ฉันกำลังเป็นตัวแทนของใครหรือเปล่า

โหวหยางจื้อได้ทีพูดขึ้นมาบ้าง

“ให้แต่ละคนส่งฎีกา เสนอชื่อ ผู้ที่เหมาะแก่การ ดำรงตำแหน่งฮองเฮาด้วยเถิด”

ทั้งโหวหยางจื้อและ ชินอ๋องคุกเข่าขอร้อง

“เจ้าทั้งคู่ สนิทสนมกับข้ามาก็นานคงจะรู้ดี ข้าเพียงแค่รอคอยว่าสักวันเหมยเจียงจะกลับมานางเพียงคนเดียวที่เหมาะกับตำแหน่งฮองเฮา....ของข้า”

พูดไปใจก็คิดถึงอีกคนที่นอนอยู่ที่แท่นบรรทมตอนนี้ ภาพใบหน้างดงามนั้นลอยวนขึ้นมากวนใจ

คราวนี้เป็นท่านโหว และชินอ๋องที่ถอนหายใจเกือบพร้อมกัน

“ขอเวลาอีกสักหน่อย ให้ข้าลืมเลือนนางอีกสักพัก”

“พระสนม ฝ่าบาทห้ามไม่ให้ผู้ใดเข้าไปภายในตำหนัก ของฝ่าบาทหากไม่ได้รับอนุญาต “

เสียงเสี่ยวโอตะโกนดังลั่นเหมือนจะเตือนให้ แพรวาที่อยู่ข้างในได้ระแวดระวังภัย และพยายามถ่วงเวลาไว้

“ข้าเป็นถึงสนมเอก บิดาข้าเป็นถึงเสนาบดีกระทรวงกลาโหม เจ้าบังอาจนักเจ้าขันทีน้อย”

ดวงตาเขียวปั้ดจ้องมองเสี่ยวโอด้วยความมุ่งร้าย ผลักประตูห้องบรรทมเข้าไปข้างใน เสี่ยวโอหลบออกมาทันที

แพรวา รีบลุกจากเตียง

“ข้าหลวงหญิงเฟยลี่ ถวายพระพรพระสนม”

ใบหน้าที่เชิดหยิ่งอยู่แล้วยิ่งเชิดสูง

“เจ้านี่นอกจากจะไม่เจียมตัวแล้วยัง ใฝ่สูง กล้าตีตัวเสมอฝ่าบาท นอนในแท่นบรรทมได้อย่างไร”

“ที่พระสนมกล่าวหามาข้าน้อยไม่กล้ารับ ใฝ่สูงหรือไม่ท่านต้องทูลถามฮ่องเต้เป็นเพราะฮ่องเต้ข้าถึงได้มาพักฟื้นอยู่ที่แห่งนี้”

“สามหาว เจ้านี่นอกจากไม่เคยรับโทษ ยังไม่เกรงกลัวโทษทัณฑ์เป็นเพราะ ฝ่าบาททรงลุ่มหลงเจ้าเกินไป แต่ก็อย่างว่าของใหม่ก็แบบนี้คราวที่ข้าเข้าวังใหม่ๆ ใครๆ ก็คิดว่าข้าเป็นที่โปรดปราน”

“แต่เดี๋ยวนี้เหี่ยวแห้ง เหมือนดอกมู่หลานร่วงโรย”

แพรวาต่อให้ทันที เสียงกรีดห้องแทบแตก แพรวานึกว่ามีแต่ที่ที่เธอจากมากิริยาแบบนี้ไม่น่าเชื่อนางคงโดนตามใจตั้งแต่เด็กๆ

เสี่ยวโออมยิ้มแก้มปริ ความเป็นห่วงเมื่อกี้หายไปจนหมดเจี่ยเจียสุดยอด

สักพักเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เชิดคางสูงเหมือนเดิม

“เจ้าหาใช่คู่แข่งของข้าไม่ในวังแห่งนี้ใครๆ ก็รู้ดีว่า ดวงตะวันมีขึ้นมีลงไม่แน่ที่อยู่สูงอาจจะร่วงหล่นสักวัน”

สนมฮุ่ยจากไป อย่างรวดเร็ว

แพรวานั่งชันเข่า มองภาพเขียนบนฝาผนังนึกทวนคำพูดของสนมฮุ่ย ฮ่องเต้หน้าหล่อจะเป็นเหมือนพี่กันต์ของเธอไหม ที่ยามรักน้ำต้มผักก็ว่าหวาน

