ตอนที่ 54

“ท่านหญิง คุณรามิลมาขอพบเจ้าค่ะ”

พวงแก้มนวลแดง ระเรื่อขึ้นทันทีที่ได้ยินชื่อ ที่กำลังคิดถึงอยู่ เธอกำลังทบทวนเหตุการณ์ในคืนนั้นที่ทำให้หัวใจเต้นแรงจนควบคุมไม่ได้

“บอกให้เขารอสักครู่”

“เจ้าค่ะ”

วันนั้นที่เธอหมดสติในโรงพยาบาล แต่กลับฟื้นขึ้นมาในลักษณะที่นอนหนุนเขาอยู่ครึ่งตัว ศีรษะวางอยู่บนต้นแขนแก้มแนบอยู่กับอก ปลายนิ้วเรียวของเขาลูบไล้พวงแก้มอย่างทะนุถนอม แม้หลับตาก็ยังสัมผัสได้ว่าดวงตารุ่มร้อนคู่นั้นจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา พอเธอลืมตาขึ้นจึงสบประสานสายตาลึกล้ำดำสนิทของเขาราวกับกำลังต้องมนต์ไปโดยไม่รู้ตัว 

เธอยังมองเห็นความปีติยินดีที่ไม่สามารถอธิบายได้ เปี่ยมล้นจนเผยออกมาให้เห็นทางดวงตาของเขา ความห่วงใยฉายชัดออกมาอย่างชัดเจน และบอกเล่าถึงความรักความคิดถึงที่ฝังลึกอยู่ในหัวใจและไม่เคยจะลบเลือน 

เธอมองสีหน้าที่กำลังเคลิบเคลิ้ม อยู่กับความทรงจำอันสวยงามในอดีตนานอยู่ชั่วครู่ ในที่สุดเขาก็เอ่ยขึ้นมาอย่างตื้นตันใจ  

“ผมอยากจูบคุณ อนุญาตไหม?” 

หญิงสาวหลับตาสัมผัสความรู้สึกจากอ้อมกอดอันทรงพลังที่กำลังถ่ายเทความอบอุ่นมาให้เธออย่างต่อเนื่อง กลิ่นอายของเขาแผ่อวลเข้ามาปะทะจมูกแล้วโอบล้อมเธอเอาไว้ ทำให้เธอสงบและคลายความกังวลได้อย่างประหลาด ในใจยังเกิดความรู้สึกหวานชื่นอย่างพูดไม่ออกบอกไม่ถูกขึ้นมาอีกด้วย

“ถ้าบอกว่าไม่!”

“ผมก็จะจูบ” นัยน์ตาสวยปรือตาขึ้นมอง

“แล้วจะถามเพื่อ?”

เขาวางมือใหญ่ทาบทับหลังมือเรียวเล็ก ตรงตำแหน่งหัวใจของเขา ความรู้สึกอยากจะปกป้องคุ้มครองซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นกับใครมาก่อนจู่โจมเข้ามาในหัวใจของเขาอย่างรุนแรง เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสุดแสนจะอ่อนโยน

“เพื่อให้รู้ตัวว่าต่อไปนี้ คุณไม่สามารถให้ใครจูบคุณได้อีกแล้วนอกจากผม!” 

เสียงนุ่มทุ้มประกาศออกมาราวกับเป็นคำมั่นสัญญา เพื่อบอกว่าจากนี้ไปเธอจะเป็นสิทธิ์ขาดของเขาแต่เพียงผู้เดียว

“ฉันไปอ่อยคุณตอนไหนหรือคะ? ถึงทำให้คุณเข้าใจว่าฉันจะให้คุณจูบได้ง่ายๆ!”

“ผมต่างหากที่กำลังอ่อย! จำผมได้แล้วใช่ไหม?” หญิงสาวเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ

“ทำไมถึงรู้คะ?”

