ตอนที่ 53 : มีความรุนแรง โปรดใช้วิจารณญาณในการรับสาร

พอพ้นสายตาผู้คนฮัลดาก็กัดฟันกรอด มือสองข้างกำไว้แน่น ไม่เคยรู้สึกพ่ายแพ้เช่นนี้มาก่อน เมื่อนึกตอนที่เจ้าชายอิสราร์แนะนำผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าผู้นั้นในฐานะพระคู่หมั้นให้พวกเธอได้รู้จัก 

หัวใจของฮัลดารู้สึกเจ็บแปลบ หน้าอกหายใจสะท้อนรัวถี่ด้วยความโกรธ พูดตอกย้ำตัวเองราวกับสะกดจิตว่ายอมรับเรื่องนี้ไม่ได้ เชคฮ์เป็นที่รักและเคารพของประชาชน สมควรจะสมรสกับคนในชาติและศาสนาเดียวกัน เธอไม่มีวันยอมให้คนนอกมาทำให้ศาสนาที่บริสุทธิ์ในนามของพระเจ้าต้องเสื่อมเสียเป็นอันขาด

ฮัลดาเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องส่วนตัว อย่างใช้ความคิด เค้นสมองหาหนทาง ที่จะปกป้องบุคคลที่ตัวเองรัก จากคนที่ไม่เหมาะสมอย่างเต็มที่ และสิ่งแรกที่เธอคิดได้ก็คือ ต้องหาวิธีบังคับข่มขู่หรือลักพาตัว เพื่อให้คนผู้นั้นเห็นว่าการอยู่ใกล้ชิด กับเชคฮ์อิสราร์ มันอันตรายต่อชีวิตมากแค่ไหน 

พอคิดได้ดังนั้น เธอก็ส่งข้อความหา คนที่จะสามารถช่วยให้แผนนี้ของเธอสัมฤทธิ์ผลในทันที

…………………….

วันนี้เจ้าชายอิสราร์จะอยู่ที่ทีแลนด์เป็นคืนสุดท้าย  จึงชวนพริมโรสไปดินเนอร์ แบบเชฟส์เทเบิ้ลที่ห้องอาหาร และบาร์สุดชิคบนดาดฟ้าของโรงแรม หญิงสาวตอบรับด้วยความยินดีเพราะจะได้เพลิดเพลินดื่มด่ำไปกับบรรยากาศยามค่ำคืนของวิวเมืองในมุมหนึ่งร้อยแปดสิบองศาไปด้วย 

แต่ขณะที่กำลังรอลิฟต์อยู่นั้น เหล่าบรรดาบอดี้การ์ดก็ออกมาจากห้องพักกันอย่างพร้อมเพรียง ยืนอยู่หน้าประตูจนเต็มโถงทางเดินไปหมด พริมโรสคิ้วกระตุก หันไปถามสามีทันที

“นี่เราจะไปทานข้าวหรือจะไปรบเพคะ จำเป็นต้องติดตามไปเยอะขนาดนี้เลย?” เจ้าชายอิสราร์หันไปมองตามสายตา จากนั้นก็สะบัดมือสองครั้ง องครักษ์โค้งตัวน้อมรับคำสั่งแล้วก็กลับเข้าห้องไป มีเพียงสองคนที่ยืนอยู่ใกล้ที่สุดเท่านั้นเดินเข้าลิฟต์ตามมาด้วย พริมโรสกดชั้นบนสุด แล้ววางมือที่ต้นแขนของเขา

“หม่อมฉันมีเรื่องสงสัยมานาน เรื่องฝ่าบาทกับท่านอักมัล ทำไมหม่อมฉันรู้สึกว่าฝ่าบาท ไม่ชอบคนตระกูลนี้เกินกว่าปกติธรรมดา” เจ้าชายอิสราร์จับมือเรียวรั้งมาระดับหน้าอก แล้วใช้ท้องนิ้วโป้งคลึงฝ่ามือนุ่มเบาๆ มุมปากยกขึ้นเหยียดยิ้มเย็นชาแต่ไม่ได้ตอบอะไร จนกระทั่งลิฟต์เปิดจึงได้เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงปกติ

“เขาฆ่าพ่อผม!” พริมโรสชะงัก แม้แต่มือก็กระตุกไปด้วย รู้สึกตัวว่าพูดในเรื่องที่ไม่สมควรพูดออกไป

“เอ่อ หม่อมฉันขอประทานอภัยเพคะ หม่อมฉัน…”

“ไม่เป็นไร! เป็นเรื่องที่คุณสมควรจะรู้” พริมโรสกัดริมฝีปากล่าง คำถามมากมายผุดขึ้นในสมองราวกับดอกเห็ด เขาทำสีหน้าเคร่งขรึมจริงจังแบบนั้นเธอยิ่งอยากรู้เข้าไปใหญ่ ชายหนุ่มปรายตามองอย่างนึกขัน กับความอยากรู้อยากเห็น ที่เก็บอาการเอาไว้อย่างมีมารยาท “อยากรู้อะไรก็ถามมา ตอบได้ก็จะตอบ!”

“หม่อมฉันรู้สึกเกรงใจ แต่ไหนๆ ฝ่าบาทก็อนุญาตแล้ว เดี๋ยวจะเสียน้ำใจกันเปล่าๆ”

พนักงานต้อนรับโค้งคำนับ แล้วผายมือให้เดินตามเขาไป องครักษ์เข็นวีลแชร์มายังโต๊ะส่วนตัว ที่จองเอาไว้ ทั้งสองโค้งคำนับแล้วออกไปรอข้างนอก พริมโรสนั่งเก้าอี้ด้านในมองวิวเมืองที่เต็มไปด้วยแสงสีและตึกสูงระฟ้ายามค่ำคืน ซึ่งห้องอาหารและบาร์แห่งนี้ถูกจัดให้เป็นเมืองที่มีวิวสวยที่สุดแห่งหนึ่ง ติดอันดันท็อปไฟว์ของโลกเลยทีเดียว

“อย่ามาเวิ่นเว้อ! เปิดโอกาสให้ถามก็รีบถาม อัดอั้นเต็มที่แล้วล่ะมัง?” หญิงสาวหันมาตวัดสายตาค้อนที่เขารู้ทัน เขาอมยิ้มอยู่ในสีหน้า หยิบแนปกิ้นบนโต๊ะมาคลี่ออกแล้วพับเป็นสองท่อน หันชายผ้าเข้าหาตัวแล้ววางไว้บนตักของเธอ พริมโรสขยับมือออกให้เขาวางผ้าแล้วเอ่ยปากถามต่อ

“และถ้าเขาเป็นฆาตกร ทำไมยังใช้ชีวิตเป็นปกติได้อยู่ล่ะเพคะ?” เขาเอื้อมมือมาหยิบแนปกิ้นตรงหน้าเธอ พับแล้ววางไว้บนตักตัวเอง ขณะที่ตอบคำถาม

“ไม่มีพยานหลักฐานเพียงพอ ที่จะทำให้ศาลพิพากษาลงโทษได้ยังไงล่ะ การสอบสวนของเจ้าหน้าที่ในสมัยนั้น มุ่งเน้นไปที่การเค้นหาความจริง มากกว่าการค้นหาความจริง ทำให้คนบริสุทธิ์ไม่ได้รับความเป็นธรรม และผู้กระทำผิดก็ยังลอยนวล!"

"การลอบสังหารที่ไม่มีพยานและหลักฐานหรือเพคะ?"

"จะมีได้ไง! พยานถูกกำจัด! กล้องวงจรปิดทุกตัวก็เสีย! ช่างบังเอิญเสียจริง ตอนนั้นผมเรียนอยู่ที่อังกฤษ ไม่มีพาวเวอร์พอที่จะเรียกร้องความยุติธรรมให้กับท่านพ่อได้ อีกทั้งท่านแม่ยังสั่งห้ามให้ยุติเพียงเท่านั้น!”  