ยิ่งได้ยินกิตติศัพท์ใครๆก็ร่ำลือเรื่องเมียคืนเดียวไม่มีใครเป็นเมียหลายคืนของฮ่องเต้ อาจเป็นเพราะไม่เคยรักใครเท่า เหมยเจียง หรืออาจะยังไม่ลืมนาง แพรวาสุดลมหายใจเข้าลึกๆ ต่อไปต้องสร้างเกราะขึ้นมากำบังตัวเองไว้ ห้ามปล่อยตัวปล่อยใจไม่อย่างนั้นอาจจะโดนทอดทิ้ง เหมือนคนอื่นห้ามใจอ่อนเด็ดขาด รู้ว่าภายในเวลาสิบสองปีนี้เธอจะ อยู่รอดปลอดภัยไหม นึกถึงสายตามุ่งร้ายของใครหลายๆคนเธอยิ่งอยู่นานยิ่งสร้างศัตรู มีเพียงฮ่องเต้เท่านั้นที่จะคุ้มครองเธอได้ เธอจะทำอย่างไรน้ำตาไหลรินขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว คิดถึงบ้านคิดถึงพ่อกับแม่หรือแม้แต่คนที่ทำให้เธอมาอยู่ที่นี่ พี่กันต์คนที่นอกใจเธอ

ประตูเปิดออกอีกครั้ง ฮ่องเต้ เดินเข้ามาแพรวารีบปาดน้ำตา อย่างรวดเร็ว

“ข้าประเมินเจ้าสูงไปใครจะคิดว่าข้าหลวงหญิงที่ เก่งกาจ จะแอบมาปาดน้ำตาที่นี่”

“....................”

“กลัวของกำนัล ที่ข้าสัญญาว่า จะให้รึ”

แกล้งกระเซ้า แพรวายังคงนิ่งเฉย

“หรือว่า คิดถึงข้าจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่”

คราวนี้ร่างบางขยับ

“ไม่เคยคิดถึง แค่คิดถึงบ้าน”

“บ้าน... เจ้าอยู่ที่ไหน แคว้นใดข้าอนุญาตให้กลับไปเยี่ยมเยือน จะจัดคนคุ้มกันให้สมเกียรติ”

แพรวาส่ายหน้าไปมา รู้สึกซาบซึ้งใจในความเมตตานั้นยิ่งสะอึกสะอื้นใหญ่โต แต่รู้ดีว่าตัวเองกลับไปไม่ได้ ยิ่งรันทดใจ

ฮ่องเต้ เห็นแบบนั้นสงสารจับใจ คว้าร่างบางเข้ากอดแนบอก แพรวายังคงสะอื้นไห้ ริมฝีปากอุ่นบรรจงจูบซับน้ำตาที่แก้มเนียน ก่อนจะไล่ระมาจนถึงริมฝีปากบาง จูบหวานละมุนปลอบโยน แพรวาปล่อยตัวและใจให้ล่องลอยไปกับจูบหวานหอมนั้นน้ำตาเริ่มเหือดแห้ง เผยอปากขึ้นรับรสจูบเต็มที่ ด้วยไม่เคยต้องมือชายจึงเก้อเขินไปบ้าง จูบเนิ่นนานยังคงอยู่

ก่อนที่ ฮ่องเต้จะ อุ้มแพรวามาวางบนแท่นบรรทมโน้มตัวลงทาบทับร่างของแพรวาไว้บรรจงจูบ ไม่เบื่อหน่ายด้วยรสจูบที่วาบหวามอ่อนโยน ฮ่องเต้เอง ก็พาตัวเองไปสู่ อารมณ์ พิศวาส จนไม่อาจหักห้ามใจ

“เหมยเจียง ...เป็นของข้าเถอะ”

แพรวาผุดลุกขึ้นด้วยความตื่นตัว ไหนว่าจะไม่ปล่อยตัวปล่อยใจ แพรวานะแพรวา เขาไม่ได้รักเธอ เธอเป็นเพียงตัวแทนของอีกคน ผลักร่างสูงออกห่าง ฮ่องเต้รู้สึกตัวว่าตัวเองทำผิดใหญ่หลวง

“ข้าขอโทษ เฟยลี่”

แพรวารู้สึกอับอายและน้อยใจอย่างบอกไม่ถูกวิ่งออกไปจากห้องบรรทมทันที

ฮ่องเต้วิ่งตามแต่กลับหยุดชะงักไว้แค่นั้นยกมือสองข้างขึ้นกุมขมับไม่เข้าใจตนเอง

แพรวา ด้วยชุดสีขาวที่บางเบาไม่มีเสื้อคลุมสวมทับความหนาวเหน็บข้างนอก นั้นต่างจากจิตใจที่ร้อนรุ่ม หันหลังพิงต้นดอกเหมย

คิดทบทวนเรื่องต่างๆ และบทรักเมื่อสักครู่ว่าไม่ได้เพื่อเธอหากแต่เป็นอีกคน น้ำตาเจ้ากรรมก็พาลไหลรินอีกครั้ง