ตอนที่ 69 : ตามไล่ล่า (3)

“ฮัลโหล? ว่าไง?”

“ไอ้ชารีฟ! ไอ้ห่วย! สายของแกทำงานยังไงวะถึงได้รายงานผิดพลาด! เป้าหมายไปเส้นทางอื่นไม่ได้เฉียดมาทางนี้เลยด้วยซ้ำ!!”

“จะเป็นไปได้ยังไง? ไม่ผิดแน่ๆ!! นายดักซุ่มอยู่ที่นั่นแหละเผื่อว่าจะเป็นแผนลวง!”

ชารีฟหรือณัทธร กดปุ่มตัดสาย แล้วดึงหูฟังบลูทูธออกอย่างหงุดหงิด จะเกิดการผิดพลาดไปได้ยังไง ในเมื่อเขาเพิ่งจะได้รับการยืนยันเส้นทางมาจากสายที่แฝงตัวอยู่ในกลุ่มผู้ใต้บังคับบัญชาของเชคฮ์อิสราร์เมื่อไม่กี่นาทีมานี้เอง

หรือว่าเปลี่ยนเส้นทางกระทันหัน??

เขาคิดว่าน่าจะมีการเปลี่ยนแปลงแบบฉุกเฉินมากกว่าการที่อีกฝ่ายจะรู้ตัวว่ามีข่าวรั่วไหล

ชายหนุ่มยกนาฬิกาข้อมือขึ้น เพื่อดูเวลาก่อนการตัดสินใจ ในเมื่อภารกิจลอบสังหารเชคฮ์อิสราร์ได้ผิดพลาดไปแล้ว เขาเลยคิดว่าไปปิดจ๊อบหนี้เก่าของตัวเองก่อนจะดีกว่า แล้วค่อยกลับไปรายงานภารกิจที่ล้มเหลว ซึ่งถ้ารีบไปตอนนี้ก็น่าจะไปทันเวลากับที่เป้าหมายขับมาถึงในจุดที่เขากำหนดเอาไว้ในแผนพอดี

…

ชารีฟหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เปิดแอพพลิเคชันที่ใช้ตรวจสอบสัญญาณจีพีเอส เพื่อหาตำแหน่งปัจจุบันของรถเป้าหมาย ซึ่งก็เห็นในแผนที่ว่ารถยนต์คันดังกล่าว กำลังจะแล่นผ่านสี่แยกไฟแดงหน้าในอีกไม่กี่นาทีที่จะถึงนี้ จึงหยิบโทรศัพท์อีกเครื่องมากดโทรออก

"ฮัลโหล! เตรียมตัวในอีกห้านาที!" ชายหนุ่มพูดเพียงประโยคสั้นๆ ซึ่งปลายสายก็เข้าใจในทันทีโดยไม่ต้องอธิบายเพิ่มเติม เขาพูดจบก็โยนโทรศัพท์ไปบนเบาะข้างคนขับอย่างไม่ใส่ใจนัก 

เจ้าแห่งท้องถนนคันมหึมา พุ่งตัวแรงไปข้างหน้า ด้วยความเร็วที่มากกว่าเดิม หลังจากเปลี่ยนเกียร์แล้วเหยียบคันเร่งจนเกือบเต็มเท้า พอได้จังหวะก็รีบหักซ้ายแซงขวาปาดหน้ารถคันอื่นๆ เพื่อรีบไปให้ถึงที่หมายให้ทันเวลา โดยไม่สนใจว่าพฤติกรรมเช่นนี้จะทำให้ทุกชีวิตของผู้ขับขี่บนท้องถนน ต้องตกอยู่ในความสุ่มเสี่ยงหรือเปล่า

ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือ ที่วางไว้ที่ตักขึ้นมาดูสัญญาณจีพีเอสบนแผนที่อีกครั้ง และเห็นว่ารถเป้าหมายจอดอยู่คันหน้าสุดเพื่อรอสัญญาณไฟเขียว ในขณะที่ฝั่งของเขาสัญญาณไฟจราจรกำลังจะเปลี่ยนจากเตรียมหยุดสีเหลืองเป็นสีแดง

แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ ไม่ว่าไฟจราจรจะสีอะไรก็หยุดเขาไม่ได้แล้ว ความคิดที่จะแตะเบรคไม่มีอยู่ในหัว ตรงกันข้ามกลับเหยียบคันเร่งให้แล่นเร็วขึ้นไปอีก

