ของกำนัลปลอบใจ

เป็นเขาที่ละเลยปล่อยให้นางตกอยู่ในอันตราย หากวันนี้ไม่คิดว่าจะต้องแก้เผ็ดเรื่องเมื่อคืน คงไม่ออกตามหาตัวกันจนพบ นางกำนัลคนหนึ่งบอกว่า แม่นางเฟยลี่ มุ่งหน้าไปทางตำหนักฟางซิน

เสี่ยวโอซอยเท้ามาด้วยความรีบร้อนหมอหลวงเดินตามมาไม่ห่างท่าทางเร่งรีบเช่นกัน ฮ่องเต้ถอยออกมายืนห่างๆ หมอหลวงตรวจวัดชีพจร

“นางปลอดภัยแล้วฝ่าบาท หากแต่ข้าพระองค์จะให้ขันทีตามไปรับยา เพื่อที่จะมาให้นางได้แก้พิษถึงแม้ไม่ใช่ยาพิษที่มีพิษถึงแก่ชีวิต แต่มีผลทำให้นางไม่สามารถมีบุตรได้หากได้รับยาเข้าไปในปริมาณมาก”

ฮ่องเต้กัดฟันจนเป็นสันนูน

“ข้าเป็นถึงฮ่องเต้แต่ไม่อาจปกป้องนางได้”

รำพึงเบาๆ

“แม่นางเฟยลี่เองมาจาก...แดนไกล ไม่รู้ขนบธรรมเนียมในวังหลวงจึงไม่อาจระวังตัว ข้าน้อยจะค่อยๆสั่งสอนนางอีกแรง”

คำพูดมีเลศนัยของหมอหลวงแต่ฮ่องเต้กลับไม่ได้สงสัยอะไร

ร่างบอบบางนอนแน่นิ่งฮ่องเต้เฝ้ามองด้วยความรู้สึกประหลาดเรียกว่าอะไรความรู้สึกแบบนี้ต่างจากที่รู้สึกกับเหมยเจียง ยกมือขึ้นลูบแก้มใส หลับตาเสียก็ไม่มีพิษสง หากลืมตานางคงต้องโวยวายเรื่องการถูกเนื้อต้องตัว

“ฝ่าบาท ลี่มี่โลหิตไหลไม่หยุด หมอหลวงเร่งให้ข้าน้อยมาดูอาการ เจี่ยเจียเอ๊ยข้าหลวงหญิงด้วยเกรงว่าจะมีอาการเช่นเดียวกัน”

ฮ่องเต้ตกตะลึงกับคำพูดของเสี่ยวโอ หลายยุคหลายสมัยหญิงคนไหนเป็นที่โปรดปรานมักจะถูกใช้กับนาง ยาขนานนี้ถูกสืบทอดกันมาแสนนานจากรุ่นสู่รุ่นเป็นสิ่งเดียวที่รู้ว่าไม่ดี แต่ก็ยังมีคนใช้มัน

“รายงานอาการลี่มี่ให้ข้ารู้ตลอด จัดคนเฝ้าดูแลนางไว้ ส่วนที่นี่เพิ่มเวรยามเป็นสองเท่าองครักษ์เฝ้าประตูหน้าประตูหลังใครจะเข้าออกต้องได้รับอนุญาตจากข้าโดยเฉพาะกุ้ยเหรินและไทฮองไทเฮาห้ามเข้ามา....ภายในตำหนักเป็นอันขาด”

น้ำเสียงเฉียบขาดเด็ดเดี่ยว

ขณะที่ฮ่องเต้ กำลังวุ่นวายกับเฟยลี่ข้าหลวงคนสนิทอยู่นั้นด้านหนึ่ง เหล่าขุนนางทั้งหลายรวมทั้งคนในตระกูลใหญ่ปรึกษาหารือเรื่อง สำคัญ

“ท่านคิดว่าฮ่องเต้ทรงละเลยราชกิจเอาใจใส่อยู่แต่ข้าหลวงหญิงไม่ยอมแต่งตั้งฮองเฮาให้ชัดเจนลงไป เราก็ไม่อาจจะวางใจได้"

“ว่าแต่บุตรสาวของท่านสนมจาง เองก็ได้รับการสนับสนุนอยู่ไม่น้อยพวกเราทั้งหลายมีใจเอนเอียงมาทางท่าน ไม่น้อย"

“ช่วยกันทูล ฝ่าบาทให้ทรงแต่งตั้ง ฮองเฮา ถ้าทรงมีกระแสรับสั่งแต่งตั้ง สนมจางเมื่อไหร่ข้าถึงจะวางใจ เราจะจงรักภักดีก็ต่อเมื่อ คนของเราเป็นผู้กุมอำนาจในวังหลังเท่านั้น”

