เหมยหลิวกระแสน้ำและดอกไม้

 เช้าสดใส หิมะโปรยปรายบางเบา แพรวาขยับกายเบาๆ ภายใต้อ้อมกอดอบอุ่น คนกอดยังหลับตาพริ้มอยู่เหมือนเปี่ยมสุข แพรวายก แขนข้างที่กอดออกเบาเบาภายใต้ผ้าห่มแพรอุ่นสบาย

อาการแบบนี้เขาเรียกว่าอะไรหนอ

การที่อยากให้เขาสบายอยากให้เขามีความสุขกลัวเขาตื่นอยากให้เขานอนต่อนานๆ ภายใต้การดูแลของเรา แพรวาคิดก่อนจะลุก สำรวจตัวเองไม่มีอะไรบุบสลาย และยังมี สิ่งอื่นเพิ่มเติมขึ้นมาคือ จิตใจที่อิ่มเอมเป็นสุข

เดินสำรวจรอบๆห้องบรรทมก่อนจะหยุดอยู่ที่ โต๊ะถวายงานที่มีฎีกาวางอยู่ระเกะระกะบ่อยไปที่แพรวาต้องจัดห้องหับให้พี่กันต์เมื่อครั้งที่อยู่บ้านสมัยนั้น เพราะความที่พี่กันต์งานยุ่งจนไม่มีเวลาทำความสะอาดคอนโด แม้จะมีแม่บ้านที่จ้างมาแต่พวกกองเอกสารหรือของใช้ส่วนตัวแม่บ้านก็ไม่กล้ายุ่มย่าม นี่เองเป็นเหตุให้แพรวามีกุญแจคอนโดของพี่เขาที่ให้ไว้เมื่อเธอว่างมักจะแวะเวียนมาจัดระเบียบในห้องสักครั้ง บางครั้งก็เผลอหลับไปบนเตียงนุ่มๆที่มีกลิ่นโคโลญน์หอมอ่อนๆ ก่อนจะถูกปลุกด้วยจุมพิตหวานทุกครั้งเมื่อนึกถึงตอนนี้แพรวาใจหายวาบก่อนจะกลืนก้อนแข็งๆ ลงคอมอง ผ่านไปยังคนนอนบนแท่นบรรทม

เขาเหมือนจะอ่อนโยนกว่าพี่กันต์ด้วยซ้ำหากไม่ติดที่ว่าเขากับเธออยู่คนละภพกัน ไม่แน่ถ้าหากแพรวาเผลอตัวเผลอใจแล้วมีเหตุสุดวิสัยไม่เป็นไปตามที่หมอหลวงบอก เธอต้องกลับไปก่อนเวลาอันควร แล้วจะทำอย่างไรเขาไม่ต้องเสียใจซ้ำสอง เหมือนคราวเหมยเจียงหรืออย่างไร

ฎีการกเรื้อไม่เป็นระเบียบ แพรวาจัดเรียงใหม่ให้สะอาดดูดีเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เธอเต็มใจทำ ในรอบหลายเดือนมานี้ทำเหมือนที่ทำให้พี่กันต์ นำมากองรวมกันก่อนจะวางลงไปใหม่อย่างเป็นระเบียบ

ม้วนกระดาษมีเชือกปอรัดไว้แน่นร่วงหล่นลงพื้นแพรวา เห็นว่ามันมีขนาดใหญ่กว่าฎีกาทั่วไป หยิบขึ้นมาดูก่อนจะคลี่ออกช้า ๆ

รูปภาพนั้นทำเอาแพรวาตกตะลึงหญิงสาวในชุดฮั่นฝูสวยงาม ท่าทางชดช้อยใบหน้าที่แพรวาไม่เคยลืมเลือน

หนุ่มน้อยที่กอดก่ายอยู่กับพี่กันต์บนเตียงนุ่ม ที่คอนโดนั่นเองแล้วยังหญิงสาวที่เห็นเพียงแผ่นหลังในความฝันของเธอ แต่เมื่อหันหน้ามากลับกลายเป็นหนุ่มน้อยบนเตียงนั่นอีกเป็นไปได้อย่างไร แพรวาอยากกระโจนออกห้องไปถามไถ่หมอหลวงเสียเดี๋ยวนี้ แต่ก่อนอื่นต้องถามให้ได้ความก่อนว่าผู้หญิงในภาพคือใคร

“ฝ่าบาททรงตื่นบรรทมหรือยังเครื่องเสวย พร้อมแล้ว”

เสียงเจื้อยแจ้วของเสี่ยวโอดังอยู่ข้างนอกห้องแพรวาทะลึ่งพรวดถึงประตูมือกำรูปวาดสั่นระริก

