เข้าสู่ระบบแชร์
ฉันกำลังเป็นตัวแทนของใครหรือเปล่า
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-25 07:52:44
บทที่เกี่ยวข้อง
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน ตุ้ยปู้ฉี่
แพรวาด้วยชุดสีขาวที่บางเบา ไม่มีเสื้อคลุมสวมทับความหนาวเหน็บข้างนอก นั้นต่างจากจิตใจที่ร้อนรุ่ม แพรวาหันหลังพิงต้นดอกเหมย คิดทบทวนเรื่องต่างๆ และบทรักเมื่อสักครู่ว่าไม่ได้เพื่อเธอหากแต่เป็นอีกคนน้ำตา เจ้ากรรมก็พาลไหลรินอีกครั้งทรุดตัวลงช้าๆ หลังพิงต้นดอกเหมยปล่อยให้น้ำตาร่วงลงจนถึงที่สุดเธอเป็นเพียงตัวสำรองไม่ว่าในภพไหนๆ กอดอกห่อไหล่งองุ้มหนาวเหน็บจับขั้วหัวใจ ความหนาวภายนอกไม่อาจเท่าภายใน ที่มองไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง เป็นเพียงคนคั้นเวลาของคน ถึงสองคนในช่วงเวลาไม่นานมานี้เสื้อคลุมหนานุ่มอบอุ่นถูกคลี่ลงคลุมไปทั่วตัว แพรวาเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสื้อคลุมหนานุ่มนั้นน้ำตาเต็มตา“น้ำตาหมดร่างไม่อาจแบ่งเบา ความทุกข์ภายในใจได้หรอกแม่นาง”ชินอ๋อง ผู้นี้ใยทำไมท่าทีเปลี่ยนไป แพรวามองเห็นความจริงใจและเอื้ออาทรในแววตานั้น“ปล่อยให้ข้าได้ร้องเถิด เพื่อปลดปล่อย”“อากาศหนาวเย็น กลัวว่าน้ำตาเจ้าจะแข็งไม่ไหลรินตัวเจ้าเองก็จะกลายเป็นน้ำแข็งไปเสียก่อน เข้าไปดื่มชาร้อนๆ ที่จวนข้าชินอ๋องเถิด” เอื้อมมือมาจับมือเย็นเฉียบเกาะกุมก่อนจะพาเดินหายไปในความมืด ภายหลังนั้นกลับมีร่างหนึ่งเฝ้ามองด้วยสายตาปวดร้าว อยู
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-27ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน ไม่ต้องเลย
เสี่ยวโอ คุกเข่าข้างหน้าเมื่อแพรวาก้าวลงเตรียมเดินไปยังห้องของตัวเอง“คืนนี้ไม่เหมาะ ฝ่าบาทเลือกป้ายเป็นผู้ใด ค่ำนี้”“ไม่มีผู้ใด"ทรงอารมณ์ฉุนเฉียวไม่อาจทำการเลือกป้ายเสี่ยวโอยังรายงาน“งั้นก็ดีแล้วเมื่ออารมณ์ฉุนเฉียวข้าก็ไม่อาจเข้าหน้าได้ ร่างกายต้องการพักผ่อน”ว่าแล้วแพรวาก็สาวเท้าเดิน กลับห้องของตัวเอง“เจี่ยเจีย... เจี่ยเจีย”เสี่ยวโอตะโกนตามหลังหากแพรวาไม่เหลียวหลังกลับมามอง ฮึ ให้รู้เสียบ้างว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงลืมง่ายโกรธนานไม่มีทาง อภัยให้ใครง่ายๆล้มตัวลงนอน ร่างกายอ่อนเพลีย จาก อาการป่วยแล้วยัง การร้องไห้อย่างหนักนั่นอีก หลับตาลง ก่อนจะเผลอหลับไปอย่างไม่รู้ตัวอากาศหนาวจนหิมะแรกร่วงหล่น แพรวาไม่เคยเผชิญอากาศ แบบนี้ กอดอกห่อไหล่นอนหนาวอยู่บนที่นอน ร่างสูงก้าวเข้าภายในห้องเบากริบแสงไฟสลัวส่องจับใบหน้านวล ที่หลับตาพริ้ม เดินไปหยุดที่ข้างเตียง ก่อนจะคลี่ผ้าห่มหนาปกคลุมร่างบางจนทั่วพิศมองใบหน้าผุดผาดนั้นความรู้สึกผิดต่อแพรวา ความรู้สึก ที่ไม่อาจบรรยาย และไม่อาจหักห้ามความต้องการของตัวเอง ก้มลงจุมพิต หน้าผาก เนียนนั้นแผ่วเบา“ตุ้ยปู้ฉี่ (ขอโทษ) เฟยลี่”ก่อนจะเดินออกจากห้องไป แพรวาลืม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-27ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน เหมยฮวา1
