ตอนที่ 70 

“ฮ่าๆๆ ไง! ถึงกลับโกรธจนตัวเนื้อสั่นเลยเหรอ เป็นยังไงบ้างล่ะ รสชาติของการสูญเสีย ขมขื่นถึงอกถึงใจดีไหม?” คำพูดประโยคนี้ของเขาทำให้หญิงสาวแน่ใจได้ทันทีว่าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

“ฉันเกลียดแกจนอยากจะเป็นคนถ่อย จะได้ถ่มถุยใส่หน้าส้นตึกของแกให้สาสมกับความรู้สึกขยะแขยง!” ชารีฟหรือณัทธรสะอึก เมื่อเจอความโกรธเกลียดอย่างรุนแรงจากผู้หญิงที่เขารัก

“เกลียดฉันงั้นรึ? ต้องเป็นฉันไหมที่จะพูดประโยคนั้น แทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่า เธอจะลืมฉันได้อย่างง่ายดายและไปแต่งงานใหม่!"

“ฉันไม่ได้แต่งงานใหม่! นี่เป็นการแต่งงานครั้งแรกและครั้งเดียวของฉัน และอะไรคือลืมได้อย่างง่ายดาย? นายหนีตายไปเป็นปีๆ แล้วฉันจะต้องไปบวชชี เพื่ออุทิศส่วนกุศลให้นายด้วยอย่างนั้นรึ! เรารักกันดูดดื่มขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่? ก่อนที่นายจะฆ่าพ่อฉัน เขายังพูดไม่ให้ฉันยึดติดกับตัวเขาเลย! ตรรกะของนายมันบิดเบี้ยวเป็นเวย์เดียวกับพวกโรคจิต ที่นายกับฉันมาถึงจุดนี้เป็นเพราะการตัดสินใจเลือกของตัวเองทั้งนั้น อย่าเอาฉันมาเป็นข้ออ้างเพื่อปกปิดยีนขี้แพ้ในตัวหน่อยเลย!”

“ไม่ต้องมาทำปากดียั่วอารมณ์ให้ฉันรู้สึกละอายใจหรอก คำพูดยั่วยุของเธอไม่ได้มีผลอะไรกับฉัน เพราะถึงยังไงฉันก็จะทำทุกวิถีทางเพื่อให้เธอคลานกลับมาหาฉันให้ได้!”

นัยน์ตาคมกริบ มองสภาพสะบักสะบอมของหญิงสาวอย่างพึงพอใจ พร้อมยื่นฝ่ามือมาที่ประคองที่ข้างแก้ม พริมโรสเบี่ยงหน้าหลบอย่างรังเกียจ แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ ลูบไล้ปลายนิ้วลงมาตามลำคอ แล้วจับไว้ที่หัวไหล่ บีบเบาๆ คล้ายเห็นอกเห็นใจ

“เจ็บไหม?  ฉันแค่อยากแสดงให้เธอเห็นว่าฉันแคร์เธอมากแค่ไหน” เมื่อได้ยินดังนั้นหญิงสาวจึงแค่นเสียงฮึในลำคอ รู้สึกผะอืดผะอมกับความเห็นใจที่ทำให้เธอเจ็บแทบปางตาย แถมบิดาต้องมาเสียชีวิต

“สู้กันซึ่งๆ หน้าไม่ได้เลยต้องใช้วิธีนี้สินะ! พอได้รู้ตัวตนที่แท้จริงของนาย ฉันก็แทบอยากจะตบตัวเองให้ตาบอด ทุบหัวตัวเองให้สมองไหล โทษฐานที่เคยมอง เคยคิดว่านายเป็นคนดี!”

“หึๆ ฉันก็เป็นคนดีมาตลอดนะ แต่นับตั้งแต่วินาทีที่ฉันรู้ว่าเธอทิ้งฉัน..เธอก็ถูกกำหนดโทษไว้แล้ว รออีกนิดนะ ฉันจะเอาคืนอย่างสาสม จะให้ผัวของเธอมันกระอักเลือด เหมือนที่เธอทำกับฉัน!!”

