ตอนที่ 55

วิ่งตามกันมาได้สักพัก เขาก็ชะลอความเร็ว แล้วผลักประตูบันไดหนีไฟให้เปิดออก ดึงมือหญิงสาวให้ตามเข้ามาแล้วผลักร่างบางให้ติดผนัง ล็อกข้อมือข้างหนึ่งกดไว้เหนือศีรษะ โน้มใบหน้าฉกวูบเข้ามาหมายจะประกบจุมพิตที่ริมฝีปากอิ่ม พริมโรสตกใจแต่ยังเบนหน้าออกข้างเบี่ยงหนีได้ทัน จุมพิตจึงพลาดเป้าไปกระแทกโดนที่แก้มนุ่ม ฝ่ามือใหญ่ข้างที่ยังว่างประคองใบหน้าด้านข้างของเธอไว้ แล้วบังคับให้หันเข้าหาริมฝีปากเขาอย่างมุ่งร้าย

หญิงสาวผ่อนแรงต่อต้านลงนิดหนึ่ง แล้วสอดมือข้างที่ยังเป็นอิสระลอดเข้ามาตรงที่ว่างระหว่างช่องแขนด้านในอย่างว่องไว ชูมือขึ้นเหนือลำคอ แล้วกระแทกนิ้วชี้ กับนิ้วกลาง จิ้มตรงตำแหน่งกรามใต้หูอย่างรวดเร็วและหนักหน่วง 

“โอ๊ยย!!” ร่างสูงสะดุ้งสุดตัวร้องออกมาเสียงลั่นอย่างคิดไม่ถึง เขาพยายามเอียงตัวหนีความเจ็บปวด แต่นิ้วที่ร้ายพอๆ กับนิสัยของเจ้าของก็ยังตามกดย้ำอย่างหนักหน่วงไม่ลดละ   จนร่างของอีกฝ่ายโค้งเอียงลงไปตามศีรษะลักษณะคล้ายน้ำในหูไม่เท่ากันจนเสียสมดุล 

พอกดได้ระยะที่ต้องการก็เหนี่ยวคอเป้าหมายเพื่อยกตัวเขาให้ลอยขึ้น พร้อมกับง้างเข่าโจมตีไปที่รังไข่อย่างเต็มเหนี่ยว

“โอ๊กกก!!” ร่างสูงตัวงอลงคล้ายเจ็บปวดอย่างรุนแรง แต่ก็ยังจับข้อมือข้างหนึ่งของเธอไว้แน่น หญิงสาวจึงกระชากแขนข้างนั้นเข้าหาตัวโดยแรงจนร่างสูงใหญ่เซถลาตามมาด้วย และใช้จังหวะนี้ถีบเท้ายันไปที่หน้าแข้งจนอีกฝ่ายเสียหลักล้มหน้าคว่ำลงพื้น มือที่จับไว้แน่นจึงค่อยคลายออก

“อ๊ากก!! โรสๆ!! พอแล้วๆ!! เท้าที่เตรียมจะกระทืบซ้ำยกค้างกลางอากาศเมื่อได้ยินเสียงร้องเรียกชื่อตัวเองพร้อมภาษาคุ้นหู

เฮ้ย!! เสียงนี้! อย่าบอกนะว่า…!!

มือไวเท่าความคิด จับร่างที่นอนตัวงอหงิกให้พลิกหงายเพื่อมองหน้าทันที แล้วก็ต้องปากอ้าตาค้างตัวแข็งเหมือนหุ่นพูดไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง เมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายถนัดชัดเจน

“ไงที่รัก! ตกใจขนาดนั้นเชียว? ทำหน้าเหมือนเห็นผีเลย!” เสียงทุ้มต่ำถามมาอย่างน่าตาย ซ้ำยังแหบระโหยคล้ายคนกำลังจะขาดใจอีกด้วย  ปากอิ่มแดงที่อ้าค้างหุบฉับ เกิดอาการพูดไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกไปชั่วขณะ

“กะ..ก็นายควรจะเป็นผีไม่ใช่หรือไง! ฉันจำได้ว่าไปงานศพนายครบทั้งเจ็ดวันเลยด้วย!”