ภาพวาด ของเหมยเจียงถูกคลี่ออกจากม้วน ใบหน้าสวยเศร้า ฮ่องเต้หนุ่มจ้องมองเนิ่นนานก่อนจะวางลงบนโต๊ะความรู้สึกโหยหา หายไปจนสิ้นแพรวา แต่งกายด้วยชุดข้าหลวง วันนี้เธอต้องทำความรู้จักกับเด็กรับใช้คนใหม่เพราะลี่มี่ยังนอนซมด้วยอาการป่วย“เจี่ยเจีย ฝ่าบาททรง ให้ข้าน้อยมาเชิญท่านไปเสวยอาหารเช้ากับฝ่าบาทที่ ตำหนักเหมยฮวา (ดอกเหมย) ”แพรวาเลิกคิ้วเดี๋ยวนี้เปลี่ยนบรรยากาศไปกินที่ศาลาชมดอกไม้รึ“พี่สาวกินไปแล้วเสี่ยวโอ”เสี่ยวโอหน้าละห้อย“เจี่ยเจีย เครื่องเสวยน่ากินนะ ข้าเห็นแล้วน้ำลายไหล”ทำท่าทางประกอบแพรวา นิ่ง“ไม่อยากไปคนไม่ถูกกัน”“พี่สาวนึกว่าเห็นแก่ข้า น้องชายผู้นี้หากตามท่านไปไม่สำเร็จไม่แน่อาจรับโทษหนักอาจถึงขั้น ถูกปลดจากตำแหน่ง”เว่อร์ไปหรือเปล่าเสี่ยวโอแค่ตาม เธอให้ไปกินข้าวไม่สำเร็จนี้นะ“ก็ได้แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน เจ้าต้องเล่าเรื่อง..เหมยเจียง..ให้พี่สาวฟัง ...อย่างละเอียด”เสี่ยวโอนิ่วหน้า“แล้วแต่เจ้านะหรือจะ ยอมถูกปลด”แพรวาออกเดินนำไปยัง ตำหนักเหมยฮวาเสี่ยวโอเดินตามแทบไม่ทันชุดสวยสีเหลืองขับผิวนวล กลมกลืนกับหิมะขาวโพลน อากาศหนาวเหน็บแต่ทิวทัศน์สองข้างทางงามสดใส ดอกเหมยสีแดงถู
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-27ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน เหมยฮวา2
ฮ่องเต้เล่าสิ่งที่ต้องจัดการ และคำแนะนำของเฟยลี่ ไทเฮามองเฟยลี่ด้วยสายตาแปลกไป“นับว่านาง เข้าใจสถานการณ์บ้านเมืองทั้งยังมีกลยุทธ์แปลกใหม่ ทำให้ฝ่าบาทไม่ต้อง กังวลกับปัญหาบ้านเมือง แต่ด้วย นางไม่มีที่มาที่ไปฝ่าบาทจะยกย่องนางก็ไม่อาจทำได้”“ลูกจึงมีเรื่องต้องรบกวนเสด็จแม่”“หมายความว่าอย่างไร”“ลูกอยากให้เสด็จแม่ รับรองนางโดยการ หาคนในตระกูลหลิวของท่านรับนางเป็นบุตรบุญธรรม”ไทเฮา ยิ้มจางๆก่อนจะพูด“ในเมื่อเป็นพระประสงค์ของฮ่องเต้ ไทเฮาอย่างข้าก็ไม่อาจ ไม่ทำตามแต่ขอเวลาแม่สักหน่อย”“เสด็จแม่ไม่ต้องกังวลลูกไม่ได้เร่งรีบ หากแต่ต้องการให้นางมีฐานะที่เหมาะสมในยามที่ลูก...”“แต่งตั้งนางเป็น ฮองเฮา ใช่ไหม”ไทเฮารู้ทันความคิดของลูกชาย“แม่อยากให้ฝ่าบาทไตร่ตรองอีกที สนมนางในหลายคนที่จะทำให้บัลลังก์ไม่สั่นคลอน”"เสด็จแม่ไม่ต้องห่วงลูกจะไม่ทำให้บัลลังก์นี้สั่นคลอนเป็นแน่แท้""เจ้ารับรองอย่างนี้แม่ก็เบาใจ "ฮ่องเต้ พาแพรวามายังห้องเก็บบรรทมก่อนจะโยนชุดเก่าสีทึมทึบให้แพรวา"เปลี่ยนซะ"แพรวามอง ชุดเก่าๆในมืออย่างไม่เข้าใจ"ทำไมต้องเปลี่ยน""ก็จะพาไปที่ทีอยากให้ไป"แล้ว ฮ่องเต้ก็เปลี่ยนชุดให้ตัวเองบ้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-29ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน สนมฮุ่ยเจ้าวางยาข้าทำไ
