ตอนที่ 60

ไลลายังไม่ได้หลับ กำลังนึกถึงคำขอร้องของน้องสาวอย่างลำบากใจ เนญ่าขอให้เธอรับเป็นขายารองของเจ้าชายอิดรีสอย่างถูกต้องตามธรรมเนียม ในฐานะลูกผู้หญิงเหมือนกันก็พอจะเข้าใจถึงความสูญเสียอันน่าขมขื่น และยิ่งรู้สึกแย่ที่สถานการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นในครอบครัวของเธอเอง แต่การที่จะไปยัดเยียดผู้หญิงให้เขาทั้งๆ ที่เห็นอยู่กับตาแล้วว่าเขาไม่ได้แยแสน้องสาวเธอเลยสักนิด ดูจะเป็นการหาเรื่องใส่ตัวเองเสียมากกว่า เธอจึงปฎิเสธไปตรงๆ และจะช่วยหาวิธีแก้ไขปัญหาทางอื่นให้ แต่ก็กลายเป็นคนที่โหดร้ายและแล้งน้ำใจในสายตาอีกฝ่ายขึ้นมาทันที

"ถ้าพี่หญิงไม่ช่วย น้องจะฆ่าตัวตายหนีความอัปยศ! ถ้าไม่ใช่เชคฮ์อิสราร์เป็นคนทำก็ต้องเป็นเชคฮ์อิดรีส เหตุมันเกิดในพื้นที่ของเขาจะปัดความรับผิดชอบทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นได้ยังไง! เผลอๆ เขาอาจจะเป็นคนบงการก็ได้ โรงแรมมีระบบรักษาความปลอดภัยหลายชั้น ใครหน้าไหนจะกล้าเข้ามา!"

“อย่าพูดจาเพ้อเจ้อ! เขาจะไปทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไงในเมื่อเขาอยู่กับพี่ตลอดเวลา!”

“น้องไม่รับรู้ ถ้าพี่หญิงไม่ช่วย น้องจะทำร้ายตัวเองจนกว่าพี่หญิงจะยอม!” 

ไลลารู้ว่าน้องสาวกำลังกดดันให้เธอรู้สึกผิดทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรผิด ได้แต่พร่ำพูดถึงความอยุติธรรมที่เธอได้รับเพื่อเป็นการจงใจบั่นทอนความรู้สึกของเธอออกมาโดยเจตนา 

ถึงเธอจะเอือมระอา กับพฤติกรรมของน้องสาวในหลายๆ เรื่อง แต่ก็ไม่อาจเพิกเฉยในเรื่องนี้ได้ เพราะความที่เป็นสายเลือดเดียวกัน และยังเกี่ยวพันไปถึงชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลที่อาจจะได้รับความเสื่อมเสียหากถูกเผยแพร่ออกไป

ไลลาตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว และปัดความกังวลในใจทิ้งไป ถึงแม้จะมีความลำบากใจ และอยากจะปฏิเสธในการให้ความช่วยเหลือมากแค่ไหน เมื่อเป็นสิ่งจำเป็นก็ต้องทำ เธอต้องนึกถึงผลประโยชน์ของตระกูลเป็นหลักไว้ก่อน มากกว่าที่จะมัวคิดถึงแต่ประโยชน์ส่วนตัว เธอต้องเป็นที่พึ่งให้แก่น้องได้ เมื่อถึงคราวจำเป็น โดยเฉพาะในกรณีนี้ 

หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างรำคาญ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เอาแต่ใจของน้องสาว หลังจากรู้ว่าเจ้าชายอิดรีสจะต้องรีบออกเดินทางวันนี้ จึงแผลงฤทธิ์หาเรื่องขู่ทำร้ายตัวเอง เพื่อที่จะตามชายหนุ่มกลับไปด้วย  โดยไม่สนใจคำค้านของใครทั้งนั้น

ร่างเล็กบางขยับตัวในอ้อมแขนแข็งแรง เพื่อมองใบหน้าคมสมชายชาตรีนั้นอย่างหลงใหล นิ้วเรียวยกขึ้นลากไล้ไปที่คิ้วทั้งสองข้าง ลากผ่านแก้มลงมาแล้วไล้ไปตามแนวโค้งของริมฝีปาก จากนั้นจึงเคลื่อนไปตามขากรรไกร ลูบเบาๆ ด้วยปลายนิ้วตรงร่องกลางระหว่างคางทั้งสองข้างซึ่งมีลักษณะเป็นรอยบุ๋ม เวลาที่เขาแสดงสีหน้าจะทำให้เห็นรอยแยกที่คางนี้ชัดมาก แต่แล้วจู่ๆ หญิงสาวก็หลุดเสียงร้องแหลมออกมา เมื่อวงแขนของเขาโอบรัดแน่นขึ้น

