วุ่น

เสี่ยวโอวิ่งกระหืดกระหอบ นำยามายัดใส่ปากของแพรวา ก่อนที่แพรวาจะหมดสติไปในทันที ฮ่องเต้อุ้มร่างบางไปวางบนที่นอนนั่งลงข้างๆ

“นางไม่เหมาะกับวังแห่งนี้ใช่ไหม เสี่ยวโอ”

เสี่ยวโอพยักหน้าน้อย ๆ

“ไม่ใหญ่ต้านลม กิ่งใบหักพัง เจี่ยเจีย ...ข้าหลวงเฟยลี่ไม่ยอมลู่ลม คงต้องเจอกับอะไรอีกหลายอย่าง”

“ข้าจะปกป้องนางได้เท่าไหร่กันเชียว”

“หากฝ่าบาทมีใจยึดมั่น ย่อม ทำให้ พี่สาวปลอดภัยจากคนปองร้าย แต่หากวันใดฝ่าบาทหมด เยื่อใยเมื่อนั้น พี่สาวคงจะต้องลำบาก”

“ข้าไม่มี ทางจะทอดทิ้งนางแค่เพียงคิดใจข้าก็ไม่อาจ”

เสี่ยวโออมยิ้มโล่งใจกับคำพูดที่ได้ยิน ฮ่องเต้ห่มผ้าให้แพรวา

“ข้าน้อย จะไปนำชาร้อนๆ มาถวาย หิมะเริ่มโปรยปรายอีกแล้ว” เสี่ยวโอคล้อยหลังออกไปสักพัก ฮ่องเต้นั่งมอง แพรวาที่หลับตาพริ้มด้วยความคิดหลากหลาย ก่อนจะก้มลงจุมพิตที่หน้าผากเกลี้ยงเกลานั้น เงาดำผ่านวูบที่หน้าต่างก่อนที่บุคคลลึกลับสองคนจะ พุ่งตัวเข้ามาในห้องฮ่องเต้ มีเพียงมือเปล่า กระบี่ในมือของผู้ที่หมายปองร้าย ตวัดเข้าใส่แพรวา อย่างจงใจฮ่องเต้หนุ่มสะบัดฝ่ามือซัดเข้ากลางลำตัวด้วยความรวดเร็ว อีกคนพุ่งเข้าใส่เป้าหมายคือแพรวา ฮ่องเต้ถลาเข้าขว้างไว้ใช้ ฝ่ามืออีกข้างซัดเข้าที่ยอดอก ร่างในชุดดำกลิ้งล้มไม่เป็นท่า

“มีผู้บุกรุก คุ้มกันฝ่าบาท คุมกันฝ่าบาท”

เสียงเสี่ยวโอตะโกนก้องในความมืด บุรุษลึกลับสองคน พุ่งตัวออกทางหน้าต่างอย่างรวดเร็วองครักษ์กรูกันตามติดแต่ไม่ทันเสียแล้วพวกมัน หายไปในความมืด แสงไฟจากคบเพลิงสว่างไสว ไปทั่วบริเวณ

เสี่ยวโอเข้ามาในห้อง แพรวายังหลับสนิท ไม่มีการเคลื่อนไหว แต่ฮ่องเต้กลับกุมแขนแน่นเลือดสดๆไหลออกมาจากชายเสื้อ

“ฝ่าบาท ตามหมอหลวงตามหมอหลวง ฝ่าบาทตรงคมกระบี่”

ความวุ่นวายเกิดขึ้นในทันทีในตอนเช้าเมื่อข่าวแพร่สะพัดออกไป ไทเฮาและ ไทฮองไทเฮา โหวหยางจื้อ ชินอ๋องและเหล่าสนมนางใน ต่างแวดล้อมเสียจนละลานตาหน้าตำหนักของฮ่องเต้หนุ่ม

“เป็นข้าชินอ๋องที่ละเลย ทำให้ฝ่าบาทมีภัย”

ชินอ๋องคุกเข่าอยู่หน้าตำหนัก เป็นการไถ่โทษ

“ลุกขึ้นเถิดชินอ๋อง ครั้งนี้ไม่ใช่ความผิดของเจ้า หากแต่เป็นความผิดของใครคนหนึ่งที่ต้องการ เอาชีวิตเฟยลี่เห็นได้ชัดว่ามันจงใจ ทำร้ายนาง”

ชินอ๋องตกใจกับคำพูดของฮ่องเต้ ยิ่งเป็นแพรวาเขายิ่งรู้สึกผิดมันผู้ใดบังอาจถึงเพียงนี้

“แม่ ว่าฮ่องเต้ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว สั่งให้ท่านเจ้ากรมกลาโหมเร่งหาตัวคนร้ายโดยเร็วที่สุดไม่เช่นนั้นแม่อดห่วงฝ่าบาทมิได้”

“ฮ่องเต้ ทรงได้รับบาดเจ็บระหว่างนี้ให้ สนมฮุ่ย และกุ้ยเหรินคอยปรนนิบัติไทฮองไทเฮา รีบเสนอ

“หลานอยากอยู่ลำพัง”

“ข้าหลวงหญิงเฟยลี่ที่มาที่ไปไม่ชัดเจน อาจไม่แน่เป็นนางที่ ทำให้ฝ่าบาทต้อง รับกระบี่แทนนาง เพราะคงมีคนปองร้ายนางนั้นเอง”