“ผมรู้ตั้งแต่ที่คุณสบตาผม และวางมือไว้ตรงนี้อยู่ตลอดเวลา” 

ฝ่ามือใหญ่สอดประสานกับมือเรียวเล็ก แล้วกอบกุมเอาไว้  กดให้แนบชิดไปกับตัวมากยิ่งขึ้น รับรู้ได้ถึงหัวใจสองดวงที่เต้นผิดจังหวะขึ้นมาพร้อมกัน

“รู้สึกไหม? เหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านไปมาระหว่างเรา” 

หญิงสาวหลุบตามองที่มือ พยักหน้าเบาๆ เป็นความรู้สึกที่ยากเกินอธิบายเป็นคำพูด ราวกับสายฟ้าสายหนึ่งพุ่งมาชนหัวใจที่นิ่งสงบตลอดมาของเธออย่างรุนแรง

“คุณรอฉันนานไหมคะ?”

“นานมาก! รอมาเกือบครึ่งชีวิตแล้ว รอทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าจะมีปาฏิหารย์เกิดขึ้นจริงหรือเปล่า สงสารผมไหม?” 

แขนสองข้างที่กอดเธอไว้สั่นเล็กน้อย ทำให้ในใจของเธอท่วมท้นไปด้วยความเห็นอกเห็นใจในความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธออย่างลึกซึ้ง ทั้งยังสั่นสะท้านไปทั้งหัวใจเพราะความรักที่มาแบบไม่คิดฝันและไม่ทันได้ตั้งตัว ความซาบซึ้งใจที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครมาก่อนกำลังแผ่ซ่านไปทั่ว 

“ยังอยากจูบฉันอยู่ไหมคะ?”

“แย่จริง! ถามอะไรอย่างนั้นล่ะ!” 

เขาหลุบเปลือกตาลง ซ่อนความปรารถนาในดวงตาเอาไว้ สอดมือเข้าหลังศีรษะ  ก้มหน้าลงแล้วจุมพิตลงบนกลีบปากอวบอิ่มของเธออย่างเร่าร้อน ปลายลิ้นร้อนผ่าวแทรกเข้ามาเกี่ยวกระหวัดลิ้นนุ่มอย่างอุกอาจ เวลานี้ในสมองของเขามีแต่เธอเท่านั้น ไม่มีที่ว่างให้สิ่งอื่นใดสอดแทรกลงไปได้อีก

จุมพิตของเขาเริ่มดูดดื่มหวานล้ำขึ้นเรื่อยๆ เธอรับรู้ได้ว่าอารมณ์สับสนบ้าคลั่งของเขาคงคลายลงบ้างแล้ว นัยน์ตาคมหวานปรือขึ้นมองเขาที่กำลังถอนริมฝีปากออกช้าๆ ใช้สายตาลึกล้ำกวาดไล้ไปทั่วใบหน้า ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดอยู่ข้างแก้มเบาๆ จนสั่นสะท้าน ไออุ่นไร้รูปร่างที่ไม่อาจบรรยายได้เอ่อล้นขึ้นมาเต็มหัวใจทีละน้อย

ชายหนุ่มหลุบตามองริมฝีปากแดงก่ำ ที่เผยอออกเล็กน้อย ราวกับกำลังเชิญชวนให้บุรุษเข้าไปลองจุมพิตอีกสักครั้ง เขาไม่อาจหักห้ามใจที่อยากจะแนบจุมพิตลงบนริมฝีปากแดงก่ำเย้ายวนนั้นได้ หญิงสาวหลับตาพริ้มรับรสจุมพิตอ่อนโยนเปี่ยมด้วยความรู้สึกลึกซึ้งของเขา และครั้งนี้ก็เป็นจุมพิตที่ยาวนานนับเป็นศตวรรษในความคิดของเธอเลยทีเดียว

