ตอนที่ 59

เอ็นจิเนียและเมนเทนแนนซ์ กำลังทำการตรวจสอบรอบเครื่องบินอย่างละเอียดหรือที่เรียกว่าทรานซิทเช็ค ซึ่งใช้เวลาประมาณสามสิบนาที อีกทั้งยังเป็นหน้าที่ของนักบินที่ต้องตรวจความพร้อมอีกรอบ เพื่อให้มั่นใจว่าจะทำการบินได้อย่างปลอดภัยสูงสุด

พริมโรสเดินตามกัปตัน สำรวจความเรียบร้อยทั่วไป อย่างเงียบๆ ไม่พยายามไปรบกวนสมาธิของเขา เครื่องบินส่วนตัวลำนี้จอดอยู่บริเวณอาคารผู้โดยสารส่วนบุคคล ซึ่งเป็นไพรเวทเทอร์มินอลแบบวีไอพี แยกส่วนออกจากท่าจอดอากาศยานทั่วไปของสนามบิน

"ถ้าคุณสนใจ สามารถไปนั่งที่อ็อบเสิฟเฝอะสีท ได้นะครับ" กัปตันอนุญาตอย่างใจดี ซึ่งอ็อบเสิฟเฝอะสีทเป็นที่นั่งด้านหลังกัปตันเรียกว่าที่นั่งสังเกตการณ์ พริมโรสยิ้มให้อย่างสุภาพ 

"ขอบคุณค่ะ ฉันแค่ตรวจสอบทั่วๆ ไปในฐานะผู้ดูแลความปลอดภัยของเชคฮ์เท่านั้นค่ะ แค่กัปตันอนุญาตให้ฉันเดินไปด้วยกันอย่างนี้ ก็รู้สึกเกรงใจมากแล้ว" พริมโรสกล่าวอย่างนอบน้อม

"อย่าพูดอย่างนั้นสิครับ ผมเข้าใจดีว่าความปลอดภัยของเชคฮ์ย่อมมาก่อนเสมอ เพียงแต่ผมประหลาดใจนิดหน่อยที่คุณทุ่มเท และใส่ใจในการทำงานมากกว่าองครักษ์คนอื่นๆ เสียอีก" 

เขาได้ยินพวกลูกเรือคุยกันว่า เชคฮ์กับหัวหน้าองครักษ์หน่วยพิเศษมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน มิหนำซ้ำเชคฮ์ยังเปิดตัวในฐานะพระคู่หมั้นอีกด้วย สร้างความประหลาดใจให้กับเหล่าบรรดาข้าราชบริพารทั้งหลายไม่น้อย เพราะทุกคนรู้ดีว่าคู่หมั้นที่สภาอาวุโสกำหนดไว้ให้เชคฮ์นั้นเป็นใคร เพียงแต่ยังไม่ได้เข้าพิธีอย่างเป็นทางการเท่านั้น แต่พอมาเจอในระยะประชิดเช่นนี้ เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเชคฮ์ถึงได้มีความกล้าท้าทายกฎและอำนาจของราชวงศ์ขึ้นมาอย่างแข็งขัน

"ฉันเป็นหัวหน้าพวกเขานี่คะ ย่อมเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว .. ได้ยินเชคฮ์บอกว่าจะบินไปลงที่สนามบินรัฐดี" 

"ใช่ครับ! เรื่องนี้ผมค่อนข้างกังวลเล็กน้อย"

"มีอะไรหรือคะ?" 

"ผมได้ข้อมูลจากข่าวอากาศแจ้งมาว่า เราอาจเจอพายุทรายในขณะแลนดิ้ง ผมเคยเจอครั้งหนึ่งสมัยที่เป็นนักบินผู้ช่วย ซึ่งทัศนวิสัยในตอนนั้นแทบจะเป็นศูนย์ มันแย่กว่าการลงจอดท่ามกลางหมอกหนาเสียอีก!" 