เธอมองสำรวจหน้าตาของเขา ผมตัดสั้นจนเกรียน แก้มตอบซูบลงจนเห็นโหนกแก้มชัด มีแผลเป็นจางๆ ตรงปลายคางและเหนือริมฝีปากข้างหนึ่ง ดูภายนอกเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน แต่นัยน์ตาดำสนิทยังคงลึกล้ำแฝงไปด้วยเสน่ห์ชวนให้ผู้คนหลงใหลเช่นเดิม

“เธอมาทำอะไรที่นี่น่ะโรส?” เขาถามคำถามที่สงสัยมาแต่แรก

“แล้วนายล่ะ! มาทำอะไร เข้าประเทศได้ด้วยหรอ? แล้วหนีไปอยู่หลุมไหนถึงได้หายไปเป็นปีๆ?”

“เรื่องมันยาวเล่าตอนนี้ก็ไม่หมด ขอให้ฉันได้กอดเธอให้หายคิดถึงก่อนได้ไหม?” เขายื่นมือมาจะคว้าแขน แต่หญิงสาวปัดมือออกไปโดยแรง ไม่ยอมให้เขาแตะตัวอีก

“อย่ามาพูดเรื่องตลกที่ขำไม่ออกหน่อยเลย! นายคิดถึงแต่ตัวเองเท่านั้นแหละ!”

เขาหันตัวนอนตะแคงคู้เข่าสองข้างเกือบชิดอก พริมโรสนั่งลงกับพื้นค่อนมาทางศีรษะเขาระยะห่างประมาณหนึ่งช่วงแขน สายตามองสภาพเขาอย่างเวทนา รู้สึกผิดเล็กน้อยที่ไปกระทุ้งเข่าเสียหนักหน่วงขนาดนั้น เธอไม่ได้ห่วงว่าเขาจะใช้การไม่ได้ แค่ห่วงว่าจะก้าวขาออกเดินได้ไหวไหมต่างหาก

“โรส! ฉันขอโทษ ขอโอกาสให้เรามาเริ่มกันใหม่ได้ไหม?” 

“คงไม่ได้!” หญิงสาวตัดบทอย่างเฉียบขาด

“เธอโกรธฉันมากถึงขนาดไม่คิดจะเผาผีกันเลยเชียวเหรอ?”

“พูดตลกแต่ไม่ตลกออกมาอีกแล้ว! ได้ข่าวว่าฉันยังเป็นเจ้าภาพสวดอภิธรรมและส่งโรงศพนายขึ้นเมรุด้วยเหมือนกัน จะบอกว่าไม่เผาผีได้ยังไง!”

“เรารักกันไม่ใช่เหรอที่รัก? ทำไมให้อภัยกับความผิดพลาดของฉันไม่ได้!” เขาพยายามงอนง้อขอโอกาสเธออีกสักครั้ง จ้องมองเธออย่างค้นคว้า ภายในหัวใจกำลังบีบตัวแน่นอย่างไร้สาเหตุ

“นั่นไม่ใช่ความผิดพลาด! มันคือความเห็นแก่ตัว! ไม่อยากแต่งกับฉันก็น่าจะพูดกันดีๆ ไม่ใช่เล่นใหญ่สร้างเรื่องให้ตัวเองหนีตายอย่างไร้ความผิด แล้วตอนนี้จะมาขอให้ฉันอภัยให้เนี่ยนะ!! ใช้อะไรคิด? หา!!” หญิงสาวตะคอกแผดเสียงดังลั่น แค้นใจจนแทบกระอักออกมาเป็นเลือด 

“.....” เขาอ้าปากค้าง หาคำพูดมาโต้เถียงไม่ออก  ความรู้สึกเสียใจพลุ่งพล่านขึ้นมาอย่างรุนแรง ความเจ็บปวดถาโถมเข้ามาระลอกแล้วละลอกเล่า ภาพของตัวเขาที่สะท้อนความเจ็บช้ำฉายชัดอยู่ในดวงตาคู่นั้น

“ฉันมีสามีแล้ว!” พริมโรสพูดแล้วสะบัดหน้าพรืดอย่างไม่แยแส

“อะไรนะ!!” ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นก็ตกตะลึง หัวใจกระตุกวูบ เบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อหู “อย่าบอกนะว่าคนพิการที่นั่งในรถเข็นนั่นเป็นสามีของเธอ!!”

