ตอนที่ 58

เจ้าชายอิสราร์ นั่งกึ่งเอนพิงพนักหัวเตียง อ่านรายงานขอเสนออนุมัติโครงการของบริษัทที่รินรดานำมาให้เขาเซ็น  พออ่านจบก็ลงลายมือชื่อเพื่อให้ดำเนินการได้ จากนั้นก็ปิดแฟ้มนำไปวางที่หัวเตียง ถอดแว่นตาวางไว้ด้านบน แล้วหยิบโทรศัพท์มาอ่านข่าวทั่วไปเพื่อฆ่าเวลา

เขารู้ว่าห้ามภรรยาไม่ให้กลับไปที่เกิดเหตุอีกไม่ได้ จึงทำเป็นนิ่งเฉยแล้วตรงเข้ามาห้องนอนเลย รอเวลาให้เธอได้ทำในสิ่งที่อยากทำให้เต็มที่ เสร็จแล้วก็คงกลับมาเอง

…

พริมโรสออกมาจากลิฟต์แล้วตรงไปที่ห้องเกิดเหตุ บอกตรงๆ ว่าเธอไม่ใว้ใจใครทั้งนั้น โดยเฉพาะเพื่อนที่เจ้าเล่ห์อย่างเจ้าชายอิดรีส ขนาดบางรายเป็นเพื่อนที่คบกันมาเกือบสิบปี ยังลงมือทำร้ายกันได้ภายในสิบวินาที เพียงแค่มีความเห็นที่แตกต่างและมีผลประโยชน์เข้ามาเกี่ยวข้อง ถ้าเพื่อนยังกลายมาเป็นศัตรูได้แบบนี้เราก็ไม่ต้องกลัวใครอีกแล้ว เพราะศัตรูที่น่ากลัวที่สุดก็คือคนที่เราเชื่อได้อย่างสนิทใจ

กรณีนี้ก็เช่นกัน ใครจะรู้ว่าเขาอาจจะเป็นคนเดียวกันกับคนร้ายที่สร้างสถานการณ์เช่นนี้ขึ้นมาเพื่อใส่ร้ายสามีเธอก็ได้ เพราะนี่มันเป็นพื้นที่ของเขา เพราะฉะนั้นหาหลักฐานเพื่อเป็นการป้องกันตัวเองไว้ก่อนจึงเป็นการดีที่สุด 

คาดการณ์ทุกเรื่องก่อนศัตรู ย่อมอยู่ในจุดที่ไม่พ่ายแพ้!!

พริมโรสหยุดยืนหน้าห้องมองหน้ามองหลังเพื่อความมั่นใจ สอดมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตแล้วล้วงบอร์ดคอมพิวเตอร์ขนาดจิ๋วที่เสียบพ่วงเครื่องอ่านชิปอาร์เอฟไอดีออกมา

เธอได้ใช้เจ้าตัวอ่านชิปเครื่องนี้ สแกนคีย์การ์ดต้นแบบซึ่งเป็นห้องพักของเจ้าชายอิสราร์ไว้ก่อนแล้ว วิธีการแฮกก็ง่ายๆ ตัวเครื่องอ่านจะไปกระตุ้นชิปอาร์เอฟไอดีที่อยู่ในคีย์การ์ดต้นแบบให้ส่งข้อมูลออกมาในรูปแบบคลื่นวิทยุที่มีคลื่นความถี่ต่ำ และทำการถอดรหัสข้อมูลที่เป็นหมายเลขห้องและข้อมูลอื่นๆ เช่นการอนุญาตให้ใช้ลิฟต์ ใช้พื้นที่ส่วนกลาง หรือแม้แต่ระบบไฟในห้องพัก ออกมาจากคีย์การ์ดต้นแบบนั้น 

หลังจากนั้นเธอก็เปลี่ยนโค้ดสถานะจากเดิมที่เซตค่าไว้ให้เป็นเกสต์หรือแขกที่เข้าพักทั่วไป ให้เปลี่ยนมาเป็นแท็กแบบมาสเตอร์การ์ดแทน เท่านี้ก็สามารถที่จะเปิดประตูห้องพักห้องไหนก็ได้ในโรงแรมแห่งนี้ได้แล้ว

ตี๊ด!!

