ตอนที่ 68 : ตามไล่ล่า (2)

ความร้ายกาจของบิดาที่เธอได้ยินจากปากของคนอื่น เป็นเหมือนหนามแหลมคม ที่คอยทิ่มแทงจิตใจอยู่ตลอด แต่กระบวนการให้อภัย พยายามดิ้นรนที่จะผลักความคิด และความรู้สึกด้านลบเหล่านี้ออกไป ด้วยการจดจ่อกับความรัก และความทรงจำดีๆ นึกถึงช่วงเวลาที่ยากลำบาก ที่เขามักจะแบกรับความเจ็บปวดเหล่านั้นไว้แทนอยู่เสมอ แล้วผลักดันให้เธอก้าวข้ามผ่านช่วงเวลาเลวร้ายนั้นไปให้ได้ ฝึกฝนเธอให้เข้มแข็ง สอนให้ยอมรับทุกความผิดพลาด และความล้มเหลว แล้วเรียนรู้ที่จะเยียวยาตัวเองเพื่อปิดกั้นทุกความเจ็บปวด

เธอรู้ดีว่าการยึดติดกับความรู้สึกในทางลบ รังแต่จะเพิ่มความทุกข์ให้กับชีวิตมากขึ้น และขัดขวางไม่ให้หัวใจได้พบกับความสงบสุข แต่การที่จะละวางด้วยการให้อภัยนั้น ก็ทำให้เกิดความรู้สึกผิด ต่อบุคคลที่ต้องเสียชีวิตไปอย่างไม่เป็นธรรมนั้นด้วยเช่นกัน

แต่เมื่อมองในมุมกลับกัน เขาก็เป็นเพียงแค่มนุษย์คนหนึ่ง ซึ่งไม่ว่าใครก็สามารถทำผิดได้ เธอเองก็ไม่ได้รับการยกเว้น ความผิดหวังมักจะทำให้คนเราจมอยู่กับอดีต จนลืมมองความสุขที่กำลังได้รับอยู่ในปัจจุบัน และกำลังจะตามมาอีกมากมายในอนาคต จึงเป็นความคิดที่โง่เขลาอยู่ไม่ใช่น้อย ถ้าเรายังหยุดอยู่ที่ความเสียใจซ้ำๆ เดิมๆ ที่ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ใดๆ เลยกับชีวิต

บิดาเคยสอนเธอว่า..ผู้หญิงฉลาดควรตัดสินใจ โดยคำนึงถึงเหตุและผล ชั่งน้ำหนักทั้งข้อดีและข้อเสีย พิจารณาอย่างรอบคอบถึงผลกระทบที่จะมีต่อชีวิต สิ่งสำคัญที่สุดคือการเลือกในสิ่งที่ดีสำหรับตัวเอง ซึ่งอาจจะไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุด แต่สิ่งนั้นจะไม่ทำให้ตัวเอง และผู้อื่นต้องเดือดร้อนอย่างแน่นอน

พริมโรสทบทวนจนตกตะกอนทางความคิด ในที่สุดก็ตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาด เธอไม่สามารถเปลี่ยนแปลงในสิ่งที่ผ่านพ้นไปแล้ว แต่สามารถเปลี่ยนวิธีการตอบสนอง ต่อสิ่งเหล่านั้นได้ด้วยความสมดุล โดยใช้ความมีเหตุและผลเป็นตัวชี้นำ

หญิงสาวเงยหน้าขึ้น สบตาของบิดาที่กำลังมองอยู่อย่างเข้าใจ เธอมองเห็นความห่วงใยภายใต้ดวงตาล้ำลึกนั้นได้อย่างชัดเจน และรับรู้ได้ว่าหลังจากที่ปลดปล่อยความเจ็บปวดเหล่านั้นทิ้งไปได้แล้ว ความรู้สึกทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยมีต่อเขา ก็ยังคงเป็นเหมือนเช่นเดิม โดยเฉพาะนิสัยต่อปากต่อคำที่ชอบกวนอารมณ์เขาอยู่บ่อยๆ ก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่น้อย

"น่าแปลกใจ… ที่พ่อสามารถหลุดรอด เงื้อมมือของตำรวจสากลมาได้!"

