แชร์
บทที่ 317
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 318
ฉู่เนี่ยนซีเปิดกล่องยา หยิบพู่กันกับกระดาษออกมา แล้วจดความคิดในใจของนางอย่างรวดเร็ว โดยมีเฮ่อหลานคอยพูดคุยเรื่องปริมาณยากับนางบ้างเป็นครั้งคราวแสงเทียนสลัวกระทบใบหน้าที่ปกปิดด้วยผ้าคลุมหน้าของนาง จนเปล่งรัศมีออกมา เสียงที่เด็ดเดี่ยวและไม่แยแสทำให้บรรยากาศห้องรู้สึกว่างเปล่าเป็นอย่างมากหลังจากนั้นไม่นานก็เขียนใบสั่งยาเทียบยาใหม่เสร็จสิ้น เฮ่อหลานก็เดินออกมาจากห้องแล้วยื่นให้เสี่ยวเถา เขาอธิบายรายละเอียดอย่างรอบคอบและขอให้นางพาคนไปต้มยามาเพิ่ม ซึ่งจะช่วยให้นางหลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่น่าขยะแขยงเหล่านั้นได้ด้วยได้ยินเสียง “ซี๊ด” ดูเหมือนว่าชายคนนั้นจะได้รับบาดแผลเพิ่มฉู่เนี่ยนซีมองตามเสียงไป คนคนนั้นเห็นพระชายาผู้สูงศักดิ์ผู้นี้ ไม่รังเกียจพวกเขาที่ใส่เสื้อผ้าที่ขาดวิ่นและสกปรก อีกทั้งยังพยายามอย่างดีที่สุดและมีความสามารถแท้จริง ทำให้เขารู้สึกประทับใจมาก จึงพลิกตัวเผยให้เห็นบาดแผลที่หลังของเขาบาดแผลที่หลังมีขนาดประมาณห้าถึงหกนิ้ว เนื่องจากแช่น้ำสกปรกแล้วติดเชื้อ ชิ้นเนื้อทั้งสองข้างถูกเปิดออกไปด้านข้าง ดูเหมือนแผลจะไม่ตื้นนักแต่ยาสมุนไพรนั้นให้ผลลัพธ์ช้า ฉู่เนี่ยนซีคิดอยู่ครู่หนึ
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 319
เสี่ยวเถานำยาน้ำสองชามไปให้ฉู่เนี่ยนซี เมื่อเห็นใครบางคนเดินมาข้างหน้านางนางก็เหล่ตามองใกล้ ๆ แต่มันมืดเกินกว่าจะมองเห็นได้ชัด นางจึงเข้าไปส่งยาในห้องก่อน“พระชายา ดูเหมือนว่าท่านอ๋องหลีจะมาถึงแล้ว”เสี่ยวเถายื่นยาให้ผู้ป่วยที่นอนอยู่บนเตียง เอียงศีรษะแล้วพูดกับฉู่เนี่ยนซีอย่างลังเลฉู่เนี่ยนซีกำลังจัดกล่องยา เมื่อได้ยินเสี่ยวเถาพูดเช่นนั้นนางก็มองไปที่ประตู สิ่งที่นางเห็นไม่ใช่อ๋องหลีแต่กลับเป็นอ๋องเหลียน“ข้าเป็นห่วงที่เจ้าต้องรักษาคนมากมาย ดังนั้นหลังจากปิดกั้นน้ำท่วมเสร็จก็เลยรีบมาเพื่อดูว่าเจ้าต้องการความช่วยเหลือหรือไม่”อ๋องเหลียนมองฉู่เหนียนซีที่กำลังยุ่งและเหงื่อออก ดวงตาสีเหลืองอำพันของเขายังคงสดใสจนน่าทึ่งภายใต้แสงเทียน เขาลืมแม้กระทั่งรอยแผลเป็นที่ปกปิดผ้าคลุมหน้าของฉู่เนี่ยนซีเสี่ยวเถาขมวดคิ้วและทำหน้าบูดบึ้งอย่างไม่พอใจ‘นี่คือพระชายาหลีนะ คนที่เป็นห่วงควรจะเป็นท่านอ๋องหลีสิ’ฉู่เนี่ยนซียังคงก้มหน้าเก็บยา พลางตอบโดยไม่แสดงอารมณ์ใดใดในใจออกมาทางสีหน้า “ท่านอ๋องเหลียนกังวลว่าจะทำให้ผู้ลี้ภัยติดเชื้อ เนี่ยนซีขอขอบพระทัยท่านอ๋องเหลียนแทนพวกเขาด้วยเพคะ”เย่เหลียนตกตะ
