ได้หรือ เพ้อไปวันๆ

“เจ้าอย่าได้แสดง ออกแบบนี้อีกเป็นอันขาด ข้าขอเตือนการที่ข้ายังให้เจ้าอยู่ไม่ต้องรับโทษตายเป็นเพราะอย่างน้อยเจ้า ก็ยังทำประโยชน์ให้แก่ข้าได้บ้างเท่านั้น เจ้าก็รู้ลี่มี่ว่าข้าไม่ละเว้นใครง่ายๆ หากทำให้ข้าไม่พอใจ”

ลี่มี่นั่งพับเพียบกับพื้นนิ่ง มือกำชายกระโปรงแน่น ไม่อาจหักห้ามใจน้ำตาร่วงพรู

ชินอ๋องย่อตัวลงข้างๆ ปาดน้ำตาจุมพิตบดขยี้รุนแรงก่อนจะกระซิบที่ข้างหู

“ถ้ายังอยากเป็นคนของข้า อย่าให้เฟยลี่รู้ว่าเจ้าเป็นคนของข้าชินอ๋อง เจ้าต้องดูแลนางและคอยช่วยเหลือนาง งานสำคัญของเจ้าอีกอย่างที่ข้าสั่งเจ้าคอยจับตาฝ่าบาทอย่าลืม"

สะบัดมือจนคางเล็กๆ ไหวตามแรงมือ

ลี่มี่เช็ดตัวให้แพรวาอย่างเบามือ ความคิดสับสนวุ่นวายจะภักดีหรือว่าเกลียดชังหญิงคนที่นอนต่อหน้าคนนี้ดี ไม่ว่าจะรักหรือชังลี่มี่ก็เจ็บช้ำไม่แพ้กัน

แพรวาปวดหัวแทบระเบิด ตื่นขึ้นมาเมื่ออากาศเริ่มอุ่นขึ้นมาบ้างมองไปข้างเตียงลี่มี่นอนฟุบหน้าอยู่ใกล้ๆ เอื้อมมือเขย่าตัวลี่มี่

“นายหญิง โอ้ ลี่มี่ต้องขออภัยท่านเมื่อคืนเฝ้าเช็ดตัวให้ท่านจนดึกดื่น เพิ่งจะได้งีบหลับตอนรุ่งสาง”

“ไม่เป็นไรลี่มี่ เจ้าช่างดีกับข้าจริงๆ ขนาดเพิ่งจะหายป่วย แทนที่เป็นข้าจะต้องดูแลเจ้ากลับสร้างปัญหา ดื่มเสียเมามาย ให้เจ้าต้องคอยดูแล”

ลี่มี่ทบทวนคำพูดของแพรวา อดที่จะกลั้นน้ำตาไม่ได้นางช่างดีกับลี่มี่อย่างจริงใจ

“ลี่มี่ ซาบซึ้งน้ำใจนายหญิง ต่อไปจะภักดีกับนายหญิงจน...ชีวิตจะหาไม่”

“ไม่ไม่.. ไม่ต้องถึงขนาดนั้น ในวังแห่งนี้เจ้าก็รู้ว่าข้าไร้คนใส่ใจเหมือนตัวคนเดียว ฝ่าบาทตอนนี้ก็ทรงมีเหมยหลิวข้าเหลือแต่เจ้าต่อไปไม่ต้องเรียกนายหญิง หากอยู่ลำพังกับข้าให้เจ้าเรียกข้าว่าเจี่ยเจียเหมือนเสี่ยวโอก็แล้วกัน”

ลี่มี่ก้มหน้าน้ำตาร่วง

“ไม่เอาแล้ว ขี้แยจริงลี่มี่ ข้าหิวแล้วไปหาอะไรมากินจะดีกว่าเอามาเยอะๆนะ กินกันสองคนเรา”

บิดขี้เกียจยาวเหยียดสปริงตัวจากแท่นนอน ลี่มี่ปาดน้ำตาอมยิ้มก่อนจะลุกออกไปตามคำสั่ง

“เจ้าค่ะนายหญิง”

“อีกแล้วไม่เอา ต้องเจี่ยเจีย เข้าใจไหม”

แพรวาชี้หน้าลี่มี่ แสร้งทำหน้าบูดบึ้ง

 “เจ้าค่ะเจี่ยเจีย”

ถ้าหากใครผ่านมาตอนนี้ก็จะเห็น หนึ่งนายกับหนึ่งบ่าวทานอาหารเช้าร่วมกันอย่างสนุกสนานร่าเริง

แพรวานั่งนอนไม่มีอะไรทำ ลองให้ลี่มี่ไปหากระดาษมาลองวาดรูปผู้หญิงที่เคยฝันถึง และแพรวาเรียกว่าแม่ ในกระดาษด้วยหมึกจีน เพราะหาอย่างอื่นไม่ได้แล้วด้วยฝีมือวาดรูปที่ยอดแย่หรือว่ากระดาษและหมึกไม่ดี แพรวาไม่อยากโทษตัวเองเลย อาศัยโทษหมึกกับกระดาษว่าถ้าเป็นกระดาษร้อยปอนด์ สมัยใหม่ต้องสวยแน่ๆ แต่นี่เลอะเถอะไปหมดอีกทั้งใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คิดเรื่อยเปื่อยจนไปถึงแท่นบรรทมของฝ่าบาทที่มี เหมยหลิวและฮ่องเต้ สุดหล่อนอนยักคิ้วอยู่บนเตียงกอดก่ายเหมยหลิว แพรวาสะบัดพู่กันจนหมึกเลอะดำปล่อยให้มือขีดเขียนไปทั่วดวงตาเหม่อลอย รูปที่วาดออกมาเปรอะเปื้อน