รินรดาหน้าแดงก่ำ สลัดศีรษะไล่ความวาบหวามออกจากห้วงความคิด ลุกเดินมาหน้ากระจกยาวติดผนัง ร่างบางหมุนซ้ายหมุนขวาสำรวจเสื้อผ้าหน้าผม ว่าพอจะรับแขกในสภาพแบบนี้ได้ไหม เธอคิดว่าเสื้อกระโปรงตัวหลวมพอได้อยู่ แต่ทรงผมดังโงะที่มัดรวบเป็นจุกไว้บนหัวนั้นเริ่มหลุดลุ่ยลงมาบ้างแล้ว ที่ทำทรงนี้เพราะยังไม่ได้สระผมและคิดว่าไม่ได้ออกไปไหนเลยรวบๆ เอาไว้ก่อน แต่จะว่าไปก็ดูศิลป์ไปอีกแบบ เพราะปอยผมสลวยที่ปลิวสวอยนั้นกลับไปเน้นลำคอให้เรียวสวยมากขึ้นกว่าเดิม 

หญิงสาวเดินมาหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง หยิบลิปกลอสเนื้อโปร่งใสที่เจือสีชมพูอ่อนๆ ขึ้นมาปาดไล้ลงบนริมฝีปาก ซึ่งทำให้ดูอวบอิ่มฉ่ำวาวเป็นสาวเฮลท์ตี้ในลุคที่เป็นธรรมชาติขึ้นมาทันที 

…

รามิลชะงักมือที่กำลังยกแก้วน้ำชาขึ้นดื่ม วางแก้วลงบนจานรองดังเดิม ลุกเดินไปหาหญิงสาว ฝ่ามือใหญ่จับไว้ที่ต้นแขนแล้วเบี่ยงหน้าจุมพิตที่พวงแก้มนวลทีหนึ่ง ปลายจมูกขยับเข้าถูไถแก้มนวลของหญิงสาวอย่างสนิทสนม เคลื่อนเรียวปากอบอุ่นผ่านมาที่ริมฝีปากอิ่มชมพูระเรื่อ พร้อมกดรอยประทับอย่างแผ่วเบา เอ่ยคำออดอ้อนเสียงนุ่ม

“รดา~..คิดถึงจังเลย” หญิงสาวใบหน้าร้อนผ่าวจนตัวเองรู้สึกได้ คำเรียกขานอย่างสนิทสนมนั้นทำให้หัวใจของเธอสั่นไหวจนเต้นเร็วผิดปกติ รู้สึกสะทกสะท้านไปกับความใกล้ชิดจนปรับสีหน้าไม่ทันและวางตัวไม่ถูก รีบโบกสองมือพัดไล่ความร้อนฉ่าที่เกิดขึ้นบนใบหน้าที่คิดว่าคงจะร้อนจัด จนแดงไปหมดด้วยความประหม่า เขาคลี่ยิ้มละมุนออกมาเล็กน้อย มองความเขินอายที่ฉายชัดออกมานั้นอย่างเอ็นดู เห็นเป็นเสน่ห์ที่ดูน่ารัก 

“ผมมาชวนคุณไปทานข้าวข้างนอก ไปไหม?”

“ไปค่ะ แต่ขอฉันไปเปลี่ยนชุดก่อน”

“ไม่ต้องเปลี่ยน! ผมจะพาไปเดินสตรีทฟู้ดหาของกินเล่นอย่างละนิดละหน่อย”

“วิเศษเลยค่ะ! เคยเห็นตามช่องของยูทูปเบอร์ต่างประเทศเขามารีวิวเอาไว้ เคยนึกอยากจะไปบ้างอยู่เหมือนกัน เราไปกันเดี๋ยวเลยนะคะ!” 

ดวงตาคู่งามเป็นประกายพราวระยับ ฉายแววกระตือรือล้นขึ้นมาทันทีที่พูดถึงเรื่องของกิน ลืมไปหมดแล้วอารมณ์ที่หวั่นไหวจนเขินอายเมื่อก่อนหน้านี้ ชายหนุ่มมองรอยยิ้มสดใสนั้นแล้วพลอยอารมณ์ดีตามไปด้วย มุมปากผุดรอยยิ้มขึ้นมาจางๆ ด้วยความรักความเอ็นดู บอกกับตัวเองไว้ว่าเพื่อรอยยิ้มนี้ของเธอแล้ว จะให้ทำอะไรก็ได้เขายินดีทุกอย่าง