ผู้พูดเผลอใส่อารมณ์ในขณะที่พูดไปด้วย ทำให้คนฟังต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ความอยากรู้อยากเห็นจุกอยู่ที่คอหอยไม่กล้าที่จะถามต่ออีก พอดีกับที่เชฟเสิฟอาหารคอร์สแรก พร้อมบรรยายถึงแรงบันดาลใจในการรังสรรค์เมนูคอร์สนี้ และอธิบายขั้นตอนการปรุงวัตถุดิบอย่างพิถีพิถัน เพื่อให้เป็นเมนูคอร์สสุดพิเศษสำหรับเจ้าชายโดยเฉพาะ 

พริมโรสลอบมองสีหน้าของเขาที่ดูผ่อนคลายมากขึ้นจากการขัดจังหวะของเชฟ จึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก นึกอยากตบปากตัวเองอยู่ในใจ ความอยากรู้ก็ส่วนอยากรู้ แต่ถ้ามันไปสะกิดต่อมความทรงจำของเขา จนทำให้รู้สึกแย่ขนาดนี้เธอก็จะไม่ทำอีก อารมณ์และความรู้สึกของเขามีผลต่อจิตใจของเธอมากเหลือเกินในตอนนี้

…………………….

“ฝ่าบาททางนี้เพคะ!” ฮัลดาส่งเสียงเรียกผู้มาใหม่เบาๆ เธอกับชัยเคาะฮ์เนญ่ารู้จักกันดี เพราะเนญ่ามักจะถามข่าวคราวความเป็นไปของเชคฮ์ผ่านทางเธอเสมอ อีกทั้งยังใช้ให้คอยเป็นหูเป็นตาหากเชคฮ์พบสหายผู้หญิงก็ให้รีบรายงานทันที โดยจ่ายค่าจ้างเป็นจำนวนเงินที่เธอปฏิเสธไม่ได้เลยทีเดียว

“ฮัลดา! ข้อความที่ส่งมาหมายความว่ายังไง?” เนญ่าเอ่ยปากถามพร้อมนั่งลงที่เก้าอี้โซฟาสไตล์นอร์ดิกทรงเปลือกหอย 

ฮัลดาไม่ตอบแต่หยิบโทรศัพท์มือถือมาเปิดแกลลอรี่รูปภาพแล้วส่งให้ ซึ่งเนญ่ารับมามองดูอยู่ครู่หนึ่ง ก็เงยหน้าขึ้นถามด้วยความฉงนสนเท่ห์

“ใคร?”

“พระคู่หมั้น! เพิ่งจะแนะนำให้พวกหม่อมฉันรู้จักอย่างเป็นทางการเมื่อเช้า!” ขณะที่พูดไฟโทสะก็พุ่งขึ้นกลางอกอีกครั้งอย่างสุดระงับ

“อะไรนะ!!” เนญ่าอุทานเสียงดัง ใบหน้าสวยพริ้งเปลี่ยนเป็นซีดสลับกับแดงอย่างน่าขัน “เป็นไปไม่ได้! เขาเพิ่งจะตัดขาดกับพี่หญิงเองนะ ทำไมถึงรวดเร็วอย่างนี้ล่ะ!!”

“ตามมาจากเปเรซเพคะ เชคฮ์พาขึ้นเครื่องบินมาด้วยกัน!” นัยน์ตาเล็กหรี่ลงสาดประกายกราดเกรี้ยว มุมปากเหยียดยิ้มอย่างชั่วร้าย

“จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้!! แต่จะทำยังไงดีล่ะ? ถึงฉันจะเอาข่าวนี้ไปบอกกับพี่หญิง แต่เขาก็ไม่สนใจเรื่องของเชคฮ์อีกแล้ว!” ในใจเนญ่าเต็มไปด้วยความอึดอัดกลับกลุ้มเหมือนมีอะไรมากดทับจนแทบหายใจไม่ออก

“หม่อมฉันมีแผนเพคะ”