"ฉันเห็นในแมพเสิจว่าแถวนั้นเต็มไปด้วยหุบเขา"

"ใช่ครับ! นั่นก็เป็นตัวแปรสำคัญเลยทีเดียว! เพราะเมื่อไหร่ที่เกิดพายุทราย อาจทำให้เกิดกระแสอากาศปั่นป่วนขึ้นมาได้ โดยปกติจะมีความเร็วลมประมาณสามสิบนอต แต่ครั้งนี้คาดการณ์ว่าอาจจะถึงห้าสิบนอต ที่ระดับความสูงตั้งแต่สามร้อย ถึงหนึ่งพันฟุตเลยทีเดียว ซึ่งถ้าเราแลนในเวลานั้นคงไม่อาจหลีกเลี่ยงได้"

"ฉันเชื่อในทักษะและประสบการณ์ของกัปตันค่ะ!" พริมโรสพูดด้วยความเชื่อมั่น 

เขาเป็นลูกครึ่งชาวออสซี่และเปเรซ ปัจจุบันอายุสามสิบห้าปี ชั่วโมงบินรวมเจ็ดพันเจ็ดร้อยห้าสิบหกชั่วโมง ทำงานกับรอเยล พีอาร์นายวันวัน ซึ่งเป็นอากาศยานของราชวงศ์ฟูลันมาตั้งแต่เขาอายุยี่สิบสามปี ในตำแหน่งนักบินผู้ช่วยให้กับกัปตันชาวออสซี่ที่เป็นพ่อแท้ๆ และเป็นนักบินผู้เก่งกล้าสามารถ ที่สามารถกู้สถานการณ์นำเครื่องบินลงจอดทั้งๆ ที่อุปกรณ์ไม่พร้อม ทำให้ทั่วโลกต้องทึ่งและจารึกฝีมือการบินของเขามาแล้ว 

“ขอบคุณ” กัปตันก้มศีรษะเล็กน้อย คลี่ยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น พร้อมเอ่ยถ้อยคำที่สร้างความเชื่อมั่นในตัวเขา “ตราบใดที่ผมยังอยู่พวกคุณทุกคนจะปลอดภัยแน่นอน! ขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ”

พริมโรสยิ้มเป็นเชิงขอบคุณ และหันตัวจะเดินแยกไปอีกทางหนึ่ง พลันสายตาเหลือบไปเห็นฟะฮัดองครักษ์ตัวแสบถูกใส่กุญแจมือไว้ด้านหลัง ขนาบข้างด้วยองครักษ์สองคนที่กำลังหิ้วปีกคนละข้างเดินตรงไปขึ้นเครื่อง 

ฟะฮัดพูดบางอย่างกับองครักษ์ทั้งสอง ซึ่งก็พยักหน้าและพากันเดินตรงเข้ามาหาเธอที่ยืนนิ่งมองอยู่ อีกฝ่ายมองพริมโรสด้วยแววตาหยามหยัน และขอให้องครักษ์ที่ควบคุมตัวเขารอสักครู่ ก่อนจะเปิดปากคุยกับพริมโรสด้วยภาษาทีแลนด์

“ดูคุณยังสุขกายสบายใจจังเลยนะ!”

“มีอะไรที่ฉันต้องกังวลอย่างนั้นหรือ? ว่าแต่นายเหอะ! เห็นไปลอยหน้าลอยตาอยู่ข้างกายสามีฉันอยู่ดีๆ ทำไมถึงถูกจำกัดอิสระภาพอีกแล้วล่ะ?”

“ผมเลือกที่จะสำนึกผิดเองต่างหาก!” เขาพูดพร้อมตวัดสายตายโสใส่ “ถ้าที่ผ่านมาไม่มีเรื่องอะไรที่ทำให้คุณต้องเดือดเนื้อร้อนใจได้ งั้นผมจะฝากเรื่องราวบางอย่างใส่สมองคุณเอาไว้สักหน่อย เผื่อว่ามีเวลาว่างจะได้มีปัญหาไว้ขบคิดเล่นๆ  ชีวิตที่ราบรื่นจะได้ขมขื่นขึ้นมาเหมือนคนอื่นเขาบ้าง!”

“ไหนลองบอกมาสักเรื่องซิ ฉันจะพิจารณาเองว่าควรจะดราม่าดีไหม!”

“ผมรู้จักคู่หมั้นเก่าของคุณ เขาเป็นสายลับสองหน้าทำงานให้กับหลายฝ่าย แล้วรู้ไหมว่าเหตุผลอะไรที่เขาต้องมาเป็นสายลับอยู่ที่นี่ ทั้งๆ ที่กำลังจะแต่งงานอยู่แล้ว!”

“อันนี้ต้องยอมรับว่าไม่รู้จริงๆ และกำลังอยากรู้อยู่เหมือนกัน”

“เพราะพ่อคุณไง!!”