……………………

พริมโรสเดินมาถึงศาลาไม้สีขาวที่เป็นจุดนัดพบ เดิมด้านหน้าศาลาจะเป็นลานหญ้าโล่งกว้างกลางสวน แต่ขณะนี้มีการตกแต่งจนเต็มพื้นที่ ด้านหน้าเวทีมีการจัดวางเก้าอี้เป็นแบบเธียเตอร์แยกเป็นสองฝั่ง ตรงกลางเป็นทางเดิน ด้านข้างตกแต่งด้วยต้นคัตเตอร์ทั้งสองด้านจนดูคล้ายทุ่งดอกไม้สีขาว บนเวทีมีฉากวงกลมซ้อนกันสามวง ตกแต่งด้วยใบไม้สีเขียวและดอกไม้โทนขาวนู้ดและน้ำตาล มีโลโก้งานเป็นรูปดอกคามิเลียอยู่ตรงกลาง คาดว่าน่าจะเตรียมไว้สำหรับจัดพิธีงานแต่งงานกลางแจ้ง

หญิงสาวเดินเลี่ยงทะลุผ่านออกไปตรงสวนด้านหลัง ซึ่งมีพุ่มไม้ดัดรูปทรงกระต่ายตัวใหญ่กับตัวเล็ก ล้อมกรอบด้วยกำแพงต้นไม้เป็นพุ่มเตี้ยทรงเหลี่ยมมีความสูงเพียงแค่เอวอยู่ด้านหลัง 

เธอไม่ต้องการอยู่ในพื้นที่โล่งโดยรอบตรงจุดนั้น เปลี่ยนมุมมายืนหันหลังให้พุ่มไม้ใหญ่แบบนี้ทำให้อุ่นใจกว่า อย่างน้อยก็ไม่ต้องคอยระแวงทางด้านหลัง เพราะยังไม่รู้แน่ชัดว่าคนที่เดินตามเธอมาตั้งแต่ในลิฟต์ กับคนที่ส่งข้อความมานัดพบ เป็นคนคนเดียวกันหรือเปล่า

คงไม่ดวงซวยถูกสไนเปอร์ส่องในที่สาธารณะแบบนี้หรอกนะ!!

พริมโรสก้มมองที่เท้าตัวเอง รู้สึกค่อนข้างกังวลเล็กน้อย ถ้ามีเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดขึ้นมา การต่อสู้บนส้นสูงสี่นิ้วกับการเหยียบลงบนพื้นหญ้าที่นุ่มเกินไปคงลำบากอยู่ไม่น้อย มันทำให้เสียการทรงตัวได้ง่าย

มือเรียวที่กำกระดุมเม็ดหนึ่งไว้ในมือยกขึ้น แล้วสอดกระดุมเม็ดนั้นซุกไว้ในบรา จากนั้นพับกระดาษข้อความให้เล็กพอที่จะสอดไว้ใต้ฝ่าเท้าบนรองเท้าส้นสูง ในนี้มีทั้งลายนิ้วมือและลายมือของคนเขียนเธอต้องเก็บเอาไว้ให้ดี พอสอดเสร็จเรียบร้อยก็ยืดตัวขึ้นเตรียมพร้อมรับสถานการณ์

ภายใต้ชายคาของตัวอาคารทางซ้ายมือของหญิงสาว มีชายคนหนึ่งยืนเงียบๆ อยู่ตรงนั้น ท่ามกลางแสงวอร์มไวท์จากโคมไฟภายในสวนที่ไม่ค่อยสว่างมากนัก ทำให้เขาเพ่งสายตามองใบหน้างดงามที่กำลังยืนนิ่งอยู่นั้นอย่างพิจารณา 

เขาเจอเธอที่หน้าลิฟต์โดยบังเอิญ หัวใจเต้นรัวแรงด้วยลางสังหรณ์ และตกใจจนตัวชาที่ได้เจอผู้หญิงที่มีใบหน้าเหมือนคนในใจเขาอย่างไม่คาดฝันเป็นครั้งที่สอง ครั้งแรกนั้นเขาเห็นเธอคุยกับผู้ชายที่นั่งในรถวีลแชร์อย่างสนิทสนม ครั้งนี้จึงรีบตามมาเพื่อดูใกล้ๆ ว่าเป็นเพียงแค่คนหน้าเหมือน หรือเป็นคนคนเดียวกัน 