“อาณาจักร เสียน”แพรวานึก ไม่ออกว่าใช่หรือไม่“เสียนโล้ สุโขทัย”ฮ่องเต้พยายามออกเสียงแพรวาตาโต“นั่นๆ ๆ ใช่เลย นั่นแหละ”“ไกลมาก แล้วทำไมมาถึงนี่”อยากบอกเหลือเกินว่าไม่ใช่แค่ไกลแค่ระยะทางหากแต่ไกล ในห้วงเวลาด้วย“ไม่รู้ ข้าพระองค์ก็ไม่รู้ แน่ชัดไว้รอแน่ใจก่อนจะเล่าให้ฟัง”“เหมยเจียงกับเจ้าอาจถูกเปลี่ยนตัวกันหรือเปล่า ข้าได้ยินมาว่า มีเรือสำเภาที่คอยจับหญิงงามเลอโฉมไปเป็นนางโลมยัง อาณาจักรอื่น”“ไม่แน่”แพรวา ไม่กล้าออกความเห็นมากนัก นึกสะดุดใจกับคำว่าเปลี่ยนตัวยังจำภาพความฝันที่เห็นหญิงนางหนึ่งนั่งหันหลังให้เธอ เคียงข้างพี่กันต์หรือว่า...แต่ทำไมเหมยเจียงต้องไปอยู่บนร่างเด็กหนุ่มได้ ต้องถามเอาความกระจ่างกับหมอหลวงให้แน่ชัดเสียทีจะได้เตรียมรับมือ สถานการณ์ได้ถูกต้องพากันกลับเข้าไปในวังเมื่อ บ่ายคล้อย“สนมฮุ่ย ถวายพระพร ฝ่าบาท”ท่าเดินชดช้อยอ่อยซ้ายอ่อยขวา แพรวาคิดในใจ“ฝ่าบาท วันวันนี้จางฮุ่ยลงทุนตุ๋นรากบัวมาถวายสุด ฝีมือ”“แหวะ”แพรวาส่งเสียงฮ่องเต้หันมา ดูแพรวาด้วยแววตาสงสัย“เป็นอย่างไรเฟยลี่”“แค่อยากอาเจียน”สนมฮุ่ย ยกมือขึ้นปิดปากตาพองโต คิดไปไกลคิดว่าแพรวาตั้งครรภ์“โอ้คง หิวสิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-29ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน ข้าต้องการเจ้าแต่ต้องไม่ใช่แบบนี้
"ฮุยเหนียง ได้ขอยามาผสมยาบำรุงกำหนัด(ใคร่ในกามคุณ) ไว้ใน... ตุ๋นรากบัว”ช้อนกระเบื้องหล่นลงโต๊ะหินแตกเป็นสองเสี่ยงเมื่อแพรวาแสดงการตกใจอย่างแรง ตาที่กลมโตอยู่แล้วยิ่งกลมโตไปใหญ่ ซดไปหลายช้อนแล้ว เวรแล้วแพรวาทำท่านับนิ้วฮ่องเต้หนุ่ม ทำหน้าตาตกใจสุดขีด ก่อนจะตวาดลั่น“สนมฮุ่ย เจ้าทำอะไรลงไป”พระองค์เพิ่งซดไปได้ช้อนเดียวแต่แพรวาสิ หลายช้อนไม่อาจนับสนมฮุ่ยคุกเข่าลงกับพื้น หน้าตาแสดงว่ายอมรับผิด“ฝ่าบาทอย่าทรงกริ้ว ฮุ่ยเหนียงเพียงแค่อยากให้ฝ่าบาททรงพระสำราญ”ฮ่องเต้ถอนหายใจ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงปนรำคาญ“ลุกขึ้นเถิดสนมฮุ่ย ความผิดลหุโทษ แล้วมียาถอนพิษไหมบอกมาโดยเร็ว”สนมฮุ่ยก้มหน้ามองมือตัวเอง ส่ายหน้าช้าๆ“ยาถอนพิษ อยู่ที่ไทฮองไทเฮา แต่ว่าสามชั่วยาม ฤทธิ์ยาก็จะหายไปเองเพค่ะฝ่าบาท”แพรวา กัดริมฝีปากจนเจ็บแต่ที่เจ็บจริงตอนนี้คือใจของเธอแค้นเคืองสนมฮุ่ย ที่บังอาจวางยาเธอได้ ไม่ยอมบอกสักคำน่าจะบอกกล่าวกันบ้าง หลับตาส่ายหัวไปมา แล้วจะไป ขอยาถอนพิษจาก ไทฮองไทเฮายิ่งไม่มีทาง“ทำไมไม่บอกข้า”แพรวากัดฟันพูดสนมฮุ่ย หันหน้าหนีเนื่องด้วยอดหัวเราะเยาะหยันแพรวาไม่ได้“เจ้า เห็นแก่กิน ทีแรกก็ทำท่าไม่อ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-01ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน วุ่น