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 320
เย่เฟยหลีเรียกคนยี่สิบคนอย่างรวดเร็วและให้พวกเขาไปกับเขาเย่เหลียนเรียกหมอหลวงคนหนึ่งมาถามเกี่ยวกับสถานการณ์การรักษา หมอหลวงอธิบายสถานการณ์อย่างละเอียด ความรู้และทักษะทางการแพทย์ของฉู่เนี่ยนซีนั้นเหนือกว่าพวกเขาจริง ๆ แม้แต่หมอเทวดาเฮ่อหลานก็ยังเชื่อฟังการเตรียมการของนางโดยไม่มีข้อตำหนิใดใดเย่เหลียนตกใจและมองไปที่แผ่นหลังของฉู่เนี่ยนซีด้วยแววตามุ่งมั่น จากนั้นจึงเดินตามเย่เฟยหลีและคนอื่น ๆ ไปยกเว้นทางตอนเหนือของเมืองหนานหลิน ส่วนที่เหลือของเมืองจมอยู่ในน้ำ เย่เฟยหลีให้คนสร้างแพหลายลำเพื่อลำเลียงประชาชน“ไม่รู้ว่าน้ำลึกแค่ไหน เจ้ามานั่งบนแพนี้” เย่เหลียนคว้าแพแล้วดึงมันไปข้าง ๆ ฉู่เนี่ยนซีเย่เฟยหลียิ้มเยาะ ดึงฉู่เนี่ยนซีมาอยู่ข้าง ๆ แล้วพูดด้วยความโกรธ “พี่รอง ท่านดูแลตัวเองให้ดีเถิด อย่ามือยื่นมือยาวนักเลย”“อย่าวุ่นวาย ยามนี้เร่งด่วน รีบไปช่วยชีวิตคนจะดีกว่า” ฉู่เนี่ยนซีหันกลับไปหาหมอเทวดาเฮ่อหลาน อวี๋ตง และเสี่ยวเถา พลางบอกพวกเขาว่า “พวกท่านกลับไปพักผ่อนเถอะ อีกประเดี๋ยวที่นั่นจะมีคนที่ต้องเข้ารับการรักษามากขึ้นอีก”“ได้พ่ะย่ะค่ะ/เพคะ” คนอื่น ๆ เห็นด้วย แต่มีเพียงอวี๋ตงยังค
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 321
ฉู่เนี่ยนซีรีบคว้าเด็กเจ็ดหรือแปดขวบคนนั้นแล้วดึงเขาไปมาข้าง ๆ เด็กชายสำลักน้ำลาย สงบสติอารมณ์แล้วชี้ไปที่ห้องอย่างรวดเร็ว พร้อมกับพูดว่า "แม่ของข้าอยู่ข้างใน ขาของนางไม่ดี รีบช่วยแม่ข้าที รีบช่วยแม่ข้าที…”“เหลือหนึ่งคนไว้ลากแพ ส่วนคนที่เหลือเข้าไปรับคุณหญิงซะ”ขณะที่ฉู่เนี่ยนซีพูดเช่นนี้ นางก็หันกลับมาและกำลังจะวางเด็กลงบนแพ ทันใดนั้น น้ำท่วมก็ไหลมาอย่างรวดเร็ว ฉู่เนี่ยนซีถูกน้ำพัดออกไปก่อนที่จะมีเวลาตะโกนด้วยซ้ำ“ชายาหลี! รีบช่วยชายาหลีเร็วเข้า!”ได้ยินเพียงเสียงคำร้องตะโกนในระยะไกลอย่างคลุมเครือ แต่มองอะไรไม่เห็นแล้วเด็กถูกน้ำพัดไปอีกที่ทันที ฉู่เนี่ยนซีผุดศรีษะขึ้นเหนือน้ำก่อนจะว่ายไปหาเด็ก น้ำท่วมรุนแรงเกินไป มันพัดฉู่เนี่ยนซีไปด้านหน้า ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างกระทันหัน ทหารอื่น ๆ ก็ถูกน้ำพัดไปทางอื่นเช่นกัน เมื่อเกิดน้ำท่วม เย่เฟยหลีหันหลังกลับทันทีและมุ่งตรงไปหาฉู่เนี่ยนซี ก่อนจะคว้านางขึ้นมาจากน้ำอวี๋ตงตงกระโดดลงไปในน้ำทันทีและว่ายไปทางของฉู่เนี่ยนซีอย่างเอาเป็นเอาตาย“ช่วยเด็กก่อน!”ฉู่เนี่ยนซียื่นมือออกมาอย่างยากลำบาก และในที่สุดก็เอื้อมมือไปถึงนิ้วของเด็กด้วยความพย