“เสด็จย่าอย่าได้ตัดสินนางเพียงเพราะเรื่องนี้ ไว้หลานสืบสวน ให้แน่อีกทีมวลดอกไม้ ส่งกลิ่นหอมขจรขจายฉันใด หญิงงามยอมมีแมลงหมายชื่นชม อาจเป็นแผนของใครบางคนที่ต้องการให้หลานโปรดปรานนางน้อยลงก็เป็นได้”

สายตา เหลือบมองยังชินอ๋องเป็นนัยๆ

“เสด็จย่าอย่าได้ตัดสินนางเพียงเพราะเรื่องนี้ ไว้หลานสืบสวน ให้แน่อีกที มวลดอกไม้ส่งกลิ่นหอมขจรขจายฉันใด หญิงงามยอมมีแมลงหมายชื่นชม อาจเป็น แผนของใครบางคน ที่ต้องการหลานโปรดปรานนางน้อยลงก็เป็นได้”

สายตาเหลือบมองยังชินอ๋องเป็นนัยๆคล้ายจะ บอกว่าเขารู้ตัวคนที่ปองร้ายแล้วไทฮองไทเฮาเสมองไปทางอื่น

“นางเข้ามาในวังรังแต่จะทำให้เกิดเรื่อง และยังทำให้ฝ่าบาทมีภัย”

“ข้าไม่ทรงถือโทษผู้ใด ในครั้งนี้ไม่ว่าจะเป็นเฟยลี่ หรือใครทั้งนั้นหากยังได้ยินใครพูดว่าข้าหลวงหญิงเฟยลี่ เป็นตัวต้นเหตุอีก ข้าจะไม่เกรงใจ แต่อย่าให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีกเป็นอันขาด”

ฃเสียงคาดโทษดัง สะท้าน

“น้อมรับบัญชา “หลายคน ย่อตัวน้อมรับคำสั่ง ฮ่องเต้มีผ้าพันแผลพันอยู่รอบแขนไม่อาจใสชุดให้รัดกุมได้ มีเพียงเสื้อคลุมกันอากาศที่หนาวอย่างร้ายกาจ เดิน ไปยังห้องของ แพรวาเหล่าผู้ติดตามที่กลัว ประวัติศาสตร์จะช้ำรอยเดินตามเป็นพรวน แต่เมื่อถึงห้อง แพรวาเสี่ยวโอกับโบกมือให้หยุดเดินอย่างรู้ใจเจ้านาย

ฮ่องเต้ เปิดประตูเข้าไปในห้อง แพรวายังหลับไม่ตื่นนอนตะแคงเค้เก้หมดสวยอยู่บนที่นอนฮ่องเต้อมยิ้มมองด้วยความเอ็นดู มือยังกุมแขนที่เจ็บ หาก เขาช่วยนางไม่ได้ นางอาจจากเขาไปไม่มีวันกลับ

ใครหนอหมายเอาชีวิตนาง จะว่าไปก็ทั้งนั้นเป็นไปได้แทบทุกคนที่หวังเอาชีวิตนางกำจัดเสี้ยนหนาม ดีที่นางไม่ได้สติไม่อย่างนั้นคง เสียขวัญน่าดู เป็นเพราะเขาเองที่นำภัยมาสู่นางเป็นที่โปรดปราน ยอมเป็นที่เกลียดชังในเวลาเดียวกัน แพรวาดิ้นงอดแงดก่อนจะบิดขี้เกียจลืมตามอง ฮ่องเต้หนุ่มหล่อตรงหน้า เมื่อนึกถึงเรื่องราวเมื่อวาน สะดุ้งสุดตัวก่อนจะเอาผ้าห่มคลุมหน้าด้วยไม่กล้าสู้หน้าฮ่องเต้

“เจ้าเป็นอะไรเฟยลี่หนาวหรืออย่างไร”

“ข้า...ข้า อายท่านนะสิ เมื่อวานทำเรื่องน่าอายขนาดนั้น”

ฮ่องเต้หนุ่มอมยิ้ม

“ไม่เป็นไรข้าไม่ถือ อย่างไรก็ไม่เสียเปรียบ”

“ใช่สิก็ท่านเป็นชายข้า..เป็นหญิงดอกไม้ย่อมเสียที หมู่ภมร”

เฮ้ย...แพรวา งงตัวเองอยู่ๆไปชักเจ้าคารมคมคายขึ้นเรื่อยๆ

“อย่างนั้นรึ อย่างนั้นข้ายอมให้เจ้าได้เปรียบก็ได้ ให้ข้า...จูบคืนจะได้หายกัน”

ฮ่องเต้เปิดผ้าห่มโน้มตัวลงไปหาแพรวาใจเต้นตึกตัก แทบจะหลุดออกมาจากอก ฮ่องเต้ เหมือนจะเอาจริงโน้มตัวจนประชิดตัวแพรวา ตกใจผลักให้อย่างแรง ฮ่องเต้ร้องโอ๊ย เสียงดังลั่น แพรวา เหลือบมองเห็นผ้าพันแผลก็ตกใจ เสี่ยวโอที่เงี่ยหูฟังอยู่ตรงหน้าประตูตะโกนเข้ามาทันที

“ฝ่าบาท เป็นอย่างไรบ้าง มีอะไรให้ข้าน้อยช่วยไหม”