“บอกมาเสี่ยวโอแม่นางคนนี้ คือใคร”

เสี่ยวโอตกใจแทบสิ้นสติ แพรวาไม่ทันสังเกตอาการ ใบหน้าส่ายไปมาช้าๆคุกเข่าลงกับพื้น

“ข้าน้อยไม่กล้า เจี่ยเจีย ... แม่นางเฟยลี่อย่าบีบคั้นข้าน้อย”

อ้อมแขนแข็งแรงโอบกอดจากด้านหลังแพรวาสะดุ้ง

“นางคือ..เหมยเจียง..หญิงใจร้ายที่จากข้าไปไม่หวนคืน”

เสียงทุ้มดังอยู่ด้านหลัง เสี่ยวโอก้มหน้านิ่งไม่กล้าเงยหน้ามามอง

แพรวาอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน อย่างนี้นี่เองที่เรียกว่าชะตาฟ้าลิขิต ความคิดในหัวสับสนวุ่นวาย ด้วยเรื่องราวต่างๆหมุนเวียนเข้ามามากมายจนจะรับมือ

“เฟยลี่เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าไม่มีนางในหัวใจ อย่างที่ควรจะเป็น”

“นางจากไปนานหรือยัง เพคะฝ่าบาท”

ฮ่องเต้ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“ถามทำไม หรือว่าเจ้าคิดว่าข้าทำไมลืมนางได้ง่ายดาย ความจริงไม่เคยจะลืมนางได้เลย หากแต่นางต่างหากที่ไม่เคยจะหวนคืนดุจ ดอกเหมยร่วงโรยบอกลากิ่งใบไม่หวนกลับ”

“ข้าพระองค์เพียงสงสัยว่านางจากไปตั้งแต่เมื่อไหร่”

แพรวาคิดคำนวณในใจ ก็คงไม่กี่มากน้อย หรือจะมากกว่านั้นเพราะว่าพี่กันต์ก็คงใช้เวลาคบหากับหนุ่มน้อยคนนั้นสักพักก่อนที่แพรวาจะมาที่นี่

“นางจากไปเมื่อ ครั้งหิมะแรกครั้งก่อนแล้วก็ไม่เคยหวนคืน”

น้ำเสียงเศร้าสร้อย ของฮ่องเต้ที่แพรวาไม่ทันสังเกต

“ฝ่าบาทกับ ข้าพระองค์ตกอยู่ที่นั่งเดียวกัน"

แพรวาพึมพำเบาๆ ผ่านริมฝีปากบาง

ฮ่องเต้ ได้ยินไม่ชัดเจน

หากแต่ไม่ถามต่อ

“เจ้าอย่า ได้ เคืองโกรธเลยเฟยลี่.......”

หยุดอยู่เพียงเท่านั้น แล้วกล่ำกลืนคำพูดบางคำ ...ไม่ว่าข้าจะมีนางในหัวใจหรือไม่ข้าก็ไม่แน่ใจ หากแต่ตอนนี้ข้ามีแต่เพียงเจ้าเท่านั้น

แพรวาพาร่างที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อตัวไปยังที่พำนักของหมอหลวง

“ท่านหมอ ข้ามีเรื่องอยากถามท่านเหลือเกินกรุณาให้ความกระจ่างด้วย”

ใบหน้าชราหันมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่มีอาการแปลกใจเพียงสักนิด

“เรื่องใด ถามไถ่เชิญท่านข้าหลวง”

“ข้าเห็นรูปวาดของเหมยเจียง นาง... นางเหมือนกับคนที่ข้าเคยเห็นเมื่ออยู่ที่นู่นใช่นางไหม”

รอยยิ้มพรายที่มุมปาก

“มันคือชะตาฟ้าลิขิต เจ้าเคยเรียนวิทยาศาสตร์ไหมสารบริสุทธิ์เนื้อเดียวที่ประกอบด้วยอะตอมชนิดเดียว ไม่สามารถแยกหรือสลายออกเป็นสารอื่นได้ แล้วเจ้าคิดว่าอย่างไร"

แพรวาทวนคำไปมาวิทยาศาสตร์สมัยม.ปลาย

“ถ้าอย่างนั้นก็เป็นนาง นางคนเดียวที่ทำให้ข้าและฝ่าบาท ต้องมาพบกัน”

หมอหลวงยิ้มพยักหน้าเนิบนาบ

“เจ้ายังคิดที่จะกลับไปอีกไหม”

คำถามเหมือนจะหยั่งเชิงมากว่าต้องการคำตอบ

แพรวาหลับตานิ่ง