และจากที่เห็นในมุมนี้บอกได้เลยว่าใช่เธอจริงๆ ผู้หญิงคนเดียวที่อยู่ในความคิดคำนึงของเขามาโดยตลอด ความทรงจำอันพร่าเลือนผุดวาบขึ้นมาในสมอง หัวใจขมขื่นอย่างไม่อาจบรรยายออกมาได้ เขาหลับตาลงสะบัดศีรษะแรงๆ พยายามสะกดกลั้นความรักความคิดถึงเอาไว้

กลับมาทีแลนด์ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วมาทำอะไรที่นี่?? กำลังรอพบใครอยู่นะ!

ในขณะที่เขากำลังเถียงกับตัวเองว่าจะแสดงตัวดีหรือไม่ดีนั้น สายตาพลันมองเห็นการเคลื่อนไหว ที่ไกลออกไปทางมุมสวนด้านตรงข้าม ชายร่างสูงโปร่งพร้อมบริวารสามคนซึ่งเขารู้จักเป็นอย่างดียืนอยู่ตรงนั้น และกำลังมองตรงไปยังหญิงสาวที่ยืนอยู่คนเดียวในสวน เขาถอยหลังเข้ามุมมืดเพื่ออำพรางตัวเองในทันที                                      

อย่าบอกนะว่า เธอคือเป้าหมายของเขา!! ยัยนี่ไปเหยียบตาปลาใครเข้าอีกแล้ว!!

ขนที่ขาของพริมโรสลุกซู่ขึ้นโดยสัญชาตญาณ เป็นการเตือนภัยของความไม่ชอบมาพากลที่อยู่โดยรอบ มือเรียววางตรงขาอ่อนเพื่อความอุ่นใจ เธอคาดปืนพกขนาดเล็กไว้ตรงนั้น นับว่าคิดถูกแล้วที่เตรียมตัวเอาไว้ตั้งแต่ก่อนออกมา

ขณะนั้นเองชายชุดดำทั้งชุดแต่ไม่ได้ปิดบังใบหน้าประมาณเจ็ดถึงแปดคนกำลังเดินย่างสามขุมเข้ามาใกล้ พริมโรสตวัดสายตามองที่มือของแต่ละคนและสำรวจไปตามตัว แอบโล่งใจเล็กน้อยที่ไม่เห็นพวกเขาพกอาวุธ

เอาไงดี?? จะเปิดเผยตัวตนไปเลยดีไหม? อย่างน้อยก็ไม่เจ็บตัว แต่คนที่อยู่ในเงามืดทั้งสองฝั่งนั้นก็ไม่น่าไว้ใจ! จุดประสงค์ไม่แน่ชัดเปิดเผยตัวอาจเป็นผลร้ายมากกว่าดี! หรือจะแอคติ้งปลอมๆ ไปก่อนเพื่อดูสถานการณ์ เอาวะลองเสี่ยงดู!

“พวกคุณเป็นใครคะ? ชะ..ใช่คนที่นัดฉันมาพบหรือเปล่า?”

ในขณะที่หญิงสาวกำลังแสดงท่าทีหวาดกลัวจนลนลาน ชายชุดดำที่เดินอยู่ด้านหลังก็ดึงแขนคนเดินหน้าให้หยุดแล้วกระซิบเสียงเบา

“เฮ้ย! มึงทำลงหรือวะ ผู้หญิงไม่มีทางสู้นะนั่น?”

“แล้วจะให้ทำยังไง คำสั่งเจ้านาย มึงกล้าขัดขืนหรือเปล่าล่ะ!!”

“แค่ขู่ให้กลัวก็พอมั้ง เผลอๆ จะตกใจจนฉี่ราดซะก่อนแล้ว ไม่ต้องลงไม้ลงมือให้เจ็บตัว!”