“ยังไง?” เนญ่าเงยหน้าขึ้นมองด้วยความหวัง

ฮัลดาเล่าถึงแผนการ ที่จะขอให้เนญ่าส่งคนไปใช้กำลังข่มขู่ให้ทางนั้นกลัว ซึ่งเอาแค่พอบาดเจ็บไม่จำเป็นต้องสาหัสถึงตาย โดยเธอจะส่งข้อความไปล่อให้ผู้หญิงคนนั้นมารอที่จุดนัดพบ แล้วค่อยให้คนของเนญ่าลงมือ ซึ่งเนญ่าก็เห็นดีด้วยและตกลงนัดแนะช่วงเวลาที่แน่นอนในการลงมือ  

เมื่อทั้งคู่ลุกออกไปแล้วนั้น ด้านหลังฉากกั้นที่เป็นรั้วต้นไม้ติดเก้าอี้โซฟา ได้มีชายร่างสูงโปร่งลุกตามพวกเธอไปติดๆ รังสีโหดเหี้ยมอำมหิตแผ่ออกจากร่างสูงใหญ่ ในตัวมีกลิ่นอายของความกระหายเลือด และรังสีเข่นฆ่าอันน่าสะพรึงกลัว ก็ระเหยออกมาเป็นระยะ รอยยิ้มชั่วร้ายเผยขึ้นบนใบหน้า เขาได้ยินแผนการณ์ทั้งหมดนี้อย่างชัดเจน 

…………………….

ไลลากำลังจะไปดินเนอร์ ที่ห้องอาหารบนชั้นดาดฟ้าของโรงแรมกับเจ้าชายอิดรีส แต่วันนี้บิดาไม่อยู่และไม่รู้ว่าจะกลับเมื่อไหร่ เธอเลยจะชวนน้องสาวไปทานข้าวด้วยแต่หาตัวไม่พบ ถามเด็กก็ไม่มีใครรู้ว่าหายไปไหน

“เนญ่า! เธอหายไปไหนมา ฉันตามหาไปทั่วเลย!” เนญ่าเดินเข้ามาที่ห้องโถงกลาง พอเห็นพี่สาวก็เกิดอาการขุ่นมัวอย่างบอกไม่ถูก จึงทำเป็นไม่ได้ยินเดินหลีกเข้าห้องส่วนตัวอย่างไม่ใส่ใจ

ไลลากำลังจะเอ่ยปากเรียก แต่พอดีมีข้อความของอิดรีสเข้ามาเสียก่อนเธอจึงรีบเปิดอ่าน 

[ มีธุระด่วนมาก! อาจจะใช้เวลาชั่วโมงนึงเป็นอย่างน้อย .. อิดรีส ]

ไลลาถอนหายใจทิ้งตัวลงนั่งกึ่งเอนที่โซฟา หยิบมือถือมาไถเล่นโซเชียลอย่างหงุดหงิด 

เพิ่งจะออกเดทครั้งแรกก็เฟลเสียแล้ว อีกหน่อยคงจะยุ่งจนแทบไม่มีเวลาให้แน่ๆ!!

…………………….

“ชัยค์เคาะฮ์เนญ่า! เชคฮ์อิสราร์ให้องครักษ์ส่งจดหมายมาให้เพคะ!” เด็กรับใช้ส่วนตัวยื่นซองในมือให้เจ้านายสาวอย่างตื่นเต้น

เนญ่าที่กำลังนอนเล่นโซเชียลในโทรศัพท์ลุกพรวดขึ้นมาทันทีที่ได้ยินชื่อเจ้าของจดหมาย รีบคว้ามาเปิดอ่านมือไม้สั่น

“อุลยา! รีบแต่งตัวให้ฉันเร็ว! ฉันจะไปพบเชคฮ์อิสราร์!” เด็กรับใช้ลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินเจ้านายสั่งการ รู้สึกดีใจที่นายสาวมีโอกาสได้สมหวังกับสิ่งที่ตั้งใจไว้เสียที 

…

เนญ่าเดินตามองครักษ์มายังห้องหนึ่ง ซึ่งพอเปิดประตูออกก็ชะงักเล็กน้อยไม่ได้เข้าไปทันที ภายในห้องมืดสนิทมองไม่เห็นอะไรสักอย่างราวกับไม่มีคนอยู่ ลางสังหรณ์ผุดวาบขึ้นในใจทำให้เกิดความระแวงขึ้นมา

“แน่ใจนะว่าเชคฮ์ให้ฉันมาที่ห้องนี้?” เธอถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“พ่ะย่ะค่ะ! เชคฮ์รออยู่ด้านในแล้ว เชิญฝ่าบาทเสด็จ”

อยู่ข้างใน แล้วทำไมไม่เปิดไฟนะ หรือว่านอนหลับ?