เสี่ยวโอวิ่งกระหืดกระหอบ นำยามายัดใส่ปากของแพรวา ก่อนที่แพรวาจะหมดสติไปในทันที ฮ่องเต้อุ้มร่างบางไปวางบนที่นอนนั่งลงข้างๆ“นางไม่เหมาะกับวังแห่งนี้ใช่ไหม เสี่ยวโอ”เสี่ยวโอพยักหน้าน้อย ๆ“ไม่ใหญ่ต้านลม กิ่งใบหักพัง เจี่ยเจีย ...ข้าหลวงเฟยลี่ไม่ยอมลู่ลม คงต้องเจอกับอะไรอีกหลายอย่าง”“ข้าจะปกป้องนางได้เท่าไหร่กันเชียว”“หากฝ่าบาทมีใจยึดมั่น ย่อม ทำให้ พี่สาวปลอดภัยจากคนปองร้าย แต่หากวันใดฝ่าบาทหมด เยื่อใยเมื่อนั้น พี่สาวคงจะต้องลำบาก”“ข้าไม่มี ทางจะทอดทิ้งนางแค่เพียงคิดใจข้าก็ไม่อาจ”เสี่ยวโออมยิ้มโล่งใจกับคำพูดที่ได้ยิน ฮ่องเต้ห่มผ้าให้แพรวา“ข้าน้อย จะไปนำชาร้อนๆ มาถวาย หิมะเริ่มโปรยปรายอีกแล้ว” เสี่ยวโอคล้อยหลังออกไปสักพัก ฮ่องเต้นั่งมอง แพรวาที่หลับตาพริ้มด้วยความคิดหลากหลาย ก่อนจะก้มลงจุมพิตที่หน้าผากเกลี้ยงเกลานั้น เงาดำผ่านวูบที่หน้าต่างก่อนที่บุคคลลึกลับสองคนจะ พุ่งตัวเข้ามาในห้องฮ่องเต้ มีเพียงมือเปล่า กระบี่ในมือของผู้ที่หมายปองร้าย ตวัดเข้าใส่แพรวา อย่างจงใจฮ่องเต้หนุ่มสะบัดฝ่ามือซัดเข้ากลางลำตัวด้วยความรวดเร็ว อีกคนพุ่งเข้าใส่เป้าหมายคือแพรวา ฮ่องเต้ถลาเข้าขว้างไว้ใช้ ฝ่ามื
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-01ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน อย่าบอกนะว่า
แพรวา คว้าแขนฮ่องเต้ขึ้นมาดู“เป็นอะไร อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนข้าแทงท่าน”ไปกันใหญ่แพรวาฮ่องเต้ส่ายหน้าไม่อาจบอกได้ว่าโดนลอบทำร้ายและคนลอบทำร้ายหมายเอาชีวิตแพรวาจำต้องปิดบังเรื่องนี้ไว้จนถึงที่สุด“ข้าซ้อมกระบี่กับชินอ๋อง พลาดท่าให้แก่ชินอ๋องบาดเจ็บเล็กน้อย”แพรวาพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ“เจ็บมากไหมข้าขอโทษ”ใบหน้าขาวใส ยิ้มกว้างแววตาสดใสอย่างเห็นได้ชัดตั้งแต่เหมยเจียงจากไป ยังไม่มีใครพูดคำนี้อีกเลย“เจ้าอยากไถ่โทษไหม”แพรวาพยักหน้า“วันนี้ เดินชมสวนเป็นเพื่อนข้า ฟ้ง ข้า บรรเลงพิณสักเพลงหนึ่ง”แพรวาพยักหน้าไม่หนักหนาอะไร“ได้ เรื่องล็กน้อยเพียงนี้”แขนข้างที่เจ็บนั้นยังคงดีดพิณพลิ้วไหว แพรวามองคนเล่นด้วยความลืมตัวใบหน้าหล่อเหลายากหาใครเทียบเคียงแพรวาไม่อาจละสายตาเสียงบรรเลงเพลงพิณของฮ่องเต้ ช่างหวีดหวิว แววหวานจน แพรวาเคลิบเคลิ้มล่องลอย เคยได้ยินที่ไหน สักแห่งแต่นึกไม่ออก เหมือนมันติดอยู่ในความทรงจำตราบกระทั่งวันนี้ คล้ายครึ่งหลับครึ่งตื่นเมื่อรู้สึกว่าเหมือนเป็นเด็กน้อย วิ่งเล่นอยู่ในสวนที่มีดอกเหมยสีแดงบานสะพรั่ง เสียงหัวเราะหยอกล้อ จากเด็กๆ ด้วยกันดังแว่วมาไม่ขาดระยะ ความฝันหรือความจ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-01
บทล่าสุด
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน จบแบบที่1แผนของใคร