“ว้าย!!” หญิงสาวสะดุ้ง ร้องออกมาอย่างตกใจ เพราะกำลังเพลิดเพลินกับการลูบไล้ คิดไม่ถึงว่าเขาไม่ได้หลับ มิหนำซ้ำยังอ้าปากงับนิ้วของเธอไว้และขบด้วยฟันเบาๆ 

“ซน! ตัวเองนอนไม่หลับ ก็มารบกวนคนอื่นไม่ให้นอนไปด้วยหรือไง?” ไลลาหัวเราะอย่างชอบใจกับคำตัดพ้อ

“เปล่าเพคะ แค่จู่ๆ ก็รู้สึกเอ็นดูหน้าตาของฝ่าบาทตอนหลับขึ้นมา”

“เอ็นดู? นึกว่าฉันกี่ขวบกัน?”

“อย่างน้อยก็หน้าไม่ดุเหมือนตอนตื่นล่ะ น่ารักเหมือนเด็กน้อย”

“พูดอย่างนี้มันยั่วกันชัดๆ งั้นก็ไม่ต้องหลับต้องนอนกันล่ะ!” อ้อมแขนแข็งแรงรัดแน่นขึ้น ทำท่าจะพลิกตัวขึ้นมาทาบทับ มือเรียวบางจึงยันอกเขาไว้ทันที

“เดี๋ยวก่อนเพคะ หม่อมฉันมีเรื่องอยากจะถามความเห็นของฝ่าบาท”

“หืม? เรื่องอะไร?” ชายหนุ่มผ่อนตัวนอนหงายตามเดิม

“เนญ่ามาขอร้องหม่อมฉันให้ช่วยพูดกับฝ่าบาทเรื่องรับเธอเป็นภรรยารองเพคะ”

“ไม่!” เจ้าชายอิดรีสปฏิเสธทันควัน

“ฝ่าบาท~ หม่อมฉันรู้ดีว่าฝ่าบาทไม่ได้มีใจ ให้กับน้องสาวของหม่อมฉันแต่…”

“ไม่ใช่ไม่มีใจ แต่ฉันรังเกียจ!! ฉันไม่ชอบนิสัยน้องสาวเธอเลยสักนิด เธออย่าเป็นคนแข็งนอกอ่อนในได้ไหม แค่มารยาสวะๆ แค่นี้ก็ยังหลับหูหลับตาเชื่อไปได้!”

“ถ้าเป็นเมื่อก่อน หม่อมฉันก็ไม่มีความเห็นใจให้เขาหรอกเพคะ แต่เหตุการณ์เลวร้ายแบบนี้ ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็ไม่อยากให้เกิดขึ้นกับตัวเอง ฝ่าบาทก็รู้ว่าน้องสาวของหม่อมฉันไม่มีโอกาสเข้าพิธีแต่งงานอย่างออกหน้าออกตากับใครได้อีกแล้ว ถ้าเข้าพิธีตรวจพรหมจรรย์เมื่อไหร่ ชื่อเสียงตระกูลของหม่อมฉันคงป่นปี้ไม่มีชิ้นดีแน่ๆ!”

“ฉันละเอือมค่านิยมแบบนี้เสียจริง! ผู้หญิงโมสเลมหลายคนต้องเผชิญกับการถูกครอบครัว และคนในชุมชนต่อต้านรังเกียจ เพียงเพราะไม่มีเลือดออกในคืนแต่งงาน ทั้งๆ ที่มีใบรับรองพรหมจารีย์แล้วก็ตาม ต่างก็ถูกตราหน้าว่าประพฤติตัวผิดศีลธรรม บางรายถูกใช้ความรุนแรงจนถึงขั้นเสียชีวิต คนทั้งโลกเขารู้กันดีว่า เยื่อพรหมจรรย์นั้น สามารถฉีกขาดได้ด้วยกิจกรรมอื่นๆ ขนาดกรมอนามัยโลก ยังบอกว่าการตรวจสอบเยื่อพรหมจรรย์ ในการแพทย์ไม่สามารถพิสูจน์ได้ ว่าหญิงคนนั้นเคยมีเพศสัมพันธ์มาก่อนด้วยซ้ำ! อำนาจอยู่ในมือฉันเมื่อไหร่ จะออกกฎล้างค่านิยมคร่ำครึ ลงโทษแพทย์พยาบาลที่ละเมิดสิทธิมนุษยชน ลักลอบทำการตรวจสอบ และออกใบรับรองพรหมจรรย์พวกนี้ให้หมดจากประเทศไปเสียที!”

