แบบนี้ได้หรือ

จุมพิตอ่อนโยนที่ริมฝีปากบางทำเอาใจสาวสั่นไหว ช่างอ่อนโยนจนจิตใจของแพรวาล่องลอยไปสู่ดินแดนที่อบอวลไปด้วยหมู่มวลดอกไม้ รอยจุมพิตของหนุ่มหล่อช่างวาบวามชวนฝันนี้เองกระมังที่เขาเรียกว่ารสจูบแห่งรัก ที่มักจะหวานหอมกว่ารสจูบในแบบอื่นๆจูบหวานนั้นไม่หยุดหย่อนไล่เรื่อยไปจนเกือบทั่วทั้งใบหน้า ไม่ว่าจะเป็นริมฝีปากบางเปลือกตาสวยแก้มทั้งสองข้างแพรวาใจสั่นไหวอากาศกลายเป็นร้อนอบอ้าวทั้งที่หิมะโปรยปราย หยางหลงฮ่องเต้ รวบร่างบางอุ้มไปวางบนที่นอนนุ่มแพรวาไม่ปฏิเสธทั้งที่รู้ว่าไม่ควร

แพรวาปล่อยตัวปล่อยใจ จนคิดว่าไม่อาจฝืนได้อีกแล้ว ฮ่องเต้หนุ่มกับผละออกจากร่างสวยทันทีทั้งที่แสนจะเสียดาย

“ข้า ไม่อยากให้เจ้าต้องลำบากใจรอก่อนเฟยลี่รอทุกอย่างคลี่คลายรอให้ข้าสามารถบอกกับทุกคนได้เต็มปากว่าเจ้าเป็นเพียงคนเดียวที่อยู่ในใจของข้าและเป็นเพียงคนเดียว ที่ข้าต้องการให้เป็นฮองเฮาคู่บัลลังก์แห่งนี้"

สนมฮุ่ยร้องไห้ฟูมฟาย จนเผลอหลับไปชินอ๋องเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องขังจ้องมองสนมฮุ่ยแล้วก็เดินจากไปยามสายของอีกวัน ชินอ๋องนั่งบนแท่นสูงกวาดตามองรอบบริเวณ ทหารคุมตัวสนมฮุ่ยมาคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าด้วยท่าทีอิดโรย

"บอกมา ใครอยู่เบื้องหลังเจ้า"

เสียงคำรามจากชินอ๋องดังไปทั่วบริเวณ

"ข้าถูกใส่ร้าย เป็นตายท่านก็เป็นคนกำหนดอยู่แล้วเชิญ"

ลำคอเชิดทะนง ด้วยตาวาวโรจน์

"เจ้าจิตใจโหดเหี้ยมอิจฉาริษยา นอกจากจะวางยาเหมยหลิวแล้วยังไม่รู้สึกผิดลงมือกับนางจนพลั้งมือทำให้ฝ่าบาทบาดเจ็บแม้เป็นถึงลูกขุนนางใหญ่ความผิดครั้งนี้ยากอภัย"

"ใครก็รู้ว่าท่านชินอ๋อง ตัดสินใจอะไรเด็ดขาดเสมอเรื่องที่ท่านเห็นว่าผิดแม้ใครจะว่าอย่างไรท่านก็ว่าผิดข้าเหมือนนกปีกหักอย่างไรเสียก็หนีท่านไม่พ้น"

"เจ้าคิดว่าข้ากล่าวร้ายเจ้ารึอย่างไร"

"ข้ามิบังอาจใครจะกล้าเป็นปรปักษ์กับท่านชินอ๋องผู้ยิ่งใหญ่"

ชินอ๋องกัดฟันจนเป็นสันนูน

"ทหารโบยนาง20ที"

ทหารสองนายจับสนมฮุ่ยกดลงบนพื้นไม่ยาวเกือบวาถูกลากมาข้างหลังโดยทหารร่างใหญ่อีกคน

"โบย"

ทหารร่างใหญ่ยกไม้เงื้อง่าขึ้นสุดแรงก่อนจะฟาดลงแผ่นหลังบอบบางของสนมฮุ่ยเลือดซึมออกมาจากเสื้อสีขาวทันตาใต้เท้าจางเดินจนเกือบกลายเป็นวิ่งคุกเข่าลงตรงหน้าชินอ๋อง