มือใหญ่เชยคางมนให้สบตา ก้มลงจูบหนักหน่วงที่ริมฝีปากบางอีกครั้ง เขาไม่อาจหักใจหากยังปล่อยให้เป็นอย่างนี้ริมฝีปากอ่อนหนุ่มกลิ่นกายหอม ผิวเนื้ออ่อนละมุน ซุกอยู่กับอกกว้างถอนริมฝีปากออก“เราเคยรักกันมาก่อนใช่ไหม ที่ไหน เมื่อไหร่ บอกข้ามาก่อนที่ข้าจะกลืนกินเจ้าไป”สายตาคาดคั้น“ฝ่าบาทเชื่อเรื่องการเดินทางผ่านกาลเวลาไหม”หยางหลงขมวดคิ้ว“เช่นไร”“ข้ากับท่านเราเคยพบกัน ก่อนที่ข้าจะหายไปจากฝ่าบาทและกลับมาอีกครั้ง”หยางหลงครุ่นคิดภาพที่เขาเห็นนั้นเล่าชัดเจนแจ่มชัดในความทรงจำ เหมือนเพิ่งจะเกิดขึ้น“เจ้าใช้เวทมนตร์ใช่ไหม”“ไม่ใช่เวทมนตร์แต่มันคือเรื่องประหลาดที่ข้าไม่อาจอธิบายได้ และข้าเองมิได้กำหนดว่าจะมาจะไปตอนไหน สวรรค์เป็นผู้กำหนดเหมือนที่หมอหลวงบอกข้า ข้าเพียงแต่ไปมาตามแต่สวรรค์ต้องการ”“แล้วหมอหลวงทำไมถึงรู้ว่าเจ้าจะมา”“ท่านหมอบอกข้าว่าเขาเองไม่อาจเปิดเผยบัญชาสวรรค์ตัวเขาเองมีหน้าที่เพียง เป็นผู้แจ้งข่าว”ข้างนอกนั่น“ลี่มี่ เจ้าแน่ใจแล้วรึว่าฝ่าบาท ประทับอยู่ในห้องของแม่นางเฟยลี่”เหอหลงเอ่ยปากถาม“ ข้าเห็นมากับตา ฝ่าบาททรงหายเข้าไปในห้องของพี่สาวข้าจึงรีบมาแจ้งข่าวกับท่าน”เหอหลงยิ้มมี
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน จบแบบที่1ได้เวลาสำหรับแผนการ
“หา”แพรวาเผลอยกมือขึ้นกระชับคอเสื้อที่หลุดหลุ่ยเผยให้เห็นผ้าคาดอกสีอ่อนเกือบจะเห็นเนินอกสวย“ข้าหมายถึง แก้ผ้าพันแผลของข้าออก”แพรวาย่นจมูก เอื้อมมือแกะผ้าพันแผลออกหยางหลงกัดฟันแน่นข่มความเจ็บปวดแผลไม่ลึกนักทว่ารอยแผลยาวเหยียดแพรวาโรยยาจนทั่วแผลก่อนจะเป่าเบาๆที่แผลของหยางหลงอย่างอ่อนโยน“เพี้ยง หายไวไวนะ”หยางหลงมองแพรวาด้วยสายตาลึกซึ้งความอ่อนโยนที่แพรวามอบให้เขาไม่เคยได้รับจากผู้ใด แพรวาเงยหน้าขึ้นพบกับสายตานั้นความเขินอายกับเกิดขึ้นกับแพรวาอย่างช่วยไม่ได้ หยางหลงเองก็เผลออมยิ้มกับอาการเขินอายนั้น“ทหารจัดเวรยามให้มากกว่านี้ ถ้าหากยังไม่อยากหัวหลุดจากบ่า คืนนี้ข้าจะค้างที่นี่”เสียงตะโกนจากในห้องออกไปแพรวาขยับตัวลุกจากแท่นนอน หยางหลงฉุดมือด้วยแขนข้างที่ไม่เจ็บไว้แพรวาหันมามองประสานสายตาแววตาลึกซึ้งแววตาที่แพรวาเคยเห็นกลับมาแล้ว“ข้าพระองค์กำลังจัดที่บรรทมให้ฝ่าบาท คืนนี้อากาศหนาวนัก”“ไม่เป็นไร เพียงแค่...มีเจ้าร่วมหมอน”แพรวาอายม้วน เฮ้อไม่น่าเชื่อว่าคำพูดของหยางหลงยังสามารถทำเอาแพรวาเขินอายได้“ฝ่าบาทนอนเสียเถิด”แพรวาเสมองไปที่ผ้าห่มที่เคยห่มคลุมกายของตัวเองบัดนี้กลับถูกห่มคล
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน จบแบบที่1ห่วงใย
“ไม่ไม่ อย่าทำแบบนี้เลย แบบนี้เลย (เพลงพี่ป้างดังแทรกขึ้นมาในคลื่นสมองของแพรวา) ”เหอหลงยิ้มมีเลศนัย นัยน์ตาเป็นประกายวาววับ“อ้า ถ้าอย่างนั้นท่านพอจะบอกข้าได้ไหมถึงแผนการที่ท่านวาดไว้”แพรวาอ้อนวอน“ข้าคิดว่าไม่บอกจะดีกว่าเพราะ...