เพียงไม่กี่วินาทีประตูก็ปลดล็อค หลังจากที่แตะตัวอ่านการ์ดไปที่แผงวงจร และไม่รู้ว่าเธอตาฝาดไปหรือเปล่าที่เห็นแสงขาวๆ แวบหนึ่งผ่านสายตาไป ในขณะที่ประตูได้เปิดแง้มออกในตอนแรก แต่คิดว่าอาจจะเป็นแสงวาบที่เกิดขึ้นจากนัยน์ตาตัวเองก็เป็นได้ จึงไม่ได้เอะใจอีก 

พริมโรสปลดสายคล้องไหล่ลงมา เปิดกระเป๋าเป้แล้วเอาอุปกรณ์ใส่เข้าไป หันมองซ้ายมองขวาขณะที่มือก็รูดซิปปิดไปด้วย แล้าเอาคล้องไหล่ไว้ดังเดิม มือเรียวผลักประตูให้แง้มออกกว้างอีกหน่อย แล้วแทรกตัวเข้าประตูไปอย่างรวดเร็ว 

ร่างบอบบางยืนนิ่งเพื่อปรับสายตาให้ชินกับความมืด แล้วสอดมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อที่สวมอยู่ ล้วงไฟฉายแสงยูวีหรือแบล็คไลท์ที่มีค่าความยาวคลื่นสั้นออกมา กดปุ่มเปิดแล้วส่องไปตามพื้นผิวตามโต๊ะและที่นอนแต่ก็ไม่พบอะไร จึงย่อตัวลงมาส่องที่พื้นพรม

หญิงสาวตาวาบขึ้นด้วยความยินดีเมื่อเจอบางสิ่งที่สะท้อนแสงกลับมาหลายอย่าง เธอวางไฟฉายกับพื้น ดึงสายคล้องไหล่ของกระเป๋าเป้ลงมาเปิดเอาอุปกรณ์สำหรับเก็บหลักฐานต่างๆ ออกมาวางเรียงกับพื้น

มือเรียวหยิบสำลีพันก้านขึ้นมาแตะลงไปบนคราบที่เข้มกว่าสีพรม ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นอสุจิ กดย้ำๆ อยู่หลายรอบแล้วยกขึ้นมาส่องไฟ ปรากฏว่าไม่มีแสงสะท้อนติดอยู่ที่สำลี จึงไปหยิบกรรไกรมาตัดขนของพรมตรงตำแหน่งนั้น แล้วคีบใส่ถุงซิปล็อคแยกไว้สองถุง จากนั้นคีบเส้นผมทั้งเส้นสั้นเส้นยาวใส่รวมไปในถุงเดียวกัน 

จุดต่อไปเธอคาดว่าน่าจะเป็นคราบเลือด จึงใช้กรรไกรตัดขนพรมส่วนนั้นแล้วเก็บใส่ถุงแยกไว้หนึ่งถุงต่อหนึ่งจุด เมื่อเสร็จเรียบร้อยก็เก็บอุปกรณ์ทั้งหมดลงกล่อง รวบรวมถุงซิปล็อคที่มีหลักฐานสำคัญใส่ไปในกระเป๋าเป้ 

จากนั้นส่องไฟกราดไปตามพื้นบริเวณอื่นๆ เพื่อหาหลักฐานเพิ่ม จนมาสะดุดที่รองเท้าหนังคู่หนึ่งตรงมุมห้อง ทำให้ชะงักกึกทันที

เฮ้ย!!