“นายหญิง...เจี่ยเจีย ท่านทำรูปวาดเลอะหมดแล้ว”

ตกใจ ปาดพู่กันไปทั่วยิ่งทำให้เลอะรีบยกกระดาษขึ้นมาดู

“ว้า เจ้าไม่รีบบอกข้าลี่มี่รูปที่ข้าตั้งใจวาด”

ลี่มี่หัวเราะคิกคัก

“แน่ใจนะว่าเจี่ยเจียตั้งใจวาด”

แพรวานิ่วหน้า

“แน่ใจสิ สุดฝีมือเลย”

“ว่าแต่ท่านวาดรูปใครกัน”

แพรวาครุ่นคิดว่าควรบอกลี่มี่ดีหรือไม่

“รูปใครก็ไม่รู้ เห็นในฝัน ข้าคิดว่าวาดออกมาแล้ว ให้เจ้าดูอาจจะรู้ว่าเป็นใคร เพราะเจ้าเติบโตมาในวังแห่งนี้”

ลี่มี่คว้ารูปขึ้นมาพิจารณาแต่ก็ไม่อาจเห็นอะไรที่พอจะมองเป็นประโยชน์ได้

“มองไม่ชัด”

ความจริงอยากบอกว่าวาดได้แย่มาก แต่ยั้งปากไว้ทัน

แพรวาก็อยากบอกเหลือเกินว่าเพราะในหัวมีแต่เรื่องราวของฝ่าบาท..ฝ่าบาท.. ฝ่าบาท... ทำให้ ไม่มีสมาธิ

“ข้าคงแฮงค์ หมายถึงเมาค้างนะ เจ้าไปเอาเหล้ามาให้ข้าถอนดีกว่าไหม ลี่มี่จะได้หายปวดหัว”

“เจี่ยเจีย ข้าว่า อย่าดื่มอีกเลย เจี่ยเจียไปเดินสูดอากาศบริสุทธิ์กันดีกว่าเผื่อจะ รู้สึกปลอดโปร่ง”

แพรวาพยักหน้าแบบขอไปที

วันนี้อากาศอุ่นขึ้นเล็กน้อยหิมะที่เกาะพราวอยู่บนดอกเหมยแดงจึงละลายไปเกือบหมดทิ้งไว้เพียงรอยช้ำบนกลีบดอกแพวา อดจะ เสียดายและรู้สึกเศร้าที่เห็นดอกไม้สวย ๆ มีรอยช้ำ

“ดอกเหมย กลีบอ่อน อ่อนไหว

ใยเจ้าไม่เลี่ยง หลบหนี

ปล่อยให้เขา เข้า มา...ย่ำยี

เหลือที่จะ พร่ำ..จำนรรจ์จา

กลีบอ่อนของเจ้าจึงช้ำ

ถูกกระทำ ย่ำยีไม่เห็นค่า

ร่วงหล่นซบลง พสุธา

หวังว่า จะไม่ต้องเป็น...รองใคร”

ลี่มี่น้ำตาร่วงเมื่อได้ยินคำกล่าวของแพรวา แพรวาเองไม่ต่างกันเมื่อสายตาจับจ้องไปที่ซุ้มไม้เลื้อยที่ฮ่องเต้และเหมยหลิวนั่ง หัวร่อต่อกระซิกกันโดยที่ ฮ่องเต้ไม่อาจมองเห็นแพรวาได้เพราะนั่งหันหลัง แต่เหมยหลิวไม่อาจที่นางไม่เห็นจึงได้แสดงอาการสนิทสนมกับฮ่องเต้เพียงนั้น ลี่มี่มองตามสายตาของแพรวาตาเบิกโพลงนึกโมโหแทน

“นางเกาะไม่ยอมปล่อย เจี่ยเจีย เราจะยอมแพ้นางปีศาจจิ้งจอกไม่ได้”

แพรวายังยืนนิ่ง ดวงหน้าเศร้าโศก

“ข้าเบื่อแล้วลี่มี่จะลองอยู่เงียบๆดูสักพัก ถ้าหากเขาทั้งคู่เหมาะสมกันถึงเพียงนี้ข้าก็ไม่อาจขว้างนึกเสียว่า ชะตาฟ้าลิขิตข้ายังไม่รู้จะจากไปวันไหน ดีเสียอีกจะได้มีคนที่ฝ่าบาทพอพระทัยจริงๆ อยู่ข้างกายในวันที่ข้าไม่อยู่ข้าจะได้หมดห่วง”

“นายหญิง....”

ลี่มี่นึกสงสารแพรวาจับใจ

คนที่ไม่ยอมมานู้นแล้วสนมฮุ่ยกับขบวนเสด็จที่ถือวิสาสะเข้าไปโดยไม่ได้เชื้อเชิญ