“เอาดีใส่ตัวเอาชั่วให้คนอื่น! เนรคุณคน ทำร้ายเพื่อน ขายชาติ น่าแปลกใจที่ฉันไม่เคยเห็นนิสัยถาวรของนายมาก่อนเลย สามารถปิดหูปิดตาฉันไว้ได้อย่างแนบเนียน! ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฉันอ่อนต่อโลกหรือโง่กันแน่!” 

”วงการนี้มันก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้น เธอตามเกมคนอื่นไม่ทันเองแล้วจะมาเหมาว่าเขาชั่วเขาเลวได้อย่างไรล่ะ! ดูสิ่งที่พ่อบุญธรรมของเธอได้ทำลงไปสิ แค่ความตายยังเอามาชดใช้ไม่พอเลย! แล้วฉันก็อุตส่าห์ใจดีให้เธอได้เห็นมันตายต่อหน้าต่อตา นอกจากจะไม่ขอบคุณแล้วยังมารังเกียจกันอีก! เฮ้อ! ผู้หญิงเนรคุณอย่างเธอนี่..โดนแค่นี้มันยังเบาไปสินะ!”

พริมโรสสังเกตจากการพูด และพฤติกรรมของเขาที่ผิดไปจากคนปกติจึงพยายามนับหนึ่งถึงร้อยในใจ ชุดความคิดของหมอนี่ผิดเพี้ยนไปหมดแล้ว ต่อปากต่อคำไปก็ไร้ประโยชน์ ปล่อยความเงียบให้กวนส้นตึกคนจำพวกนี้ยังได้ผลเสียกว่า

จู่ๆ ฝ่ามือใหญ่ก็ตะปบมาที่หน้าอกจนพริมโรสสะดุ้ง แต่เรี่ยวแรงที่จะไปป้องกันขัดขืนมีไม่เพียงพอ อีกฝ่ายจึงได้ใจขยำขยี้ไปทั่วอย่างมันมือ ขณะที่ปากก็พ่นวาจาลดคุณค่าของเธอให้ต่ำต้อยด้อยลงไปด้วย

“สมัยก่อนทั้งที่เป็นคู่หมั้นกันแท้ๆ แต่ทำได้มากสุดก็แค่จูบ จะต้องใช้กำลังต่อต้านฉันทุกครั้ง ทำตัวมีค่ายิ่งกว่าเพชร แต่เมื่อเทียบกับวัฒนธรรมชนชั้นสูงของเปเรซ คุณค่าของเธอก็ไม่ต่างอะไรกับเศษกระจก พวกเขาไม่มีวันเชิดชูคนนอกศาสนาให้เป็นเมียเอก แม้แต่ที่ยืนในตำแหน่งเมียลำดับที่สี่ ก็ไม่ได้มีไว้ให้คนอย่างเธอด้วยซ้ำ ฮ่าๆๆๆ สะใจฉันจริงๆ! ตะเกียกตะกายอยากชูคอเป็นคุณนายในพระราชวัง แต่สุดท้ายเป็นได้แค่นางบำเรอในฮาเร็ม! ฮ่าๆๆ!”

เขาหัวเราะอย่างสะใจ ในขณะที่ลูบไล้ฝ่ามืออย่างจาบจ้วงลงไปบริเวณหน้าท้อง เลยลงไปถึงจุดที่สงวนที่สุดของผู้หญิง พริมโรสพยายามพลิกกายด้วยความยากลำบาก และเขาก็กดไหล่เธอเอาไว้ด้วยฝ่ามืออีกข้าง ป้องกันไม่ให้ขยับตัวหนี

“ทำไม? รังเกียจนักหรือไง? ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องรอแล้ว ฉันจะยัดเยียดความน่ารังเกียจนี้ให้เธออย่างสาแก่ใจ เธอจะต้องจ่ายค่าตอบแทนที่กล้าทิ้งฉัน! และเธอจะไม่มีวันมีความสุขกับไอ้เดี้ยงนั่นได้อีก!”

“ไอ้เลว! ปล่อยนะ คนอย่างแกมันชั่ว!...” หญิงสาวใช้สองมือยื้อยุดมือข้างหนึ่งของอีกฝ่าย ที่กำลังจะปลดกระดุมกางเกงของเธอออก ในขณะที่มืออีกข้างของเขาก็ดึงเข็มขัดของตัวเองไปด้วย

เอี๊ยดดดดด!! .. โครม!!