ปฏิกิริยาไวกว่าความคิด เธอม้วนตัวกลับหลังอย่างว่องไว แต่ยังไม่ทันที่จะตั้งหลักลุกขึ้นได้ ก็ถูกเตะมาที่ไหล่ข้างหนึ่งอย่างหนักหน่วง แรงปะทะทำให้ร่างบางถลานอนคว่ำไปกับพื้น ไฟฉายหลุดมือกระเด็นกลิ้งขลุกๆ ห่างมือไปไกล

เธอเห็นเงาดำเคลื่อนไหวรางๆ ในความมืด กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ จึงรีบบิดตัวตะแคงข้างอย่างรวดเร็ว วางมือและแขนค้ำยันกับพื้น เอาเท้าข้างหนึ่งเกี่ยวล็อคที่ข้อเท้าของคนในความมืดไว้ทางด้านหน้า แล้วกวาดเท้าอีกข้างเตะกลับหลังอย่างเต็มแรงไปที่ข้อพับเข่าของอีกฝ่าย จนมันเข่าทรุดล้มคะมำคว่ำหน้าลงพื้น จากนั้นเอาขาตัวเองกดไว้ใต้พับเข่าแล้วเอาขาอีกข้างเกี่ยวขาของคนร้ายแล้วพับขึ้น เป็นการหนีบล็อคไว้เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายพลิกตัวกลับมาได้ แต่จังหวะที่เธอกำลังยกแขนบิดเพื่อไปเอาไปล็อคไว้กลางหลัง คนร้ายยอมเจ็บที่ขาเบี่ยงตัวเหวี่ยงศอกหมายจะกระแทกที่ศีรษะเธอ พริมโรสจึงรีบปล่อยมือ ผละตัวเองออกไปตั้งหลัก

ในระยะที่แสงส่องถึง เธอเห็นชายปริศนาคนนั้น กำลังยันตัวลุกขึ้น จึงรีบยกมือเรียวข้างขวากุมไปที่สายรัดข้อมือที่เป็นเชือกพาราคอร์ดถัก นิ้วโป้งกับนิ้วชี้กดอยู่ตรงตำแหน่งของตัวล็อคก้ามปูแล้วบีบนิ้วทั้งสองข้างเข้าหากันอย่างรวดเร็ว หัวล็อคก้ามปูหลุดออกจากกัน ด้านที่เธอกำอยู่ คือใบมีดที่ทำจากแสตนเลจ ที่มีความยาวประมาณห้าเซนติเมตร เมื่อหญิงสาวเหวี่ยงปลายหัวล็อคให้อ้อมหลังมือเข้ามาด้านใน ตัวล็อคจึงดึงดูดเข้าหากับส่วนท้ายของด้ามมีดที่เป็นแถบแม่เหล็ก แล้วดูดติดกันไว้อย่างเหนียวแน่น กลายเป็นด้ามจับแบบสายรัดที่มือ เตรียมพร้อมจะต่อสู้ในระยะประชิดได้ในทันที

เจ้าของรองเท้าหนังเดินเข้ามาใกล้กับแสงไฟ ก้มตัวทำท่าจะหยิบไฟฉายขึ้นมา ร่างบางจึงพุ่งตัวออกไปทันทีพร้อมง้างมีดในมือนำหน้าไปก่อน อีกฝ่ายเหมือนระวังตัวอยู่แล้วจึงส่องไฟเข้าใบหน้า ทำให้เห็นคนที่กำลังจู่โจมเข้าหาเขาอย่างชัดเจน

“โอ๊ะ!!” เขาร้องออกมาคล้ายตกใจที่เพิ่งจะเห็นอาวุธ รีบยกมือขึ้นสะบัดตีที่แขนข้างที่มีมีดให้ออกห่าง แล้วยกเท้าขึ้นคาดว่าคงจะเตะหรือถีบยัน แต่หญิงสาวตาไวเพราะเห็นจากแสงที่วูบไหวไปมาอยู่แวบๆ จึงกระโดดหลบไปอีกทาง แล้ววาดมีดในกำมือโผนเข้าไปใหม่ไม่ให้เขาได้ทันตั้งตัว

“หยุดก่อน!! ผมเอง!” ชายปริศนาร้องห้ามออกมาเสียงลั่น กระโดดหลบไปแถวประตู แล้วสอดคีย์การ์ดเข้าไปในกล่องเสียบข้างผนังอย่างรวดเร็วเพื่อเปิดไฟ ห้องทั้งห้องสว่างจ้าขึ้นมาในทันที ตามด้วยเสียงหึ่งๆ ของแอร์คอนดิชั่นเนอร์ภายในห้องพัก

“เจ้าชายอิดรีส!!”