น่าแปลกใจที่สีหน้าของเขา เต็มไปด้วยความรู้สึกชอบธรรมและความปรารถนาที่จะแก้แค้น เขารู้สึกว่าเขาเป็นฝ่ายถูก และคนในรถสมควรได้รับการลงโทษสำหรับการกระทำของพวกเขา 

จู่ๆ ดวงตาคมมีเสน่ห์ก็พราวระยับขึ้นมาด้วยความรู้สึกบางอย่างที่อ่านไม่ออก ก่อนที่จะหลับตาพริ้มแล้วคลี่ยิ้มละมุนออกมาบางๆ รอรับความรู้สึกพึงพอใจที่จะได้รับจากแรงกระแทกของการปะทะ ราวกับกำลังรอการบรรเลงบทเพลงของวงออเคสตร้าด้วยความสาสมใจ

โครมมมม!! 

เสียงโลหะบดกระจกแตก แรงกระแทกจากการชนผลักรถยนต์ให้ไปข้างหน้า แล้วเหวี่ยงมาทางด้านข้างของรถบรรทุกที่วิ่งเข้ามาชน ตัวรถหมุนคว้างไปหลายตลบจนมาหยุดที่เกาะกลางถนน ด้านหลังของตัวรถถูกดันยุบอัดกับเบาะหลัง ประตูด้านคนขับเสียหายอย่างหนักและเปิดไม่ออก กระจกด้านหน้าและด้านหลังแตกละเอียดกระจัดกระจายไปทั่ว เครื่องยนต์ได้รับความเสียหาย มีของเหลวรั่วไหลลงบนพื้นถนน ควันและไอน้ำพวยพุ่งออกมาจากกระโปรงหน้ารถ อยู่ในสภาพที่เกือบจะเรียกได้ว่าพังยับเยินจนไม่สามารถขับไปได้อีก

ชายหนุ่มชะลอรถดูผลงานของตัวเองจากกระจกมองข้างอยู่ชั่วครู่ แล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์อีกเครื่องที่วางอยู่บนเบาะข้างคนขับมาโทรออกทันที

“เริ่มงานได้แล้ว!!” 

พอสิ้นเสียงสั่งการโทรศัพท์ก็ถูกโยนไปไว้ที่เดิม พร้อมกับรอยยิ้มของนักฆ่าผู้เลือดเย็นผุดขึ้นที่มุมปากข้างหนึ่ง ภายในใจนึกเสียดายที่ไม่ได้เห็นสีหน้าปวดร้าวของคนผู้นั้น ที่กำลังแสดงความเจ็บปวดทรมานเหมือนคนใกล้จะตายด้วยตาตัวเอง เขารอให้วันนี้มาถึงอย่างใจจดใจจ่อมาเป็นปีๆ แล้ว ถึงเวลาสิ้นสุดของการรอคอยอันยาวนานเสียที 

ชายหนุ่มเหลือบตามองเหตุการณ์ ที่กระจกมองข้างอีกครั้งด้วยความรู้สึกเฉยเมย และขาดความเห็นอกเห็นใจ ไม่มีแม้กระทั่งความรู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย ขับรถมุ่งหน้าต่อไปเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

…

พริมโรสพยายามขยับตัวตามสัญชาตญาณ หลังจากที่รถหยุดหมุน เพื่อประเมินอาการบาดเจ็บของตัวเอง เธอรู้สึกปวดหัวและเจ็บบริเวณต้นคอ และยังรู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอก ไม่รู้เป็นเพราะว่าซี่โครงหักหรือมีอาการบาดเจ็บภายในอย่างอื่นกันแน่ 

ศีรษะที่กำลังแหงนหงาย กวาดสายตาเอียงจากด้านหนึ่ง ไปอีกด้านหนึ่งอย่างเชื่องช้า คล้ายการเคลื่อนไหวแบบสโลวโมชั่น อาจเป็นเพราะว่าเธอกำลังอยู่ในอาการช็อกและกำลังตื่นตระหนกกับสิ่งที่เกิดขึ้น เลยทำให้ประสาทการรับรู้ดูสับสน และประมวลผลช้าไปหมด แต่ก็เหมือนรู้สึกว่าตัวเองตกลงมา นั่งคุดคู้อยู่ที่พื้นรถตรงซอกระหว่างเบาะหน้าและเบาะหลัง เนื่องจากท้ายรถอีกด้านยุบตัวแล้วดันเข้ามา ทำให้เหลือเพียงช่องที่กว้างเพียงสุดแขนของเธอเท่านั้น

พ่อล่ะ??

