ตอนที่ 66

ไลลานอนตัวอ่อนระทวยอยู่ครู่หนึ่ง สักพักก็ขยับตัวยกศีรษะขึ้นมานอนหนุนแขนแข็งแรงข้างหนึ่งของสามี เบียดเรือนร่างบอบบางเข้าชิดเพื่อขอความอบอุ่นจากร่างกายของเขา ซึ่งชายหนุ่มเองก็เพิ่งผ่อนคลายจากอาการหัวใจเต้นแรง หายใจหอบเหนื่อย 

เขาพลิกตัวตะแคง รั้งต้นขาของหญิงสาว ให้ขึ้นมาก่ายเกยอยู่ครึ่งๆ บนร่างกายของเขา ขาของเธอเบียดชิดจนเขารู้สึกอบอุ่นและชุ่มชื้นในซอกลี้ลับ ไล้ฝ่ามือจากโค้งสะโพกเลยมาถึงต้นขา ลูบผิวเรียบเนียนไปมาเบาๆ เป็นจังหวะอย่างเพลิดเพลิน พร้อมๆ กับปลอบโยนให้เธอคลายความอ่อนเพลีย เพื่อเข้าสู่โหมดพักผ่อน 

“ฝ่าบาทเพคะ?” 

“หืม?” ชายหนุ่มผงกศีรษะขึ้นมองอย่างแปลกใจเมื่อได้ยินเสียงของอีกฝ่าย ซึ่งเขาคิดว่าน่าจะเคลิ้มหลับไปแล้ว

“คืนนี้เนญ่าเขาประกาศว่าจะเข้าหอกับฝ่าบาท แล้วทำไมพระองค์ถึงมาหาหม่อมฉันล่ะเพคะ?”

“ก็ไม่อยากจะมา ตั้งใจจะสั่งสอนให้รู้สำนึกเสียหน่อยว่า การผลักดันให้ผัวไปมีผู้หญิงอื่น โดยไม่เต็มใจนั้นน่ะมันจะให้ผลยังไง แต่เผอิญว่าเห็นคนบางคน น้ำตาคลอเบ้าเลยมาดูเสียหน่อย ไม่รู้ว่าเสแสร้งแกล้งทำ หรือรู้จักที่จะหึงหวงผัวขึ้นมาบ้างแล้ว!”

“หึงจริงๆ น่ะแหละเพคะ” ไลลายอมรับออกไปตรงๆ ถึงแม้ในสมองของเธอ จะเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง จนแยกแยะอะไรไม่ถูก แต่ความเจ็บปวดจากการจงใจ ให้เธอได้รับการลงโทษของเขา ทำให้มองเห็นความรู้สึกของตัวเองได้อย่างชัดเจน 

“แต่หม่อมฉันก็ควรเริ่มเตรียมตัวเตรียมใจไว้ อนาคตข้างหน้าอาจจะมีคนอื่นเพิ่มเข้ามา และอาจเลวร้ายกว่าน้องสาวของตัวเองเสียอีก” เขายิ้ม ใช้โคนนิ้วโป้งลูบข้างแก้มหญิงสาวอย่างอ่อนโยน อ้อมกอดอันทรงพลังถ่ายเทความรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยให้เธออย่างต่อเนื่องไม่ขาดสาย ทำให้เธอสงบนิ่งได้อย่างประหลาด

“สมัยก่อนฉันอาจจะทำตัวเจ้าชู้เพลย์บอย แต่นั่นเป็นเพราะฉันไม่มีพันธะใดๆ แต่ตอนนี้สถานการณ์ได้เปลี่ยนไปแล้ว ฉันต้องดูแลรับผิดชอบเธอไปทั้งชีวิต จำเป็นต้องทิ้งความเสเพลเหล่านั้นไว้ในอดีต และเอาใจใส่ดูแลเธอให้ดีในปัจจุบันกับอนาคต ส่วนเรื่องของเนญ่าหรือผู้หญิงอื่น ฉันเคยบอกแล้วไม่ใช่หรือว่า อย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบให้เสียอารมณ์ รองจากพระมารดาแล้วเธอมีค่ามากกว่าผู้หญิงทุกคนบนโลกใบนี้!”