“ใช่! ผมเอง”

“ให้ตาย! ฝ่าบาท! ทำไมยังอยู่ที่นี่ล่ะเพคะ?”

“ผมควรจะสบถมากกว่าไหม? แล้วคุณล่ะทำไมถึงกล้ามาคนเดียว? ถ้าเจอคนร้ายจะทำยังไง?”

“หวังว่าคงไม่ใช่ฝ่าบาท!!”

“ต้องไม่ใช่ผมอยู่แล้ว! ผมไม่มีรสนิยมขืนใจผู้หญิง! ผมเคร่งศาสนามากทีเดียว บอกเอาไว้เผื่อคุณยังไม่รู้!”

“แล้วมาทำอะไรในห้องมืดๆ เพคะ ไฟก็ไม่เปิด?”

“ตอนแรกก็เปิดอยู่ แต่พอได้ยินเสียงติ๊ดที่ประตูเลยดึงคีย์การ์ดออก ผมก็ไม่นึกว่าจะเป็นคุณ จนไฟฉายส่องหน้าถึงได้รู้! คุณนี่ขวัญกล้ามากทีเดียวที่ทำแบบนี้!”

“หม่อมฉันต้องทำทุกทางเท่าที่จะทำได้ เพื่อปกป้องสามีจากเหตุการณ์ร้ายๆ เพคะ!”

“ตอนนี้เข้าใจกระจ่างแล้วว่า ทำไมเขาถึงได้ถูกใจคุณนักหนา! มา! มานั่งคุยกันก่อนสิ” 

เขาผายมือให้ไปนั่งที่โซฟามุมห้องแล้วนั่งลง พริมโรสมองเขายกขาขึ้นไขว่ห้างแต่เธอไม่ได้เดินตามไปนั่งด้วย ยังคงยืนอยู่ที่เดิม

“หม่อมฉันขอถามคำถาม ที่ค่อนข้างจะละลาบละล้วง ได้ไหมเพคะ? หญิงสาวยิงคำถามที่อยากรู้ทันที โดยตีมึนทำเป็นลืมเรื่องความควรไม่ควรไปเสียชั่วคราว

“ส่วนตัวขนาดไหนล่ะ? ลองถามมาก่อนก็ได้ ตอบได้ก็จะตอบ”

“พระบิดาของฝ่าบาท ถูกเจ้าชายอิสราร์ ลากลงจากบัลลังก์โดยการทำรัฐประหาร ฝ่าบาทไม่รู้สึกโกรธแค้นแทนบ้างเลยหรือเพคะ? หรือเหตุผลที่ร่วมมือกับเขาก็เพื่อรอวันที่จะเอาคืน!”

“ขี้ระแวงเสียจริง! เอาเป็นว่าถึงพ่อผมจะเป็นพวกไซโคพาธสังหารบิดาฆ่าพี่น้อง และแน่นอนว่าผมก็อาจจะมียีนฆาตกรของเขาอยู่ในตัวไม่มากก็น้อย แต่ผมและพระมารดาถูกเขาทำร้ายร่างกาย และจิตใจมาตลอด การล่มสลายของเขาจึงไม่มีผลต่อชีวิตและจิตใจของผม อาจเพราะมีพระมารดารักและเอาใจใส่ตั้งแต่เล็กละมัง จึงรู้สึกว่าโลกนี้ก็ไม่ได้โหดร้ายกับผมเท่าไหร่นัก เพราะฉะนั้นผมจะไม่มีวันทำร้ายสามีคุณ เขาคือเพื่อนร่วมชะตากรรม และเป็นคนที่เข้าใจความรู้สึกของผมมากที่สุดในโลก!”

“แล้ว..เขา..ที่ฝ่าบาทพูดถึงคนนั้น เป็นใครกันหรือเพคะ?” 

