ตอนที่ 65 : นาทีระทึกขวัญ (2)

กัปตันลุกขึ้นแล้วเดินออกประตูไปก่อน ผงกศีรษะให้นิดหนึ่งเมื่อเห็นพริมโรสยืนอยู่หน้าประตู เจ้าชายอิสราร์ยืนมองหญิงสาวผ่านช่องประตูห้องนักบินอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือมาคว้าแขนเรียวเล็กดึงเข้ามาปะทะอกกว้าง รวบร่างบางเข้ามากอดรัดอย่างแนบแน่น ฝ่ามือข้างหนึ่งประคองไว้หลังศีรษะ แล้วบดขยี้ริมฝีปากร้อนระอุกับริมฝีปากนุ่มอย่างหิวกระหาย เร่าร้อนและดุเดือด เพราะอะดรีนาลีนที่หลั่งออกมาหลังจากเพิ่งจะผ่านเหตุการณ์เฉียดตาย กระตุ้นให้อารมณ์ของเขาพลุ่งพล่าน

“อื้อ!..” ปลายลิ้นเงอะงะถูกดูดดุนและเกี่ยวกระหวัดไว้ด้วยลิ้นเร่าร้อนของอีกฝ่ายโดยไม่เปิดโอกาสให้ได้พักหายใจ ทำให้เกิดเสียงประท้วงแผ่วๆ ในลำคอ

“ที่รัก~..ผมรักคุณ” เขาถอนริมฝีปากออก กระซิบเสียงแหบพร่าแนบชิดกับริมฝีปากนุ่มอุ่น เรียวลิ้นไล่ระไปบนริมฝีปากของอีกฝ่าย ก่อนประทับริมฝีปากลงมาอีกครั้ง 

หญิงสาวยกท่อนแขนขึ้นโอบรอบลำคอเขาไว้ ตอบรับจุมพิตด้วยจังหวะที่สอดรับกันเป็นอย่างดี เบียดร่างบอบบางเข้าแนบชิดร่างกำยำอย่างออดอ้อน ฝ่ามือหนาของเขาลูบไล้ไปตามแผ่นหลังไล่ลงไปถึงโค้งสะโพกกลมมนแล้วกดเข้าหาลำตัวตามแรงอารมณ์ที่กำลังเพิ่มมากขึ้น

“เอ่อ..ทูลฝ่าบาท พายุทรายกำลังเคลื่อนมาใกล้แล้วพ่ะย่ะค่ะ!” เสียงองครักษ์พูดขึ้นมาเบาๆ อยู่ด้านนอกอย่างนอบน้อม ทำให้เขาถอนริมฝีปากออกอย่างเสียดาย แล้วจุมพิตลงบนเปลือกตาของหญิงสาวอย่างนุ่มนวล ก่อนจะย้ายตำแหน่งมาที่ปลายจมูกลากไล้ไปตามผิวแก้มอย่างโหยหา

“ฝากไว้ก่อน!” เขากระซิบเสียงแผ่วเบาแล้วแนบริมฝีปากกดย้ำลงมาอีกครั้ง ก่อนจะคลายแขนแล้วเดินออกไปก่อน องครักษ์สองคนขยับเข้ามาชิดเพื่อจะช่วยพยุงแต่เขาโบกมือห้าม หยิบไม้เท้าที่องครักษ์คนหนึ่งถือไว้มาพยุงตัวเอง เพื่อแบ่งน้ำหนักของขาข้างที่เดินไม่ถนัด

พริมโรสยิ้มหวานให้รินรดาที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ หญิงสาวเข้ามาเกาะแขนพี่สะใภ้แล้วพาเดินออกประตูไปด้วยกัน

…

บรึ้ม!!

“กรี๊ดดด!!” ในขณะที่สองสาวเดินห่างเครื่องบินมาได้ประมาณยี่สิบเมตร ก็เกิดเสียงระเบิดขึ้นที่กลางลำของเครื่องบินดังสนั่นหวั่นไหว ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของสตรีหลายสิบชีวิตที่หวีดร้องขึ้นพร้อมกันด้วยความตื่นตกใจ

แรงดันสูงของระเบิด กระแทกร่างบอบบางของหญิงสาว ทั้งสองจากทางด้านหลัง ผลักให้ลอยไปนอนกองอยู่กลางร่องระบายน้ำข้างรันเวย์ ซึ่งด้านข้างจะเป็นเนินทรายสูงประมาณหนึ่งเมตรทำให้รองรับการปะทะเอาไว้ได้พอดิบพอดี และไกลจากจุดที่เดินอยู่ในตอนแรกไปพอสมควร

พริมโรสกับรินรดาเดินรั้งท้ายเพราะลงมาทีหลังสุด ในขณะที่คนอื่นๆ เดินห่างกันไปมากแล้ว โชคดีที่ว่าเธออยู่นอกรัศมีของการทำลาย จึงไม่ได้รับบาดเจ็บจากสะเก็ดหรือแรงดันของระเบิด แต่ถ้าเธอออกจากเครื่องบินช้ากว่านี้ ก็เป็นที่แน่นอนว่าคงได้รับอันตรายถึงแก่ชีวิตแน่นอน 

โดรนกามิกาเซ่?? งั้นก่อนหน้านี้ที่ไฟไหม้ปีกก็คือล็อคเป้าหมายผิดพลาด?? 