ไลลานิ่งอึ้ง หัวใจสั่นสะท้านรุนแรงกับคำพูดของเขา ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วเธอได้เคยกู้โลกไว้หรืออย่างไร ถึงได้รับความโชคดีระดับพรีเมี่ยมที่ทำให้ได้พบความรักดีๆ จากสุดยอดสามีแห่งชาติเช่นเขาคนนี้ ความรักของเขาที่มอบให้ทำให้เธอรู้สึกถึงคุณค่าของตัวเอง และเห็นความสำคัญของการที่มีเขาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตคู่

“ฉันอาจจะไม่ใช่ผู้ชายที่ดีที่สุด แต่ฉันจะทำให้เธอมีความสุขที่สุดในฐานะสามีที่ดี” ฝ่ามือใหญ่ ลูบไล้แผ่นหลังนวลเนียน อยู่ไปมา ไล้เลยไปถึงสะโพกกลมมน รู้สึกรักทุกอย่างที่ประกอบกันเป็นตัวของหญิงสาว

“ฝ่าบาท~” ความรู้สึกซาบซึ้งใจที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนแผ่ซ่านไปทั่วทั้งทรวงอก สอดแขนข้างหนึ่งที่กำลังสั่นระริกกอดเอวเขาไว้อย่างตื้นตันใจ จนหยุดน้ำตาแห่งความปีติเอาไว้ไม่ได้ 

“ที่ฉันรับเนญ่าเป็นภรรยาเพียงเพราะเธอขอร้องเท่านั้น ถ้าเขาอยากมีครอบครัวเป็นของตัวเองเมื่อไหร่ฉันก็จะหย่าให้ แต่ห้ามคบชู้ในระหว่างที่ใช้นามสกุลของฉันอย่างเด็ดขาด! เธอรักในเกียรติของตระกูลเธอ  ฉันเองก็เช่นกัน  ถ้าเกิดอะไรขึ้น   จะมา-กล่าวหาว่าฉันใจดำอำมหิต กับน้องของเธอไม่ได้นะ เข้าใจหรือไม่?” 

ไลลาคลายอ้อมแขน เพื่อมองหน้าที่สมชายชาตรีของเขา  หลุบสายตาลงมองปลายนิ้วโป้ง ที่กำลังเช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยนแวบหนึ่ง แล้วพยักหน้าให้กับน้ำเสียงเย็นยะเยียบ แฝงความน่าหวั่นเกรงนั้น 

“เพคะ หม่อมฉันเข้าใจแล้ว สุดแท้แต่ฝ่าบาทจะเห็นสมควร”

……………………

พริมโรสรู้สึกตัวตื่น หลังจากรู้สึกว่าร่างกายเกิดการกระเด้งกระดอนขึ้นลงเพราะแรงสั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่อง นอนลืมตาเบิกโพลงมองเพดานด้านบนอย่างวิงเวียนอยู่ชั่วครู่ พยายามตั้งสติสำรวจตัวเองว่ากำลังนอนแผ่หราเหยียดยาวอยู่ที่ไหน จากนั้นก็พลิกศีรษะมองแขนข้างหนึ่งของตัวเองที่ถูกคล้องกุญแจมือห้อยอยู่กับโครงพนักพิงศีรษะของเบาะฝั่งขวาข้างคนขับ

คนที่นั่งอยู่ด้านหน้าเธอ คงจะรู้สึกจากแรงสะเทือน ที่หญิงสาวขยับกุญแจมือไปมาจึงหันมามอง คนขับก็หันมามองตามด้วยแวบหนึ่ง พริมโรสเห็นว่าไหนๆ พวกมันก็รู้ว่าเธอฟื้นแล้ว จึงยันกายลุกขึ้นนั่งอย่างโงนเงน ซึ่งคงเป็นผลข้างเคียงจากยาสลบที่พวกมันใช้จัดการกับเธอ

“น้องสาวอย่าตุกติกนะ นั่งเฉยๆ ไม่งั้นอย่าหาว่าพวกเราไม่เตือน!” คนด้านหน้าสื่อสารคำเตือนเป็นภาษาอังกฤษ ทำให้พริมโรสโต้ตอบกลับไปอย่างอดไม่ได้

“โธ่พี่! ก่อนจะเตือนดูรูปร่างผอมแห้งแรงน้อยของฉันเสียก่อนไหม จะเอาความกล้าที่ไหนไปสู้ มือข้างเดียวของพี่ฟาดเอวฉันทีเดียวก็หักสองท่อนแล้ว!”