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 322
"ข้าอยู่นี่"เสียงที่ทำให้คนรู้สึกเบาใจดังมาจากด้านหลัง ฉู๋เนี่ยนซีหันไปทันที หลังจากเห็นใบหน้าที่เข้มงวดอย่างชัดเจน นางจึงรู้สึกโล่งใจราวกับว่ากำลังหมดเรี่ยวแรง“ท่านไปไหนมา?” ฉู๋เนี่ยนซีถามอย่างเป็นกังวลแกมตำหนิเล็กน้อยเย่เฟยหลียกเหยื่อในมือซึ่งเป็นกระต่ายสีขาวพร้อมรอยยิ้มบนริมฝีปาก "ข้าไปหาของกินมาน่ะ"“เป็นห่วงข้าขนาดนั้นเลยรึ?”เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเย่เฟยหลีที่เข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ ฉู๋เนี่ยนซีก็ยื่นมือออกไปผลักใบหน้าของเขาออกไป และพูดด้วยความตื่นตระหนก "เพราะท่านพยามช่วยข้าไว้ หากท่านเป็นอะไรไป ข้าคงรู้สึกแย่”“เจ้ามั่นคงมาตลอด เจ้าไม่สนใจกองหญ้าที่สะอาดและกองไฟที่อยู่ข้างใต้ด้วยซ้ำ”เย่เฟยหลีหันหลังกลับเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ฉู่เนี่ยนซีเห็นเลือดสดของกระต่าย“แล้วถ้ามีคนอื่นช่วยเราไว้ล่ะ?”“จะเป็นใครได้อีกล่ะ？”ฉู๋เนี่ยนซีพูดไม่ออก เลยเมินเขาก่อนจะไปตรวจชีพจรของเด็ก แม้จะไม่มีอันตรายแต่ร่างกายของเขาก็อ่อนแรงมาก แถมยังมีไข้เล็กน้อยด้วย ฉู๋เนี่ยนซีใช้ประโยชน์ขณะที่เย่เฟยหลีกำลังหันหลังเพื่อฆ่ากระต่าย เข็มเงินหลายอันปรากฏขึ้นในมือของนางก่อนจะทำการฝังเข็มที่ช่วยล
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 323
ฉู่เนี่ยนซีดึงขากระต่ายออกมาแล้วยื่นให้เด็ก จากนั้นก็พยุงศรีษะของเขาเพื่อให้เขาดื่มน้ำเด็กกระหายน้ำมากจึงดื่มไปจนเกือบครึ่งในคราเดียว“เจ้าชื่ออะไร?”ฉู่เนี่ยนซีรับกาน้ำกลับมาแล้วถามเด็ก“ข้าชื่อจู้จื่อ” เด็กน้อยมองไปรอบ ๆ แต่ไม่เห็นแม่ของเขาตน น้ำตาหยดใหญ่ไหลออกมาจากดวงตาของเด็กน้อยทันที “แม่ของข้าอยู่ที่ไหน?”“น้ำซัดพวกเรากระจายจากกันไปหมด แม่ของเจ้าก็คงปลอดภัยดี ตอนนี้เราต้องรีบคิดหาวิธีกลับไปโดยเร็วที่สุด กินข้าวก่อนเถอะ พอพวกเรามีแรงแล้วจะได้กลับไปทันที”ฉู่เนี่ยนซีไม่ค่อยเก่งในการกล่อมเด็ก ดังนั้นจึงมองไปที่เย่เฟยหลีเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ก็เห็นเขาส่ายหน้าด้วยสีหน้ากระอักระอ่วนหลังจากที่เย่เฟยหลีกินอิ่มแล้ว เขาก็ออกไปสำรวจเส้นทาง ฉู่เนี่ยนซีหยิบเข็มทิศออกมาและแยกทิศ คิดย้อนกลับไปในทิศทางที่ถูกพัดมา ตอนนี้น่าจะถูกพัดมาทางใต้สุดของเมืองหนานหลิน อาจจะเป็นทางใต้ หรือนอกชายแดนก็เป็นได้หลังจากที่อวี๋ตงหาฉู่เนี่ยนซีไม่พบ เขาก็ได้รับการช่วยเหลือจากทหารที่กระโดดลงไปในน้ำเขาทรุดตัวลงบนพื้น กำหมัดทั้งสองข้างแน่น และชกพื้นอย่างแรงในใจอดเสียใจไม่ได้ที่เขาไม่สามารถคว้าจับฉู่เนี่ย