“พ่อฉันไปเกี่ยวอะไรกับเขาด้วย?”

“พ่อคุณน่ะรับเขามาเลี้ยงจากบ้านเด็กกำพร้า ส่งเสียดูแลจนโตแล้วฝึกให้เป็นสายลับ เขายอมทำงานให้ทุกอย่างสุดแต่พ่อคุณจะชี้นิ้วสั่งจนมีฝีมือเป็นที่ยอมรับในวงการ ต่อมาพ่อคุณได้มอบภารกิจให้เขาลอบฆ่าสายลับคนหนึ่ง โดยอ้างกับผู้บังบัญชาว่าจำเป็นต้องทำเพราะภารกิจที่สายลับคนนั้นได้รับไปเป็นความลับสุดยอด ถึงแม้จะสำเร็จแล้วตามแผนแต่ก็ต้องเก็บหลักฐานของผู้ที่เกี่ยวข้องทั้งหมดอยู่ดี! 

แต่เนื่องจากชายคนนั้นเป็นสายลับที่เก่งมาก ส่งไปกี่คนก็ถูกเขากำจัดหมด จนมาถึงมือของชารีพจึงทำได้สำเร็จ แต่นั่นก็ช่างเถอะก็แค่ชีวิตกระจอกๆ ของสายลับคนหนึ่ง ใจความสำคัญมันอยู่ที่พ่อคุณเขาต้องการภรรยาของสายลับคนนั้นต่างหาก และดูเหมือนว่าทั้งสามคนจะเป็นเพื่อนกันมาก่อนเสียด้วย! 

แต่ความลับมันไม่มีในโลก ผู้หญิงคนนั้นไม่เคยหยุดสืบเลยว่าใครเป็นคนฆ่าสามีของเธอจนมารู้ความจริงในที่สุด แต่พ่อคุณก็ไม่โง่ เขาสั่งให้ชารีฟไปจัดการกับผู้หญิงคนนั้นและทำให้ดูว่าเป็นอุบัติเหตุ ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นกำลังจะไปเปิดโปงความผิดของเขาต่อผู้บังคับบัญชา

ชารีฟจัดการได้เรียบร้อยตามเคย และพ่อคุณก็เลี้ยงดูลูกของเพื่อนทั้งสองมาจนโต และสอนให้เป็นสายลับเช่นเดียวกับพ่อและแม่ของพวกเขา ไง? ถูกใจเรื่องนี้ไหม?”

“ก็…ก็เล่นเอาอึ้งไปเหมือนกัน! แต่ที่ฉันสงสัยคือ ทำไมนายถึงรู้ประวัติของเขาดีนัก! ฉันเคยเป็นคู่หมั้นเขาแท้ๆ กลับไม่เคยระแคะระคายเรื่องนี้มาก่อนเลย! คาดว่าคงจะเป็นการโกหกคำใหญ่ของนายเสียมากกว่า!” ฟะฮัดได้ยินดังนั้นจึงแค่นเสียงเฮอะออกมาในลำคออย่างดูถูกดูแคลน

“ผมรู้มาจากปากของเขาเองเลยทีเดียว!”

“ถ้าเขาคายคำพูดออกมาได้อย่างสบายปากแบบนั้น ก็ไม่ควรเรียกตัวเองว่าสายลับแล้วล่ะ!”

“เขาพูดออกมาเองจริงๆ ครั้งหนึ่งผมกับเขาเคยทำภารกิจร่วมกัน และต้องแทรกซึมเข้าไปอยู่ในกลุ่มของผู้ก่อการร้ายในป่า แต่ผ่านไปสองสัปดาห์เขาก็ไข้ขึ้นหนัก และเพ้อเล่าเรื่องราวของตัวเองออกมา ผมฟังเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่ระยะหลังๆ ผมเข้าใจภาษาเขามากขึ้น พอเขาไข้ขึ้นทีไรก็จะเพ้อเหตุการณ์ซ้ำๆ ผมก็พอจะปะติดปะต่อเป็นเรื่องราวออกมาได้”

 “มาลาเรีย?”