เนญ่าก้าวเข้าไปอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก ทั้งยังบังเกิดความกระวนกระวายขึ้นมาโดยไร้สาเหตุ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงประตูปิดดังปังสนั่นก้องอยู่ภายในห้อง ยังไม่ทันที่จะได้หายใจทั่วท้อง ก็ถูกใครคนหนึ่งคว้าแขนเหวี่ยงไปที่เตียง

“ว้าย!”  หัวใจเนญ่ากระตุกวาบพร้อมกับความหวาดกลัวที่แล่นพรูเข้ามาอย่างรุนแรง แต่แล้วเขาก็ตามมานั่งคร่อมที่กลางลำตัวในทันที

“ช่วยด้วย! ช่วย..! อื๊อๆๆๆ!!” หญิงสาวส่งเสียงฟูมฟายร้องขอความช่วยเหลือด้วยความกลัวได้เพียงครู่เดียว ก็ถูกผูกปากไว้แน่น ทำได้แค่ตะโกนอยู่ในลำคอเท่านั้น

หญิงสาวพยายามดิ้นรนขัดขืน ส่งเสียงสะอื้นในลำคอไม่หยุด เมื่อชายในความมืดพยายามจะมัดข้อมือเธอแล้วผูกไว้กับหลักที่อยู่เหนือศีรษะ ช่วงที่เขาก้มตัวเข้ามาใกล้ ทำให้เห็นหน้าตาที่ไร้ความรู้สึกยิ่งกว่าคนตายภายในความมืด หญิงสาวตกใจกรีดร้องออกมาอย่างไร้สติ เห็นรูดวงตาที่กลวงโบ๋ชัดเจน ดูเหมือนผีมากกว่าเป็นคน 

แต่ก่อนที่จะเป็นลม ก็รู้สึกว่าเสื้อผ้าถูกฉีดขาด สองขาถูกจับให้กางอ้าออกแล้วของแข็งขนาดใหญ่ ก็ยัดเยียดเข้ามาระหว่างขาของเธออย่างรุนแรง คล้ายกับแท่งหินที่มีความร้อนสูงถูกอัดแน่นไปด้วยเพลิงแห่งโทสะที่กำลังลุกไหม้ ความเจ็บปวดระลอกแล้วระลอกเล่าผุดขึ้นมาเสียดความรู้สึกจนทนไม่ไหว พยายามจะดิ้นหนีเพื่อเอาตัวรอดให้ถึงที่สุด แต่สองมือแข็งแกร่งก็ล็อกขาเอาไว้อย่างแน่นหนา ร่างเล็กๆ ตัวสั่นเทาอย่างไม่อาจควบคุม เธอพยายามจนหมดแรงและสติก็ดับวับไปในที่สุด

…………………….

ขณะที่พริมโรสกำลังรอเมนูคอร์สที่หกของเชฟ สายตาพลันเหลือบไปเห็นเจ้าชายอิดรีสและเจ้าหญิงไลลาผ่านประตูเข้ามาด้วยสีหน้าแช่มชื่น มองตากันอย่างลึกซึ้งด้วยดวงตาเป็นประกาย เธอหันไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของสามี ก็เห็นเขาเลิกคิ้วขึ้นมองคู่มาใหม่นั้นอย่างฉงนอยู่เช่นกัน 