ความที่ห่วงบิดาทำให้ร่างกายรู้สึกตื่นตัวดีขึ้น และสามารถขยับเคลื่อนไหวได้เร็วขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย แต่ก็ไม่สามารถยกตัวขึ้นได้อยู่ดี จึงผงกศีรษะขึ้นแล้วก้มมองดูว่าตัวเองกำลังติดอะไรอยู่ จึงเห็นร่างของบิดา ห่อหุ้มเธอไว้ด้วยร่างกาย และแขนที่แข็งแรงราวกับปกป้องไข่ไว้ในหิน เสียสละตัวเอง เพื่อป้องกันลูกสาวจากแรงอัดกระแทก

จิตใจของหญิงสาว ขณะนี้เต็มไปด้วยความกลัวที่ไม่สามารถสลัดออกไปได้ ยกมืออันสั่นเทากดปลายนิ้วบริเวณข้างลำคอของบิดาเพื่อหาสัญญาณชีพ พยายามควบคุมอารมณ์และกลั้นน้ำตาไว้ขณะที่เลื่อนปลายนิ้วไปยังบริเวณอื่น กดหาการกระดอนขึ้นลงของเส้นเลือด ตามจังหวะการเต้นของหัวใจในบริเวณที่ใกล้เคียง แต่แล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ถึงแม้จะรู้สึกได้เพียงเบาบางและผิดจังหวะไปบ้าง แต่อย่างน้อยหัวใจเขาก็ยังเต้นอยู่

“พ่อ! พ่อคะ พ่อ! ลืมตาสิ!” มือเรียวเขย่าแขนบิดาอย่างระวัง ไม่กล้าขยับตัวเขามากไป  เพราะไม่รู้ว่าได้รับบาดเจ็บ หรือมีกระดูกหักตรงไหนหรือเปล่า 

“อือ..” เสียงที่แหบระโหยของเขาครางออกมาด้วยความเจ็บปวด ขณะที่เธอพยายามทรงตัวบิดาขึ้นเล็กน้อยอย่างยากลำบาก จึงได้เห็นบาดแผลและรอยฟกช้ำจ้ำเลือดที่ใบหน้าของเขา และส่วนนูนของโลหะที่ยุบตัวเข้ามากดด้านหลังเอาไว้

“พ่ออดทนไว้ก่อนนะ เกิดเหตุกลางสี่แยกแบบนี้พวกกู้ภัยคงได้รับแจ้งเหตุแล้วล่ะ!”

พริมโรสมองสำรวจไปรอบๆ อากาศในรถเต็มไปด้วยกลิ่นยางไหม้และน้ำมันเบนซิน เสียงไซเรนดังมาแต่ไกล คลอไปกับเสียงครวญครางของชายสองคนที่นั่งด้านหน้า ตามมาด้วยเสียงพูดคุยของหน่วยกู้ภัย เสียงวิทยุสื่อสารแทรกมาเป็นระยะๆ ดังไปทั่วในที่เกิดเหตุ ไฟกระพริบของรถฉุกเฉินสว่างวาบเป็นจังหวะลอดเข้ามาในซากเหล็กราวกับให้ความหวัง เธอหันมามองบิดาเมื่อได้ยินเสียงเขาพูดขึ้นมาอย่างเหนื่อยอ่อน

“ร้องไห้ทำไม? ฉันยังไม่ตาย! แกควรดีใจที่มีโอกาสได้เห็นหน้าฉันเป็นครั้งสุดท้าย!” ปกติลูกสาวของเขาเป็นคนที่มีจิตใจที่เข้มแข็ง การที่เห็นหญิงสาวอ่อนแอในช่วงเวลานี้ ล้วนแล้วมีสาเหตุเกิดมาจากเขาทั้งนั้น เขามองลูกสาวที่มีความคิดและนิสัยเหมือนกันกับตนทุกกระเบียดนิ้วด้วยความรัก

“หยุดพูดคำที่น่าโมโหพวกนั้นไปเลย! ใครจะปล่อยให้พ่อเป็นอะไรไปได้ยังไง!! ถ้ารักหนูเป็นห่วงหนูจริง ก็อย่าปล่อยให้หนูต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว!”