“หึ! พอปฏิบัติการล้มเหลว ก็จะโยนตราบาปของสังคมมาให้ฉันต้องรับผิดชอบ ใครจะยอมอยู่เฉยๆ เป็นแพะรับบาปให้พวกมันลากไปเชือดฟรีๆ ล่ะ แกเห็นฉันไร้น้ำยาขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะฝีมือตก พ่อก็คงรู้ตัวก่อนที่จะเข้าไปเป็นแมลงเม่าให้เขาต้อนไปเข้ากองไฟแล้วล่ะ! เห็นอยู่ชัดๆ ว่าอายุมากแล้ว ความเฉียบคมก็เลยลดลงไปด้วย ถึงเวลาที่ควรจะหลีกทางให้คลื่นลูกใหม่ที่ชั่วร้ายกว่าขึ้นมาแทนที่ได้แล้ว!”

“ทำไมฉันรู้สึกเหมือนถูกแกหลอกด่า?”

สองคนด้านหน้า เมื่อเห็นพ่อลูกคุยกัน เป็นภาษาที่เขาไม่เข้าใจก็พยายามหันมามองเป็นระยะๆ แต่เมื่อเห็นว่าไม่ได้มีอะไรที่ผิดปกติก็ไม่หันมาอีก มีเพียงอาการเอียงหูฟัง และสังเกตการณ์อย่างเงียบๆ

“เอาล่ะ! มาเคลียร์เรื่องของเราเสียที! เหมือนว่าแกจะรู้อะไรบางอย่างมาแต่ไม่กล้าถามฉันตรงๆ ใช่ไหม?”

"ค่ะ..หนูไม่รู้ว่าควรจะพูดหรือรู้สึกอย่างไรดี ใจหนึ่งก็อยากจะเกลียดกับสิ่งที่พ่อทำลงไป แต่อีกใจก็รู้สึกขอบคุณสำหรับสิ่งที่พ่อทำให้หนู"

"เรื่องที่จะสามารถทำให้แกแสดงสีหน้า กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้กับฉันได้ คงจะเกี่ยวพันกับตัวฉัน และจะต้องร้ายแรงจนกระทบจิตใจมากพอสมควร อย่าบอกนะว่าเป็นเรื่องพ่อกับแม่ของแกน่ะ!” 

“ใช่เลยค่ะ..พ่อยังเก่งเรื่องอ่านใจหนูออกได้อีกตามเคย หนูรู้ว่าพ่อมีความจำเป็นบางอย่าง ที่เป็นแรงจูงใจให้ทำลงไปอย่างนั้น แต่พอจะอธิบายให้หนูเข้าใจหน่อยได้ไหมว่า ความจำเป็นนั้นคืออะไร?”  คำถามของลูกสาวทำให้เขานิ่งไปครู่หนึ่ง พลางนึกย้อนไปถึงสาเหตุอันสุดแสนจะขมขื่นในตอนนั้น ก่อนจะพูดด้วยเสียงที่เนิบช้า ราวกับกำลังรู้สึกเจ็บปวดที่ต้องจะเอ่ยออกมาอีกครั้ง

“ฉันเข้าใจ.. มันเป็นสถานการณ์ที่ยากลำบาก และซับซ้อน แต่ฉันก็อยากให้แกรู้ว่าฉันเสียใจจริงๆ สำหรับเรื่องแม่ของแก แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับพ่อของแก ฉันไม่เคยเสียใจเลยสักนิด ถึงจะมีโอกาสให้เลือกอีกกี่ครั้ง ฉันก็จะไม่เปลี่ยนแปลงอะไรทั้งนั้น!"

“ทำไมคะ? เพราะอะไรพ่อถึงได้โกรธเกลียดเขานักหนา?” 

"ฉันไม่ได้อยากพูด เพื่อชี้นำให้แกรู้สึกไม่ดีกับพ่อคนนั้นของแกหรอกนะ แต่มันก็เป็นความจริง ความแสนดีของแม่แก ไม่ได้ทำให้คนโสมมอย่างนั้นหยุดสร้างตำนานได้ เขามีด้านมืดที่ใช้การผูกสัมพันธ์กับผู้หญิง เพื่อหาประโยชน์ให้ตัวเอง และจะทำทุกวิถีทาง เพื่อให้ได้มาในสิ่งที่เขาต้องการ ไม่ว่าจะใช้วิธีหลอกลวง เพื่อทำลายความสัมพันธ์ของใครก็ตาม ไม่เว้นแม้แต่การใส่ร้ายเพื่อนเพื่อแสวงหาความสุขและอำนาจ ฉันไม่เคยใส่ใจเรื่องด้านมืดของเขามาก่อนเลย จนกระทั่งมาโดนเข้ากับตัวเอง” 

"แล้วพ่อล่ะคะ? มีพฤติกรรมที่แตกต่างจากเขาตรงไหนกัน หรือว่าพ่อไม่เคยคิดหาผลประโยชน์จากหนูเลย ไม่เคยคิดที่จะเอาตัวหนูไปแลกกับอำนาจวาสนาบ้าบอที่ว่านั่น!"