พริมโรสหันกลับไปมองทางเดิม ทันได้เห็นเจ้าชายอิดรีสขยิบตาอย่างชั่วร้ายแฝงความนัยแปลกๆ ตอบอาการเลิกคิ้วอย่างฉงนของเจ้าชายอิสราร์ ส่วนเจ้าหญิงไลลาก็เชิดหน้ามองเมินไปทางอื่นโดยไม่คิดจะรักษามารยาท ทำเหมือนอีกฝ่ายเป็นอากาศธาตุไปเสียอย่างนั้น

“ฉันว่าเราเปลี่ยนมานั่งตรงนี้ดีกว่านะที่รัก?” ไลลาชะงักเมื่อเจ้าชายอิดรีสหันมาถาม ใบหน้าสวยฉายอารมณ์ขุ่นมัวขึ้นวูบหนึ่ง

“แต่ว่าฝ่าบาท…”

“ไม่เอาน่า! อย่างไรก็ญาติกันทั้งนั้น! ถึงแม้ราชนิกูลที่ถูกผลักดันให้ต้องไปอยู่นอกสายตาอย่างฉัน จะไม่มีโอกาสได้พบเจอญาติมิตรสักเท่าไหร่ แต่เมื่อมาเจอกันแล้ว อย่างไรเสียก็ต้องรักษาธรรมเนียมประจบสอพลอ ผู้มีอำนาจในยุคนี้เอาไว้สักหน่อย ไม่ดื้อนะ” เขาตบฝ่ามือใหญ่ ลงบนหลังมือเรียวเล็ก ที่คล้องแขนอยู่นั้นไปด้วยเบาๆ พลางพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นอ่อนโยน แต่กลับปล่อยคำพูด ให้ลอยเสียดสีผู้คนอย่างอันธพาล 

ไลลาสะบัดหน้าพรืดอย่างเอาแต่ใจ นั่งลงด้วยท่าทีที่ไม่เต็มใจนัก เจ้าชายอิดรีสยิ้มอย่างเอ็นดู ที่เห็นหญิงสาวเชื่อฟัง และปฏิบัติตามคำสั่งของเขาอย่างน่ารัก เขาหย่อนตัวนั่งลงข้างกันอย่างแนบชิดราวกับเป็นคู่รักที่เพิ่งแต่งงานใหม่ เงยหน้ามองเจ้าของโต๊ะอย่างไม่รู้สึกรู้สา และไม่แคร์สายตาสองคู่ ที่กำลังจ้องเขม็งมองมาเลยแม้แต่น้อย

“จะไม่ถามกันสักคำหรือว่าฉันเต็มใจไหม?” เจ้าชายอิสราร์เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงประชด แต่สีหน้าของเจ้าชายอิดรีสกลับกระหยิ่มยิ้มย่องดั่งจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ คล้ายอยากจะยั่วให้อีกฝ่ายอารมณ์เสียเล่นๆ เสียมากกว่า

“พอดีฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย นั่งร่วมโต๊ะกันแบบนี้ก็สะดวกดี ประหยัดเวลาเจ้าหน้าที่เขาด้วย หวังว่านายคงจะไม่รังเกียจ” 

“แต่ฉันรังเกียจ!!” เจ้าชายอิสราร์พูดสวนทันควัน ตวัดสายตามองด้วยความเยียบเย็น “ฉันกำลังดินเนอร์กับเมีย และต้องการความเป็นส่วนตัวสูง ไม่อยากเจออะไรที่ทำให้เสียบรรยากาศ!” 

พอไลลาได้ยินคู่กรณีพูดออกมาแบบนี้ ก็ถึงกับหันขวับมามอง แต่สีหน้าค่อนไปทางแปลกใจมากกว่าอยู่ในอารมณ์โกรธ 

“อ้อ! เพราะเหตุนี้เองสินะ ถึงได้ทำตัวไร้มารยาทกับหม่อมฉัน แล้วทำไมไม่พูดออกมาตั้งแต่แรก!?!” ดวงตาสีดำสนิทมองอีกฝ่ายนิ่ง อย่างไร้ซึ่งความละอายแก่ใจ