“เออ เอางั้นก็ได้!”

พอตกลงกันได้ดังนั้น ก็เดินอาดๆ กันเข้าไปใหม่ ยิ่งเห็นท่าทางกลัวจนตัวสั่นแบบนั้นต่างก็รู้สึกคึกนึกสนุกขึ้นมา งานง่ายๆ แบบนี้ทำให้ผ่อนคลายอารมณ์ไปได้บ้างเหมือนกัน

“ยะ..อย่าเข้ามานะคะ ฉะ..ฉันกลัวแล้ว!” เธอแสร้งตกใจสะดุ้งเฮือก แล้วรีบถอยกรูดไปสามก้าวติดๆ แต่ปลายแหลมของส้นเข็มดันไปเกี่ยวกับเส้นหญ้าที่เหนียวทำให้เสียสมดุล ร่างทรุดลงไปนั่งกับพื้นหญ้านุ่ม เธอเลยอาศัยจังหวะนี้แกะสายรัดข้อเท้าออกทีละข้างอย่างเนียนๆ กลุ่มคนชุดดำเข้ามารุมล้อม ชายคนหนึ่งค้อมตัวชะโงกหน้าเข้ามาใกล้

“น้องสาว! ได้ข่าวว่าความสวยไปสะดุดตาเชคฮ์อิสราร์ พวกพี่ก็เลยอยากมาเห็นใกล้ๆ ว่าเลิศเลอเพอร์เฟคขนาดไหนกันถึงทำให้เชคฮ์หวั่นไหวได้!” เขาพูดพร้อมยื่นมือมาจะแตะตัว พริมโรสคว้าส้นสูงขึ้นตอกส้นเข็มลงไปบนหลังมือจนมันร้องลั่น

“โอ๊ย!!”

“ว้าย!! อย่าเข้ามาใกล้! ฉันกลัว!” คนอื่นๆ หัวเราะเยาะคนที่กำลังสะบัดมือเร่าๆ ด้วยความเจ็บปวด หลังมือเป็นรอยเลือดซึมออกมาเป็นวงสีแดงคล้ำ

หญิงสาวลุกขึ้นยืน ถือรองเท้าไว้ข้างละมือตวัดปัดป่ายไปรอบตัว คนอื่นๆ เมื่อเห็นพิษสงของความแหลมคมจนเรียกเลือดได้ ต่างก็ไม่มีใครเข้ามาใกล้อีก 

“พวกเราไม่ได้มาทำร้ายไม่ต้องกลัว! แต่แค่จะมาเตือน! ถ้าพวกพี่ยังเห็นน้องอยู่ใกล้เชคฮ์อิสราร์อีก พวกเราจะไม่เตือนเป็นครั้งที่สอง!! แต่จะให้น้องเลือกเลยว่าอยากให้พวกเราเฉือนเนื้อตรงส่วนไหนออกก่อน เข้าใจไหม!!”

พริมโรสปั้นหน้ายิ้มอย่างใสซื่อไร้พิษสง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานใส

“อื้ม! เข้าใจแล้วค่ะ สรุปว่าพวกพี่ๆ มาดี?” 

“สำหรับตอนนี้น่ะใช่!”

“งั้นฉันขอถามคำถามสักข้อได้ไหม?”

“ถามอะไร?” 

“เดี๋ยวนะ หาก่อน!”

พริมโรสก้มตัวดูที่พื้นไปรอบตัว มองหากระดาษที่หลุดออกมาตอนถอดรองเท้า คนอื่นๆ พอเห็นอาการแบบนั้นก็ดันเกิดอุปาทานหมู่ ต่างก็ค้อมตัวลงช่วยกันมองหาของบางอย่างที่พื้นไปด้วยอย่างมีน้ำใจ ทั้งๆ ที่ก็ไม่รู้ว่าหญิงสาวกำลังมองหาอะไรกันแน่

 ชายที่แอบในมุมมืดคิ้วกระตุก ยอมใจกับแอคติ้งร้อยเล่ห์ของเธอผู้นี้จริงๆ ตั้งแต่รู้จักกันมาจนถึงตอนนี้ นิสัยไม่ได้เปลี่ยนไปเลย

ชายร่างสูงโปร่งที่ยืนอยู่อีกทางหนึ่งขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าทางนั้นเกิดอะไรขึ้น เขาห่วงว่าหญิงสาวจะถูกทำร้ายจึงรีบมาซุ่มดู แต่ไม่นึกว่าจะเจอภาพชุลมุนวุ่นวายอย่างที่เห็น 

“ให้ลงมือเลยไหมครับนาย?”