สองคนข้างหน้าได้ยินดังนั้นก็หัวเราะอย่างชอบใจ เหมือนพวกเขาจะเห็นด้วยกับคำพูดของเธอ เพราะดูคลายความหวาดระแวงลงไปกว่าตอนแรกเป็นอย่างมาก

“แต่ฉันขอถอดถุงเท้าออกได้ไหม มีทรายยัดอยู่ข้างในเยอะเลย ผิวฉันบอบบางแพ้ง่าย ขยับเท้าทีไรโดนเม็ดทรายบาดจนเจ็บระบมไปหมด!” 

คนที่นั่งฝั่งขวา ก้มตัวมามองรองเท้าผ้าใบไซส์เล็กของเธออย่างฉงน คงจะรู้สึกสงสัยว่าทรายเม็ดใหญ่มันแทรกซึมเข้าข้างในได้ยังไง แต่ก็พยักหน้าอนุญาตโดยดี 

เธอเลยใช้มือข้างที่ว่าง พับขากางเกงขึ้น แล้วดึงเท้าออกมาจากรองเท้า เหลือบสายตามองคนข้างหน้านิดหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้มองจึงถอดถุงเท้าออก ดึงแหวนวงแรกที่สามีเคยให้ไว้ออกจากนิ้วนางแล้วสวมไปที่นิ้วเท้า เธอกลัวว่าจะเกิดสถานการณ์ที่ควบคุมไม่ได้อีกจึงป้องกันเอาไว้ก่อน อย่างน้อยเขาก็จะได้ตามตัวเธอมาถูกทาง จากนั้นก็สวมถุงเท้าปิดบังไว้ แล้วถอดถุงเท้าอีกข้างหนึ่งเอามาสวมที่มือ สอดส่วนปลายลอดเข้าไปในห่วงของกุญแจมือด้านใน

“ทำอะไร!” คนที่นั่งด้านหน้ากระชากเสียงถามอย่างคุกคาม ทำให้พริมโรสสะดุ้ง แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีหวาดกลัวอะไรออกไป เงยหน้ามองเขาอย่างไร้เดียงสา

“เจ็บข้อมือค่ะ รถเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาทำให้คมของกุญแจมือมันบาด ทำแบบนี้ช่วยลดแรงกระแทกไปได้เยอะเลย!” 

เขามองสำรวจอย่างไม่ไว้ใจอยู่ครู่หนึ่ งก็หันกายกลับไปนั่งตรงดังเดิม จากนั้นก็คุยกับคนขับรถเป็นภาษาอาหรับ โดยไม่ได้สนใจเธออีก

“หัวหน้าบอกว่าพอเข้าเขตเมืองหลวง ให้เลี่ยงไปใช้เส้นทางรอบเมืองแทน ตอนนี้พวกชุมนุมประท้วงขับไล่รัฐบาลกำเริบหนักปิดถนนสายหลักไม่ให้ผู้คนสัญจรไปมา”

“เฮอะ! ไม่ใช่ว่าฝ่าบาทกำลังหาหนูทดลองอนุภาพของอาวุธชีวภาพอยู่หรอกหรือ น่าจะใช้สถานการณ์นี้แพร่ไวรัสให้กระจายไปทั่วทุกพื้นที่ จะได้เลิกทำอะไรไร้สาระกันเสียที!”

“เฮ่ย! ไม่ได้! จำนวนคนมันเยอะเกินไป ได้ข่าวว่ายาแรงมากเดี๋ยวจะควบคุมไม่อยู่ ยาต้านก็ยังผลิตไม่ได้ พวกเราจะซวยไปด้วย!”

