เป็นเจ้าใช่ไหมแพรวา

"ตอนนี้ ยอดบริจาคสามารถนำไปช่วยเหลือชาวบ้านได้บ้างแล้ว บางส่วนที่เหลือได้เก็บไว้หากมีภัยธรรมชาติเกิดขึ้นอีกครั้ง"

โหวหยางจื้อรายงานฉะฉาน

หยางหลงฮ่องเต้ยื่นรายชื่อขุนนางทั้งหมดให้แพรวา

"เจ้าคิดว่าสมควรจัดการอย่างไรต่อไปในเมื่อได้รายชื่อมาแล้ว"

"ไม่ยากไม่ยาก คราวนี้ถึงคิวฝ่าบาทแล้วต้องแสดงความจริงจริงให้พวกเขาเห็น โดยการจัดงานแถลงข่าวไม่ใช่สิเรียกว่าอะไรนะอ๋อนึกออกแล้วเรียกว่าป่าวประกาศให้ทราบทั่วกัน เพื่อเป็นขวัญและกำลังใจในการที่พวกเขาได้ร่วมบริจาคในครั้งนี้ ตอนนี้เองฝ่าบาทต้องมอบของกำนัลที่ผู้ได้รับไม่อาจลืมเลือนเพื่อว่าหากมีคราวหน้าคราวหลังใครที่อยากได้ของล้ำค่าก็จะพากันบริจาคเยอะขึ้น"

โหวหยางจื้อตบเข่าฉาดใหญ่

"เฉียบคบยิ่งนัก แม่นางเฟยลี่ ข้าไม่คิดเลยว่าหญิงท่าทางธรรมดาเช่นท่านจะมีกลยุทธ์ที่ไม่ธรรมดาเช่นนี้ แบบนี้ชาวบ้านก็จะซาบซึ้งในน้ำใจของขุนนางและฝ่าบาทก็จะเป็นที่โจษขานกันว่าฮ่องเต้และขุนนางไม่ทิ้งประชาชนส่วนขุนนางทั้งหลายก็ จะรู้สึกว่าตัวว่าต้องช่วยเหลือชาวบ้าน ไม่ช้าไม่นานจะกลายเป็นธรรมเนียมปฏิบัติสืบต่อกันไปเป็นสิ่งดีๆ ที่น่ายกย่อง"

"ไม่เท่าไหร่ไม่เท่าไหร่ ลูกเป็ดขี้เหร่สุดท้ายย่อมกลายเป็นนางพญาหงส์555"

หยางหลงฮ่องเต้แย้มพระสรวญ

"เรื่องนี่เห็นที่ต้องยกผลประโยชน์ให้ข้าหลวงหญิงเฟยลี่เสียแล้ว ถ้าหากไม่ได้นางข้าคงยังคิดไม่ตกและอาจจะหักเบี้ยหวัดของพวกขุนนาง จนเป็นที่ขุ่นเคืองกันไปหมด"

"ที่ที่เจ้าจากมา ช่างมีกลยุทธ์แปลกใหม่ไม่ซ้ำใคร บ้านเมืองของเจ้าคงอยู่อย่างร่มเย็นไร้การกดขี่เข่นฆ่า"

"เราศิวิไลซ์แล้วฝ่าบาทที่นั่นทุกคนพูดกันด้วยเหตุผลหากใครทำผิดกฎหมายที่ทุกคนยอมรับร่วมกันเรียกว่ารัฐธรรมนูญ ก็จะถูกจองจำ ที่นั่นเราไม่มีการจับใครไปลงโทษหากยังไม่มีหลักฐาน และเราเกื้อกูลกันเสมอ"

"ข้าอยากให้ที่นี่เป็นเหมือนที่เจ้าจากมาอย่างน้อยก็ไม่มีการรบพุ่ง เพื่อขยายแว่นแคว้นไม่มีการรุกรานกันเหมือนที่หลายคนอยากให้ข้าทำ แต่ข้าก็เลือกที่จะไม่รุกรานใคร"

น้ำเสียงเศร้าสลดไม่อาจปิดบัง

แพรวารู้สึกเศร้าตามไปด้วย

"เรื่องนี้ข้าให้ท่านไปจัดการให้ดีที่สุด และให้ยิ่งใหญ่เหมาะสม ป่าวประกาศไปว่าข้าจะมอบของกำนัลจากแคว้นต่างๆ เป็นสินน้ำใจ ให้แก่ขุนนาง ที่ช่วยกันบริจาคช่วยเหลือชาวบ้านครั้งนี้ตามความ เหมาะสมแก่ยอดบริจาคของแต่ล่ะคน"