“โอ๊ย!!” 

เสียงยางรถที่บดไปกับผิวถนนดังสนั่น คล้ายมีเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้น จนทำให้คนขับเหยียบเบรกกระทันหันในระยะกระชั้นชิด ตามมาด้วยเสียงดังโครมของร่างสูงที่เสียหลักพุ่งตัวไปข้างหน้าจนศีรษะไปกระแทกกับผนังกั้นระหว่างคนขับ

“เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้นวะ?”

“มีรถมาปาดหน้าแล้วจอดขวางถนน!! เฮ้ย! พวกมันมีปืนด้วยลูกพี่! เอาไงดี!!”

ยังไม่ทันที่ลูกพี่จะตอบ ประตูด้านหลังก็ถูกกระชากให้เปิดออก ความแข็งขึงที่กำลังหื่นกระหายกลับกลายเป็นปลาไหลที่ซีดเผือดเหมือนโดนน้ำร้อนลวก ซึ่งก็คล้ายกับใบหน้าที่กำลังไร้สีเลือดของเจ้าของ ชารีฟคิดไม่ถึงว่าจะมีใครตามรอยมาได้เร็วถึงขนาดนี้ จึงไม่มีแผนสำรองเตรียมไว้ สำหรับทางหนีทีไล่ในกรณีเช่นนี้เลยแม้แต่น้อย

“กำลังจะทำอะไร? นี่ถ้าไม่มีคนแจ้งเชคฮ์ว่ารถเกิดอุบัติเหตุ ป่านนี้ท่านก็ยังคงไม่รู้ว่ากำลังโดนลูกน้องหักหลัง แกเอาความกล้าที่ไหนมาขัดคำสั่งของฝ่าบาท!! หา!!”

ดูเหมือนผู้มาใหม่จะมีตำแหน่งที่เหนือกว่า จึงสามารถตวาดอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงที่คุกคามเช่นนี้ได้ หญิงสาวไม่รู้ว่าคนพวกนี้รวมถึงคู่หมั้นเก่าเป็นคนของฝ่ายใด รู้แต่ว่าผู้ใหม่ต้องพาเธอรอดจากเงื้อมมือของกากเดนผู้นี้ได้แน่นอน

“ฉัน..ฉันก็กำลังจะพาผู้หญิงไปส่งโรงพยาบาลไงเล่า เสร็จแล้วก็จะกลับไปรายงานอุบัติเหตุให้ฝ่าบาทได้ทรงทราบ!”

“ไม่จริง! มันเป็นไอ้โรคจิตที่ขับรถชนฉัน! พอเห็นสภาพบอบช้ำยับเยินมันก็มีอารมณ์ พี่ชายช่วยด้วย! ฉันกำลังจะโดนข่มขืน!” 

“หุบปาก! เสียสติไปแล้วหรือไง!!” ชายหนุ่มตะคอกขึ้นมาอย่างเดือดดาล ถลึงตาที่วาวโรจน์ทิ่มแทงใส่หญิงสาวราวกับต้องการจะเข่นฆ่าอย่างเหี้ยมโหด

“ฉันก็เห็นอย่างนั้น ตอบมาสิว่านายปลดเข็มขัดทำไม?” ผู้มาใหม่พยักหน้าให้กับลูกน้องที่อยู่ด้านหลัง จากนั้นก็มีชายอีกสองคนขึ้นมาบนรถแล้วหิ้วปีกผู้ร้ายปากแข็งไว้คนละข้าง

“ไม่จริงนะ!! ผู้หญิงคนนี้ใส่ร้ายฉัน! เฮ้ย! ปล่อยดิวะ! บอกให้ปล่อย!”

“ไปตอบคำถามกับฝ่าบาทเองแล้วกันว่า นายขับรถชนผู้หญิงคนนี้ทำไม! พาตัวมันไป!!” 