บรรดาลูกเรือและผู้ติดตามต่างก็ตะลึงงัน หันไปมองเปลวเพลิงและกลุ่มควันดำที่กำลังพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างงุนงง แต่แล้วก็ได้สติรีบเร่งลุกขึ้นอย่างว่องไวเมื่อเห็นพายุทะเลทรายที่ถูกลมกระโชกแรงหอบมาเป็นกำแพงยักษ์ขนาดมหึมา สูงตระหง่านเสียดฟ้าและกำลังรุกคืบเข้ามาใกล้สนามบินอย่างรวดเร็ว 

พริมโรสรีบทรงตัวลุกขึ้นเพราะห่วงสามี เธอเห็นเขากำลังหันมองไปรอบตัว คงกำลังมองหาเธอหรือน้องสาวอยู่เช่นกัน จึงยกมือขึ้นเตรียมจะร้องเรียกเขา แต่ในวินาทีนั้นเองก็มีเงาร่างบอบบางคล้ายผู้หญิงมายืนบังสายตาอยู่ด้านหน้า และมีฝ่ามือลึกลับโปะผ้าปิดปากปิดจมูกมาจากทางด้านหลัง กลิ่นหอมฉุนชวนอาเจียนปะทะเข้าจมูกในขณะที่เธอกำลังหายใจเข้าพอดี จึงสูดดมเข้าไปเต็มที่โดยไม่ทันได้ระวังตัว เพียงไม่กี่วินาทีก็ทำให้สติดับวับไปแล้ว

…

เสียงกระแสลมครวญครางหวีดหวิวอย่างโหยหวน ดังสะท้อนวนเวียนอยู่ท่ามกลางพายุทะเลทรายที่กำลังพัดโหมกระหน่ำ ทัศนวิสัยย่ำแย่ สามารถมองเห็นได้เพียงแค่ระยะหนึ่งร้อยเมตรเท่านั้น ถ้าความเร็วลมรุนแรงระดับนี้จะมาเร็วและไปเร็ว อย่างน้อยๆ จะใช้เวลาสองถึงสามชั่วโมง กว่าจะกลับสู่สภาวะปกติ 

ชายหนุ่มรีบคลายผ้าชีมัคที่คอออกมาพันศีรษะโดยรอบอย่างชำนาญเพื่อปิดบังใบหน้า เว้นไว้เฉพาะแค่ช่วงตาเป็นแนวยาว ฝ่ามือกดแน่นตรงบริเวณจมูกป้องกันไม่ให้ฝุ่นทรายละเอียดแทรกซึมเข้าไปได้ 

“ฝ่าบาท! เข้าไปในรถบัสก่อนพ่ะย่ะค่ะ พวกเราจะตามหาหัวหน้ากับท่านหญิงเอง!” ชายหนุ่มมององครักษ์ที่ตะโกนแข่งกับเสียงของพายุ ต่างก็ยืนรอการตัดสินใจของเขาอย่างกังวล ภายใต้สถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นนี้ เขาจำเป็นต้องปล่อยให้องครักษ์ทั้งสองยกแขนเขาพาดไหล่ แล้วพยุงเข้าไปในรถทรานเฟอร์บัสที่ทางสนามบินเตรียมไว้ให้ 

…………………..

ชายฉกรรจ์ที่มีแผลเป็นที่คิ้วยืนจังก้าอย่างมั่นคง สองแขนกอดไว้ที่อก จับจ้องมองที่ถนนอย่างไม่ละสายตา เขาเริ่มขยับตัวเมื่อเห็นรถกระบะออฟโรดคันหนึ่งค่อยๆ คืบคลานฝ่าพายุทรายออกมา

เมื่อรถกระบะจอดสนิทกลุ่มคนที่นั่งคลุมผ้าอยู่ที่กระบะหลังต่างก็ทยอยกระโดดลงมา แล้วแยกกันไปขึ้นรถที่จอดเรียงรายอยู่สิบกว่าคัน ชายที่มีแผลเป็นที่คิ้วเดินไปสำรวจหญิงสาวที่กำลังนอนไม่ได้สติอยู่นั้นว่าเป็นคนคนเดียวกันกับที่เจ้านายเขาต้องการหรือเปล่า ซึ่งพอเห็นก็พยักหน้าทำสัญญาณมือให้คนขับออกรถแล้วขับต่อไปได้ ส่วนตัวเขาก็เดินมาขึ้นรถที่เปิดประตูรออยู่ เตรียมยกพลไปถล่มสนามบินหลังพายุทรายผ่านพ้นไปแล้ว

…………………..