“อ้าว! อิสราร์ไม่ได้เล่าให้ฟังหรอกรึ? ถ้าไม่เล่าแสดงว่าต้องมีเหตุผล คุณกลับไปถามเขาเองดีกว่า เพราะมันมีเบื้องลึกเบื้องหลังที่พัวพันกับเขามากมาย ผมว่าเขาน่าจะให้คำตอบได้กระจ่างชัดกว่า”

“คนที่วางระเบิด กับที่ยิงกราดผู้คน ในศูนย์ประชุมนานาชาติ เป็นฝีมือของเขาคนนั้นด้วยหรือเปล่าเพคะ?”

“นั่นไม่ใช่การวางระเบิดแต่เป็นโดรนพิฆาต ฝีมือพ่อผมเองที่เอาคืนประธาธิบดีอเมริโกย เขาหวังผลให้เกิดสงครามกับประเทศเรียซัส ซึ่งความเป็นความตายของอิสราร์ก็คือผลพลอยได้ของเขาไปด้วย ส่วนไอ้ที่ยิงกราดนั่น ผมว่าคุณไปหาไล่เลียงกับทางทีแลนด์เองดีกว่าว่ากำลังร่วมมืออยู่กับใคร!” พริมโรสได้ยินดังนั้นก็เบิกตากว้างขึ้น เพราะเป็นสิ่งที่เธอพยายามหลีกเลี่ยงที่จะค้นหาคำตอบ เธอกลัวที่จะรับรู้เรื่องนี้

“และเหตุระเบิดรถพระที่นั่งที่ทางหลวง กับตามไล่ล่าที่คอนโดริมน้ำ ฝ่าบาทพอจะรู้ที่มาที่ไปหรือไม่เพคะ?”

“ฝีมือของเขาทั้งหมด ผมยังส่งคนไปช่วยตามหาสามีคุณด้วยเลย แต่รู้สึกว่าจะไปช้ากว่ามือสังหารนั่นเสียอีก คุณก็รู้จักคนของผมดีนี่! เขาเป็นคนทีแลนด์เหมือนกัน!” เจ้าชายอิดรีสยิ้มกริ่มที่มุมปาก

“ชารีฟหรือเพคะ?” พริมโรสอุทาน เบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง

“เขานั่นล่ะ! แต่ตอนนี้กำลังทำงานสำคัญ เขาเป็นสายลับสองหน้า ทำหน้าที่แทรกซึมเข้าไปทำงานกับฝ่ายนั้น แล้วคอยส่งข่าวให้ผม ซึ่งฝ่ายนั้น ก็ส่งคนปะปนมา โดยที่พวกเราไม่รู้เหมือนกัน อย่างเช่นเหตุการณ์ในครั้งนี้เป็นตัวอย่าง ต่อไปนี้ก็ต้องคอยระแวดระวังให้มากขึ้นกว่าเดิมไปอีก อ้อ! แล้วหลักฐานที่เพิ่งจะเก็บไป ส่งให้ผมได้ไหม? ผมจะจัดการให้เอง!”

“แต่ว่า…” ชายหนุ่มอ่านความไม่ไว้เนื้อเชื่อใจในน้ำเสียงนั้นออก หรืออาจจะถึงขั้นไม่น่าเชื่อถือเสียด้วยซ้ำ

“ไม่ไว้ใจผม?”

“เพคะ!” เจ้าชายอิดรีสหงายหน้าหัวเราะอย่างอารมณ์ดี เขาชอบคนที่แสดงออกอย่างตรงไปตรงมาแบบนี้ รู้สึกถูกชะตากับหญิงสาวมากขึ้นกว่าเก่า 

เขาหยุดหัวเราะเมื่อได้ยินเสียงอย่างหนึ่งดังขึ้น จึงหันมองไปทางประตู พอแน่ใจว่าเป็นเสียงเคาะประตู จึงรีบลุกเดินไปเปิดโดยเร็ว

“มาช้าจัง! นึกว่าจะไม่มาแล้ว!”

