ความจริงช่างโหดร้าย กว่าความฝันและต่างกันมากมายเหลือเกิน

แพรวาลืมตาตื่นขึ้นมาบนแท่นบรรทมในตำหนักของฮ่องเต้ ข้างกายมีลี่มี่บีบนวดอยู่ข้างๆถัดไปเป็นหมอหลวงที่จับชีพจรด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

"ลี่มี่ หิวน้ำขอน้ำหน่อย"

ลี่มี่ท่าทางตื่นเต้นรีบกุลีกุจอรินน้ำใส่ถ้วยแพรวารับมาดื่มรวดเดียวเกือบหมดถ้วย

" ออกไปข้างนอกก่อนลี่มี่ เจี่ยเจี่ยมีเรื่องจะคุยกับหมอหลวงเพียงลำพัง แต่เจ้าอย่าได้ปริปากบอกใครว่าพี่สาวฟื้นแล้วนะพี่สาวขอร้อง" ลี่มี่ย่อตัวทำความเคารพ เดินออกจากห้องไปปิดประตูอย่างแผ่วเบา

ฮ่องเต้ถลาเข้ามาหาลี่มี่ทันที

" เฟยลี่ เป็นอย่างไรบ้าง"

ลี่มี่ ขมวดคิ้วนึกหาคำโกหก

" ท่านหมอบอกว่านายหญิงแค่เพียงอ่อนเพลียจึงทำให้เป็นลม อีกสักพักคงจะได้สติหมอหลวงวานให้ลี่มี่ไปหยิบเทียบยาเก่าที่ ห้องนายหญิงเพคะฝ่าบาทจึงจำต้องให้ลี่มี่ออกมา"

"อย่างนั้นข้าก็หมดห่วง เจ้าไปเถอะรีบไปรีบมา อย่าโอ้เอ้"

หยางหลงฮ่องเต้สำทับ ลี่มี่ถวายพระพรก่อนเดินนวยนาดจากไป

"ฝ่าบาทอย่าทรงเป็นกังวลให้มาก พี่สาว ...ข้าหลวงหญิงนางเพียงแค่ร่างกายอ่อนเพลีย ด้วยยาของหมอหลวงนางต้องแข็งแรงขึ้นแน่ "

เสี่ยวโอพูดจาปลอบโยน หลังจากจ้องมองใบหน้าที่หม่นหมองของฮ่องเต้และแววตาที่เป็นกังวลอย่างมาก

"นางมาอยู่ที่วังหลวง มีแต่เหตุให้บาดเจ็บ ป่วยไข้ ข้าจะไม่ห่วงนางได้อย่างไร"

สายตาทอดยาว ไปบนขอบฟ้าไกล การมาของเฟยลี่ทำให้ชีวิตของเขาที่หม่นหมองกลับมีชีวิตชีวาแต่เหตุใดเล่าบ่อยครั้งที่เขาไม่สามารถปกป้องนางจากเหตุต่างๆได้

แพรวา จ้องมองหมอหลวงตาไม่กะพริบ

"ท่านหมอข้ามีเรื่องต้องการถามเพื่อหาคำตอบ"

หมอหลวงนิ่วหน้า มองแพรวาแบบต้องการหยั่งเชิง

"ถามมาได้ หากว่าข้าหมอหลวงสามารถให้คำตอบแม่นางได้ ก็มิรอช้าหากว่าคำถามที่แม่นางถามมา ข้าหารู้คำตอบไม่ข้าก็อับจนหนทาง"

แพรวามองจ้องไปที่ขอบฟ้าไกลบนช่องหน้าต่างที่เปิดกว้างด้วยจิตใจเลื่อนลอย

"ข้าเคยอยู่ที่นี่ใช่หรือไม่ "

หมอหลวงยิ้มบางเบา ในใจหมอหลวงคิดอะไรแพรวาไม่อาจรับรู้

" แม่นางจำ คำพูดของข้าได้ไหม"

แพรวาพึมพำเบา

"ที่ที่จากมา ...ข้าไม่สนใจ ข้าอยากได้คำตอบที่ไม่ต้องตีความจากท่าน"

แพรวาเริ่มฉุนเฉียว

"หากบอกแม่นางไป แม่นางก็คงไม่เชื่อข้าอยู่ดี"

"ท่านจะบอกว่าข้าไม่เคยอยู่ที่นี่ใช่ไหม แล้วความทรงจำของข้าที่ข้าเห็นมันถึงสองครั้งสองครานั่นเล่า"

"แม่นาง มาจากเมืองพุทธ เคยได้ยินคำว่าโกหกสีขาวไหมการโกหกที่ทำให้อีกฝ่ายสบายใจ และไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใคร"

" แสดงว่า ท่านหมอโกหกข้า"