เจ้าชายอิสราร์ยืนเอามือไพล่หลังมองผ่านกระจกใสออกไปยังด้านนอก ท่ามกลางพายุทรายที่กำลังพัดถล่มกลืนกินท้องฟ้าจนกลายเป็นสีส้ม และเต็มไปด้วยฝุ่นทรายจนมองไม่เห็นทัศนวิสัยภายนอกของสนามบินรัฐอี สิ่งมีชีวิตในพื้นที่โดยรอบตกอยู่ในสภาวะชะงักงันไปหมด ทั้งๆ ที่อยู่ในช่วงเวลาของการเริ่มต้นของเช้าวันใหม่

"ฝ่าบาท! เสด็จห้องใต้ดินก่อนเถอะพ่ะย่ะค่ะ สายรายงานมาว่า พวกมันอาจจะโจมตีทางอากาศอีกรอบหลังจากฟ้าเปิดแล้ว!"

"ใช่กระหม่อม! เรื่องพระคู่หมั้นกับท่านหญิงตอนนี้เหล่าองครักษ์ได้ปูพรมค้นหาแล้ว และพวกเราจะออกไปช่วยตามหาอีกแรงพ่ะย่ะค่ะ!" เจ้าชายอิสราร์หันมามอง เขาไม่เต็มใจจะทำตามคำแนะนำนั้น จิตใจเขากระวนกระวายจนแทบไม่เป็นตัวของตัวเองเลยเวลานี้ 

เขาไม่รู้ว่าทั้งสองคนได้รับบาดเจ็บจากแรงระเบิดหรือเปล่า คณะทีมค้นหามีชุดกรองอากาศกันทุกคน ต่างจากภรรยาและน้องสาวของเขาที่อาจจะกำลังสลบไสลไม่ได้สติอยู่มุมใดมุมหนึ่ง และอาจจะสูดดมฝุ่นทรายเข้าไปเป็นระยะเวลานาน กว่าจะตามหาตัวพบ ฝุ่นทรายเหล่านั้นก็คงเข้าไปสะสมในปอดและระบบทางเดินหายใจเป็นจำนวนมากแล้ว อาจส่งผลให้เกิดภาวะแทรกซ้อนที่รุนแรงต่อร่างกายตามมาได้ในภายหลัง

"ฝ่าบาท! พวกเขามากันแล้วพ่ะย่ะค่ะ!" องครักษ์คนหนึ่งชี้มือไปยังกลุ่มคนที่เป็นเงารางๆ ท่ามกลางฝุ่นทรายหนาตา ทำให้ร่างสูงรีบก้าวเท้าไปที่ประตูทางเข้าทันทีด้วยความเป็นห่วง

เมื่อประตูบานเลื่อนอัตโนมัติเปิดออก กลุ่มองครักษ์คนอื่นๆ หยุดยืนอยู่ด้านนอกโดยให้ชายคนที่อุ้มร่างบอบบางได้เข้าไปก่อน เพื่อป้องกันฝุ่นทรายทะลักล้นเข้าไปภายใน เจ้าชายอิสราร์ทำมือให้องครักษ์รีบพาหญิงสาวไปที่ห้องปฐมพยาบาลของสนามบินทันที แล้วหันมารอฟังรายงานจากองครักษ์ที่เพิ่งจะทยอยกันเข้ามาด้านใน

"ทูลฝ่าบาท! ทีมค้นหาไปเจอพวกมันกำลังนำตัวท่านหญิงขึ้นรถ จึงเข้าขัดขวางและสังหารพวกมันได้ทั้งหมด จากนั้นก็ปูพรมค้นหาทุกพื้นที่ แต่ก็หาพระคู่หมั้นไม่พบเลยพ่ะย่ะค่ะ!" องครักษ์ถวายรายงานด้วยความร้อนใจดุจไฟลน รู้สึกละอายที่มีคนเป็นจำนวนมาก แต่กลับปกป้องผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งไม่ได้ เขามั่นใจว่าหญิงสาวต้องถูกลักพาตัวไปแล้วแน่ๆ 

เจ้าชายอิสราร์พยักหน้ารับรู้อย่างสงบ เพราะลึกๆ แล้วเขากลับรู้สึกโล่งใจ อย่างน้อยๆ เธอก็ปลอดภัยจากฝุ่นทรายที่อาจจะอัดแน่นในปอด ส่วนเรื่องลักพาตัวนั้น ไม่ว่าจะถูกซ่อนตัวอยู่ซอกใดมุมใดของโลก เขาก็จะตามตัวเธอกลับมาให้ได้

ใบหน้าหล่อเหลาแข็งกร้าวขึ้นจนดูเหี้ยมเกรียม คิ้วหนาขมวดมุ่น สันกรามนูนขึ้นคล้ายกัดฟันแน่นเพื่อสะกดข่มอารมณ์บางอย่าง กลิ่นอายความตึงเครียดและรังสีเข่นฆ่าที่น่าสะพรึงกลัวแผ่ขยายออกมารอบกาย จนคนรอบข้างรู้สึกถึงความอำมหิตที่ผิดไปจากเดิม

การรอคอยที่มาคู่กับความอดทน ตอนนี้มันสิ้นสุดลงแล้ว! ถึงเวลาที่แกจะต้องชดใช้!

…………………..

ผ้าชีมัค - ชาวอาหรับจะใช้ผ้าชีมัคนี้คลุมใบหน้าป้องกันฝุ่นทรายและแสงแดด