"ดูเหมือนแกจะรู้มาหลายอย่างเลยสินะ? แต่ถ้าฉันบอกว่าฉันทำเพื่อหลักประกันของเราทั้งสองคนในอนาคตล่ะ จะเชื่อไหม?"

"ด้วยการส่งตัวหนูไปเข้าฮาเร็มเพื่อบำเรอกามเนี่ยนะ! นี่มันตรรกะอะไรกัน? หลักประกันในชีวิตของหนู หาได้จากในฮาเร็มที่เดียวหรือไง?"  น้ำเสียงของหญิงสาวดังขึ้นกว่าเดิมโดยไม่รู้ตัว จนคนที่อยู่ข้างหน้าเธอ ต้องหันมามองด้วยความสงสัยว่ากำลังทะเลาะกันอยู่หรือเปล่า 

“นี่มันยุคดิจิทัลดิสรัปชั่นแล้วนะคะ! ถึงพ่อจะเลี้ยงดูหนูมา แต่ก็ไม่มีสิทธิ์มาละเมิดสิทธิการตัดสินใจ หรือเลือกทางเดินชีวิตแทนหนู ทำไมต้องมาเจ้ากี้เจ้าการคิดแทนว่า หนูจะมีความสุขกับการได้เป็นเมียน้อยคนอื่น! ตอนที่ได้ยินเรื่องนี้หนูแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเป็นความคิดของพ่อ หนูรู้ว่าพ่อห่วงหนูจากใจจริง แต่ในทางกลับกัน พ่อก็ดีดลูกคิดคำนวณ เรื่องของตัวเองไปด้วยใช่ไหมล่ะ!” 

“แกพูดถูก! ฉันทำผิดมหันต์ที่ทำลงไปโดยไม่ปรึกษาแกก่อน ซ้ำยังไปหลงเชื่อลมปากของเขามากเกินไป จนลืมพิจารณาองค์ประกอบอื่นๆ โดยรวมรอบๆ ตัวของเขา แต่เหนือสิ่งอื่นใด ฉันไม่อยากให้แกถูกลากมาเกี่ยวข้องกับเรื่องเลวร้ายนี้ การมีผู้มีอิทธิพลคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง ย่อมทำให้ชีวิตของแกปลอดภัยกว่าการต้องสู้อยู่คนเดียวเป็นแน่!”

“ใครว่าหนูจะสู้คนเดียว!”

“อย่าบอกนะว่า..เพราะแกยังมีฉันอยู่? ฉันจะหายใจไปอีกนานแค่ไหนก็ยังไม่รู้เลย!”

“หนูไม่พูดประโยคเลี่ยนๆ อะไรแบบนั้นออกมาหรอก!”

 “ถ้าไม่ใช่ฉันแล้วจะเป็นใครไปได้ หรือว่า?...” เขาปล่อยคำพูดขาดหาย หันมาเบิกตาโพลงเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างคาดไม่ถึง

“เขาเป็นสามีของหนู” หญิงสาวพูดสิ่งที่บิดากำลังคิดออกมาให้ได้ยินชัดๆ

“อะไรนะ!!!”

 “จะอะไรล่ะ! แค่หนูมีหลัวพ่อจำเป็นต้องตกใจขนาดนั้นเลย?” 

“แล้วไม่ควรตกใจหรือไง?!? ฉันส่งแกมาทำงานนะ เอาเวลาที่ไหนไปมีหลัวกัน!!”

“ก็เรื่องราวมันออกจะสลับซับซ้อน เวลาสั้นๆ อธิบายไม่หมดหรอก!”

“นี่คือสาเหตุที่แกเดินตามเขาต้อยๆ ไปทีแลนด์ เหมือนลูกหมาเดินตามเจ้าของสินะ!”

“หนูไปทำงานต่างหาก มันคือข้อแลกเปลี่ยน!”