“ใช่! ชาวบ้านเรียกว่าไข้ป่า ทำให้ไข้ขึ้นวันเว้นวันเลยกว่าจะได้รับการรักษาที่ถูกต้อง ภารกิจนั้นเลยล้มเหลว เพราะผมต้องลอบพาเขาออกมาก่อนที่เชื้อมันจะลามจนรักษาไม่ได้!” พริมโรสได้ยินดังนั้นก็นิ่งไป เพราะสังเกตจากสภาพของเขาที่เห็นเมื่อไม่นานมานี้ ก็ดูทรุดโทรมไปจนน่าตกใจจริงๆ

“งั้นเขาได้เพ้อออกมาบ้างไหมว่า.. ทำไมเขาต้องสร้างสถานการณ์ฆ่าตัวตายด้วยวิธีเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในดงระเบิด?”

“ก็พ่อคุณเขาไม่ใช่คนโง่นี่นา! ถ้าไม่ทำแบบนั้นชารีฟจะเป็นอิสระจากบุญคุณความแค้นของพ่อคุณไหม? แล้วก็ดูสิว่า เขาอยู่รอดปลอดภัยมาเป็นปีๆ จนมาเจอคุณอีกครั้งนี่แหละ!”

“.....” พริมโรสได้ยินแบบนี้ก็พูดไม่ออกบอกไม่ถูก นึกถึงตัวเองว่าถ้าเจอแบบนี้จะหาทางออกยังไง จะทำแบบเดียวกันหรือไม่

“เขาพูดว่า..เขาไม่รู้มาก่อนว่า สองคนนั้นจะเป็นพ่อแม่แท้ๆ ของคุณ จนเมื่อเขาได้รับภารกิจให้ไปลอบสังหารอดีตนายกรัฐมนตรีคนก่อนของทีแลนด์ ชารีฟปฏิเสธงานนี้และขอลาออก แต่พ่อคุณก็ขู่ว่าถ้าไม่ทำจะนำเรื่องที่เขาฆ่าพ่อแม่ของคุณมาบอกให้คุณรู้ เขาตกใจที่รู้ความจริง และได้ไปแอบสืบจนรู้ว่าพ่อแท้ๆ ของคุณกับพ่อของเขาต่างก็ถูกใส่ร้ายด้วยวิธีเดียวกัน เขาละอายใจจนไม่กล้าสู้หน้าคุณ และอยากหนีให้พ้นจากอำนาจมืดของคนคนนั้นจึงเลือกใช้วิธีระเบิดตัวเองขณะที่กำลังทำภารกิจ! ให้ดูว่าเป็นการทำงานพลาดจนเสียชีวิต!”

“เขามีชุดกันระเบิด?”

“ใช่! พ่อคุณเชื่ออย่างสนิทใจเพราะมีเพื่อนคุณอยู่ในเหตุการณ์ อีกอย่างเขาไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเองชารีฟเลยรอด แต่เรื่องนี้ยังไม่เด็ดนะ! มีอีกเรื่องที่เด็ดกว่านั้นอีก! คุณรู้แล้วต้องอึ้งไปหลายปีเลยเชียวล่ะ! หรืออาจจะตลอดชีวิต! ฮ่าๆๆ”

“ขนาดนั้นเชียว? มีอะไรที่น่าอึ้งไปกว่าคู่หมั้นเก่าฆ่าพ่อแม่ที่แท้จริงของฉันอีกงั้นหรือ?”

“เรื่องนั้นน่ะเด็กๆ ไปเลย! ฮ่าๆๆ ถึงผมคันปากอยากจะเล่าแค่ไหนแต่ขอไม่พูดดีกว่า ให้คนบางคนระแวงเล่นๆ!” เขาพูดแล้วหันตัวจะเดินออก สีหน้าดูมีความสุขกับการคิดเอาเองว่าหญิงสาวจะต้องทนทุกข์อยู่ไม่เป็นสุขไปกับการกระทำของเขา

พลั่ก!!

“เฮ้ย!! อิหมาบ้าเลือดเย็น! ทำบ้าอะไรวะเนี่ย!!” ฟะฮัดสบถคำก่นด่าออกมา รู้สึกทั้งตกใจทั้งเจ็บปวด เพราะในขณะหันตัวรอให้องครักษ์ทั้งสองมาหิ้วปีก ก็ถูกเตะขาพับอย่างแรงจนเข่าทรุดกระแทกพื้น ซึ่งเป็นข้างเดียวกับที่ถูกยิงเมื่อหลายวันก่อน