ชายผู้มาใหม่ตวาดกร้าวด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจ จากนั้นเขาก็ขึ้นมาบนรถ แล้วนั่งย่อเข่าข้างหนึ่งลงยันพื้น

“ถ้าคุณไม่ไหวก็หลับตาพักผ่อนเสียก่อน ผมจะส่งคุณไปโรงพยาบาลด้วยตัวเอง สบายใจได้!”

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวกล่าวขอบคุณเขา พับเก็บความอยากรู้ไว้ก่อนชั่วคราว เธอฝืนร่างที่กำลังบอบช้ำต่อไปไม่ไหวแล้ว แต่ก่อนที่สติจะดับวับ ก็ได้ยินเสียงของคนที่นั่งข้างๆ กำลังโทรศัพท์รายงานใครคนหนึ่ง ช่วงแรกๆ ก็ได้ยินเสียงของเขาพูดอย่างชัดเจน แต่แล้วก็ค่อยๆ เบาลงไปเรื่อยๆ จนจับประเด็นไม่ได้ แล้วทุกอย่างเลือนลางไปในที่สุด

………………….

เจ้าชายอิดรีสเพิ่งจะลงจากเครื่องได้ไม่กี่นาที ก็ได้รับข้อความจากคนของเจ้าชายอิสราร์ นัดให้ไปเจอกันตามโลเคชั่นที่ส่งมา พร้อมกับฝากน้องสาวให้กลับไปกับเจ้าหญิงไลลาด้วย

ระหว่างที่กำลังเดินทางไปยังจุดหมาย องครักษ์ก็รายงานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้าที่เขาจะมาถึงสนามบินทั้งหมด รวมถึงอุบัติเหตุรถชนกลางสี่แยกนั้นด้วย ชารีฟให้ข้อมูลเพียงครึ่งเดียว โดยไม่มีรายละเอียดของภารกิจที่ได้รับ อีกทั้งยังไม่รายงานแผนการอื่นๆ ของฝ่ายตรงข้าม จนทำให้เกิดเรื่องมากมายกับเชคฮ์อิสราร์และพระคู่หมั้น คาดว่าเขาคงจะหักหลังฝ่ายเราเสียแล้ว

ชายหนุ่มถอนหายใจยาวออกมาอย่างหนักใจ ขนาดระวังตัวแล้วก็ยังไว้ใจคนผิด ทำให้เกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นมาอย่างไม่น่าให้อภัยจนได้ 

ป่านนี้ทางนั้นคงรู้เรื่องอุบัติเหตุแล้วละมัง จะกล่าวโทษเราอย่างไรบ้างก็ไม่รู้!! 

“ถึงแล้วกระหม่อม” 

ชายหนุ่มเอียงศีรษะเข้าไปชิดประตูรถ มองผ่านกระจกไปรอบๆ สถานที่ที่เป็นจุดนัดหมาย ซึ่งไม่ต่างอะไรกับชุมชนแออัด จากนั้นก็ก้มลงมองเสื้อผ้าเรียบหรู ที่ตัดเย็บอย่างประณีตของตัวเอง ถ้าเดินเข้าไปทั้งอย่างนี้คงจะทำให้ชุมชนแตกตื่นและตกเป็นเป้าสายตา หรืออาจถึงขั้นแสดงความไม่เป็นมิตรก็เป็นได้

“ถอดเสื้อของนายส่งมาซิ!” เขาออกคำสั่งกับองครักษ์ที่ทำหน้าที่เป็นคนขับรถ ซึ่งกำลังทำสีหน้างุนงงกับความต้องการของเจ้านาย แต่ก็น้อมรับทำตามคำสั่ง ถอดเสื้อเชิ้ตที่สวมอยู่ออกอย่างรวดเร็ว

“สั่งให้ทุกคนถอดเสื้อสูทแล้วตามฉันมา!” เขาออกคำสั่งขณะที่กำลังติดกระดุมเม็ดสุดท้ายไปด้วย

“พ่ะย่ะค่ะ!”

