็นท่านป้า”