ตังซิน(ระวังตัว)ให้ดีเฟยลี่

แกล้งเขาได้ ขัดจังหวะเขาได้ อดจะยิ้มเยาะไม่ได้ แพรวาเผลอยิ้มออกมาทันที กุ้ยเหรินเดินออกมาอย่าง ช้าๆสายตาอาลัยอาวรณ์ประตูปิดลงเบาๆ ลี่มี่กับเสี่ยวโอยักคิ้วให้กันอย่างมีเลศนัย แพรวาปล่อยมือออกจากเอวของฮ่องเต้แต่กับโดนฉุดมือไว้แน่นแพรวารู้สึกไม่ปลอดภัยเสียแล้ว

“ปล่อยข้าพระองค์ ฝ่าบาท”

กลายเป็นฮ่องเต้ที่ใช้มือกอดรอบเอวบางไว้คางเกยอยู่ที่ไหล่บาง ลมหายใจอ่อนๆ ผสมกลิ่นสุรา

“อ้าว ไม่สนิทกันเหมือนเมื่อครู่แล้วเหรอ”

แพรวาดิ้นจะให้หลุดแต่ไม่เป็นผลแรงเยอะ เธอไม่น่ามายุ่งกับคนเมา

“ก็ไหนบอกให้ มาคอยขัดขว้างเหล่าเมียๆ ให้ไม่ใช่เหรอ มันเป็นการแสดงฝ่าบาทก็ทรงทราบ”

ฮ่องเต้ยิ้มหวานมีเลศนัย

“เจ้า ไลกุ้ยเหรินไป กุ้ยเหรินกำลังจะปรนนิบัติ... ข้า.ข้าเลือกเจ้าเจ้าก็ต้องตอบแทนโดยการปรนนิบัติข้า.............”

......................................................................

ไทฮองไทเฮามองหยาดน้ำตาของกุ้ยเหริน ก่อนจะบรรจงเช็ดให้แผ่วเบา

“ถ้าหากเจ้าใจกล้ากว่านี้มีหรือฝ่าบาทจะปฏิเสธเจ้าได้”

แววตาที่ซ่อนแวว ดุดันไว้ ถูกเคลือบด้วยแววตาอ่อนโยน

“ลู่เอิน เกรงฝ่าบาทจะ เข้าใจผิดว่าลู่เอินเป็นผู้หญิงมากรัก หากแต่นางกลับทำตัวเหมือนพวกนางโลมไม่มีผิด”

“นั่นอย่างไรล่ะ บุรุษชอบหญิงที่หน้าตาดี แต่ต้องออดอ้อนเก่งหากเจ้ายังถือตัวอยู่อย่างนี้ตำแหน่งฮองเฮาอาจหลุดลอย เชื่อย่าทำตามที่ย่าบอก”

“นั่นอย่างไรล่ะบุรุษชอบ ผู้หญิงที่หน้าตาดี แต่ต้องออดอ้อนเก่ง หากเจ้ายังถือตัวอยู่อย่างนี้ตำแหน่งฮองเฮาอาจหลุดลอย เชื่อย่าทำตามที่ย่าบอก”

ลู่เอินมองใบหน้าไทฮองไทเฮา แบบค้นหาความจริงใจจากสายตา

“เจ้าสงสัยย่า เกรงว่าย่าจะ ไม่จริงใจกับเจ้าแล้วคิดเหรอว่าคนอื่นที่เจ้ารู้จักจะดีกับเจ้าแบบที่ควรเป็น ในวังหลวงแห่งนี้มีเพียงคนที่ไม่ดี..กับคนที่แสร้งทำดี..เท่านั้น เจ้าน่าจะรู้ว่าควรจะเลือกเชื่อใครเจ้าลองคิดดูว่าถ้าหากรัชทายาท กำเนิดโดยมีเจ้าเป็นมารดาจะเป็นการดีแค่ไหน สำหรับเราแค่ไหน”

หมอหลวงเฒ่าเดินอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์กระจ่าง จับยามสามตาคำนวณช่วงเวลาที่ถูกต้อง ก่อนจะกระโดดลงไปในสระน้ำหน้าตำหนักฮ่องเต้และหายไปในทันที

“ปล่อยข้าน้อยก่อนฝ่าบาท “

แพรวาดิ้นรนฮ่องเต้ยิ่งกอดรัดแน่นขึ้น

“ไหนว่าเจ้าจะปรนนิบัติข้า”

ทำอย่างไรดี แพรวาคิดทบทวนหาทางรอดแสงสว่างวาบขึ้นในหัว

“ฝ่าบาท รอสักแป็บ เฟยลี่ คิดว่าฝ่าบาท ใจเย็นอีกนิด”

แพรวาหันมาเผชิญหน้าใบหน้าห่างกันเพียงคืบ ทำเอาใจสั่นเหมือนกัน แพรวาเอ๊ยใจเย็นๆ

"ฝ่าบาทรอที่แท่นบรรทม เดี๋ยวแพร เอ๊ยเฟยลี่ จะปรนนิบัติเอง เพียงแค่ถอด ชุด รุ่มร่ามพันกายออกก่อน”

ฮ่องเต้ ปล่อยแพรวาจากการ กอดรัดรีบเดินไปหย่อนตัวลง ที่แท่นบรรทมก่อนจะเปลื้องผ้าออกแพรวาเขินจนหน้าแดงก่อนจะหันหลังหนี ร่างเปลือยท่อนบนที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม นับหนึ่งถึงสามก่อนจะวิ่งด้วยความรวดเร็วออกไปจากห้องบรรทมทันที ฮ่องเต้มองแพรวาด้วยความงงงันจนคิดได้ว่าโดนหลอกก็เมื่อเสี่ยวโอ วิ่งหน้าตื่นเข้ามา เมื่อเห็นสภาพฮ่องเต้ก็ปิดปากหัวเราะเบาๆ

“เจียเจี๋ยฝากมาขอประทานอภัยกับฝ่าบาท นางบอกนางมีสิ่งสำคัญต้องไปทำฝากให้ข้าน้อยเสี่ยวโอ มาคอยดูแลฝ่าบาท”

ฮ่องเต้ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

“นางช่าง สติปัญญาเฉียบแหลมนักใบไผ่ที่ว่าแหลมยังไม่สู้สติปัญญาของนาง ข้าต้องหาทางกำราบนางเสียบ้างไม่อย่างนั้นคง เป็นผู้ครองแผ่นดินนี้ไม่ได้”

เสี่ยวโอ ฟังคำพูดของฮ่องเต้แล้ว นึกเสียวสันหลังแทนเจี่ยเจีย

“นายหญิง ไทฮองไทเฮา เชิญท่านที่ตำหนักฟางซิน”