“อืม จะใช้วิธีไหนก็ได้ เอาตัวไปด้วยกัน”

“ครับ!”

ชายร่างสูงโปร่งมองบริวารของเขาทั้งสามคน เดินออกไปตรงส่วนที่เป็นแสงสว่าง มุ่งหน้าไปที่พุ่มสวนไม้ดัดตรงนั้นตามคำสั่ง เขามองเพียงครู่เดียวก็หมุนตัวเดินจากไปก่อน

พริมโรสเห็นความเคลื่อนไหวจากหางตา ก็ยืดตัวขึ้นมองไปยังผู้มาใหม่ที่กำลังย่างสามขุมตรงเข้ามาหา พลางเอ่ยปากถามชายทั้งแปดด้วยความอยากรู้ที่แฝงแผนการชั่วร้าย

“พี่สามคนนั้นก็เป็นพวกเดียวกับพี่ๆ ด้วยหรือคะ?” ชายชุดดำทั้งแปดยืดตัวขึ้น หันไปมองผู้มาใหม่

“ไม่ใช่! แต่เอ๊ะ!” ชายคนหนึ่งในกลุ่มร้องขึ้นมาเหมือนจะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร พริมโรสได้จังหวะรีบเปลี่ยนวิกฤติให้เป็นโอกาส

“แต่ดูเหมือนเขาไม่ได้มาดี หน้าอย่างโหดเหมือนโกรธใครมา ต้องเป็นภัยต่อจุดซ่อนเร้นแน่ๆ! พี่ๆ ต้องช่วยน้องด้วยนะ! น้องตายแน่ๆ จะโดนฆ่าข่มขืนหรือเปล่าก็ไม่รู้!”

ชายทั้งแปดได้ยินการชี้นำแบบนั้นก็รู้สึกเห็นดีเห็นงามไปกับเธอด้วย มองออกเหมือนกันว่าคนทั้งสามต้องมีจุดประสงค์อะไรสักอย่าง และคงไม่ใช่เจตนาดี คนทั้งแปดไม่ใช่พวกใจเหี้ยมที่เกิดมาเป็นนักฆ่าโดยนิสัย จึงมีมุมอ่อนโยนที่ชอบช่วยเหลือคนที่อ่อนแอกว่าอยู่เป็นปกติ และด้วยความเป็นสุภาพบุรุษจึงต่างมายืนเรียงบังร่างของหญิงสาวไว้โดยอัตโนมัติ

“หยุด! พวกนายจะทำอะไร?” หนึ่งในแปดคนตะโกนถาม

“ฉันจะทำอะไร ก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของพวกนายละมัง? ถอยไปถ้าไม่อยากเจ็บตัว!” ถึงจะเห็นว่ามีคนมากกว่าแต่เขาก็ไม่เคยกลัวเลยแม้แต่น้อย

“ดูเหมือนนายอยากมีเรื่อง! งั้นก็เคลียร์หนี้เก่าหนี้ใหม่ให้จบๆ ไปเลยเป็นไง ปิดบัญชีกันไปเลยวันนี้!” 

