ระวังตัว

ลี่มี่ เข้ามารายงาน แพรวาเป็นกังวลอย่างมาก เนื่องด้วยคราวนี้ไทฮองไทเฮาเรียกหาเธอเพียงลำพังไม่ได้มีฮ่องเต้ไปด้วยเหมือนครั้งก่อน

“เจ้ารู้ไหมลี่มี่ ว่ามีเรื่องอะไรถึงเรียกหาข้า”

ลี่มี่ส่ายหน้าไปมา

“ข้าน้อยอยากให้นายหญิงระวังตัวให้ดี ไทฮองไทเฮาก็เหมือนลายปักบนผ้าที่ด้านหนึ่งสวยงามอีกด้านกับซ่อนเส้นด้ายและรอยต่อไว้มากมาย”

โอ้โห้นี่ขนาดสาวใช้นะ คำคม ล้ำลึก

แพรวาเดินตามทางเดินลาดยาวที่มีดอกเหมยริมทางทั้งสีแดงและสีชมพู ภาวนาอย่าให้ มีเรื่องร้ายๆเลยรู้ว่ามีเพียงฮ่องเต้เท่านั้นที่จะช่วยเธอได้หากแต่ตอนนี้ฮ่องเต้ ออกว่าราชการในท้องพระโรงและไม่แน่ว่าเขาจะช่วยเธอเพราะเมื่อคืนเธอสร้างวีรกรรมไว้ ทหารองครักษ์ยืนอยู่ทางขึ้นไปบนตำหนัก มองเธอด้วยสายตาสงสาร แบบที่แพรวาคิดไปเอง

ไทฮองไทเฮา นอนตะแคงใช้มือข้างหนึ่งเท้าคางไว้ มีนางกำนัลบีบนวดเหมือนเดิมใบหน้าที่สวยไม่สร่างเมื่อครั้งยังสาวสะคราญคง สวยจับใจ มองเธอด้วยสายตามีอะไรแอบแฝง

“ข้าน้อยข้าหลวงหญิงเฟยลี่ ถวายพระพรไทฮองไทเฮา”

พยายามทำตัวเองให้เป็นคนมารยาทดีที่สุด ลี่มี่ย่อตัวตาม

“ตังซิน (ระวังตัว) ”

ลี่มี่กระซิบเสียงเบาที่สุด ไทฮองไทเฮา หลุบตามองมือตัวเองที่สวมแหวนทุกนิ้วแม้กระทั่งนิ้วโป้งแต่มองอย่างไรก็ช่างเข้ากันกับ พระนางจริงๆ

“ลุกขึ้น เจ้าปรับตัวค่อนข้างเก่งรู้แล้วใช่ไหม ว่าสิ่งไหนสมควร ยืนสิ่งไหนสมควรนั่ง”

“ข้าน้อย เฟยลี่ ยังต้องให้ไทฮองไทเฮาสั่งสอน” นางยิ้ม พอใจคำพูดนั้น

“ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่าเจ้ามาที่นี่ ใช่ไหม” แพรวาไม่เข้าใจคำพูด

“หากข้าสั่งให้เจ้าดื่ม”

นางกำนัลรินชาลงบนแก้วชาสีเข้ม

“อี๋ติ้งเย้าเสี่ยวซิน (จะต้องระวัง) ”

ลี่มี่ยังเตือนอยู่ไม่ห่างก่อนจะ ถอยออกไปหมายจะ ไปตามคนมาช่วย หากแต่ไทฮองไทเฮา พยักหน้านิดเดียว นางกำนัลสองสามคนกรูกันเข้าไปจับตัวลี่มี่ให้คุกเข่าลง

“เจ้าอยากลองดี ไม่ต้องกลัวมันไม่ใช่ยาพิษ ข้ารึจะกล้า ฆ่าข้าหลวงหญิงคนโปรด เพื่อสร้างเรื่องยุ่งยากให้กับตัวเอง”

“ข้าน้อยไม่เชื่อ นายหญิงอย่าดื่ม” ลี่มี่มีปากมีเสียง

“ห่าว (ดี) เจ้าช่างภักดีต่อนายของเจ้า อย่างนั้นเจ้าต้องลองดื่มให้นายหญิงของเจ้าดูว่ามันไม่ใช่ยาพิษ หากเป็นยาพิษเจ้าต้อง สิ้นใจ ในกี่ไม่อึดใจข้างหน้า”

นางกำนัลคนหนึ่งบีบปากของลี่มี่อีกสองคนช่วยกันจับ ก่อนจะกรอกน้ำชาลงไปในปากของลี่มี่ นางดิ้นรนจนน้ำในถ้วยหกรดชุดนางกำนัลเป็นด่างดวง ไทฮองไทเฮายิ้มเยือกเย็น

“เมื่อคืนและหลายคืนที่ผ่านมา เจ้าปรนนิบัติฮ่องเต้จนฟ้าสาง ข้าแค่จะหาทางป้องกันไม่ให้เจ้าให้กำเนิดรัชทายาทเท่านั้นเพราะเจ้าไม่มีที่มาที่ไปไม่เหมาะที่จะเป็นผู้ให้กำเนิดรัชทายาท”

โหดเหี้ยม แพรวาคิดในใจ หากเธอตั้งครรภ์จริงๆไม่เท่ากับเป็นการทำแท้งเลยเหรอ

“ไทฮองไทเฮาทำไมต้องทำถึงเพียงนี้ ถ้าหากฮ่องเต้รู้เรื่องเข้า”