เมื่อได้ยินคำพูดของบิดา ทำให้พริมโรสยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลออกมามากกว่าเก่า คล้ายอยากจะปล่อยโฮออกมาเต็มแก่ แต่พยายามปกปิดความไม่มั่นคงทางจิตใจเอาไว้ด้วยคำพูดประชดประชันที่เจือด้วยเสียงสะอื้น แอบแฝงความรักความห่วงใยเอาไว้อย่างเต็มเปี่ยม ทำให้บิดาเวทนาสงสารจับใจ นัยน์ตาหมองหม่นของเขาหลุบต่ำลง เพื่อซ่อนแววแห่งความสิ้นหวังเอาไว้

“หึ!..ไอ้ลูกโง่..โตจนมีหลัวแล้ว..ยังจะมากล่าวหาว่าฉัน..ทิ้งให้แกโดดเดี่ยวได้อีกเหรอ!!” เขายกมือขึ้นจับที่หน้าอกตัวเองเพราะรู้สึกเจ็บจนแทบจะพูดไม่ออก น้ำเสียงจึงขาดเป็นห้วงๆ แต่ก็ยังอยากจะพูด ก่อนที่จะไม่มีโอกาสให้พูดได้อีก

“ยังไงจิตใจมันก็เคว้งคว้างอยู่ดีล่ะ! หลัวก็ทดแทนพ่อไม่ได้หรอก! ห้ามทิ้งหนูไว้คนเดียวอย่างเด็ดขาด! ถ้าอยากจะไปเจอแม่ก็ต้องพาหนูไปด้วย!” 

มือเรียวดันร่างบิดาออกนิดหนึ่ง สอดนิ้วเข้าไปในอกเสื้อของตัวเอง แล้วคีบโทรศัพท์มือถือออกมาใส่เข้าไปในกระเป๋าเสื้อด้านในแจ็คเก็ตที่บิดาสวมอยู่ เธอไม่รู้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้เป็นอุบัติเหตุหรือการจงใจสร้างสถานการณ์ของใครหรือเปล่า และไม่รู้ว่าเหตุไม่คาดฝันจะเกิดซ้ำซ้อนขึ้นมาอีกเมื่อไหร่ แต่อย่างน้อยเธอก็อุ่นใจว่าจะมีคนตามหาบิดาและตัวเธอพบอย่างแน่นอน

“เก็บโทรศัพท์นี้ไว้ให้ดีนะคะ นายเตต้องหาพวกเราเจอแน่ๆ!”

“ทางนี้ๆ!! เหมือนว่าคนในรถยังไม่ตาย!” สองพ่อลูกยุติคำสนทนา เมื่อได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกของหน่วยกู้ภัยที่ดังอยู่ไม่ไกล

“เปิดประตูฝั่งนี้ไม่ได้เลย! ไปดูทางฝั่งข้างคนขับซิ!”

กึง!!  กึง!!  กึง!! ..  โครม!!

“เปิดได้แล้วๆ!” 

“เอาล่ะ! เก็บพวกมันให้หมดยกเว้นผู้หญิง! รีบเอาตัวออกมาแล้วเผ่นให้เร็วที่สุด!”

ฟิ้ว!! ฝุบ!!  .. ฟิ้ว!! ฝุบ!!

พริมโรสกับบิดาสบตากันโดยทันที  ซึ่งต่างก็รู้ด้วยความเชี่ยวชาญในอาวุธยุทโธปกรณ์ดีว่า นั่นเป็นเสียงของปืนที่ติดไซเลนเซอร์หรือท่อเก็บเสียง มือใหญ่แข็งแรงขยับเอื้อมมาบีบมือของลูกสาวไว้แน่นเมื่อรู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น คล้ายกับเป็นการสั่งลากันครั้งสุดท้ายโดยไร้สุ้มเสียง

กึง!!  กึง!!  กึง!!  ..  โครม!!