พริมโรสมองความครึกครื้นอย่างเงียบสงบ พยายามไม่ขยับตัวให้เป็นที่ดึงดูดความสนใจ คนสองกลุ่มที่ยืนประจัญหน้ากันอยู่ตอนนี้ เธอไม่รู้ว่าเป็นพวกเดียวกันหรือเปล่า ที่รู้แน่ๆ คือเป็นโจทก์เก่ากันอย่างแน่นอน 

สายตาคมหวานลอบสังเกตไปยังชายคนที่ยืนอยู่ตรงกลาง รู้สึกสะดุดตากับรอยแผลเป็นกลางคิ้วของเขา ซึ่งเห็นเป็นรอยใหญ่มาก และเหมือนเธอจะเคยเห็นแผลลักษณะนี้มาก่อน แต่นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน

“ยังไม่ใช่ตอนนี้! ฉันต้องการแค่ผู้หญิงคนนั้น!” 

“นายจะพาเธอไปได้ก็ต่อเมื่อเดินฝ่าดงตีนของพวกเราไปแล้วเท่านั้น!!” 

ชายชุดดำหนึ่งในแปดคน กล่าวออกมาอย่างแมนที่สุด หัวใจหล่อในร่างทองของซูเปอร์ไซย่าปรากฏขึ้นมาในมโนของหญิงสาว น้ำเสียงแข็งกระด้าง ยืนจังก้าสีหน้าหยิ่งผยอง ดูน่าเกรงขามเสียจนเธอเกือบจะเผลอยกมือขึ้นมาปรบให้เขาแบบรัวๆ

“อย่าหาเรื่องใส่ตัวดีกว่า ฝีมือคนของท่านอักมัลมันก็แค่ขี้เล็บ! ไอ้พวกขี้แพ้มันก็แพ้อยู่วันยังค่ำ! ถ้าไม่รักตัวกลัวตายก็ดาหน้ากันเข้ามา!”

คนของท่านอักมัล??? เขาส่งคนมาขู่ฉันฉันทำไมล่ะ!! มีอะไรเกี่ยวข้องกับกระดุมเม็ดนั้นไหม?

ชายแปดคนส่งเสียงฮึดฮัด กำมือแน่น กัดฟันกรอดๆ ทั่วทั้งร่าง อัดแน่นไปด้วยเพลิงโทสะ ที่โหมกระพือขึ้นมารุนแรง ยอมไม่ได้ที่โดนข่มขวัญหยามหยันกันซึ่งๆ หน้า 

“อย่าดีแต่ปาก!! พวกเราลุย!”

พริมโรสขยับตัวทันทีเมื่อได้ยินเสียงสัญญาณยำบาทา เธอรอจังหวะนี้อยู่นานแล้ว รีบค้อมตัวก้มลงหลบเข้าหลังพุ่มไม้เตี้ยทรงเหลี่ยม หิ้วรองเท้าส้นสูงข้างละมือวิ่งเหยาะๆ ตรงเข้าไปในตัวอาคารอย่างรวดเร็ว 

พอถึงหลังเสาที่เป็นมุมมืด ก็ถูกมือฝ่ามือใหญ่ของชายที่ตามมาตั้งแต่ในลิฟต์คว้าข้อมือไว้แล้วพาออกวิ่ง หญิงสาวไม่ได้ขัดขืนเพราะต้องไปทางเดียวกันอยู่แล้ว มีคนมาช่วยออกแรงดึงก็ทำให้เหนื่อยน้อยลง ผ่อนแรงไปได้มากทีเดียว

รินรดาอ้าปากค้าง เมื่อเห็นว่าที่พี่สะใภ้ถูกชายคนหนึ่งลากให้วิ่งตาม และผ่านหน้าเธอไปอย่างเร็วราวกับพายุ เธอรู้สึกเอะใจจึงหันขวับไปมองยังทิศทางตรงกันข้ามทันที สิ่งที่เห็นคือกลุ่มคนที่กำลังตะลุมบอนกันอย่างนัวเนีย ข้าวของกลางลานหญ้าล้มระเนระนาดกระจัดกระจาย เก้าอี้ไม้ถูกใช้แทนอาวุธฟาดฟันกันจนแตกหักเสียหายไม่เหลือชิ้นดี 

เธอกำลังงงว่าพี่สะใภ้มาเกี่ยวข้องอะไรกับเหตุการณ์นี้ แล้วผู้ชายคนนั้นเป็นใครกันแน่