อยากจะบอกนางเหลือเกินว่าแพรวายังไม่ได้เสียท่าให้ฮ่องเต้ หากแต่ไม่กล้าถึงบอกไปนางก็คงไม่เชื่อ และอาจคิดว่าแพรวาลบหลู่เบื้องสูง นางเชิดหน้าเมื่อเอ่ยถึงฮ่องเต้หากแต่ยังยิ้มเยือกเย็นจนแพรวาขนลุก

“ข้าแค่มี หน้าที่ดูแลฝ่ายใน สิ่งไหนไม่ถูกไม่ควรไม่จำเป็นต้องรบกวนฝ่าบาท เจ้าจะ ดื่มดีๆหรือว่าจำต้องให้ข้าบังคับ”

ตอนนี้เองที่ลี่มี่กุมท้องด้วยความเจ็บปวดร้องโอดครวญ แพรวาตกตะลึงถลาเข้าไปพยุงร่างของลี่มี่ แต่ไม่ทันที่จะได้ว่าอย่างไร นางกำนัลก็พากันรุมล้อมจับตัวแพรวาให้คุกเข่าก่อน ที่ไทฮองไทเฮาจะ ถือถ้วยชาเดินย่างสามขุมเข้ามาหา

"ดื่มเสียเถิดไม่มีใครช่วยเจ้าได้ยาเทียบนี้ไม่ทำให้ถึงตาย หากแต่ทำให้เจ้าไม่มีโอกาสที่จะให้กำเนิดบุตรได้อีกต่อไป แพรวาดิ้นรน หมายเอาตัวรอด แต่จนแล้วจนรอดก็ทำอะไรได้มากไปกว่าการดิ้นรน ปากบางถูกบีบจนริมฝีปากเผยอน้ำสีน้ำตาลเข้มถูกเทใส่ปากของแพรวา

“ฮ่องเต้เสด็จจจจจ”

มือที่เต็มไปด้วยแหวน หยก แหวนพลอย ชะงักงันก่อนจะพยักหน้าให้ นางกำนัลปล่อยตัวแพรวา

แพรวาทรุดลงไปกองกับพื้นด้วยความอ่อนเพลียจากการดิ้นรน

"“หม่อมฉันถวายพระพร เสด็จย่า”

ตามองเลยไปยังแพรวาที่นั่งกองอยู่กับพื้น ไทฮองไทเฮา ยิ้มหวานปรับสีหน้าให้เป็นยิ้มเยือนอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เองที่ลี่มี่ถูกลากตัวออกไป

“เสด็จย่ามีอะไรสั่งสอน ข้าหลวงหญิงคนสนิทของหม่อมฉัน”

“ย่าเพียงแค่ ให้นางดื่มยาบำรุง แต่นางขัดคำสั่งย่า”

“ขัดคำสั่งอย่างไร”

“เพียงแค่ให้ดื่มดีๆนางกลับให้ร้ายย่าว่าเป็นยาพิษ”

เสี่ยวโอพยุงร่างของแพรวาขึ้นยืนได้โอกาสแฉ

“ย่าท่านโกหก ยาที่ให้ดื่มถึงแม้ไม่ใช่ยาพิษหากแต่ทำให้ เด็กในท้องตายได้”

ฮ่องเต้ ตาลุกวาวด้วยความโมโหสุดขีดเมื่อได้ฟังความจริงจากปากแพรวา

“เสด็จย่าจะทำอะไรให้ไตร่ตรองให้ดี หากเด็กที่อยู่ในท้องของเฟยลี่ก็ต้องเป็นหลานของท่าน หลานไม่คิดเลยว่าท่านยังใช้วีธีเดิมๆ อำมหิตนัก"

ถึงตอนนี้เอง แม้ยาที่ดื่มเข้าไปจะไม่มากแต่มีผลทำให้ แพรวาปวดมวนมดลูกอย่างมากทีเดียวลงไปนั่งกุมท้องร้องโอดครวญก่อนจะสลบไปเพราะความเจ็บปวด ฮ่องเต้ตกใจ ก่อนจะ ช้อนร่างบางของแพรวาไว้ในอ้อมแขน

“ครั้งนี้ ถือเสียว่า ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหากข้าหลวงหญิงเฟยลี่เป็นอะไรไป หลานในฐานะฮ่องเต้ ไม่อาจ ปล่อยท่านให้อยู่สุขสบายในวังแห่งนี้ได้”

คาดโทษก่อนจะสาวเท้ายาวๆ เดินเร็วรี่พาร่างของแพรวาจากไป

“เสี่ยวโอ ตามหมอหลวงด่วน”

วางร่างบางบนแท่นบรรทมของพระองค์ แพรวาสงบนิ่งใบหน้าซีดเผือดคงจะเจ็บปวดมาก ฮ่องเต้นึกสงสารจับใจ

ผ้าชุบน้ำถูกนำมันเช็ดใบหน้าเนียนให้ด้วยความแผ่วเบา มองใบหน้าสวยนั้นแล้วไม่อาจละสายตาใบหน้าที่ชวนหลงใหล

ต่างจากหญิงสาวทั่วไปในที่นี้ แม้แต่เหมยเจียง เป็นเขาที่ละเลยปล่อยให้นางตกอยู่ในอันตราย หากวันนี้ไม่คิดว่าจะต้องแก้เผ็ดเรื่องเมื่อคืน คงไม่ออกตามหาตัวกันจนพบ นางกำนัลคนหนึ่งบอกว่า แม่นางเฟยลี่ มุ่งหน้าไปทางตำหนักฟางซิน