“อะแฮ่ม!! ฉันไม่รู้มาก่อนว่าบันไดหนีไฟก็สามารถใช้เป็นที่รำลึกความหลังกันได้ด้วย!” น้ำเสียงเฉียบขาดจริงจัง ฟังออกถึงความไม่พอใจได้พูดแทรกขึ้นมา

พริมโรสตัวชา เงยหน้าขึ้นมองไปยังทิศทางที่มาของเสียง หัวใจเต้นระทึกจนแทบทะลุออกมานอกอก เมื่อเห็นบุรุษที่มีใบหน้าสง่างามเต็มไปด้วยความดุร้ายนั่งหลังตรงอยู่บนรถวีลแชร์อยู่เหนือบันไดตรงชั้นหนึ่ง ส่งสายตาทรงอำนาจดูดุดันคล้ายต้องการสังหารคนมองมายังเบื้องล่างราวกับกำลังมองแมลงตัวเล็กๆ

เธอไม่รู้ว่าเขาอยู่ตรงนั้นนานเท่าไหร่แล้ว ที่รู้แน่ๆ คือเขาเข้าใจคำพูดทุกคำที่เธอกับอดีตคู่หมั้นกำลังพูดโต้ตอบกันอยู่ เพราะมีองครักษ์ตัวแสบคอยเป็นล่ามแปลภาษาอยู่ข้างหูทุกคำทุกประโยค และไม่รู้ว่าจะมีการใส่สีตีไข่เพิ่มเข้าไปด้วยหรือเปล่า

ไม่ยักรู้ว่าไอ้หมอนี่รู้ภาษาทีแลนด์ด้วย มันน่าปาดคอนัก!!

หญิงสาวลอบก่นด่าอยู่ในใจ มองเห็นสีหน้าและแววตาประจบสอพลอที่ฉายชัดออกมาอย่างไม่อำพรางไว้อีก ปรายหางตามองเธอขณะที่พูดไปด้วยอย่างสาสมใจ 

พริมโรสขบริมฝีปากล่างเบาๆ ข่มกลั้นความเดือดดาลเอาไว้ในอก นึกเสียดายว่าน่าจะมันยิงทิ้งเสียตั้งแต่วันนั้น จะได้ไม่ทำตัวเหมือนหมาลอบกัดในวันนี้ 

ได้ยินว่าจะเอามันไปสอบสวน แต่ทำไมยังปล่อยให้มันมาลอยหน้ากวนประสาทผู้คนอยู่ตรงนี้เล่า!!

พริมโรสพูดไม่ออก ได้แต่กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่คล้ายจะรู้ชะตาของตัวเอง ระยะนี้ชีวิตของเธอคงไม่สดใสเสียแล้ว

“ผมไม่ยักรู้ว่าคุณสองคนรู้จักกันมาก่อน และยิ่งไม่รู้เลยว่าคุณเป็นชาวทีแลนด์..ชารีฟ!” เขาถามเป็นภาษาอาหรับ

ชารีพหรือณัทธรค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง ใบหน้าเขาขาวซีดจนแทบไม่มีสีเลือดมือเท้าชาไปหมด แต่กลับรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่กำลังทิ่มแทงอยู่ในใจราวกับคมมีด เขาไม่อยากยอมรับเลยว่า ชายพิการที่เขาเห็นเมื่อวันก่อนนั้น อาจจะเป็นคนเดียวกับบุรุษที่นั่งเหนือหัวเขาอยู่ในตอนนี้หรือเปล่า แต่เขามั่นใจว่าคงเป็นไปไม่ได้

“เอ่อ..เธอเป็นคู่หมั้นของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ” ณัทธรตอบกลับด้วยภาษาเดียวกัน ลองพยายามอีกครั้งอย่างไม่ลดละ

“เอ็กซ์-ฟีอานเซ!!” พริมโรสได้ยินดังนั้นก็กระแทกเสียง ย้ำน้ำเสียงเน้นหนักเป็นภาษาอังกฤษว่า.. ‘อดีต-คู่หมั้น’ 

“อดีต! ปัจจุบัน! หรืออนาคต! เธอก็จะเป็นคู่หมั้นของฉันตลอดไป!” เขาหันมาประกาศอย่างน่าไม่อาย จนหญิงสาวแค่นเสียงฮึในลำคอก่อนจะพูดออกมาอย่างหงุดหงิด

“เผื่อนายยังไม่รู้ บอกแค่ว่ามีสามีอาจจะยังไม่ชัดเจน ฉันแต่งงานแล้ว! จดทะเบียนสมรสกันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย! ทั้งสองประเทศ!”

“แต่งงาน?? ไม่จริง! เป็นไปไม่ได้! จะแต่งได้ไง!”