โหวหยางจื้อโค้งคำนับก่อนจะจากไปหันมายกนิ้วโป้งแสดงความชื่นชมให้แกแพรวา ว่าแต่ไปจำการแสดงความชื่นชมแบบนี้มาจากไหน

"หากฮ่องเต้องค์ ก่อนยังอยู่เจ้าต้องได้รับการปูนบำเหน็จมากมาแน่เฟยลี่"

"แล้วฝ่าบาทเล่าจะให้อะไร...กับเฟยลี่เป็นการตอบแทน"

"อยากได้ มากไหม"

"เพค่ะ"

ฮ่องเต้ขยับมาใกล้แพรวาแพรวาถอยออกห่าง

"ข้าให้เจ้าเป็นของข้าคืนนี้เลยดีไหม"

5555แพรวาปิดปากขำ

"ข้าพระองค์ไม่อยากเป็นของฝ่าบาทสักหน่อย"

หยางหลงฮ่องเต้แกล้งทำหน้าเศร้า

"รอให้ข้ายกย่องเจ้าจนเป็นที่พอใจเสียก่อน เมื่อนั้นทุกอย่างใต้หล้านี่ต้องเป็นของเจ้าเฟยลี่"

แพรวายิ้มหวานหยางหลงฮ่องเต้ประคองกอดอย่างรักใคร่

"ว่าแต่ฮ่องเต้องค์ก่อนเป็น คนอย่างไรเหมือนฝ่าบาทไหม"

"ไม่ ฮ่องเต้องค์ก่อนใครๆก็บอกว่าพระองค์ฝักใฝ่เรื่องการขยายอาณาจักร ข้าแทบจะไม่ได้พบพระองค์เลยในปีๆ หนึ่งพระองค์ออกรบอยู่ทัพหน้าเสมอ"

ช่างแตกต่างกันจริงๆ

"แล้ว องค์ก่อนหน้านั้นล่ะหมายถึงปู่ของฝ่าบาท"

แพรวาไม่เคยอ่านประวัติศาสตร์จีนจึงอยากจะรู้เรื่องราวบางส่วน

"อัยกา เป็นเพียงอ๋องสามที่มีสิทธิ์ครองบัลลังก์อันดับที่สามรองจากฮ่องเต้องค์ก่อน"

แพรวาขมวดคิ้วเรื่องชิงบัลลังก์นี่มีมาทุกยุคทุกสมัยจริงๆ

"แล้วทำไมถึงเป็นท่านพ่อของฝ่าบาท"

อยากตบปากตัวเองนักแพรวานึกว่าไม่ควรถามก็ช้าไปเสียแล้ว ฮ่องเต้หนุ่มกอดแพรวาแน่นขึ้นมองเสี้ยวหน้าสวยอย่างพิจารณา

"เป็นหญิงงาม ฉไหนสนใจเรื่องบ้านเมือง"

"ก็แค่อยากรู้"

"ฮ่องเต้องค์ก่อนมีเพียงบุตรสาว ที่หายตัวไปอย่างลึกลับเมื่อครั้งยังเยาว์วัย"

แพรวาตกตะลึงกับคำกล่าวนั้น ภาพความทรงจำผุดขึ้นมาในสมองเสื้อคลุมมังกรสีเหลืองอร่ามที่เธอเฝ้ามองมันอยู่ด้านข้าง มือน้อยถูกจูงโดยมือใหญ่แต่ไม่อาจเห็นใบหน้าของคนตัวสูงข้างๆเด็กคนนั้นเป็นแพรวานั่นเองแกะมือฮ่องเต้ออกจากการกอดรัด

"เป็นอะไรไป เฟยลี่"

แพรวาสั่นศีรษะช้าๆรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที กุมขมับแน่นก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้นหยางหลงฮ่องเต้อุ้มร่างบางไว้ในอ้อมแขน

"เสี่ยวโอ ตามหมอหลวง"

บัดนี้แพรวาไม่ได้ยินเสียงใดๆเมื่อภาพในความทรงจำที่รางเลือนผุดขึ้นชัดเจน ภาพของชายชุดดำใส่ผ้าคุลมหน้าหลายคนกรูกันเข้ามาในตำหนัก

หญิงนางหนึ่งที่แพรวาเคยเห็นและเรียกนางว่าแม่ ...จูงแขนแพรวาวิ่งออกทางด้านหลังของตำหนักเสียงคมกระบี่ปะทะกันดังอยู่ทั่วบริเวณ เสียงวี๊ดว้ายของบรรดาสนมนางใน 

"คุ้มกันฝ่าบาท คุ้มกันฝ่าบาท"

เสียงหัวหน้าองครักษ์ดังลั่น