ประตูด้านหลังที่เธอกำลังซุกตัวอยู่ ถูกกระชากให้เปิดออก กระบอกปืนยื่นมาตรงหน้าด้านข้าง ทั้งๆ ที่รู้ว่าเรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิตของเธอกำลังจะเกิดขึ้น แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง แม้ขยับตัวยังยากลำบาก น้ำตาแห่งความอัดอั้นตันใจจึงหลั่งไหลออกมาอีก และไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

ฟิ้ว!! ฝุบ!!

หญิงสาวอ้าปากค้าง ขณะเบิกตาโพลงมองหน้าอกของบิดาที่กระดอนเด้งขึ้นนิดหนึ่งตามความแรงของกระสุนปืนที่มากระทบร่าง เสื้อกลางอกของเขาเป็นรูพรุน มีควันจางๆ ลอยขึ้นมาตามขอบพร้อมกลิ่นไหม้เป็นวงสีดำ ก่อนที่พวกมันจะพยายามดึงตัวเธอขึ้นจากซอกแคบแต่ก็ไม่สามารถเอาออกไปได้เพราะติดกุญแจมือ 

ฟิ้ว!! เป๊ง!!

โซ่กุญแจมือถูกลูกตะกั่วตัดขาดในเม็ดเดียว ทำให้พวกมันลากร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของหญิงสาวออกไปได้ง่ายขึ้น ภาพแน่นิ่งไม่ไหวติงของบิดา หายลับไปจากสายตาที่กำลังตื่นตระหนกของเธอในทันที

……………………..

นัยน์ตาชอกช้ำของพริมโรสดูว่างเปล่าเลื่อนลอย   หัวใจของเธอปริแตกออกเป็นเสี่ยงๆ    ลมหายใจติดขัด   และขาดเป็นห้วงๆ ราวกับว่าความสูญเสียทั้งหมดในโลกกำลังกดทับถมอยู่บนอกของเธอ      จนไม่สามารถหายใจรับอากาศเข้าไปได้เพียงพอ      เธอไม่สามารถอดกลั้นทนรับความทรมานแบบนี้ได้อีก

น้ำตาแห่งความเจ็บปวด   ทะลักไหลออกมาอย่างเงียบเชียบ แต่เป็นความเงียบ ที่ดังที่สุดบนใบหน้าที่กำลังแข็งชา และไร้ความรู้สึก  ญาติสนิทที่สุดเพียงคนเดียวในโลก    ได้ถูกพรากไปจากเธอแล้ว และไม่มีโอกาสที่จะได้พบกับเขาอีก  ความรู้สึกสูญเสียบีบรัดหัวใจเอาไว้ไม่ยอมปล่อย  เธอกำลังถูกอารมณ์ความเศร้าโศก กลืนกิน   จนเผลอกล่าวโทษบิดาอยู่ในใจ   ที่ทอดทิ้งให้เธอต้องต่อสู้กับความโหดร้ายในโลกนี้เพียงลำพัง

ชายที่สวมชุดกู้ภัยทั้งสามคนมองหน้ากัน      สลับกับหันมาดูหญิงสาว ที่นอนอยู่บนเปลสนาม ในสภาพที่ไม่ต่างไปจากศพ  เป็นระยะๆ 

รถแล่นมาได้สักพักก็จอดสนิท คนทั้งสามเปิดประตูลงไป ในขณะที่ชายร่างสูงใหญ่ก้าวขึ้นมานั่งแทนที่ ฝ่ามือใหญ่โบกมือผ่านหน้าเธอไปมาคล้ายต้องการจะเรียกสติ แล้วก้มลงมาจ้องแววตาที่ไร้ชีวิตจิตใจของเธอนิ่งนานอย่างไม่ยอมลดละ ทำให้นัยน์ตาที่กำลังมองเหม่อเลื่อนลอยแข็งกร้าวขึ้น เมื่อจับโฟกัสได้ว่าบุคคลที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้เป็นใคร เธอตวาดออกมาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด ราวกับเป็นศัตรูกันมานับร้อยชาติร้อยปี ซึ่งเขาไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้มาก่อน

“ไอ้เลว! คนอย่างแกมันชั่วที่สุดในสามโลก!!”

……………………..

Silencer - อุปกรณ์ลดเสียงปืน หรือเรียกว่าท่อเก็บเสียง หรือลำกล้องเก็บเสียง