“อ่าว! ก็ไหนพูดกันว่าสายลับทีแลนด์คนนั้น ขโมยมาจากเพื่อนเขาแล้วไม่ใช่เหรอไง?”

“คนที่ชื่อนายจอมทัพอะไรนั่นน่ะเหรอ? มันโลภคิดหักหลังพวกเรา ไปต่อรองกับพวกสหพันธ์ด้วย ฝ่าบาทเลยสั่งให้เฉือนอวัยวะมันออกทีละชิ้น ให้สาสมกับที่มันคิดเล่นลูกไม้กับเบื้องสูง!”

“แล้วตอนนี้ยาต้านไวรัสอยู่ที่ใคร?”

“ไม่รู้! ในกล่องที่ชิงมาจากสายลับคนนั้นมีแค่หลอดต้นแบบของเชื้อไวรัสตัวใหม่แต่ไม่มีวัคซีน ก็นี่แหละที่ทำให้ฝ่าบาทโกรธมาก สั่งเฉือนมันทีละชิ้นให้มันตายก็ไม่ได้อยู่ก็ทรมาน สมน้ำหน้าแล้วอยากเจ้าเล่ห์นัก!”

“หัวหน้าองค์กรมันก็ใช่ย่อย เหลี่ยมจัดไม่แพ้กัน หรืออาจจะยิ่งกว่า เคยหลอกให้ฝ่าบาทไปที่พิพิธภัณฑ์เพื่อรับผู้หญิงคนหนึ่งบอกว่ามอบลูกสาวของตัวเอง กับยาต้านไวรัส ให้เป็นเครื่องบรรณาการ เพื่อแสดงถึงความจริงใจในความร่วมมือกันของทั้งสองฝ่าย แต่สุดท้ายฝ่าบาทก็ไปเก้อ ทุกวันนี้ยังไม่เห็นทั้งยาทั้งผู้หญิงโผล่มาเลยสักคน!”

“อันนี้ฉันอยู่ในเหตุการณ์ วันที่ติดตามฝ่าบาทเดินทางไปทีแลนด์ มันอ้างว่าลูกสาวเดินทางกลับมาทีแลนด์พร้อมกับเชคฮ์อิสราร์โดยไม่ได้แจ้งให้มันรู้ล่วงหน้า พอฝ่าบาทรู้ว่าอยู่กับใครก็เลยไม่ได้เอาเรื่องมัน แล้วก็สั่งพวกเราให้พาตัวไปด้วยให้ได้ ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ตาม”

“เฮ้ย! อย่าบอกนะว่าเป็นผู้หญิงคนนี้!!”

“ก็คนนี้แหละ! พ่อเขาคุยนักคุยหนาว่าลูกสาวมีทักษะรอบตัวเก่งทั้งบุ๋นและบู๊ เตือนให้พวกเราระมัดระวังตัวเอาไว้ให้ดี แต่ดูเหมือนจะเป็นโฆษณาชวนเชื่อ เพื่ออัพเกรดสินค้าของตัวเองเสียมากกว่า ฉันกับหัวหน้าเห็นมากับตาเลยว่ายัยนี่ขี้ขลาดตาขาวมากแค่ไหน!”

“คงจะเก่งแต่เรื่องบนเตียงเสียมากกว่า ก็เหมือนผู้หญิงในฮาเร็มของฝ่าบาทน่ะแหละ จะแตกต่างจากคนอื่นก็ตรงที่มีรูปร่างหน้าตาที่สวยแบบไม่แคร์เพื่อนร่วมโลก สวยใสแต่ไร้ความคิด! ฉันว่าฝ่าบาทคงจะสนใจยาต้านไวรัสที่พ่อเขาจะมอบให้มากกว่า ยัยนี่คงเป็นได้แค่ตัวแถม ฮ่าๆๆๆ .. เออ! ฝ่าบาทบอกว่าให้พาท่านหญิงมาด้วย ไม่รู้ว่าทีมนั้นจะพากันหลงทิศไปไหนหรือเปล่า ไม่คุ้นเคยพื้นที่เสียด้วย!”

