ไม่ต้องเลย

เสี่ยวโอ คุกเข่าข้างหน้าเมื่อแพรวาก้าวลงเตรียมเดินไปยังห้องของตัวเอง

“คืนนี้ไม่เหมาะ ฝ่าบาทเลือกป้ายเป็นผู้ใด ค่ำนี้”

“ไม่มีผู้ใด"ทรงอารมณ์ฉุนเฉียวไม่อาจทำการเลือกป้ายเสี่ยวโอยังรายงาน

“งั้นก็ดีแล้วเมื่ออารมณ์ฉุนเฉียวข้าก็ไม่อาจเข้าหน้าได้ ร่างกายต้องการพักผ่อน”

ว่าแล้วแพรวาก็สาวเท้าเดิน กลับห้องของตัวเอง

“เจี่ยเจีย... เจี่ยเจีย”

เสี่ยวโอตะโกนตามหลังหากแพรวาไม่เหลียวหลังกลับมามอง ฮึ ให้รู้เสียบ้างว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงลืมง่ายโกรธนานไม่มีทาง อภัยให้ใครง่ายๆ

ล้มตัวลงนอน ร่างกายอ่อนเพลีย จาก อาการป่วยแล้วยัง การร้องไห้อย่างหนักนั่นอีก หลับตาลง ก่อนจะเผลอหลับไปอย่างไม่รู้ตัวอากาศหนาวจนหิมะแรกร่วงหล่น แพรวาไม่เคยเผชิญอากาศ แบบนี้ กอดอกห่อไหล่นอนหนาวอยู่บนที่นอน ร่างสูงก้าวเข้าภายในห้องเบากริบแสงไฟสลัวส่องจับใบหน้านวล ที่หลับตาพริ้ม เดินไปหยุดที่ข้างเตียง ก่อนจะคลี่ผ้าห่มหนาปกคลุมร่างบางจนทั่วพิศมองใบหน้าผุดผาดนั้นความรู้สึกผิดต่อแพรวา ความรู้สึก ที่ไม่อาจบรรยาย และไม่อาจหักห้ามความต้องการของตัวเอง ก้มลงจุมพิต หน้าผาก เนียนนั้นแผ่วเบา

“ตุ้ยปู้ฉี่ (ขอโทษ) เฟยลี่”

ก่อนจะเดินออกจากห้องไป แพรวาลืมตาตื่นขึ้นมาลูบหน้าฝากของตัวเอง จับผ้าห่มหนาที่ปกคุลมร่างกายกอดซุกผ้าห่มเหมือนเด็กๆ

“ข้าก็ขอโทษ ฝ่าบาท ที่ทำให้เป็นกังวล” หิมะขาวโพลน ตกลงสู่พื้น แพรวาทอดตามองออกไปไกลแสนไกล ดอกเหมย ถูก เกาะจับด้วยหิมะงดงามเหนือคำบรรยาย ทว่าหัวใจของแพรวา ก็มีสิ่งหนึ่งสว่างสดใสเกินคำบรรยายเช่นกัน

ฮ่องเต้ไม่อาจข่มตา ภาพเหมยเจียงและแพรวาที่ยืนอยุู่ตรงหน้าสลับไปมาเดี๋ยวก็เป็นแพรวาที่มีแววตาซุกซนแจ่มใส เดี๋ยวก็เป็นเหมยเจียงที่อ่อนหวานนุ่มนวลทว่าแววตาแสนเศร้า

