ฉันเป็นตัวแทนของใครหรือเปล่า

แพรวาคิดว่าเธอต้องไม่ลืมว่าตัวเองออกมาหาเบาะแสในการกลับบ้าน อย่างไม่ทันตั้งตัว ชายร่างผอมท่าทางโซเซ เดินเข้ามาใกล้ก่อนจะคว้าป้ายหยกที่ฮ่องเต้หมอบให้ ที่แพรวาผูกไว้กับชายผ้ารัดเอวก่อนจะวิ่งหนี

แต่ช้าไปเสียแล้ว บทบู๊ในหนังกำลังภายในก็ปรากฏตรงหน้าด้วยวิทยายุทธ์สูงส่งของ ทั้งท่านโหว และชินอ๋อง ประเคนฝ่ามือซัดเข้าไปจนชายร่างผอมกลิ้งไปมาหลายตลบ มือแข็งแรงคว้าที่คอหอยของชายผู้นั่น แพรวาเห็นท่าไม่ดี ตรงเข้ายึดมือของชินอ๋องไว้ด้วยความตกใจ ชินอ๋องมองมือของแพรวาแบบงงงง

ชายหญิงไม่ควรถูกเนื้อสัมผัสตัวกัน ใจหนุ่มแตกกระเจิงไปไกล ไม่เคยเข้าใกล้หญิงใด และยิ่งไม่เคยมีหญิงใดกล้าเข้าใกล้เขาแบบนี้

“ปล่อยเขาไปเถอะท่าน อย่าฆ่าเขาเลย “แววตาตื่นตกใจ

“หากปล่อยไปคราวหลังมันก็จะ ยิ่งกล้าว่าไม่มีความผิดคราวหลังก็จะทำผิดอีก” แววตาดุดัน

“ท่านจะ ฆ่าเขาจริงๆ เหรอ เขาแค่... คงไม่มีเงินท่านโหวช่วยกันห้ามหน่อยสิ”

โหวหยางจื้อมองยิ้มๆ แสดงท่าทีไม่แยแส

แพรวาเป็นกังวลอย่างมาก ภาพตรงหน้ากลับปรากฏร่างชายหนุ่มร่างผึ่งผายหากแต่สวมหมวกปิดบังใบหน้าเดินเข้ามา

“นายท่านโปรดอภัย ข้าน้อยยินดีชดใช้ ค่าเสียหายแทนชายผู้นี้เอง”

ริมฝีปากที่แทบไม่ขยับนั้นเอ่ยออกมาเบาๆ

ชินอ๋องจ้องมองผู้พูดอย่างสำรวจ ก่อนจะเหลือบมองพบป้ายหยกติดตัว ยอมปล่อยมือจากชายร่างผอมทันที แพรวายิ้มด้วยความดีใจเป็นที่สุด

“ท่านผู้นี้ไม่ทราบว่ามีนามว่าอย่างไร” ชินอ๋องเอ่ยปากถามชายใสหมวก

“ชื่อแช่เป็นเพียงภาพลวง พบ เพียงครั้งใช่ว่าจะได้พบกันอีกท่านจะอยากรู้ไปทำไม”

“พบเพียงครั้งใช่ว่าจะไม่ได้พบอีก อาจมีวาสนาได้พบท่านอีกครั้งเป็นแน่”

“พบเพียงแค่ผูกพัน นายท่านทั้งสามข้าน้อยขอตัว”

ว่าแล้วก็จากไปกลับตอนที่มาเงียบเชียบไร้ร่องรอย แพรวานึกทึ่งในคนผู้นั้นช่างมีน้ำใจเสียจริงแม้แต่กับคนด้อยโอกาส กลับเข้าวังจนเย็นย่ำ โหวหยางจื้ออิดออดเพียงเพื่อให้ได้เดินมาส่งแพรวา ชินอ๋องก็ใช่จะยอมน้อยหน้า เดินมาส่งจนถึงหน้าห้อง

“ท่านทั้งคู่ กลับไปเหอะถึงห้องข้าแล้ว”

แพรวาออกตัว ฮ่องเต้หน้าหล่อยืนเอามือไพล่หลังรออยู่ในห้องได้ยินเสียงทั้งสามคนก็เปิดประตูออกมา

