หย่าจิ้ง

แพรวาครุ่นคิดตาม ไม่แน่ ฮ่องเต้อาจไม่ไม่เคยรู้เรื่องที่แพรวารู้ก่อน คนไม่รู้ย่อมไม่ผิด แพรวาต้องลอง ถามความจริงดูสักครั้งและ อาจจะให้อภัยเขา

ชุดฮั่นฟูสี เหลืองสวยที่ ลี่มี่คัดสรร เพื่อให้ ขับผิวเนียนสีน้ำผึ้งซึ่งบัดนี้ เกือบจะขาวตามแบบฉบับ ของหญิงสาวเมืองหนาว คงเป็นเพราะอากาศที่ เย็นสบาย บางครั้งถึงกับหนาว ทำให้ ใบหน้าคมด้วยรูปหน้าที่ครบเครื่องของแพรวายิ่งน่ามองยิ่งนัก หากแววตาเปี่ยมสุขเหมือนทุกครั้งที่ไม่มีแววตาเป็นกังวลนั้นปะปนอยู่ แพรวาจะนับว่าสวยจน หาใครเทียบเคียง

เดินตามทางเดินทอดยาว อากาศสดชื่น.. ใบไม้อ่อนอ่อนเริ่มผลิใบตามกิ่งก้านสีเขียวอ่อน ทำเอารู้สึกสดชื่นได้ไม่ยาก ลี่มี่เดินตามช้าช้า ทั้งคู่ไม่ได้เร่งรีบอะไรจนมาถึงตำหนักใหญ่ของฮ่องเต้ แพรวาเคยเข้าไปภายในแบบไม่ต้องขออนุญาตใครมาแล้วหลายครั้งไม่ว่าจะเป็นเวลางอนฮ่องเต้ หรือเวลาที่ฮ่องเต้ เรียกหาวันนี้ก็เช่นกันลี่มี่หยุดยืนอยู่หน้าห้องแพรวาผลักประตูเข้าไปเหมือนทุกครั้ง เดินเข้าไปจนถึง แท่นบรรทม ภาพที่เห็น เหมือนกงล้อที่หมุนวนมาอีกครั้งมันวนเวียนซ้ำรอยเดิมหัวใจแพรวาเกือบหยุดเต้น

เหมยหลิวอยู่ในชุดชั้นใน แบบจีนโบราณที่มี เพียงผ้าบางเบาคาดปิดอกเต่งตึงท่อนล่างถูกปิดทับด้วยผ้าห่มแพร บางเบาฮ่องเต้หนุ่มหลับตาประคองกอดเหมยหลิวที่หลับอยู่บนแท่นบรรทมทั้งสองคน

แพรวา แทบจะหยุดหายใจชั่วขณะ เสี่ยวโอวิ่งเข้ามาในห้องฉุดแขนแพรวาให้ออกไป

“พี่สาว เข้ามาอย่างไรได้”

ฮ่องเต้หนุ่มลืมตาตื่นงัวเงียเพราะเสียงของเสี่ยวโอ มองเห็นแพรวาก่อนจะมองหญิงสาวที่นอนเบียดอยู่ข้างกายแววตาปวดร้าวของแพรวาไม่อาจปกปิดได้มองไปยังฮ่องเต้ ก่อนจะวิ่งออกจากห้องไปฮ่องเต้รู้สึกตัวถลาตามออกไปแต่ติดที่เหมยหลิวกอดแขนไว้แน่นแกะมือเหมยหลิวออกจากการเกาะกุม

“ปล่อยข้า เฟยลี่ฟังข้าก่อน”

แพรวาวิ่งเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ ภาพทับซ้อนกันเมื่อคราวที่ยังอยู่ที่ภพก่อน ย้อนเข้ามาทันทีพี่กันต์กับหนุ่มน้อยหน้าตาเหมือนเหมยเจียงนอนกอดก่ายกันบนเตียง น้ำตาไม่อาจหยุดไหลภาพของเหมยหลิวในอ้อมกอดของฮ่องเต้จะคิดเป็นอื่นได้อย่างไร

"ข้าเชื่อเจ้า รอเจ้าเฟยลี่ รอเจ้าพร้อม และจะรอเจ้าคนเดียวตลอดไป (จากตอนสัญญาได้ไหม) "

วนไปวนมาในความคิด ไหนว่าจะรอ แพรวาปาดน้ำตาวิ่งจนไม่รู้ว่าตัวเองวิ่งมาถึงที่ไหน

"ข้าเชื่อเจ้า รอเจ้าเฟยลี่ รอเจ้าพร้อม และจะรอเจ้าคนเดียวตลอดไป (จากตอนสัญญาได้ไหม) "

วนไปวนมาในความคิด ไหนว่าจะรอ แพรวาปาดน้ำตา วิ่ง จนไม่รู้ว่าตัวเอง วิ่งมาถึงที่ไหน

วิ่งจนเหนื่อยมองรอบกาย ไม่มีสิ่งใดให้คุ้นเคย แพรวาไม่เคยออกมาที่นี่เลยตำหนักเก่าที่มองเหมือนไม่มีคนอยู่ภายใน แต่ด้วย การสร้างที่คงเอกลักษณ์ของตำหนักจีนไว้มันก็ยังสวยงามอยู่ดี แพรวา หยุดยืนอยู่หน้า ประตูไม่กล้าเข้าไป เสียงบานประตูเปิดอ้าออก ภายใน สะอาดสะอ้านแต่เงียบเหงาอย่างน่าใจหาย หญิงวัยกลางคน ถือไม้กวาดกวาดลานดิน ด้วยเสื้อผ้าที่ไม่ใหม่นัก ท่าทีของนางคุ้นตาแพรวาเหลือเกิน ผมที่เกล้าอยู่ บนหัวไม่มีเครื่องประดับใดใดนอกจาก ปิ่นที่ทำจากไม้เพียงอันเดียว ตัดสินใจเดินเข้าไปภายใน เสียงฝีเท้าทำให้หญิงกลางคนหันหน้ามาทันทีแพรวาตกตะลึง หญิงนางนั้นคืออดีต ฮองเฮาที่ กอดแพรวาไว้เมื่อคราวกระโดดลง ไปในแม่น้ำ ใน ความทรงจำของแพรวานั่นเอง

“แม่”

แพรวาเผลอหลุดปากเรียกนางออกไป ดีใจเหมือนได้ของหายกลับคืน ดีใจที่แม่ของแพรวายังมีชีวิตอยู่ นางยังไม่ตายอย่างที่เคยคิดไว้ ใบหน้าท่าทางใจดี นั้นมอง มายังแพรวาด้วยความสงสัย

“แม่นางน้อยผู้นี้ เป็นใครกัน” น้ำเสียงอ่อนโยนแพรวาน้ำตารื้นขอบตาโผเข้ากอดนางไว้แน่น

” เป็นอะไรไป ร้องทำไม แล้วทำไมมาอยู่ที่สุสานบรรพชนได้เล่า เจ้ามาได้อย่างไร” แพรวานึกหาคำตอบ จะบอกนางได้อย่างไรว่าตัวเองคือลูกสาวของนางองค์หญิงน้อยผู้นั้น บอกไปได้นางจะเชื่อหรือเปล่า แม้แต่ชื่อตัวเอง แพรวายังจำไม่ได้ด้วยซ้ำ มีหลักฐานอะไรมายืนยันนอกจากความทรงจำของแพรวา และความผูกพันเมื่อแพรวาเห็นหน้านางก็เหมือนกับ ไม่ได้เจอแม่มาเสียนาน ได้แต่สะอึกสะอื้นอยู่อย่างนั้น