หลอกศัตรูต้องหลอกมิตรให้ตายใจ”"คือถ้าท่านบอกแผนการข้าก่อนอย่างน้อยข้าก็พอที่จะทำตามแผนรับมือสิ่งที่จะเจอได้อย่างมีประสิทธิภาพ”แพรวาพยายามยกแม่น้ำทั้งห้า“ข้าเห็นต้องไปเสียทีแล้ว รั้งอยู่ที่นี่เสียนานเดี๋ยวความแตก”เหอหลงไม่สนใจแพรวา ขยับตัวหลบยังมุมมืดจากไปทันที แพรวาหันไปทางเสี่ยวโอ“เจ้ารู้ใช่ไหม”เสียวโอหันหลังเดินหนีเช่นกัน ลี่มี่ยิ้มอย่างรู้ทัน“พี่สาวข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”ออกตัวไว้ก่อน“ข้ารู้แล้ว”“ดีแล้วค่ะพี่สาวแต่ว่าท่านรู้ว่าอย่างไรคะ”“ก็รู้ว่า ทุกคนปิดบังข้า”“พี่สาวเราทั้งหมดเพื่อบ้านเมืองแล้วเราพร้อมที่จะทำทุกอย่าง แต่สำหรับข้า ชินอ๋องและเสี่ยวโอ เพื่อฝ่าบาทและพี่สาวเรายอมทำทุกวิถีทางเพราะเราเชื่อว่าท่านหมอพูดไว้ไม่ผิดเรื่องพี่สาวอยากให้พี่สาวเชื่อใจเถิดว่าข้าเสี่ยวโอและชินอ๋องหวังดีต่อฝ่าบาทและพี่สาวด้วยความจริงใจ”แพรวาซาบซึ้งในน้ำใจของ ท
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน คงต้องอาศัยแม่นางเสียแล้ว(จบแบบที่1)
คำพูดที่ออกมาจากใจของแพรวาน้ำตาเอ่อล้นตา หยางหลงรู้สึกเศร้าใจตามไปด้วย“เจ้าจะไปที่แห่งใดใครอนุญาตให้เจ้าไป”เสียงทรงอำนาจเหมือนจะออกอาการหงุดหงิดกับการจะจากไปของแพรวาหยางหลงจ้องมองที่แพรวาเหมือนจะค้นหาคำตอบ“ไม่อยากอยู่แล้วท่านหมอ”แพรวายังคงหลบตา หยางหลงหันไปมองหมอหลวงสายตาดุดัน หมอหลวงประสานมือถอยห่างออกไป“ข้าพระองค์ขอตัว ข้าขอตัวแม่นางเฟยลี่ไว้เจ้าคิดให้ดีแล้วข้าจะให้คำตอบ”แพรวาหลับตาไล่หยาดน้ำตาที่หยดริน ฮ่องเต้หนุ่มรู้สึกสงสารหญิงสาวตรงหน้ายิ่งนัก หยาดน้ำตาของนางสร้างความปวดร้าวแก่เขาเหลือเกิน ใจคิดถึงคำพูดของสนมฮุ่ยนางพูดสิ่งใดก่อนที่จะผลักเฟยลี่ลงจากสะพาน ครั้นจะคาดคั้นสนมฮุ่ยก็ตั้งครรภ์ต้องได้รับการดูแลอย่างดี“ข้า...จะปกป้องเจ้าเอง หากมีเรื่องใดในวังหลวงแห่งนี้ทำให้เจ้าลำบากใจขอเพียงบอกข้า”แพรวาร้องไห้โฮอย่างสุดจะกลั้น“มิไยต้องลำบากฝ่าบาท หม่อมฉันโหวหยางจื้อยินดีปกป้องนางด้วยชีวิต”โหวหยางจื้อเข้ามา เมื่อไหร่ไม่ทราบได้ หยางหลงมองโหวหยางจื้อด้วยความแปลกใจ“เจ้า... นะหรือโหวหยางจื้อ”น้ำเสียงเยาะหยัน แพรวาอดขำไม่ได้ทั้งๆที่น้ำตายังเปรอะเปื้อนใบหน้าโหวหยางจื้อทำหน้าเหลอหลา
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน จบแบบที1ยังไปไม่ได้
แพรวาน้ำตารื้นขอบตา มาช่วยเธอทำไม เพียงครู่เดียวแพรวาก็สิ้นสติในอ้อมแขนของหยางหลง ร่างเปียกปอนกับชุดบางเบา สนมฮุ่ยยืนตัวสั่นอยู่ตรงนั้น“ฝ่าบาท”เรียกหยางหลงเหมือนรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำไปผิดมหันต์ แต่ไม่แน่ใจว่าหยางหลง มาทันตอนที่ผลักแพรวาลงไปหรือไม่หยางหลงเพียงแต่หันไปมองด้วยสายตาตำหนิ แต่ไม่ได้เอ่ยคำใดอุ้มแพรวาที่สิ้นสติกลับเข้าไปในตำหนักลี่มี่ถือถาดน้ำชาเดินมาเห็นเข้าพอดีรีบกุลีกุจอตามหยางหลงฮ่องเต้ไปทันที“ลี่มี่ลำบากเจ้าแล้วเปลี่ยนชุดให้นางด้วยน้ำค่อนข้างเย็น”หยางหลงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่แสดงความรู้สึกใดใดหากแต่ในใจกลับรู้สึกสงสารแพรวาจับใจ ในวังหลวงหากใครเป็นที่โปรดปรานย่อมได้รับการเกลียดชังเขารู้นิสัยของสนมฮุ่ยดีว่าเป็นเช่นไร นางถูกเขาช่วยเข้ามาในตำหนักถึงสองครั้งสองคราแล้วไหนจะคำทำนายของหมอหลวงนั่นอีกไม่แน่นางจะสามารถเอาชีวิตรอดจากการปองร้ายของสนมฮุ่ย ใครกันเล่าจะอาจหาญมาปกป้องนางจากสนมคนโปรดถ้าไม่ใช่เขาหยางหลงเลี่ยงออกมา เสี่ยวโอนำอาภรณ์ชุดใหม่มาเปลี่ยนให้ฮ่องเต้หนุ่ม“ส่งองครักษ์เฝ้าหน้าห้องเฟยลี่ไว้”เสี่ยวโอยิ้มออกคำสั่งทันทีเสียงดังลั่นเหมือนจงใจให้สนมฮุ่ยที่เด