“เธอไม่ได้เป็นซิสเตอร์ ไม่ได้เป็นโรคร้ายแรง! แล้วทำไมจะแต่งงานไม่ได้!” เสียงทรงอำนาจตอบคำถามแทนด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ แถมปลายเสียงยังคล้ายหาเรื่องเล็กน้อย

“อย่าบอกนะว่า…” ณัทธรมองหน้าหญิงสาวแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองบุรุษที่นั่งอยู่เหนือบันไดอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“คุณกำลังตื๊อเมียผม! ถามความเห็นชอบจากสามีของเธอหรือยัง?” พริมโรสเงยหน้าขึ้นมองคนที่วางมาดประกาศความเป็นเจ้าของอย่างน่าหมั่นไส้ ดวงตาเข้มหรี่ลงมองมาสบตา แฝงด้วยอารมณ์ความรู้สึกชนิดหนึ่งที่อ่านได้ยาก

ณัทธรได้สติ เมื่อสายตาเหลือบไปมององครักษ์คนหนึ่งที่กำลังมองเขม็งมาที่เขาอย่างประเมิน มันรู้จักเขาเป็นอย่างดีจึงรีบกลบเกลื่อนเก็บกิริยาอาการให้สำรวมอย่างเก่า ยันตัวคุกเข่ายกมือขึ้นแตะหน้าอก 

“ขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเสียกิริยาล่วงเกินฝ่าบาทและพระชายาด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ขอฝ่าบาทได้โปรดทรงลงโทษ!” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ภายในกำลังเจ็บร้าวราวกับโดนเข็มแหลมคมนับร้อย ทิ่มแทงหัวใจจนบาดเจ็บเลือดโซมอยู่ภายใน ก้มหน้าลงอย่างยอมรับในชะตากรรมของตัวเอง

“ไม่รู้ถือว่าไม่มีความผิด ครั้งนี้ผมละเว้นให้ อย่าให้ผมเห็นว่าเข้าใกล้ภรรยาผมอีก ถึงตอนนั้นแม้แต่คำเตือนก็จะไม่มีให้!!”

“รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ”

“ยังไม่รีบมานี่อีก!! จะรอไปส่งกันถึงห้องพักเลยด้วยไหม?” เขาตวาดเสียงเกรี้ยวกราด แผดเสียงวางอำนาจอย่างน่าตาย

“พะ..เพคะ” พริมโรสรีบลุกขึ้น แต่ณัทธรคว้าข้อมือเธอเอาไว้ แล้วฝืนตัวเองผุดลุกขึ้นมายืนซ้อนหน้า บังร่างเธอจากสายตาของคนข้างบน

“พริมโรส!!” ผู้สูงศักดิ์แผดเสียงคำรามลั่นราวกับสัตว์ป่าที่บ้าคลั่ง หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวรีบผละออกมา เร่งสาวเท้าก้าวขึ้นบันไดในทันที 

เธอช้อนสายตาขึ้น เพื่อลอบมองอีกฝ่าย แต่กลับไปสบประสานกับนัยน์ตาดุดันที่จ้องเขม็งมองมาอย่างไม่ลดละ ยิ่งทำให้เธอเสียวสันหลังวาบ 

เมื่อเธอเริ่มเดินเข้ามาใกล้ เขาคว้าข้อมือแล้วเหนี่ยวหน้าให้เข้ามาชิด กัดฟันเค้นเสียงพูดเป็นภาษาอังกฤษที่ได้ยินกันแค่สองคน

 “ผมฆ่าคุณได้เลยนะ รู้ตัวหรือเปล่า!” น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง สีหน้ากลับเย็นเยียบยิ่งกว่า พอพูดจบก็ปล่อยมือเธอ ทำสัญญาณให้องครักษ์เข็นวีลแชร์กลับห้องพัก

ผู้ชายน่าตาย!! ป่าเถื่อน!! เอาแต่ใจ!!

พริมโรสลอบทำหน้ามุ่ย แล้วปรับสีหน้าให้เป็นปกติ หลังจากรู้สึกได้ว่ามีสายตาที่ไม่ประสงค์ดีมองมา เธอเชิดหน้าจ้องมันไปอย่างกวนประสาท มันมองตอบกลับมาอย่างท้าทาย เธอจึงชูกำปั้นถลึงตาเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันใส่มัน สลับกับตวัดสายตามองมือตัวเองที่กำหมัดอยู่เพื่อเป็นการข่มขู่ที่ไร้สุ้มเสียง พร้อมจะบวกได้ทุกที่ถ้ามันมีเลือดพอให้สาดแบบจัดเต็ม

อย่าเผลอนะคุณมึง!! คุณกูจะกระทืบให้จมส้นตึกเลยคอยดู!!