“เพิ่งจะเห็นข้อความเพคะ อ๊ะ!” ไลลาชะงักที่เห็นผู้หญิงอีกคนในห้อง หันขวับไปมองว่าที่คู่หมั้นทันทีแล้วจ้องเขม็ง ดวงตาคมหวานที่กำลังหรี่ลงคล้ายมีประกายไฟแล่บออกมาด้วยจางๆ ขบริมฝีปากล่างเอาไว้ราวกับกำลังข่มกลั้นอารมณ์บางอย่าง กำหมัดทั้งสองข้างเข้าหากันแน่น ร่างทั้งร่างแผ่รังสีโหดเหี้ยมออกมาจนเขารู้สึกได้ 

“เปล่านะ!! ฉันไม่ได้นัดเขามา ถามเขาได้เลย! เขาแอบสะเดาะกุญแจเข้ามาเองด้วยซ้ำ!” เจ้าชายอิดรีสรีบแก้ตัวเป็นพัลวัน

“อ่า.. พอดีหม่อมฉันเข้ามาเก็บหลักฐานในที่เกิดเหตุเพคะ ก็ไม่นึกว่าจะได้พบเชคฮ์เหมือนกัน” พริมโรสเห็นควรออกตัวสนับสนุนคำพูดของเขา ซึ่งก็ดูเหมือนจะได้ผล รังสีอำมหิตสลายไปอย่างรวดเร็ว และมีสีหน้าสดใสขึ้นมาทันตาราวกับฟ้าหลังฝน ชายหนุ่มที่กลั้นหายใจมองอยู่ ลอบเป่าปากออกมาอย่างโล่งอก

“แล้วเจอหลักฐานอื่นอีกไหม นอกจากหลักฐานปรักปรำเชคฮ์อิสราร์น่ะ?” ไลลาหันมาถามอย่างอยากรู้เต็มที่

“เจอเพคะ แต่ว่า…”

“เขาไม่เชื่อใจฉันน่ะ ยังคงคิดอยู่ว่าฉันคือคนร้ายคนนั้น!” เขายักคิ้วหลิ่วตาให้ ในขณะที่ปากก็บ่นเธอไปด้วย

“ก็สภาพแวดล้อมคือหลักฐานที่ปรักปรำฝ่าบาท พอๆ กับที่เชคฮ์อิสราร์ก็โดนเหมือนกันนี่เพคะ” ไลลายิ้มหวานให้ชายหนุ่มเพื่อปลอบใจ หันมาพูดกับพริมโรสอย่างหนักแน่น ดวงตาทอประกายเด็ดเดี่ยวอย่างที่ไม่มีใครจะมาสั่นคลอนได้ 

”เพราะฉะนั้นคุณพริมโรสคู่หมั้นของฉันกับคู่หมั้นของคุณ ถูกจัดฉากทั้งคู่ เรามาทำให้คนร้ายตัวจริง ที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์เลวทรามนี้ได้รับผลกรรมที่มันก่อกันเถอะค่ะ! ฉันสัญญาด้วยชีวิตเลยว่า จะลากมันไปให้ฝูงชนประณามและลงประชาทัณฑ์ให้ได้! การขังไว้แค่ในคุกจะทำให้มันสบายเกินไป คุณต้องเห็นสภาพของน้องสาวฉัน แล้วคุณจะรู้ว่าทำไมฉันถึงได้รู้สึกโกรธขนาดนี้!”  ดวงตาคมหวานหรี่ลง สายตาเหมือนอยากจะฆ่าใครสักคนขึ้นมาเดี๋ยวนั้น ปลายเสียงสั่นนิดๆ คล้ายกำลังสะเทือนใจ

ประกายอ่อนโยนวาบขึ้นมา ในส่วนลึกของดวงตาสีดำสนิท ชายหนุ่มเอื้อมมือ ดึงแขนเรียวให้เข้ามาใกล้ แล้วโอบเอวไว้หลวมๆ พยายามที่จะถ่ายทอดพลังความรักและความอบอุ่นให้กับหญิงสาว

“โอเคเพคะ!” พริมโรสตัดสินใจในที่สุด “หม่อมฉันเชื่อใจฝ่าบาท ยังไงเราก็เป็นเพศหญิงเหมือนกัน และถ้ามีอะไรที่หม่อมฉันพอจะช่วยเหลือได้ ก็ตรัสมาได้เลยเพคะ เพื่อปกป้องสามีแล้วหม่อมฉันยินดีทำทุกอย่าง!”