“หม่อมฉันเห็นด้วยอย่างยิ่ง! แต่นั่นก็ยังเป็นเรื่องที่ไกลตัว สิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือแก้ปัญหาของเนญ่าก่อน จะเป็นการแต่งงานในนามก็ได้เพคะ เพราะถ้ามีเด็กขึ้นมา เกียรติของวงศ์ตระกูลก็ไม่มีเหลือแล้วจริงๆ!” เจ้าชายอิดรีสลุกขึ้นนั่งพาดแขนบนเข่าที่ชันขึ้นข้างหนึ่งอย่างขัดใจ

“ฉันจะช่วยเธอก็ได้ แต่รับผลที่ตามมาด้วยก็แล้วกัน!”

“ผลที่ตามมา?” ไลลาทำสีหน้างุนงง เจ้าชายอิดรีสสะบัดหน้ามองเมินไปทางอื่น ขยับตัวลุกขึ้นหยิบเสื้อคลุมมาสวมแล้วเดินออกไปจากห้อง เสียงประตูที่ปิดดังปังนั้นทำให้ไลลารู้สึกปั่นป่วนในจิตใจอย่างบอกไม่ถูก ว่าเป็นสัญญาณเตือน หรือว่าลางสังหรณ์กันแน่

……………………

รินรดาขอตัวทานอาหารเย็นที่ห้อง จึงเหลือพริมโรสและเจ้าชายอิสราร์ ร่วมโต๊ะทานอาหารเย็นมื้อแรกบนเครื่องบินกันเพียงสองคน ขณะที่กำลังรับประทานอยู่นั้นก็มีข่าวด่วนเกี่ยวกับผู้ก่อวินาศกรรมที่ทีแลนด์ขึ้นมา ในข่าวระบุว่าได้ล้อมจับตัวผู้บงการการก่อการร้ายและผู้ร่วมขบวนการที่ประเทศอิงแลนด์ทั้งหมดราวสามสิบกว่าคน ในจำนวนนี้มีสายลับ รองประธานาธิบดีอเมริโกย อดีตสุลต่านของเปเรซ และหัวหน้าหน่วยข่าวกรองของทีแลนด์ ที่กำลังร่วมประชุมลับกันอยู่อย่างพร้อมเพรียง ที่เซฟเฮ้าส์ประเทศอิงแลนด์ มีแหล่งข่าวอย่างไม่เป็นทางการแจ้งว่า ผู้ที่ให้ข้อมูลสืบสวนในทางลับคือประเทศเรียซัส ซึ่งก็รีบออกมาปฏิเสธข่าวนี้ทันที แต่ถึงยังไงก็ไม่มีหลักฐานชี้ชัด ว่าเรียซัสเป็นผู้อยู่เบื้องหลังการเปิดโปงนี้จริงไม่

พริมโรสรู้สึกทึ่งและค่อนแปลกใจ ที่ผลการสืบสวนสามารถหาตัวผู้ก่อเหตุออกมาได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ มิหนำซ้ำยังรวบตึงได้แม้กระทั่งเครือข่ายสายลับของประเทศ ที่ร่วมขบวนการทั้งหมดได้อย่างเหลือเชื่อ 

“ไม่รู้ว่าพ่อจะเป็นยังไงบ้าง?” พริมโรสรำพึงออกมาแล้วชะงักกึกทันที เธอเผลอคิดเสียงดังออกมาอีกแล้ว

“คนแบบนั้นมีอะไรให้คุณต้องไปคำนึงถึงอีก!” พริมโรสสะดุดในใจกับคำพูดของเขา

เขารู้? รู้มากแค่ไหน? ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรที่เป็นความลับสำหรับเขาได้เลย!!

“ฝ่าบาทรู้สึกอย่างไร ที่พระบิดาโดนญาติสนิทลอบสังหารเพคะ?” ชายหนุ่มมองสีหน้าจริงจังของหญิงสาว และคิดว่านี่คงไม่ใช่คำถามลอยๆ ที่หลุดออกมาอย่างไร้จุดหมายเป็นแน่ สองสายตาผสานกันนิ่ง ก่อนที่เขาจะเอ่ยความรู้สึกออกมา

“เป็นความรู้สึกโกรธเกลียด ที่ฝังลึกยาวนานอย่างต่อเนื่อง และกลายเป็นปมทางจิตใจมาตั้งแต่เด็ก” คำพูดแสดงออกถึงเหตุการณ์ที่ทำให้กระทบกระเทือนจิตใจในอดีต แต่น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยอารมณ์ที่คล้ายละวางความเจ็บปวดนั้นได้แล้ว

“ตอนนี้ยังรู้สึกแบบนั้นอยู่ไหมเพคะ?”