เจ้าชายอิดรีสเปิดประตูลงไปยืนข้างรถ ยกมือทั้งสองข้างขึ้นเท้าสะเอว มองสภาพแวดล้อมโดยรอบอีกครั้งหนึ่ง ก่อนที่จะก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นคง

ขณะที่เขาเดินผ่านตรอกซอกซอยที่คับแคบและแออัด เขาเห็นถึงสิ่งที่ผู้คนเหล่านี้ต้องเผชิญในแต่ละวัน เห็นครอบครัวที่ยากจนและเด็กๆ ที่ต้องอยู่อย่างยากลำบาก ขาดการศึกษา บางวันอาจได้รับสารอารหารที่ไม่เพียงพอด้วยซ้ำ ผู้พิการและผู้สูงอายุมีสภาพความเป็นอยู่ที่ย่ำแย่ และมีความเสี่ยงสูงต่อการเกิดโรคต่างๆ

ชายหนุ่มรู้สึกสะเทือนใจกับสิ่งที่เขาได้เห็น เขาไม่เข้าใจว่าความยากจนและความทุกข์ยากทั้งหมดนี้ หลบซ่อนอยู่ได้อย่างไรในรัฐที่อยู่ใกล้กันกับเมืองหลวง ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของความเจริญรุ่งเรืองและความก้าวหน้า คล้ายกับว่าพวกเขาเป็นกลุ่มคนนอกศาสนาที่สังคมส่วนใหญ่ไม่พึงประสงค์ ซ้ำยังถูกภาครัฐทอดทิ้ง ทำราวกับพวกเขาเป็นพลเมืองวรรณะต่ำของประเทศ

เขาตั้งปฏิญาณเอาไว้ในใจอย่างเงียบๆ ว่าจะต้องสร้างสังคมเสมอภาคให้เกิดขึ้นให้ได้ในอนาคต เพื่อลดช่องว่างระหว่างความร่ำรวยและความยากจนในสังคมนั้นให้มากที่สุด โดยไม่คำนึงถึงภูมิหลัง ศาสนา และเชื้อชาติ

“ตามแผนที่ คือบ้านหลังนี้พ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์พูดจบก็เดินไปตบประตูเรียกคนที่อยู่ด้านใน

ตึง!! ตึง!! ตึง!!

“มีใครอยู่บ้าง! เปิดประตู…!” องครักษ์พูดยังไม่ทันจบ ประตูก็เปิดแง้มออก พอเห็นว่าผู้ที่ยืนอยู่ด้านหลังเป็นใคร จึงเปิดกว้างออกทั้งสองบาน เชื้อเชิญให้ผู้สูงศักดิ์เข้าไปด้านใน

“เชิญกระหม่อม เชคฮ์กำลังรออยู่!”

เจ้าชายอิดรีส ก้าวเข้ามายืนอยู่กลางห้องรับแขกที่เก่าคร่ำคร่า แต่เฟอร์นิเจอร์และอุปกรณ์อำนวยความสะดวกทุกอย่างยังอยู่ในสภาพดีและพร้อมใช้งาน เขาก้าวไปที่โซฟาเตรียมจะนั่งลง ก็พอดีกับที่เจ้าชายอิสราร์เดินออกมาจากห้องด้านใน

“ไงเพื่อน! สีหน้าดูไม่สดใสเลยนี่!” เจ้าชายอิสราร์เดินตรงมาจับมือของผู้มาใหม่ ทักทายอย่างสนิทสนม

“นี่คือสิ่งที่นายต้องการให้ฉันเห็น?”

“ก็เป็นสิ่งที่นายควรจะได้เห็น ก่อนเริ่มงานใหญ่ไม่ใช่หรือ? หลังจากนี้จะมีผู้คนที่ต้องสูญเสียอีกมาก และอาจนำไปสู่ความทุกข์อันแสนสาหัสในระยะยาวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และนี่คือสิ่งที่พวกเราต้องแก้ไขหลังลงมือดำเนินการไปแล้ว!”

“อืม สัญญาด้วยเกียรติ ฉันจะทำให้พวกเขามีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นให้ได้ด้วยมือของฉันเอง!”

เจ้าชายอิสราร์มองแววตาที่มุ่งมั่นของเพื่อนสนิท จึงยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก พร้อมกระชับมือที่จับกันไว้แน่น ยกมืออีกข้างขึ้นตบไหล่ของอีกฝ่ายเพื่อเป็นการสนับสนุนในความตั้งใจนั้น