“ฉันรู้แล้วว่าทำไมคนที่เขาเลือกถึงเป็นคุณ คนประเภทเดียวกันชัดๆ!” แววตาความเชื่ออย่างบ้าระห่ำเจิดจ้าขึ้นในความคิดของไลลา

“หือ!! ปากร้ายเหมือนกันนะเรา! ไปกล่าวหาคุณพริมโรสว่ากากเหมือนนายอิสราร์ได้ยังไง! ไม่เอามานี่! ต้องลงโทษเสียหน่อยแล้ว!”

มุมปากพริมโรสพลันกระตุกรอยยิ้มแข็งค้างทันควัน บุรุษตรงหน้าแม้จะพูดด้วยรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนริมฝีปาก แต่ถ้ามองลึกเข้าไปในจิตใจแล้ว จะเห็นถึงติ่งอารมณ์ของพวกไซโคพาธที่ต้องการใช้คำพูดร้ายๆ จิกกัดสามีของเธออยู่ตลอดเวลา และดูเหมือนจะทำไปเพื่อความสะใจส่วนตัวล้วนๆ อีกด้วย 

เฮอะ! ฉันประเมินเขาสูงไปสินะ! โชคดีที่ไม่ใช่คนคิดมาก!!

“ว้าย! ฝ่าบาทหยุดนะเพคะ นี่มันยามวิกาลแล้ว อย่ามาหาเหตุล่วงเกินหม่อมฉัน หยุดๆ!”

พริมโรสลอบขำในใจ หยิบกระเป๋าเป้ที่พื้นมาเปิดเอากล่องหลักฐานออกมาวางหน้าโต๊ะโซฟา แล้วย่องออกไปด้านนอกอย่างเงียบเชียบ

“ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะที่รัก! ต้องให้รอไปอีกนานแค่ไหนกัน ฮึ?” สวรรค์รู้ดีว่าเขาต้องอดทนและทรมานแค่ไหน อยู่ใกล้กันแค่มือเอื้อมเท่านี้ แต่กลับทำอะไรไม่ได้ดังใจคิด

“แค่พรุ่งนี้ ก็รอไม่ได้เลยเชียวหรือเพคะ?”

“พรุ่งนี้?”

“ก็จดทะเบียนให้เรียบร้อย จากนั้นหม่อมฉันจะตามใจทุกอย่าง!” ไลลายิ้มเอียงอาย เธอยอมรับกับตัวเองว่ารู้สึกรักและต้องการเขาเช่นเดียวกัน ในเมื่อรู้แล้วว่าอนาคตของเธอคือเขา ก็ไม่จำเป็นต้องไปฝืนกฎธรรมชาติอีก 

“เยี่ยม!! งั้นไหนๆ จะจดทะเบียนพรุ่งนี้อยู่แล้ว ก็เข้าหอเสียก่อนเลยเป็นไง?”

“อ๊ะ! ทำไมที่ผ่านยังทนได้! เดี๋ยวๆ! เอากล่องบนโต๊ะไปด้วย!”

…………………….

ไซโคพาธ (Psychopaths) 

เป็นหนึ่งในกลุ่มของโรคบุคลิกภาพผิดปกติแบบต่อต้านสังคม โดยมีลักษณะ ขาดความเห็นใจผู้อื่น / ขาดความสำนึกผิด / ความรู้สึกด้านชาไม่เกรงกลัว / ขาดความยับยั้งชั่งใจ / เอาตัวเองเป็นจุดศูนย์กลาง / มักเชื่อมโยงกับพฤติกรรมความรุนแรงซ้ำๆ และก่อให้เกิดอาชญากรรม