“นึกอยากเตะหมาสกปรกเล่นๆ สักตัวน่ะ!” พริมโรสดึงมีดสั้นออกมาจากข้อมือ ว่องไวเสียจนผู้คนมองแทบไม่ทัน เห็นอีกที-ปลายคมนั้นก็ได้จ่อที่ต้นคออีกฝ่ายเสียแล้ว  

“ฉันไม่ถนัดใช้คำพูดเชือดเฉือนคนเหมือนนายหรอกนะ แต่ถนัดเฉือนเนื้อหมา!! ฉันจะให้นายได้เลือกตำแหน่งที่เจ็บน้อยที่สุดก่อน ว่าไง? ใจดีปะล่ะ?”   ทั้งน้ำเสียงและหน้าตาท่าทางของคนพูด ยียวนกวนประสาทที่สุดในสามโลกในความคิดของเขา 

“ดีกับผี!! อิปีศาจไบโพลาร์!! ต้องเป็นความเถื่อนสถุลในตัวเธอที่มันย้อนแย้งกับหน้าตาแน่ๆ ที่ไปโดนใจเชคฮ์เขาเข้าอย่างจัง! เวรกรรมแท้ๆ!”

“นายต้องการจะพูดว่า ฝนตกขี้หมูไหลคนอะไรมาเจอกันอย่างงั้นสิ!!” 

“อย่าเอาคำพูดถ่อยๆ มาใส่ปากให้ฉันพูดทำลายเกียรติของเชคฮ์นะ!”

“ไอ้ขี้ข้าสองเจ้าบ่าวสองนาย!!” พริมโรสตวาดลั่น พร้อมกระชากคอเสื้อมันขึ้นมา “อย่าได้พ่นความจงรักภักดีที่น่าสะอิดสะเอียนออกมา!!” 

แคว้กๆๆๆๆ!!

“อ๊ายยย!! อีบ้า!! อีชะนีตกมันส์!!” ฟะฮัดร้องออกมาอย่างเสียขวัญ เมื่อหญิงสาวกระชากคอเสื้อของเขาขึ้น แล้วปาดมีดสั้นเฉือนลงไปบนเสื้อเป็นทางยาว เฉียดผิวเนื้อไปในระยะประชิด ความคมของมีดทำให้เสื้อขาดออกจากกันทันที

เฮอะ!! ถึงกับแต๋วแตก!! ไหนว่ามีลูก! แอ๊บมานานแค่ไหนแล้ว??

“ยิ่งเธอทำตัวโหดร้าย ฉันยิ่งไม่พูด!! แน่จริงก็ฆ่าฉันเสียเลยสิ ชาตินี้เธอก็จะไม่มีวันได้รู้ เชคฮ์ไม่มีวันเล่าเรื่องที่น่าอับอายนี้ออกมาอย่างแน่นอน!!”

“ฮึ!! ฉันก็ไม่ได้อยากรู้!! อะไรที่เชคฮ์ไม่พูด ไม่ได้หมายความว่าเขาจะทำไม่ดีลับหลังฉัน ตรงกันข้ามมันแสดงให้เห็นว่าเขากำลังปกป้องฉันจากสิ่งที่ไม่ควรรู้ต่างหาก จำใส่สมองแกเอาไว้ไอ้กร๊วก!! อย่าได้สะเออะมาสร้างความร้าวฉาน!!” หญิงสาวเงื้อมือขึ้นเตรียมจะฟาดปากไม่มีหูรูดของมัน

“โรส!!” พริมโรสสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงดุเรียกชื่อตัวเองจากทางด้านหลัง จึงรีบเหวี่ยงหลังมือไปข้างหน้าด้วยความหมั่นไส้โดยเร็วก่อนที่จะไม่มีโอกาสให้ได้ทำ

พลั่ก!!

“โอ๊ย!! อิ…!!” ฟะฮัดร้องออกมาอย่างเดือดดาล กล้ำกลืนคำก่นด่าที่เหลือลงไปในคอ เขาแทบจะระเบิดโทสะออกมาต่อหน้าผู้สูงศักดิ์เมื่อโดนสันมือฟาดเข้าที่ปากเต็มแรงอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เขาบ้วนฟันซี่หนึ่งที่หลุดออกมาพร้อมเลือดที่ไหลกลบปาก 