“ก็มีบ้าง ทุกครั้งที่รู้สึกโกรธก็จะพยายามปลุกสติตัวเอง เพื่อให้บรรลุคำสั่งเสียสุดท้ายของท่านพ่อ ท่านอยากให้พวกเราปล่อยวาง แล้วใช้ชีวิตต่อไปให้ดีและอยู่อย่างมีความสุข ท่านบอกว่าเป็นเพราะท่านได้ทำการแลกเปลี่ยนกับหินพ่อมด ทุกทางเลือกจึงมีราคาที่ต้องจ่าย จะไปโทษคนที่ทำร้ายท่านไม่ได้ ซึ่งแรกๆ ก็ทำใจได้ยากอยู่ แต่ก็ได้ท่านแม่คอยประคับประคอง ซึ่งก็เห็นได้ผลได้อย่างทุกวันนี้”

“หินพ่อมดลาบราดอไลต์? เกี่ยวอะไรกับการลอบสังหารเพคะ?”

“กรณีนี้มีสองประเด็น หนึ่งคือท่านพ่อทำข้อตกลงกับหินพ่อมด และสองคือท่านพ่อถูกน้องชายวางยาเพื่อสังหาร กรณีแรกต้องย้อนไปถึงที่มาของหินพ่อมด ซึ่งเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ตกทอดกันมาหลายพันปีของเผ่าซูเมอร์ในดินแดนทะเลทราย และท่านแม่ก็เป็นหนึ่งในทายาทของหัวหน้าเผ่า มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ท่านแม่ไปขอร้องท่านลุง เพื่อขอยืมหินพ่อมดนี้ มาช่วยชีวิตผมกับรินรดาให้รอดพ้นจากความเป็นความตาย” 

เจ้าชายอิสราร์รวบช้อนไว้ตรงกลางจาน แล้วพูดต่อ

“แต่เมื่อท่านพ่อรู้ว่าเงื่อนไขของการแลกพันธสัญญา อาจจะต้องใช้ชีวิตแลกด้วยชีวิตจึงขอเป็นคนทำสิ่งนั้นเสียเอง และท่านเชื่อว่าการที่ตัวเองต้องถูกน้องชายทำร้าย คงเกิดจากข้อแลกเปลี่ยนครั้งนั้น จึงไม่ให้พวกเราคิดแค้น และไม่ให้สืบหาสาเหตุ”

เขายกน้ำชาขึ้นดื่ม พริมโรสจึงรวบช้อน ในขณะที่รอฟังเขาพูดต่อ 

“แต่หลังจากที่ท่านพ่อเสียไม่นาน ผมก็ได้ไปล่วงรู้ความลับบางอย่างจึงมาถามท่านแม่ ท่านจึงยอมเล่าต้นเหตุที่อาจจะเป็นแรงจูงใจในการลงมือของเขา แต่ในกรณีของคุณ ทั้งบุญคุณทั้งความแค้นก็ถือว่าหักกลบลบหนี้กันไปแล้ว ไม่มีอะไรที่ต้องติดค้างต่อกันอีก เพราะฉะนั้นอย่าได้รู้สึกผิด!”

“มีอะไรที่ฝ่าบาทรู้แล้วหม่อมฉันยังไม่รู้ไหมเพคะ?”

“มี” ชายหนุ่มตอบอย่างตรงไปตรงมา หญิงสาวถือว่านี่เป็นคำอนุญาตจากเขาจึงเอ่ยปากถามอย่างที่ใจอยากจะรู้

“นายหญิงเจ้าคะ!” พริมโรสอ้าปากแต่ยังไม่ทันจะได้พูดก็ชะงักค้างเมื่อได้ยินเสียงเรียกของเด็กรับใช้ส่วนตัว ที่ยืนรีรอตรงประตูห้องอาหารจึงหันไปมอง

“อ้าว! นัซนีนมีอะไรหรือเปล่า?” สาวน้อยถือกระดาษในมือมาวางไว้ให้บนโต๊ะ แล้วถอยไปยืนกุมมืออย่างนอบน้อม

“ลายมือของสาวใช้ทั้งหมด พร้อมประทับรอยนิ้วมือไว้ทุกคนเลยเจ้าค่ะ”

“เยี่ยม! งั้นหนูไปที่ห้องรับแขกนะ แล้วเปิดแอปพลิเคชั่นแสกนในโทรศัพท์ของฉันที่วางอยู่ข้างๆ โน้ตบุ๊ค ถ่ายไว้ทุกแผ่นจากนั้นส่งเข้าไปในอีเมลล์”

“เจ้าค่ะ” นัซนีนรับคำแล้วหยิบกองกระดาษบนโต๊ะติดมือไปด้วย เจ้าชายอิสราร์เลิกคิ้วอย่างนึกขัน 

“ไม่ทันไรก็เริ่มเทรนผู้ช่วยเอาไว้ใช้งานแล้วรึ?” 

“หัวไวด้วยเพคะ สอนอะไรก็จดจำได้อย่างรวดเร็ว”

“งั้นก่อนจะเริ่มงานสอบสวน มาพยุงผมไปห้องทำงานก่อนดีกว่า”