อย่าบอกนะว่า

แพรวา คว้าแขนฮ่องเต้ขึ้นมาดู

“เป็นอะไร อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนข้าแทงท่าน”

ไปกันใหญ่แพรวา

ฮ่องเต้ส่ายหน้า

ไม่อาจบอกได้ว่าโดนลอบทำร้ายและคนลอบทำร้ายหมายเอาชีวิตแพรวาจำต้องปิดบังเรื่องนี้ไว้จนถึงที่สุด

“ข้าซ้อมกระบี่กับชินอ๋อง พลาดท่าให้แก่ชินอ๋องบาดเจ็บเล็กน้อย”

แพรวาพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ

“เจ็บมากไหมข้าขอโทษ”

ใบหน้าขาวใส ยิ้มกว้างแววตาสดใสอย่างเห็นได้ชัดตั้งแต่เหมยเจียงจากไป ยังไม่มีใครพูดคำนี้อีกเลย

“เจ้าอยากไถ่โทษไหม”

แพรวาพยักหน้า

“วันนี้ เดินชมสวนเป็นเพื่อนข้า ฟ้ง ข้า บรรเลงพิณสักเพลงหนึ่ง”

แพรวาพยักหน้าไม่หนักหนาอะไร

“ได้ เรื่องล็กน้อยเพียงนี้”

แขนข้างที่เจ็บนั้นยังคงดีดพิณพลิ้วไหว แพรวามองคนเล่นด้วยความลืมตัวใบหน้าหล่อเหลายากหาใครเทียบเคียงแพรวาไม่อาจละสายตา

เสียงบรรเลงเพลงพิณของฮ่องเต้ ช่างหวีดหวิว แววหวานจน แพรวาเคลิบเคลิ้มล่องลอย เคยได้ยินที่ไหน สักแห่งแต่นึกไม่ออก เหมือนมันติดอยู่ในความทรงจำตราบกระทั่งวันนี้ คล้ายครึ่งหลับครึ่งตื่นเมื่อรู้สึกว่าเหมือนเป็นเด็กน้อย วิ่งเล่นอยู่ในสวนที่มีดอกเหมยสีแดงบานสะพรั่ง เสียงหัวเราะหยอกล้อ จากเด็กๆ ด้วยกันดังแว่วมาไม่ขาดระยะ ความฝันหรือความจริงแพรวาไม่แน่ใจ แต่ชัดเจนในความทรงจำ เหลือเกิน หยาดน้ำอุ่นๆ ไหลรินโดยไม่รู้ตัวภาพหญิงนางหนึ่งสวยจนไร้ที่ติ คุกเข่าลงเบื้องหน้ากวักมือเรียกแพรวาเธอวิ่งเข้าไปหาเกลือกกลิ้งตัวลงไปบนตักของนางนาง บรรจงกอดด้วยความทะนุถนอม

“แม่”

แพรวาเผลอเรียกออกมาแล้วก็สะดุ้งเมื่อเสียงพิณหยุดลง หมอหลวงยืนอยู่ ข้างกำแพงใหญ่ลอบมองดูแพรวาและฮ่องเต้ แพรวาเหลือบไปเห็นพอดีจึงลุกขึ้นวิ่งไล่ตามไป

“เจ้าตามข้ามาทำไม แม่นางเฟยลี่”

“ท่านแอบดูข้าทำไม”

หมอหลวงถอนใจ

“เจ้า ก็รู้ว่าข้าคือ...ไม่มีเจตนาร้าย เจ้าออกมาแบบนี้ฮ่องเต้ต้องสงสัยรีบกลับไปเถอะ”

แพรวาเพิ่งรู้ตัวจริงอย่างหมอหลวงว่า ฮ่องเต้รีบรุดมาที่แพรวาอยู่ทันที

“ข้าน้อยมีเรื่องคุยกับ หมอหลวง”

แพรวา หันไปพูดกับฮ่องเต้

“ข้าอยู่ฟังด้วยไหม”

“ไม่ได้ อยู่ไปฝ่าบาทก็ไม่เข้าใจ”ฮ่องเต้ขมวดคิ้ว

“ความลับ หรืออย่างไรเจ้ามีความลับอะไรกัน”

หมอหลวงรีบคุกเข่าอย่างลนลาน

“ไม่มี ข้าน้อยไม่มีความลับ เพียงแต่ข้าหลวงหญิงนางเพียงจะสอบถามข้าน้อยเกี่ยวกับยาเทียบที่นางต้องดื่มเป็นประจำเท่านั้นฝ่าบาท” ฮ่องเต้นิ่งหน้าแบบไม่ค่อยเชื่อ

“ก็แค่เรื่องยา”

แพรวายืนยัน

“งั้น ไปคุยกันที่ตำหนักข้า"

นึกเป็นห่วงแพรวา หากปล่อยให้อยู่ตามลำพังกับหมอหลวงรู้ว่าแพรวากำลังถูกปองร้าย

“เชิญท่านหมอหลวง”

เสี่ยวโอเชื้อเชิญ

เรื่องมากจริงแพรวาคิดในใจ

แพรวานั่งอยู่ในเก้าอี้ในสวน หมอหลวงนั่งเก้าอี้อีกตัว ตรงกันข้ามฮ่องเต้ยืนมือไพล่หลังอยู่ห่างๆ แพรวา เริ่มหงุดหงิดต้องมีอะไรแน่ๆ ไหนจะพวกองครักษ์ ห้าหกคนที่คอยเดินตามให้รำคาญนั่นอีกอะไรของเขา คงไม่สะดวกแล้ววันนี้