“ข้าน้อย โหวหยางจื้อ ถวายพระพรฝ่าบาท”

“ชินอ๋องถวายพระพรเสด็จพี่”

“เกรงใจพวกเจ้าแล้ว ข้าหลวงหญิง...ของข้า..ทำให้พวกท่านต้องลำบากแล้ว”

ใครเป็นของคุณไม่ทราบแพรวากัดพันคิดอยู่ในใจ

“เป็นน้องและโหวหยางจื้อที่ห่วงความปลอดภัยของนางเมื่อต้องออกไปนอกวังเกรงว่าจะได้รับอันตราย”

“ไม่ต้องเถียงกัน เฮ้อน่ารำคาญเป็นข้าเองแหละที่อยากออกไป”

แพรวาตัดรำคาญเดินเข้าไปในห้องปิดประตู เฮ้อมัวแต่หยั่งเชิงกันอยู่นั่นคิดอย่างไรก็พูดไปตรงๆ เลยมัวแต่ลีลาอยู่นั่นดีนะ ไม่พูดเป็นบทกลอนกันไปเลยไม่รู้ว่าเขาคุยกันว่าอย่างไรอีก ประตูไม่ได้เคาะเปิดออกอย่างแรง ด้วยแรงกระชาก

“ออกนอกวัง ไม่เคยบอกกล่าวเจ้าถือดีว่าเจ้าเป็นใคร”

“ต้องบอกด้วยเหรอ”

แพรวาทำหน้าตาเหลอหลาไม่รู้ไม่ชี้

“สองคนนั้นดูแลเจ้าดีไหม”

น้ำเสียงห่วงใย

“ดีที่สุด ไม่มีอะไรต้องห่วงท่านอย่า แสร้งทำเป็นห่วงข้าหาเรื่องคนอื่นโชว์พาวตอนนี้ไม่ได้อยู่ต่อหน้าใครมีเพียงฝ่าบาทกับข้าน้อยสองคน ไม่จำเป็นต้องแสร้งทำ”

“เพราะแบบนี้อย่างไรล่ะ เหมยเจียงถึง จากข้าไป”

“ก็เรื่องของเหมยเจียง ข้าไม่ใช่เหมยเจียง”

ฮ่องเต้กระชากร่างบางเข้ามาแนบอก กดหัวให้ซบไหล่กว้าง

“ในวังอันตราย นอกวังยิ่งอันตรายกว่า ถ้าเกิดอันตรายขึ้น หรือเจ้าหายไป”

เปลี่ยนอารมณ์ทันที ความเศร้าโศกที่แพรวาสัมผัสได้อย่างชัดเจนพาให้อารมณ์ครุกรุ่นสงบลง

“คราวหลังจะไปไหนบอกข้า เกี้ยวและองครักษ์ฝีมือดีจะดูแลเจ้าเอง”

แพรวาพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้อย่างสับสน ในความคิดต่างๆ ที่ผุดขึ้นมาในหัวคงจะอ่อนไหวกับเรื่องคนรักเก่าแน่แน่เลย แพรวาเป็นเพียงตัวแทนของ ..เหมยเจียง ..

ร่างหนึ่งอยู่ในชุดดำ มีผ้าปิดคุมใบหน้า ต้องพินิจถึงจะรู้ว่าเป็นหญิงอีกคนเป็นชายนอบน้อมเตรียมรับคำสั่งอยู่ในเงามืด

“ฮ่องเต้ มีหญิงงามคนโปรด คนใหม่เจ้าจะจัดการอย่างไร”

“ขอเพียงท่านมีคำสั่งข้าน้อยพร้อมลงมือ”

“ไม่ช้าไม่นาน จะต้องมีรัชทายาทเป็นแน่ ข้าไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเพียงแต่นางจะหายไปเหมือน เหมยเจียง”

“ข้าน้อยพร้อมรับคำสั่ง”

“ยัง ข้ายังต้องใช้ไม้อ่อนดูก่อน หากไม่สำเร็จ เมื่อนั้นเจ้าค่อยลงมือ”

ชายร่างใหญ่โค้งคำนับก่อนจะถอยออกมา