"ท่านชินอ๋องกรุณายั้งมือด้วยบุตรสาวข้าคนนี้มุทะลุไปหน่อยท่านอย่าถือสา นึกว่าเห็นแก่ตระกูลจางของเราที่รับใช้แผ่นดินนี้มานานอภัยให้นางสักครั้ง"

"ท่านพ่ออย่าเวลากับคนแบบนั้นลูกยอมตายฝ่าบาทต้องไม่ปล่อยให้ข้าถูกโบยจนตายอีกเดี๋ยวต้องมีราชโองการ"

"ปากดีนัก ข้าจะสั่งโบยเจ้าจนตาย"

"ชินอ๋องได้โปรดอย่าได้ขุ่นเคืองนางเลยนึกว่าเห็นแก่ข้าหรือไทเฮาอย่างน้อยนางก็เป็นหลานของไทเฮา"

ชินอ๋องตาวาวด้วยความโมโหเมื่อใต้เทาจางเอ่ยถึงไทเฮาเป็นไทเฮาที่ทำท่านแม่ของเขาต้องอยู่ในตำหนักเย็นจนตาย

"โบยนางต่อไปเรื่อยๆ ไม่มีคำสั่งข้าห้ามหยุด"

แพรวาเดินเร็วรี่จนกลายเป็นวิ่ง เสียงร้องควาญครางของสนมฮุ่ยและเสียงโอดควาญขออภัยแทนบุตรสาวดังลั่น

แพรวาเห็นภาพบาดตาค่อนข้างปวดใจสิ้นดีทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้ด้วย ในเมื่อทุกอย่างเป็นอุบัติเหตุแล้วเรื่องวาง

ยาเหมยหลิวก็ยังหาหลักฐานอะไรมาพิสูจน์ไม่ได้ว่าสนมฮุ่ยเป็นคนลงมือ

"หยุดเดี๋ยวนี้"

แพรวาตวาดลั่นสายตาทุกคู่หันมาจับจ้องอยู่ที่แพรวาเป็นตาเดียว สนมฮุ่ยเจ็บปวดแสนสาหัสแต่ยังคงยิ้มเยือน

"เห็นไหมท่านพ่อ ฝ่าบาทส่งข้าหลวงหญิงเฟยลี่มาช่วยลูกแล้ว"

"ข้าหลวงหญิงเฟยลี่ไม่ใช่กงการอะไรของเจ้าอย่าพาตัวเองเข้ามายุ่งจะดีกว่า"

ชินอ๋องเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นหน้าแพรวาแต่ยังคงสงวนท่าที

"ข้าเฟยลี่จะไม่ยุ่งหากมีการไต่สวนแบบธรรมดาไม่ลงโทษคนแบบที่ยังไม่มีหลักฐาน"

"เฟยลี่ข้าขอร้องเจ้าอย่ามายุ่งเลยนี้เป็นเรื่องของฝ่ายใน ไทฮองไทเฮามีรับสั่งให้ข้าชินอ๋องเป็นผู้จัดการเรื่องนี้ ไม่อย่างนั้นจะเป็นเยี่ยงอย่างต่อไป"

"แต่สนมฮุ่ยเป็นถึงสนมเอกของฝาบาท จะลงโทษนางอย่างสามัญชนได้อย่างไร"

พูดได้ดีแพรวานี่แหละดูซีรีส์จีนมาเยอะ

"แต่ความผิดของสนมฮุ่ยคือลอบปลงพระชนม์ฝ่าบาทไม่แน่ว่าถ้าฝ่าบาทตัดสินเองนางอาจจะต้องโทษถึงขั้นประหารชีวิต"

แพรวาล้วงเข้าไปในชายเสื้อหยิบเอาป้ายหยกที่ฮ่องเต้ทรงมอบให้ขึ้นมาเพื่อการการนี้โดยเฉพาะแพรวาคิดในใจสำหรับช่วยคน

"งั้นข้าเฟยลี่ก็ต้องใช้ป้ายหยกอันนี้ที่ฮ่องเต้ทรงพระราชทานเห็นป้ายหยกอันนี้เท่ากับฝ่าบาททรงเสด็จมาเองข้าขอสั่งให้ท่านชินอ๋องยับยั้งการลงโทษสนมฮุ่ยรอการไต่สวนต่อไป"

ชินอ๋องพึมพำเบาๆ ก่อนจะโบกมือเป็นสัญลักษณ์ให้ปล่อยตัวสนมฮุ่ยใต้เท้าจางคุกเข่าตรงหน้าแพรวา