ภาพชินอ๋องเกาะกุมมือของแพรวาเดินจากไป กลับสร้างอารมณ์ขุ่นมัว จนอยากจะซัดฝ่ามือไปบนร่างของชินอ๋อง ผุดลุกขึ้นออกจากห้องบรรทมก้าวเดินตามทางที่มุ่งไปสู่ห้องของแพรวาอีกครั้งเป็นอย่างไรก็เป็นกัน ต้องถามเอาความกระจ่าง กับแพรวาให้ได้ว่าเหตุใด นางถึงไม่รักนวลสงวนตัวยอมให้ชินอ๋องพาไปที่จวนได้ง่ายดายแต่ก็เดินกลับไปกลับมาเมื่อคิดได้ว่าเป็นเขาเองที่ทำให้แพรวา ขุ่นข้องหมองใจ นางคงทำไปด้วยความขุ่นเคืองแต่ ว่านางก็ไม่น่าทำแบบนั้นเดินวนเวียนจน เสี่ยวโอสงสัย

" ฝ่าบาท นี่เป็นยามสามแล้วเหตุใด ยังมาเดินไปมาอีกทั้งอากาศเปลี่ยนแปลงหิมะแรกเพิ่งจะตก เดี๋ยวจะทรงประชวร"

"เสี่ยวโอเจ้ามาพอดี เจ้าเข้าใจจิตใจผู้หญิงไหม"

"ข้าน้อยเสี่ยวโอ ไม่เคยยุ่งเรื่องหญิงใดพออายุย่างเข้า17ปีก็เข้าหวังเป็นขันทีคง ให้คำตอบกับฝ่าบาทไม่ได้"

"เออ ...งั้นเจ้าไปนอนเถอะขอข้าคิดอะไรลำพัง"

"แต่เสี่ยวโออยากบอกฝ่าบาทว่าเจี่ยเจียเอ๊ยข้าหลวงหญิงเฟยลี่ นางมีใจให้ฝ่าบาทอย่างแน่นอนไม่อย่างนั้นนางคงไม่สนใจฝ่าบาท และยอมที่จะมาเป็นข้าหลวงหญิงประจำพระองค์ จะยากตรงไหนฝ่าบาทก็ทรง ...ปล้ำเลย เป็นของเราแล้วก็ กลายเป็นว่านอนสอนง่ายเองเชื่อเสี่ยวโอ"

มะเหงกเขกโปกไปที่กระหม่อม เสี่ยวโอลูบหัวปรอยๆ

"เอาไว้ใช้กับหญิงที่เจ้ารักเถอะ สำหรับข้า ไม่นิยมข่มเหงน้ำใจ ...หญิงอันเป็นที่รัก"

หุบปากแทบไม่ทันงุนงงกับคำพูดของตัวเองเมื่อเสี่ยวโอหัวเราะคิกคักก่อนจะวิ่งหนีไป

"ข้าน้อยขอตัวไปนอนก่อน รีบไปง้อนะฝ่าบาทไม่อย่างนั้นนางไม่ให้อภัย"

ฮ่องเต้อมยิ้มนึกขำขันทีน้อยข้างกายที่รู้ใจเขาดี เป็นเขาเองเสียอีกที่ยังไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองหันหลังเดินเข้าห้องบรรทม หลับตาลงอย่าเปี่ยมสุข คำพูดของเสี่ยวโอยืนยันทุกอย่างได้อย่างดี หากนางไม่มีใจไยต้องยอมให้เขาเข้าใกล้เพียงนั้นทั้งกอดจูบรุกล้ำเป็นเขาเองที่ผิดต่อนาง

เหมยเจียงหากว่าข้าจะลืมเลือนเจ้า ลืมคำสัญญาที่เคยให้กับเจ้าไว้

เจ้าจะว่าอย่างไร ตอนนี้ใจของเจ้ายังมีข้าอยู่เหมือนเดิมไหมถ้าใจของเจ้ายังมีข้า อย่างนั้นเป็นเขาอีกแล้วที่ผิดต่อ เจ้าเหมยเจียง

ภาพวาดของเหมยเจียงถูกคลี่ออกจากม้วน ใบหน้าสวยเศร้าฮ่องเต้หนุ่มจ้องมองเนิ่นนานก่อนจะวางลงบนโต๊ะความรู้สึก โหยหาหายไปจนสิ้น