มันเจ็บปวด

ฮองเฮาตัดสินใจกระโดดลงไปทันที แพรวาหลับตาคิดถึงอาการของคนที่กำลังจมน้ำกลืนกินน้ำเข้าไปจนจุกในท้องลมหายใจที่สูดเข้าไปมีน้ำเข้าไปภายในเท่านั้น จนในที่สุดก็ไม่รับรู้เรื่องราวใดๆ อีกเลย

น้ำตาไหลเป็นสายออกจากดวงตาที่ยังหลับตาอยู่ ฮ่องเต้หนุ่มลุกพรวดพลาดจับร่างบางของแพรวามากอดไว้แน่น

"เป็นอะไรไปเฟยลี่ ฝันร้ายหรืออย่างไร มาข้าจะกอดปลอบเจ้าให้หายกลัว"

น้ำเสียงอ่อนโยนเอื้อาทร แพรวายิ่งปล่อยให้น้ำตาไหลรินต่อไปเรื่อยๆ

"ฝ่าบาท อย่าดีกับเฟยลี่มากไปกว่านี้เลย"

หยางหลงฮ่องเต้ยังกอดแพรวาแน่น

" เป็นอะไรไปเจ้าข้าทำอะไร ขัดใจเจ้าหรือเฟยลี่ หรือว่าแค่นี้ยังไม่พอ "

จุมพิตดูดดื่ม อ่อนโยนปลอบ ประโลมจนแพรวาไม่อาจขัดขืน แต่น้ำตายังไหลรินไม่หยุดจูบอ่อนโยนนั้นซับน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา

" ข้าพระองค์กับฝ่าบาท คงไร้ซึ่งวาสนาต่อกันเสียแล้ว...."

พูดยังไม่ทันจบริมฝีปากหนาก็บดขยี้ลงไปบนริมฝีปากบางสวยเนิ่นนานก่อนจะถอนริมฝีปากออกด้วยอาการหักห้ามใจ

"อย่าพูดถึงเรื่องวาสนาอะไรนั่นอีก เพียงแค่ตอนนี้ เราสองข้าและเจ้าอยู่เคียงข้างกันดุจจันทราคู่กับราตรี ก็เพียงพอแล้ว"

แพรวากอดตอบร่างใหญ่เหมือนเด็กๆ หยางหลงฮ่องเต้ กดศีรษะแพรวาแนบกับอกกว้าง

"มีเรื่องอะไรเล่าให้ข้าฟังได้ทุกเรื่องข้ารู้ว่าเจ้าเฟยลี่ มีสิ่งใดขัดข้องหมองใจเพราะเจ้ามิใช่ หญิงสาวเจ้าน้ำตาเช่นนี้ เจ้าเป็นเช่นกระต่ายน้อยยามเริงร่าอยู่ภายใต้แสงจันทร์สว่างในคืนไหว้พระจันทร์ร่าเริงงดงามเสมอ"

ฮ่องเต้ลูบแก้มใสเบาๆ

แพรวาสับสนในตัวเอง จนกลั่นออกมาเป็นน้ำตา ทำไมทุกสิ่งต้องมาเป็นแบบนี้ไปได้ ทั้งที่กำลังจะไปได้สวยทีเดียวชีวิตในนี้ก็ถือว่าไม่เลวนักแต่ เหมือนกับโชคชะตากลั่นแกล้งแพรวา อยากรู้ความจริงหลายอย่างแต่ไม่กล้าถาม ความทรงจำที่กระท่อนกระแท่น ไม่ปะติดปะต่อนั่นอีก แพรวาเองจะกล้าถามใครได้ในวังนี้ในเมื่อสิ่งที่แพรวาพบเจอมันคล้ายกับความฝันอันเลือนราง

"ฝ่าบาท ฮ่องเต้องค์ก่อน เป็นอะไรถึง.....สวรรคต"

ฮ่องเต้เอียงหน้ามามองหน้าแพรวาที่อิงแอบอยู่กับไหลกว้าง

"ข้าไม่อยากตอบเจ้า เรื่องพวกนี้ทำเจ้าหมดสติไป ข้าไม่อยากให้เจ้าเป็นแบบนั้นอีก รอให้หายดีก่อน"