กระซิบเบาๆ

“ท่านหมอหลวงคงไม่เหมาะแล้วม้างวันนี้”

“ยิ่งไม่คุยยิ่งมีพิรุธ เจ้ามีอะไรว่ามา แม่นาง....แพรวา”

แพรวาเห็นด้วย อีกคนยืนมองอยู่ตรงนั้นถึงจะทำท่าเป็นไม่สนใจก็เถอะ

“ข้าได้ยินเสียงพิณพลิ้วไหว จากฮ่องเต้ เมื่อครู่ทำไมเหมือนกับฝันไปเหมือนมีบางอย่างที่อยู่ในความทรงจำผุดขึ้นมาหมายความว่าอย่างไร”

“ข้าเคยบอกเจ้าแล้วที่ที่จากมา ที่ที่เจ้ามาอาจไม่ใช่ที่ของเจ้าและที่ที่เจ้าไปอาจไม่ใช่ที่ของใครอีกคน”

แพรวาคิดตามทุกคำที่หมอหลวงกล่าว ตากลมโตตกตะลึงเมื่อทวนคำพูดของหมอหลวงไปมา แสดงว่า ….

“ข้าเคย อยู่ที่นี่เหรอ”

หมอหลวงไม่ตอบ หากแต่ยิ้มเยือน

ไม่น่าเชื่อว่าแพรวาจะเคยอยู่ที่นี่อยู่ กับใครในฐานะอะไรกัน

“แล้วข้าคือใครท่านหมอหลวง”

หมอหลวง ไม่ยอมตอบตามเคย

“ท่าน ใจดำไม่ยอมบอกอะไร ให้ข้าคอยหาเงื่อนงำอยู่คนเดียว”

“สิ่งที่เจ้าหามักจะอยู่ใกล้ ...จนเจ้าคาดไม่ถึงบางครั้งไม่จำเป็นต้องเสาะหาด้วยซ้ำไป”

แพรวา ร้อนรนไม่อาจนิ่งเฉยได้

“ได้ ในเมื่อท่านแล้งน้ำใจ ข้าจะหาทางเอาเอง ก็แล้วกัน”

แพรวาลุกขึ้นด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

“อารมณ์เสียไปยิ่งทำให้จิตใจขุ่นมัวบดบังสิ่งที่อยากมองเห็น”

“ถวายพระพรฝ่าบาท กุ้ยเหริน และ สนมฮุ่ยรับบัญชาไทเฮา และไทฮองไทเฮา มาคอยปรนนิบัติฝ่าบาท”

สองหญิงงาม ล่มบ้านล่มเมืองเดินเข้ามายังตำหนักถวายพระพร อ่อนช้อย แพรวาเองก็เพิ่งมาถึงทั้งสอง คนหนึ่งฝนหมึกคนหนึ่งรินชา จากการ้อนๆแพรวานั่งเท้าคางกะพริบตาปริบๆวันนี้วันอะไรทำไมมากันเยอะไปหมดแค่คนเดียวก้ไล่ยากเปลืองตัวนี่สองคน สงสัยคงต้องออกแรงกันเยอะทีเดียว

“ฝ่าบาท เฟยลี่ จะ ฝนหมึกให้เอง"

ว่าแล้วก็เดินไปนั่งเบียดกุ้ยเหริน

“เฟยลี่ วันนี้ไม่ต้อง...ไปพักผ่อนเถอะ”

ฮ่องเต้ร้องสั่งอย่างหนอวันนี้นึกอะไรขึ้นมา กุ้ยเหรินกับ สนมฮุ่ย อมยิ้มแทบจะพร้อมกันฮ่องต้คิดว่าการที่เป็นที่โปรดปรานนำภัยมาสู่แพรวา

“อ้าวอุตส่าห์มาแล้วทำไมทำแบบนี้”

ฮ่องเต้ไม่แม้แต่จะเงยหน้ามามองยังคงก้มหน้าก้มตาอ่านฎีกาต่อไป สองนางตั้งใจเงี่ยหูฟัง เหมือนจะคอยสมน้ำหน้าแพรวานึกอยากเอาชนะขึ้นมา

“ข้าจะอยู่ ในเมื่อฝ่าบาทไม่สนใจคนอื่นยังอยู่ได้ทำไมข้าพระองค์จะอยู่ไม่ได้”

“บอกว่าไม่ต้องก็ไม่ต้องสิ เจ้ากล้าขัดคำสั่งข้ารึวันนี้ข้ามีทั้ง กุ้ยเหรินและสนมฮุ่ยไม่ต้องการเจ้า”

แพรวาน้ำตาร่วงกราวเป็นอะไรของเขาวันนี้ ผุดลุกขึ้นหันหลังวิ่งออกไปจากห้องทั้งโกรธทั้งอาย

เมื่อแพรวาจากไปฮ่องเต้ ถอนหายใจยาวเหยียด

“เสี่ยวโอจัดคนอารักขาข้าหลวงหญิงเฟยลี่ให้แน่นหนาอย่าให้เกิดอะไรขึ้นกับนางอีกไม่อย่างนั้นหัวพวกเจ้าจะหลุดจากบ่า"