“ไม่น่าพลาดนะ ก่อนที่พวกเราจะออกรถก็เห็นว่ากำลังช่วยกันอุ้มใส่รถอีกคันอยู่”

ในขณะที่พริมโรสเงี่ยหูฟังทั้งสองคนกำลังคุยกัน มือเรียวก็ค่อยๆ ขยับถุงเท้าให้ถอยร่นไปยังปลายมือเรื่อยๆ ทีละนิดทีละหน่อยไม่ได้รีบร้อน จนช่วงกว้างของสันมือหลุดลอดจากวงของกุญแจมือออกมาได้ในที่สุด จากนั้นก็จับกุญแจมือนั้นไว้แล้วสวมถุงเท้าปกคลุมทับไว้ทั้งหมด 

มืออีกข้าง ก็ทำการกลบเกลื่อนพฤติกรรม ด้วยการหยิบรองเท้าผ้าใบมาเคาะๆ เพื่อเอาเม็ดทรายออกทีละข้างแล้วใส่กลับเข้าไปเหมือนเก่า พอเงยหน้าขึ้นก็สบนัยน์ตาขี้สงสัยของคนตรงหน้าที่กำลังจ้องมองอยู่พอดี แต่เขากลับหันไปพูดกับคนขับรถ

“ผู้หญิงคนนี้ดูจะอ๊องๆ นะแกว่าไหม ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ยาตกค้าง หรือว่าเอ๋อจนเป็นปกติ แกดูดิใส่ถุงเท้าข้างเดียวก็ได้ อีกข้างอยู่ที่มือ แถมยังทำหน้าตาไร้เดียงสาเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาวอีก ฮ่าๆๆ ตลกว่ะ!”

“เออจริง! ปกติคนทั่วไปถูกลักพาตัวมาแบบนี้ต้องมีหน้าตาแตกตื่นกันบ้างแล้ว แต่นี่นั่งหน้าซื่อตาใสมองนั่นมองนี่ทำอย่างกับพวกเรากำลังขับรถพาเที่ยวซะงั้น!”

“พี่ๆ พวกเราจะไปไหนกันหรือคะ?” พริมโรสถามขึ้นทันควันเป็นภาษาอังกฤษด้วยน้ำเสียงกระตือรือล้น

“นั่งรถมาตั้งไกลแล้วเพิ่งจะสงสัยหรือคนสวย! กำลังจะพาไปขายตัวในเมือง ฮ่าๆๆ กลัวหรือเปล่า?”

“จริงหรือคะ? ก็ดีน่ะสิ! มาเปเรซเป็นเดือนๆ แล้ว ยังไม่เคยไปเที่ยวที่อย่างว่าเลย พวกพี่ๆ ใจดีจัง! แล้วตอนนี้เราอยู่ที่ไหนกันหรอ?”

“กำลังจะพ้นเขตรัฐอี เรากำลังจะไปเมืองหลวง ถามไปเรื่อยเปื่อยนะเรา เป็นคนต่างชาติรู้หรือว่ารัฐไหนเป็นรัฐไหน ฮ่าๆๆ”

“นั่นดิ ฮ่าๆๆ” หญิงสาวพูดเออออแล้วก็หัวเราะตามน้ำไปด้วย “แต่ตอนนี้ฉันหิวแล้วล่ะ มีอะไรพอจะให้กินได้มั่งไหม?”

“เออว่ะ! พวกเราก็ยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกัน งั้นเดี๋ยวถึงจุดพักรถจะลงไปหาอะไรรองท้องให้”

“เขาว่าคนหน้าตาดี๊ดีมักมีน้ำใจ พี่สองคนเกิดมาเพื่อโชว์ความหล่อขั้นเทพให้ขัดตาขัดใจผู้คนขนาดนี้ได้ยังไงกัน!!” พริมโรสออกปากยกหางทั้งสองคนให้สูงไว้ก่อน ซึ่งต่างก็หันมามองหน้ากันแล้วอมยิ้มขำกับคำพูดของเธอ

ต้องอย่างนั้นสิ!! ระเริงกับคำยกยอของฉันเข้าไว้ ฉันจะหลับหูหลับตาอวยพวกนายไปอีกหลายชั่วโมงเลยเชียวล่ะ!!