แพรวาฟื้นจากอาการป่วย แต่ยังเจ็บมวนท้องสภาพแวดล้อมและที่นอนคุ้นตาห้องบรรทมของฝ่าบาท นางกำนัลสองคนเข้ามาถามไถ่ ก่อนที่อีกคนจะรีบเดินออกไปตามรายงานฮ่องเต้

หมอหลวงเข้ามาถึงก่อนฮ่องเต้ชงหยาง

“แม่นางเฟยลี่ เจ้าดีขึ้นหรือยัง”

“ดีขึ้นมากแล้ว ขอบคุณท่านสำหรับการรักษา”

“ข้าแค่ทำตามหน้าที่ เจ้าตายที่นี่ไม่ได้ ห้วงเวลาต้องเป็นไปตามกฎของมัน ทีที่เจ้าอยู่อาจไม่ใช่ที่ที่เจ้ามา หากเป็นที่ที่เจ้าเองที่จากไป”

แพรวาไม่เข้าใจคำพูดของหมอหลวง

“แล้วทำอย่างไรข้าถึงจะกลับไปที่ที่จากมาได้ข้า สุดจะรับมือกับที่นี่แล้ว” ยิงคำถามออกไปทันที

“ในรอบ ปีนักษัตร เจ้าจะสามารถมาได้ไปได้ครั้งเดียว แรกเกิด สิบสองปี และยี่สิบสี่ปี จากนั้นก็สามสิบหกปี”

แพรวาตกตะลึง

“เท่ากับข้าต้องรอถึง12ปีเต็มทีเดียวกว่าจะกลับบ้านได้”

” เจ้าต้องใช้ชีวิตที่นี่ ปรับตัวแล้วระแวดระวังภัยอย่าให้เกิดเหตุการณ์เหมือนวันนี้อีกเป็นอันขาด ถือว่าเป็นบทเรียนหากเจ้ายังอยากกลับไปที่นั่นต้องอยู่ให้ได้อยู่ให้เป็นไม่มีใครช่วยได้นอกจากตัวเจ้าเอง....แพรวา”

คำพูดยังคงวนเวียนอยู่ในหัวทีที่จากมา อาจไม่ใช่ที่ที่จากมาหมายความว่าอย่างไร

“ฟื้นแล้วรึเจ้า”

คำพูดนี้แพรวาได้ยินถึงสองครั้งสองครา ยิ้มหวานให้เป็นครั้งแรกในรอบหลายวันมานี้ชินอ๋องยืนอยู่ข้างหลังเหมือนจะเอ่ยปากแต่ก็เงียบไป สายตาที่มองมา แพรวาคล้ายจะเห็นความห่วงใยในนั้นบางๆ

“ชินอ๋องท่าน มีอะไรจะว่ากล่าวเฟยลี่ไหม”

แพรวาหยิกแกมหยอกเพราะเห็นท่าทีกล้าๆ กลัวๆ

“ข้าล้วนแต่ เป็นห่วงเจ้า จะกล้าติเตือนก็ ไม่บังอาจ ความห่วงใยถึงจะมีแต่คงไม่สู้ความห่วงใยจากฝ่าบาท “

ฮ่องเต้หันขวับมาทางคนพูด หมายความว่าอย่างไรฟะ

“เจ้ากล่าวเกินไปแล้วชินอ๋อง เราทั้งคู่ต่างรู้ดีว่าข้าหลวงหญิงเฟยลี่ไม่เคยใช้ชีวิตในวังแห่งนี้ อาจจะพลาดพลั้งเสียทีได้ฉะนั้นจึงต้องให้....เป็นห่วง...กันอยู่อย่างนี้”

“อันว่าของของเรา เป็นห่วงได้ไม่น่าแปลก แต่ของที่ไม่ใช่ของเราเป็นห่วงไปก็แปลก” ชินอ๋องพูดขึ้น

ฮ่องเต้สะดุ้งด้วยรู้อยู่แก่ใจดีว่าแพรวาไม่ได้เป็นอะไรกับพระองค์หรือว่าจะหาทางให้นางเป็น ด้วยอำนาจที่อยู่ในมือมันไม่ใช่เรื่องยาก หากแต่จะหักหาญน้ำใจนางเกินไปหรือเปล่า

“ของที่ไม่ใช่ของเราหากพยายามให้มากหน่อยก็เป็นของเรา"