แพรวารู้สึกโล่งอกอย่างประหลาดที่ฮ่องเต้ไม่ยอมตอบคำถามที่แพรวารู้ดีอยู่แล้ว ข้าพาเจ้าไปชมจันทร์กันดีกว่าวันนี้อากาศไม่หนาว เท่าทุกวัน ลุกขึ้นจูงมือแพรวา ออกมายืนหน้าตำหนัก บนฟากฟ้านั้นจันทร์ดวงกลมโตส่องสว่างสดใส

เบื้องหน้านั้นราวสะพาน หน้าตำหนักตระหง่านอยู่ในระดับสายตาแพรวามองมันเหมือนสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในชีวิต

"เฟยลี่ เจ้าชอบโคมไฟไหม อีกไม่กี่วันทั่วทั้งวังหลวงจะประดับด้วยโคมไฟสวยงาม อยากให้เจ้าได้เห็น"

แพรวา ยิ้มบางๆ

"เฟยลี่ คงต้องขอ อภัยฝ่าบาทเฟยลี่ไม่ชอบโคมไฟ "

ฮ่องเต้นิ่วหน้ามองแพรวาอย่าง งงงง

"เฟยลี่ขอตัวไปพักผ่อนรู้สึก เพลีย "

"ให้ข้าตามหมอหลวงไหม เจ้าเป็นอะไรมากไหม รีบเข้าไปในตำหนักจะดีกว่าหรือว่าโดนลมมากไป"

"เฟยลี่ขอไปที่ห้องของข้าพระองค์คืนนี้ ไม่อาจอยู่เป็นเพื่อนฝ่าบาทได้"

ฮ่องเต้งุนงงกับอาการของแพรวา แต่ไม่อาจเอ่ยคำใด

"ข้าเรียก ลี่มี่ให้เจ้า"

ลี่มี่เดินออกมาจากมุมมืดพยุงแพรวาเดินจากไป

"เสี่ยวโอ เจ้าว่าเฟยลี่แปลกไปไหม"

เสี่ยวโอยืนอยู่ลับๆล่อๆสะดุ้งกับคำถาม

"ปะ..แปลก มาก พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท"

ฮ่องเต้หนุ่มเหม่อมองจันทร์กลมโต แต่กลับมองเห็นใบหน้าของแพรวาอยู่บนดวงจันทร์ดวงกลมโตดวงนั้น

"เจี่ยเจียของเจ้า มีอะไรอยู่ในใจ เจ้ารู้ไหมเสี่ยวโอ"

"ข้าพระองค์ไม่ทราบ เลยฝ่าบาท"

กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

"หรือว่า"

"อะไรฝ่าบาท"

"มีชายอื่นอยู่ ในใจนาง"

เสี่ยวโอสะดุ้ง (เจี่ยเจียก็ไม่ได้บอกเสียหน่อยว่ามีฝ่าบาทในใจ)

"มันเป็นใคร โหวหยางจื้อหรือว่าชินอ๋อง รึว่าหมอหลวง รึเจ้าเสี่ยวโอ"

เสี่ยวโอส่ายหน้าไปมาปฏิเสธพัลวัน

"ข้ากังวลเรื่องนางมากไป ขอเหล้ารสชาติดีให้ข้าสักไหหนึ่ง เสี่ยวโอคืนนี้เห็นท่าไม่เมาคงจะข่มตาไม่ลง"

"ฝ่าบาท ถนอมพระวรกายด้วย"

เสี่ยวโอได้สติ

"ไปเอาเหล้ามา เดี๋ยวนี้เลยเสี่ยวโอเจ้ากล้าขัดคำสั่งข้ารึ"

เสียวโอถอยหลังไปสั่งขันทีอีกสองคนที่ยืนอยู่ห่างออกไป

"มีเรื่องอันใดที่ทำให้นายหญิง ไม่สบายใจโปรดให้ลี่มี่ช่วยแบ่งเบาท่านด้วยเถิด"

น้ำเสียงจริงใจของ ลี่มี่ทำเอาแพรวา รู้สึกว่าไม่ได้อยู่เพียงลำพังใน ห้องอันว่างเปล่าแห่งนี้

"ข้ามีเรื่องที่ไม่อาจบอกใครได้ ลี่มี่"

"ลี่มี่รับรอง ทุกคำพูดของ พี่สาว จะไม่มี

แพร่งพรายออกจากปากของลี่มี่ เพียง แค่ข้าน้อยเห็น นายหญิง...พี่สาว เหม่อลอยเหมือนกังวลในใจเช่นนี้ ลี่มี่ก็หามีความสุขไม่"