“เธอคิดว่าพ่อเธอจะยอม?” ไลลาเม้มปาก เพราะเถียงไม่ออก ถึงแม้เธอจะยอมเลิกรา แต่ถ้าชายาคนแรกไม่ใช่คนสกุลเดียวกัน บิดาของเธอ ที่เป็นหนึ่งในสภาอาวุโส ไม่มีทางรับรองการสมรสนี้อย่างเด็ดขาด 

“ที่รักอย่าไปสนใจ! เขาเป็นพวกที่มีตาแต่ไร้แวว! แต่นับว่าเป็นเรื่องดีที่สุดเท่าที่หมอนี่ทำมา! เพราะเพชรที่เลอค่าเม็ดนี้เหมาะที่จะประดับบนมงกุฏของฉัน มากกว่าจะเป็นแค่หัวแหวนที่ด้อยค่าของคนอื่น!” เจ้าชายอิดรีสพูดพร้อมกับสอดมือเข้าไปในกลุ่มผมสลวยด้านหลังศีรษะ แล้วดันใบหน้าสวยหวานให้หันมาหาอย่างทะนุถนอม ก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากอิ่ม อย่างไม่แคร์สายคนรอบข้างเบาๆ ทีหนึ่ง ท่าทางขวยเขินน่ามองของหญิงสาว เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากริมฝีปากเขา

ไลลาก้มหน้าลง พร้อมทั้งสองแก้มแดงซ่านอย่างเขินอาย เธอรู้สึกว่าจุมพิตที่แผ่วเบา แต่ว่าหนักแน่นของเขาเมื่อครู่ มีเสน่ห์ที่ชวนให้หลงใหลอย่างน่าประหลาด 

และการแสดงออกที่อ่อนโยน ทะนุถนอมเธอเป็นพิเศษอย่างเปิดเผยนั้น สามารถทำให้ความมั่นใจในตัวเอง ที่เคยสูญเสียไปเมื่อก่อนหน้านี้ ได้รับการกู้คืนกลับมาแล้วอย่างสมศักดิ์ศรี แววตาเจิดจ้าในความเชื่อมั่นส่องประกายขึ้นอีกครั้ง

ทำไมเขาถึงอ่านใจฉันได้ทะลุปรุโปร่งเช่นนี้นะ!!

“ฝ่าบาท! บังเอิญจริงๆ ที่ได้พบทั้งสองพระองค์ที่นี่!” เจ้าชายทั้งสองหันไปมอง เจ้าชายอิดรีสลุกขึ้นต้อนรับผู้มาใหม่อย่างให้เกียรติ ซึ่งเป็นนักธุรกิจที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพวกเขาทั้งสอง

แต่ขณะนั้นเอง บริกรถือกระดาษมาส่งให้พริมโรสอย่างนอบน้อม หญิงสาวหยิบมาอ่านแล้วขมวดคิ้ว เธอหาโอกาสจับแขนเขาเบาๆ แล้วขออนุญาตออกไปข้างนอกสักครู่ พอเขาพยักหน้าเธอจึงเดินออกมายืนรอลิฟต์

ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากประตูบันไดหนีไฟ เขายืนแข็งค้างอยู่กับที่ เมื่อสายตามองไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่ง ยืนรอลิฟต์อยู่ตรงปลายสุดของช่องทางเดิน เขาได้สติทันทีที่ลิฟต์เปิดออก รีบสาวเท้าตามเข้าไปอย่างรวดเร็ว และกดชั้นล่างสุด ถอยไปยืนอย่างสงบอยู่มุมตรงข้าม ลอบมองหญิงสาวผ่านเงาสะท้อนของผนังโดยไม่ให้เธอรู้ตัว

……………………

Chef’s Table - เชฟส์ เทเบิล : รูปแบบการรับประทานอาหารที่เสิร์ฟเมนูตามใจเชฟนั่นเอง โดยส่วนใหญ่มักจะนั่งรับประทานกันที่โต๊ะยาวหน้าครัวเปิด จะเป็นร้านอาหาร บ้านเชฟ หรือที่ไหนก็ได้  คล้ายกับโอมากาเสะ (​Omakase)

Napkin - แนปกิ้น : ผ้าเช็ดปาก