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน จบแบบที่1ตัวช่วยมาแล้ว
ลี่มี่ยังคงทำหน้าสงสัยใคร่รู้ หากแต่รู้ว่าแพรวาต้องเสียใจอะไรบางอย่างควรปล่อยให้ได้ระบาย ลูบหลังลูบไหล่“ข้าเพียงแต่อยากกลับมา แต่เมื่อทุกอย่างไม่เหมือนเดิมแล้วข้าควรจะกลับไป”“พี่สาวจะกลับไปได้อย่างไรเล่า”ลี่มี่เพียงแต่พูดปลอบใจ แต่แพรวากลับคิดได้จริงสิแพรวาน่าจะกลับได้ด้วยวิธีเดิม ...กระโดดน้ำ“พี่สาวอย่าคิดมากเลย ทุกอย่างมีทางแก้ไขตอนนี้ก็ค่ำมากแล้วพี่สาวพักผ่อนเสียเถอะ อ๋อจริงสิพี่สาวไม่ต้องไปคอยปรนนิบัติสนมฮุ่ยใกล้ชิดฝ่าบาทตามแผนหรืออย่างไร”พูดเสียแทงใจดำ“ไม่จำเป็นหรอกลี่มี่ตอนนี้สนมฮุ่ยมี หลายคนคอยรับใช้ฐานะนางต่างจากเดิมแล้ว”“พี่สาวหมายความว่านาง...”“ใช่นาง นำข้าไปอีกก้าวแล้วนางกำลังตั้งครรภ์”“พี่สาวข้าเหมือนเห็นแววตาเปี่ยมด้วยความรักในตัวฝ่าบาทของพี่สาว ข้าสงสารท่านด้วยความจริงใจ”แพรวายังคงสะอื้นไห้“ลี่มี่ข้าอยากได้สุราเลิศรสเจ้าพอจะนำมันมาให้ข้าได้ไหม”แพรวาถามหาเพื่อนที่ดีที่สุดยามนี้ ลี่มี่มองแพรวาด้วยความสงสารจับใจพยักหน้าช้าๆไหสุราถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะกลางห้องพร้อมถ้วยสุรา แพรวารินสุราจากไหใส่ถ้วยครั้งแล้วครั้งเล่าปล่อยมันให้หายวับไปในลำคอ ใบหน้าแดงระเรื่อกลิ่นสุรา
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน ตัวช่วย
“อย่างนั้นข้าน้อยโหวหยางจื้อขอทูลลา ข้าไปก่อนแม่นางเฟยลี่ หวังอย่างยิ่งว่าจะมีโอกาสชมดอกไม้กับแม่นางอีกในไม่ช้า”หยางหลงยืนนิ่ง แต่เมื่อโหวหยางจื้อเดินจากไป หยางหลงหันกลับมามองแพรวาเต็มตากวาดตามองแบบไม่สนใจว่าสายตาจะดุดันเช่นไร“ได้เวลาต้อง กลับไปกับข้าอีกแล้ว”แพรวายิ้ม เอาวะอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ขยับตัวไปยืนเคียงข้างสอดแขนเข้าไปในวงแขนแข็งแรงอย่างไม่เคอะเขินหยางหลงมองแขนของแพรวาที่เกี่ยวเกาะกับแขนของตัวเอง“ไปเพคะ ข้าพระองค์พร้อมแล้ว”“บังอาจ”“ไหนว่าข้าพระองค์เป็นสมบัติของฝ่าบาทอย่างไรเล่า เรื่องเล็กน้อยแค่นี้จะโมโหไปไย”ฮ่องเต้หนุ่มฮึดฮัดแต่แพรวาก็ไม่ยอมปล่อย จนต้องจำยอมในที่สุดปล่อยให้แพรวาคล้องแขนเดินอยู่อย่างนั้นสนมฮุ่ยในชุดฮั่นฝูสีฟ้าใสอ่อนหวานเยื้องย่างจากทางเดินทอดยาวจากตำหนักหนึ่งสู่อีกตำหนักหนึ่งผู้ติดตามเกือบสิบคน เดินตามคอยยกชายชุดฮั่นฝูที่ยาวรุมร่ามฉับพลันนั้นเองร่างระหงกับมีอาการเซถลาคล้ายทรงตัวไม่อยู่ หญิงรับใช้หลายคนถลาเข้าประคองอย่างรวดเร็ว แต่ร่างบางกลับหมดสติ อย่าง ไม่มีใครได้ทันคาดเดาต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นเสียงวี้ดว้ายดังระงม ทหารองครักษ์วิ่งวุ่นวายเหล่าขันทีที