"ข้าทำดีที่สุดแล้ว เพื่อแม่นาง แม่นางแพรวาโปรดอย่าบีบคั้นข้าเลย มันคือลิขิตสวรรค์ข้าไม่อาจฝืนมัน "

แพรวาหลับตาลงช้าๆ หมอหลวงถอนหายใจอย่างโล่งอกที่แพรวาไม่ได้โวยวายเหมือนที่ควรจะเป็น ไม่ได้คาดคั้นขอคำตอบจนไม่อาจปฏิเสธ

"แม่นางต้องหาคำตอบเอง ข้าเองก็จนหนทางไม่อาจบอกเล่าเรื่องราวต่างๆละเอียดได้ เท่าความทรงจำของแม่นางเอง"

แพรวายังคงหลับตาด้วยความเหนื่อยอ่อนไม่มีวาจาโต้ตอบ หมอหลวงลุกเดินช้าๆออกจากห้องไป

"เฟยลี่ เจ้ารู้สึกดีขึ้นหรือยัง"

ฮ่องเต้ ผลุนผลันข้ามาในห้องแพรวาแกล้งหลับตาไม่รับรู้เรื่องใดๆ

" ไหนหมอหลวงบอกว่า เฟยลี่ ฟื้นแล้ว"

เสี่ยวโอมองดูฮ่องเต้ด้วยความเห็นใจ

"ข้าหลวงหญิง คงจะอ่อนเพลียมากจึงเผลอหลับไปอีกแล้ว ฝ่าบาทไว้ให้ลี่มี่เฝ้าปรนนิบัติเมื่อไหร่ที่รู้สึกตัวจะถวายรายงานฝ่าบาททันที"

เสี่ยวโอหาทางออก

"ข้าเฝ้านางเจ้าอย่าลืมว่านี่ตำหนักของข้า พวกเจ้าออกไปเถิด"

เสี่ยวโอรู้ใจผู้เป็นนายดี พยักเพยินกับลี่มี่ก่อนจะปิดประตูลง ฮ่องเต้ทรุดกายลงข้างแท่นบรรทมยกมือบางขึ้นมากุมไว้

" เจ้าอย่าเป็นอะไรนะ เฟยลี่ข้าใจหายเหลือเกินกับอาการของเจ้า หวังว่าจะเป็นเพียงแค่ อาการอ่อนเพลีย"

ยกมือบางขึ้นมาจุมพิตเบาๆ

แพรวาหลับตาลงไม่สนใจคำพูดหากจิตใจกับพะว้าพะวัง กลับภาพความทรงจำที่ผ่านเข้ามาในสมอง

หญิงนางหนึ่งที่แพรวาเคยเห็นและเรียกว่าแม่...จูงแขนแพรวาวิ่งออกทางด้านหลังของตำหนักเสียงคมกระบี่ปะทะกันดังอยู่ทั่วบริเวณ เสียงวี้ดว้าย ของบรรดาสนมนางใน

"คุ้ม กันฝ่าบาท...คุ้ม กันฝ่าบาท"

เสียงหัวหน้าองครักษ์ตะโกนดังลั่น แต่ช้าไปเสียแล้วคมกระบี่วับวาวสะท้อนแสง ให้เห็นภายใต้คบไฟสว่างไสวดุจกลางวันก็ไม่ปาน

กระบี่วาววับแทงฉับเข้าที่ขั้วหัวใจของฮ่องเต้ ชุดมังกรที่สวมใส่มีของเหลวเข้มไหลซึมออกมาร่างสูงตระหง่านชักกระบี่ออกจากร่างของฮ่องเต้ แพรวาวี้ดร้อง หญิงที่แพรวาเรียกว่าแม่ยกมือขึ้นอุดปากแพรวาไว้ ชายร่างสูงแววตาคมดุแต่ใบหน้าละม้ายคล้ายกับฮ่องเต้หนุ่มที่แพรวารู้จักดี หันหน้าคมดุมายังสองแม่ลูก

เสียงตะวาดดังลั่น

"ทหารจับตัวคุมตัว ฮองเฮาและองค์หญิงไว้อย่าให้หนีไปได้"

ฮองเฮากระชากร่างลูกสาวมากอดแนบอก แพรวาหลับตาปี้ด้วยวัยอันน้อยนิดแต่ก็พอจะเข้าใจสถานการณ์ได้ กอดรัดรอบลำคอของฮองเฮาไว้แน่นเช่นกัน ทหารหลายนายรุมล้อมจนเกือบจะประชิดตัว ฮองเฮาถอยหลังชนเข้ากับราวสะพานหน้าตำหนักที่เป็นลำน้ำสาขาของแม่น้ำ ฮวงโหในฤดูนี้ไหลเชี่ยวและมีสีเหลือง นางหันรีหันขว้างระหว่างที่สถานการณ์คับขันนั้น