“แล้วนี่จะทำยังไงล่ะ? ฉันรับปากเขาไปแล้ว ถ้าผิดคำพูดมีหวังโดนหั่นจนเละไปทั้งตัวแน่ๆ!”

“พ่อก็ต้องร่วมมือกับหนู ไม่งั้นหนูจะไม่อภัยให้!”

“ฮึ! คนอย่างฉันต้องขอความเห็นใจจากแกด้วยหรือไง?” หญิงสาวแอบหัวเราะในใจ เพราะเขาพูดออกมาอย่างหยิ่งยโสตามนิสัย ซึ่งลูกสาวอย่างเธอรู้ดีว่ามันเป็นเพียงแค่เปลือกนอกเท่านั้น เธอเห็นมาตั้งแต่เด็กแล้วว่า เขาเป็นตาแก่ที่ปากไม่ตรงกับใจมากแค่ไหน

“เรื่องของพ่อคนนั้นที่เสียชีวิต หนูไม่อยากเก็บมาคิดให้ปวดใจ เพราะไม่มีความทรงจำอะไรที่เกี่ยวกับเขาเลย แต่กับแม่…”

“แกคิดว่าฉันสั่งฆ่าแม่แก?”

“หนูก็ได้ยินมาอย่างนั้น!”

“ฉันเปล่า!! ไอ้หมอนั่นมันทำเกินคำสั่ง ฉันบอกแค่ว่าให้ไปหยุดแม่แกไว้อย่าให้ไปที่สำนักงานกลางฯได้ ไม่ได้พูดสักคำว่าให้ไปฆ่าปิดปาก แม่แกไม่ได้ไปที่นั่นเพื่อจะเปิดโปงฉัน แต่กำลังจะเอาหลักฐานที่ฉันเก็บรวบรวมไว้ไปให้ท่านนายกฯ เพื่อช่วยฉันจากการถูกใส่ร้ายห่วยๆ ต่างหากล่ะ!”

อะไรกันนี่!! ทำไมถึงได้พลิกจากหน้ามือเป็นหลังเท้าแบบนี้ล่ะ?? อย่างกับหนังคนละม้วน!! 

พริมโรสกระพริบตาปริบๆ รู้สึกตกใจกับสิ่งที่ได้ยินจากปากของบิดา และเขาก็ไม่เคยพูดโกหกกับเธอเลยสักครั้ง

“แล้วนี่..ไม่เท่ากับว่าแม่ต้องมาตายๆ ฟรีๆ เพราะความเข้าใจผิดงั้นรึ?”

“ฉันถึงได้ตามเล่นงานมัน จนต้องไปหาที่ตายในดงระเบิดยังไงล่ะ!!”

“เอ้อ!..หนูเพิ่งจะนึกออก นายจอมทัพทรยศพวกเราจริงๆ หรือคะ?”

"หึ! ไม่ใช่! คิดแล้วยังเจ็บใจไม่หาย ไม่รู้ว่าไอ้กากเดนตัวไหนเอาข้อมูลลับของฉันไปเปิดโปงจนดีลล่ม ทำให้คนของเราต้องมาตายฟรี! แต่ที่แน่ๆ ไอ้หมาตัวนั้นมันต้องร่วมมือกับองค์กรภราดรภาพแน่ๆ! พวกมันหาโอกาสที่จะล้มล้างอำนาจของฉันในสายงานมานานแล้ว!" 

พริมโรสได้ยินดังนั้นก็เหมือนจะนึกรู้ว่าคนผู้นั้นเป็นใคร คนที่ทำได้อย่างนั้นต้องเป็นคนที่รู้จักพ่อของเธอเป็นอย่างดี และต้องรู้วิธีที่จะฟันขาเก้าอี้ของเขาให้ขาดได้ภายในดาบเดียวด้วย 

"บอกหนูได้ไหมคะว่าพ่อกำลังร่วมมือกับใครในเปเรซ?"

"องค์กรลับฮาริรี"

"องค์กรลับฮาริรี? องค์กรนี้หรือคะที่อยู่เบื้องหลังทุนมหาศาลสำหรับวิจัยอาวุธชีวภาพในทีแลนด์!"

"ใช่!"

"หนูนึกว่าพ่อร่วมมือกับสหพันธ์เฮชบุลเสียอีก! เพราะเคยเห็นว่าพ่อติดต่อกับท่านอักมัล!" 