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน ข้าเป็นสมบัติของท่าน
เมื่อมาถึงตำหนักใหญ่ผลักร่างแพรวาเซถลาลงไปกองกับพื้น เสี่ยวโอคุกเข่าลงข้างๆ“ฝ่าบาท ถนอมพระวรกายด้วย อย่าทรงกริ้วนักเลย”ใบหน้าถมึงทึงหันไปมองเสี่ยวโอ“ธุระกงการอะไรของเจ้า ถอยไปแล้วปิดประตูคอยฟังคำสั่ง”เสี่ยวโอหดตัวถอยห่างออกมาปิดประตูเบามือ ส่งสายตาแสดงความเห็นใจมาให้แพรวาฮ่องเต้หนุ่มหันไปหาแพรวา“เจ้าช่าง ทำข้าขายหน้านัก”แพรวาทำหน้าเหลอหลาไม่เข้าใจอะไรอีกทีนี้“เฟยลี่ไม่บังควร สุดแล้วแต่ฝ่าบาทจะกล่าวโทษ”“นี่เจ้าหาว่าข้ากล่าวโทษเจ้าลอยๆ รึ”แพรวาหันหน้าหนีส่ายหน้าช้าๆ ฮึอย่าให้แพรวาโมโหมาบ้างนะชักจะไม่มีเหตุผลไปกันใหญ่“ก็แล้วแต่ฝ่าบาทจะคิด ข้าพระองค์ไม่อาจโต้แย้งอย่างไรเสียข้าพระองค์ก็เป็นเพียงลูกแกะ ฝ่าบาทเป็นหมาป่าเจ้าอำนาจ”ไม่ทนแล้วยอมมาเยอะแล้วแม่จะแผลงฤทธิ์ให้ดูทีว่าใครจะแจ๋วกว่ากัน“เจ้านี่คงไม่พ้นจะโดนลงทัณฑ์จากข้า”“ใครกลัวเพคะ”ฮ่องเต้หนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์“ข้าคิดแล้วอย่างเจ้าไม่กลัวการลงทัณฑ์เป็นแน่ ถึงได้จงใจปลอมตัวเป็นฮุ่ยเหนียงทำข้าสับสนอย่าคิดว่าข้าไม่รู้ทัน ไหนๆก็ปลอมตัวเป็นสนมของข้าแล้ว อย่างนั้นไม่สู้เจ้ามาแสดงให้มันจบไปเลยดีกว่า”เดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แพรวาถอยจน
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน จบแบบที่1(รับมือศัตรูคนใหม่3)
บรรจงจุมพิตที่แก้มนวล แพรวาหลับตาลงช้าๆ เหมือนอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ คิดถึงอดีตที่เคยอยู่ข้างกายหยางหลง“ฮุ่ยเหนียงเจ้ามารอข้าถึงนี่เลยหรืออย่างไร”แพรวาเบิกตาโพลงหันหน้ามาเผชิญหน้ากับ หยางหลงเต็มตาฮ่องเต้หนุ่มจ้องมองแพรวา ที่สวยหวานปานหยาดน้ำผึ้งอย่างตะลึงงันสักพักก็เปลี่ยนเป็นโกรธขึ้งชี้มือมาที่แพรวาด้วยมือสั่นระริก“เจ้า เจ้าบังอาจ นำชุดของสนมฮุ่ยมาสวมใส่ใครก็ได้มาจับนางไว้”เสี่ยวโอรีบวิ่งมาคุกเข่าแพรวานิ่งคิดไม่ถึงว่าเรื่องจะตาลปัตรขนาดนี้ ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วเพียงพริบตาเดียว ทหารองครักษ์สองนายวิ่งมายืนขนาบข้างกดแพรวาให้คุกเข่าแพรวาไม่มีท่าทีขัดขืนแต่อย่างใด แต่อดไม่ได้ที่น้ำตาจะไหลริน“ฝ่าบาท ทรงสอบสวนก่อน”เสี่ยวโอแย้งขึ้นทันทีเมื่อเห็นน้ำตาแพรวา"ไม่มีการสอบสวนใดใดทั้งสิ้น นำนางไปจองจำไว้”องครักษ์หิ้วแขนสองข้างของแพรวาขึ้นมาทันที“ไทฮองไทเฮาเสด็จจจจจจจจจจจจจจจจ”เสียงดังกังวานทำเอาทุกคนหยุดทุกการกระทำ“ฮ่องเต้ ใยเจ้ากล่าวโทษนาง ย่ามองไม่เห็นว่านางจะมีความผิดแต่อย่างใด”น้ำเสียงปราศจากความยโสเหมือนที่แพรวาเคยได้ยินแต่น้ำเสียงเปี่ยมด้วยความปรานี“เสด็จย่านางนำอาภรณ์ของสนมฮุ
