เพ้อ

“ลูกสาวของท่านสนมจางฮุ่ย ไม่ได้ช่วยอะไรพวกเราได้เลย”

“คงจะเป็นเรื่องจริงเสียแล้ว ข่าวลือเรื่องฮ่องเต้ ทรงมีข้าหลวงหญิงข้างพระวรกายเป็นที่โปรดปรานนั้น มีใครรู้ที่มาที่ไปของนางบ้าง”

ที่เหลืออีกสามตระกูลส่ายหน้าไปมา

แพรวานั่งแก่งขาไปมาครุ่นคิดเรื่องราวหลากหลาย

“หายเมาหรือยัง”

โหวหยางจื้อรุดมายังม้านั่ง ตัวเดิมที่แพรวานั่งเมื่อวันนั้นวันนี้ก็ยังคงนั่งอยู่ตรงนี้

หน้าตาหม่นหมองอาจเป็นกำลังแฮงค์ อย่างนี้มันต้องถอน

คิดถึงบ้านคิดถึงแม่และคิดถึงพี่กันต์คนรักป่านนี้ จะทำอะไรกันอยู่จะรู้ไหมว่าแพรวาไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว สะดุ้งเมื่อคิดอะไรขึ้นได้ ลองออกไปข้างนอกดูดีกว่า อยู่แต่ข้างในนี้เหมือนกับถูกขังไม่แน่ข้างนอกอาจมีหนทางกลับบ้านได้ หันไปยิ้มหวานให้โหวหยางจื้อทันที

“ท่านโหว ท่านช่วย เฟยลี่บางอย่างได้ไหม”

“ถ้าเพียงแม่นางเอ่ยปาก สิ่งใดยากเย็นแค่ไหนโหวหยางจื้อยินดี และเต็มใจ”

ดีดนิ้วเปาะ

“อยากออกไปข้างนอก หมายถึงนอกวัง”

“จะสร้างปัญหาอะไรให้ท่านพี่... ฮ่องเต้ อีกรึเจ้า”

ชินอ๋องเดินเอามือไพล่หลังมาตั้งแต่เทื่อไหร่ แพรวาไม่ทันสังเกต โหวหยางจื้อก็หันหลังให้ บทสนทนาทั้งหมด ไม่แน่อาจไม่รอดพ้น หูของบุคคลที่สาม

“เรื่องอะไรของท่าน” แพรวาปากไว

“ก็ไม่ใช่เรื่องอะไรของข้า แต่ถ้าหากเจ้าทำให้ฝ่าบาททรงลำบากใจ”

“ท่านประเมินข้าสูงไปแล้วข้าไม่ได้มีค่า ขนาดนั้น”

“ข้าหลวงหญิงเฟยลี่ เพียงแค่อยากออกไปชมบรรยากาศภายนอกเท่านั้นท่านชินอ๋อง”

“ข้ารู้ใจท่านพี่ดี ถ้าไม่ให้ความสำคัญกับใครจะไม่มีทางแก้ตัวให้แทนเหมือนที่ทำกับเจ้า ถ้าอยากจะออกไปกันข้อครหาข้าจะออกไปกับเจ้าเสียทีเดียว เพื่อเจ้าจะได้ไม่ต้องทำอะไรให้ท่านพี่ระคายเบื้องยุคลบาท”

เอาแล้วอย่างไรล่ะ มาอีกคนแล้วเหมือนจะรักพี่ชายเสียจริงแท้จริงมีเจตนาอะไรกันแน่ ใบหน้าเข้มดุบัดนี้ยิ้มแบบยียวน เหมือนมีเลศนัยบางอย่างแพรวาไม่อยากคิดไปไกลกว่านั้น

“ระหว่างชายหญิงไม่อาจเป็นเพียงแค่สายลมแสงจันทร์”

“คือว่า จะไปทำไม ไม่ทราบท่านไปเกะกะเปล่าๆ”

แพรวาสงสัยหนักมาก

“โบราณว่าหญิงงามเหมือนไม้เลื้อย แต่โหวหยางจื้อเหมือนรากไผ่ซอนไซหยั่งลึกยากที่จะตัดรากถอนโคน ข้าเองไม่ได้คิดอะไรกับเจ้าไม่ได้ มีนอกมีในคิดเสียว่าข้าเป็นเก๊อเกอ”

โหวหยางจื้อหันไปมองหน้าคนพูดทันทีทันควัน เล่นใหญ่ เกี่ยวไรวะฟาดพิงมาได้อีก

“อยากไปก็เชิญอย่างนั้นข้าน้อย เฟยลี่ต้อง ให้ท่าน นำทางเป็นไกด์ให้ด้วย”

“ไก่ อะไร”

“เปล่าไกด์ๆ ที่แปลว่าผู้นำทาง”

“อ๋อ เข้าใจ เจ้ามาจากเมืองไหนกันแน่”

ที่ที่ไกลแสนไกล ต้องเดินทาง หลายพันปี เพียงแค่คิดแพรวาไม่กล้าพูดออกไป

“เราไปกันเถอะท่านโหว”

แพรวาหันไปชวน หนึ่งชายรูปงาม อีกคนสาวเท้ามาเดินเคียงข้างภาพที่เห็นคือ ชายสองคนเดินขนาบข้างหญิงงาม ออกไปพ้นประตูวังด้านนอก ทหารยามแสดงความเคารพ ซุบซิบกันวุ่นวายว่า ผู้หญิงของฝ่าบาท ต้องอาศัยคนคุ้มกันถึงสองคน ทั้งท่านโหวที่ไม่ธรรมดาและชินอ๋องผู้สูงศักดิ์ ข้างนอก วังเป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจ ผู้คนเดินขวักไขว่ไปมา แพรวา เริ่มปลงแล้วจากที่คิดว่าตัวเองอาจหลุดเข้าไปอยู่ในกองถ่ายละครจีน แต่ความจริง ปรากฏอยู่ตรงหน้าแล้วไม่มีทางปฏิเสธบ้านเรือนไม่ได้หนาตา ทั้งที่เป็นเมืองหลวงหากแต่ผู้คนเดินขวักไขว่ไปมา

“ท่านโหวหยางจื้อ เดินไปซื่อพุทราเชื่อมให้แม่นาง เฟยลี่ได้ชิมว่าฉางอันนั่นมีของอร่อยไม่แพ้ที่ใด”

ชินอ๋องออกคำสั่ง โหวหยางจื้อไม่อาจปฏิเสธ จำต้องเดินไปทันทีอาจเป็นเพราะความเต็มใจด้วยก็ได้ แพรวาไม่ได้สนใจบรรดาข้าวของที่ขายอยู่หากแต่สนใจความเป็นอยู่ของชาวบ้านที่อัตคัด ขัดสน เด็กตาดำๆมอมแมมอดยาก แต่ทั้งสามคนเขาชินอ๋องและท่านโหวกับมีเสื้อผ้าอาภรณ์ สวยงาม สะอาดสะอ้านบรรดา ราชนิกุลในวังกลับสุขสบายเหมือนอยู่คนละโลก แพรวารู้สึกหดหู่ใจ เดินเรื่อยๆไปตามทางอย่างจับรายละเอียด