"ท่านอักมัลไม่ใช่ผู้นำสหพันธ์ฯ อัชรอฟผู้เป็นพี่ตะหากที่อยู่เบื้องหลัง ได้ยื่นข้อเสนอในการร่วมมือมาทางฉันเป็นการส่วนตัว และพร้อมที่จะออฟเฟอร์ให้มากกว่าองค์กรลับฮาริรีเสียอีก แต่แนวคิดของสหพันธ์ฯ คือล้มล้างอำนาจรัฐบาลต่อต้านราชวงศ์ เป็นกลุ่มอำนาจของฝ่ายตรงข้าม รวมถึงมีพันธมิตรเป็นประเทศคู่แข่งที่สนับสนุนกองกำลังก่อการร้ายแบ่งแยกดินแดน ซึ่งฉันไม่อยากจะร่วมมือด้วยอยู่แล้ว อีกอย่างรัฐบาลฝ่ายเราก็ได้เซ็นสัญญาร่วมมือกับรัฐบาลเปเรซ ไปก่อนหน้าที่ท่านอักมัลจะติดต่อมาเสียอีก!”

“แต่ว่า…” พริมโรสชะงัก เมื่อบิดาสะกิดที่ต้นขาแล้วมองไปทางข้างหน้า เธอหันไปมองตาม เลยเห็นชายคนที่นั่งข้างหน้ากำลังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อกดบันทึกเสียง เธอเลยต้องเปลี่ยนเรื่องที่จะซักถาม คงเป็นเพราะเธอเผลอเอ่ยคำพูดที่พวกเขาคุ้นหูขึ้นมา

“แต่ว่า.. ทำไมพ่อถึงมาที่นี่คะ จะมาเกลี้ยกล่อมหนูให้เต็มใจไปเป็นนางในฮาเร็มหรือไง?”

“ใช่! ฮ่าๆๆ เขาบอกให้ฉันมาคุมแกเสียเอง แกจะได้เชื่อฟังและไม่พยายามหาทางหนีไปเสียก่อน”

“แล้วพ่อก็ทำตาม?”

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับแกอยู่พอดี ก็เลยรับปากเขา”

“จะไม่บอกให้หนูรู้สักหน่อยหรือคะว่าเขาเป็นใคร?.. พ่อ!! ระวัง!!”

พริมโรสตะโกนสุดเสียงด้วยความตกใจ นัยน์ตาเบิกโตกว้าง มือข้างหนึ่งรีบดึงแขนบิดาเข้าหาตัว เมื่อเห็นรถบรรทุกพ่วงสิบแปดล้อแล่นฝ่าสัญญาณไฟแดงเข้ามากลางสี่แยกด้วยความเร็วสูงโดยไม่มีการแตะเบรก 

โครมมมม!! 

คนขับรถตกใจที่หญิงสาวตะโกนขึ้นมา จึงหันไปมองทางซ้ายมือตัวเองตามสัญชาตญาณ เลยทันได้เห็นรถพ่วงมฤตยูกำลังขับตรงมาโดยไม่มีทีท่าว่าจะชะลอความเร็วลงแม้แต่น้อย ความตกใจทำให้เขาเกิดปฏิกิริยาตอบสนองด้วยการกระทืบคันเร่งลงไปจนเต็มเท้า แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังหลบไม่พ้น รถพ่วงตีนผีพุ่งเข้าชนท้ายรถอย่างจังจนเกิดเสียงกระแทกดังสนั่นหวั่นไหว ตัวรถกระเด็นออกไปทางด้านข้าง แล้วหมุนควงอย่างควบคุมทิศทางไม่ได้ ก่อนจะหยุดลงเกือบชิดเกาะกลางถนนในที่สุด

หลังจากรถพ่วงสิบแปดนรกพุ่งฝ่าไฟแดงจนก่อวีรกรรมความบรรลัยขึ้นมาแล้ว ก็ดูเหมือนว่าจะชะลอช้าลงอยู่ชั่วเสี้ยวนาทีแต่ก็ไม่ได้หยุด สุดท้ายก็แล่นมุ่งหน้าต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

…………………….

Digital Disruption คือ การเปลี่ยนแปลงแบบฉับพลันด้วยดิจิทัล เป็นการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นจากเทคโนโลยีดิจิทัล ที่พัฒนาขึ้นถึงจุดที่สร้างนวัตกรรมใหม่ให้เกิดขึ้น ซึ่งเป็นได้ทั้งผลิตภัณฑ์แพลตฟอร์ม หรือโมเดล