ฟะฮัดเห็นฟันกับเลือดแล้วรู้สึกคับแค้นในใจ ภารกิจที่เขารับทำล่าสุดคือทำให้ผู้หญิงคนนี้แตกหักกับเชคฮ์ให้ได้ เขาเห็นด้วยกับภารกิจนี้ ผู้หญิงที่เป็นได้แค่เครื่องบรรณาการไม่เหมาะสมกับเชคฮ์เป็นอย่างยิ่ง แต่ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ไม่สามารถก่อกวนจิตใจของอีกฝ่ายให้สั่นคลอนได้เลย ไม่ว่าจะเป็นทางด้านพละกำลัง หรือคำพูด 

“ต่อไปถ้าเจอหน้าฉันก็ให้สำนึกไว้ว่า ควรเก็บปากเอาไว้กินข้าวดีกว่า..นะ!!” พริมโรสพูดเสียงเบา ใช้สองนิ้วตบไปที่แก้มที่แดงเถือกไปทั้งใบหน้านั่น แล้วหันไปหาเสียงทรงอำนาจที่เข้ามาถึงตัวพอดี

“มีเรื่องอะไรกัน?” เจ้าชายอิสราร์ถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย สีหน้าไม่บ่งบอกความรู้สึก

“มียุงเกาะปากเขาเพคะ หม่อมฉันหวังดีเลยตบให้ แต่คงจะออกแรงมากไปหน่อย” 

มารดาเธอเหอะ!! ยุงบ้านญาติเธอต้องออกแรงตบจนเลือดกลบปากแบบนี้ไหม ตอแหลสดๆ!!

“เอาตัวไปได้แล้ว!” ผู้สูงศักดิ์สั่งการด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจ พริมโรสปรายหางตาไปมองอาการฮึดฮัดอย่างฉุนเฉียวของคนที่กำลังส่งสายตาอาฆาตมาให้เธออย่างมุ่งร้ายหมายขวัญ หญิงสาวเชิดหน้าตอบกลับไปอย่างท้าทาย ส่งสายตาไร้ซึ่งความละอายแก่ใจก่อกวนอารมณ์อีกฝ่ายให้รู้สึกโมโหหนักยิ่งขึ้นไปอีก ก่อนจะถูกองครักษ์สองคนหิ้วปีกจากไปอย่างทุลักทุเล

ยิ้มชั่วร้ายที่ค้างอยู่บนใบหน้าหุบฉับทันทีที่หันมาสบสายตาคมกริบ ที่กำลังมองจ้องเธออยู่ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

“เบาๆ มือหน่อย ผมยังต้องใช้งานเขาอยู่!” 

“เพคะ..หม่อมฉันจะระวัง เดี๋ยว!! ฝ่าบาทจะทำอะไรเพคะ!” หญิงสาวร้องออกมาอย่างตกใจ รีบผวาเข้าไปประคองเมื่อเห็นเขากำลังทรงตัวลุกขึ้น ทำท่าคล้ายต้องการจะเดินไปเอง

“นั่งมาหลายวันแล้ว แข้งขาพาลไม่มีแรง กะว่าจะออกกำลังเสียหน่อย!”

“แต่ฝ่าบาทยังไม่หายดี นั่งดีกว่าเพคะ หม่อมฉันจะเข็นให้เอง!” เขายื่นมือมาจับมือเล็กกำไว้ แล้วพูดเสียงเบา

“คุณไม่รู้จริงๆ หรือว่าผมอยากให้ขาแข็งแรงเร็วๆ เพราะอะไร?” สายตาคมหวานสบประสานเข้ากับความร้อนแรงที่ซ่อนอยู่ในประกายตาของเขาก็เดาออกทันทีว่าหมายถึงอะไร พลันทำให้แก้มนวลแดงก่ำขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

“เอ่อ..ถ้างั้นเดินเยอะๆ เลยเพคะ ไม่เมื่อยไม่ต้องนั่ง มาๆ! หม่อมฉันจะช่วยพยุงไปเอง!”

ชายหนุ่มลอบอมยิ้มในใจ เมื่อเห็นความกระตือรือล้นของอีกฝ่ายที่แสดงออกจนนอกหน้า พาลเสียวแปลบขึ้นมาแวบหนึ่งบริเวณท้องน้อย เมื่อนึกถึงความหฤหรรษ์ที่ห่างหายไปหลายวันขึ้นมา ทำให้เขาโอบแขนกอดคนที่กำลังตั้งใจพาเขาออกกำลังกายขาอย่างแข็งขันนั้นแน่นขึ้นกว่าเดิม