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 324
การเดินทางกลับเมืองหลวงใช้เวลาหลายวัน เนื่องจากพักผ่อนไม่เพียงพอฉู่เนี่ยนซีจึงหลับบนรถม้าไปครึ่งทาง เพียงรอให้เย่เฟยหลีและคนอื่น ๆ หาโรงเตี๊ยมก่อนจะลงจากรถม้าและเดินแค่ไม่กี่ก้าวหลังจากนั้นไม่นาน ขบวนรถก็ค่อย ๆ มาถึงชานเมืองอาณาจักรแห่งรัตติกาลเย่เฟยหลีเหลือบมองฉู่เนี่ยนซีที่ง่วงงุน ร่องรอยความเจ็บปวดใจปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา เมื่อเห็นนางลืมตาขึ้นเล็กน้อย เขาก็กล่าวขึ้นว่า“หลังจากเข้าเมืองแล้ว ไปโรงเตี๊ยมอาบน้ำสักหน่อยจะได้รู้สึกสบายตัวขึ้น จะได้กลับจวนวังอย่างมีชีวิตชีวา”ฉู่เนี่ยนซีพยักหน้า เสี่ยวเถาเดินตามนางเข้าไปในห้อง ให้พนักงานเติมน้ำร้อนจนเต็มถังก่อนจะให้รางวัลเขา แล้วสั่งให้เขากลับออกไป “นายหญิง ข้าจะเฝ้าอยู่นอกประตู หากท่านต้องการอะไรเรียกหาข้าได้เสมอ” อวี๋ตงยังคงคอยปกป้องฉู่เนี่ยนซีเพราะกลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกเย่เหลียนเดินมาพร้อมกับกล่องในมือ แต่ถูกอวี๋ตงขวางไว้ และบอกเขาว่าหากมีธุระอะไรไว้ค่อยกลับมาใหม่ เย่เหลียนมองไปที่ท่านผู้ดูแลของหอการแพทย์ และคิดย้อนไปว่าครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นเจ้านายของทุกสิ่งในหอการแพทย์ และจ้องมองเขาด้วยสายตาสงสัยเป็นเวลานาน“ข้าเองชักส
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 325
องค์จักรพรรดิยิ้มกว้าง จนรอยย่นที่มุมดวงตาชัดเจน เขายกย่องบุตรชายทั้งสองของตนซ้ำแล้วซ้ำเล่า สำหรับความฉลาดและความสามารถของพวกเขา และมอบทองคำหนึ่งร้อยตำลึงและเงินหนึ่งหมื่นตำลึงเป็นรางวัล“ขอบพระทัยเสด็จพ่อ” ทั้งสี่คนขอบคุณจักรพรรดิพร้อมกันฉู่เนี่ยนซีสวมผ้าคลุมหน้า เป็นที่จับตามองมากในหมู่คนเหล่านี้ หลังจากที่เย่เฟยหลีอธิบายเรื่องนี้ จักรพรรดิก็ชื่นชมฉู่เนี่ยนซีและยกย่องนางสำหรับการจัดการที่ยอดเยี่ยมของนาง ครั้งนี้นายังมีส่วนร่วมอย่างมาก จึงตบรางวัลนางด้วยเงินหนึ่งพันตำลึงและผ้าทอหลายร้อยผืน“ขอบพระทัยเสด็จพ่อเพคะ” ฉู่เนี่ยนซีกล่าวอย่างสง่างามอีกครั้ง และจักรพรรดิก็ดูพอใจมากเจี่ยงจาวอวิ๋นที่อยู่ข้าง ๆ กำลังขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความเกลียดชัง ครั้งที่แล้วนางยืมมือใช้องค์หญิงห้าลงโทษฉู่เนี่ยนซีไม่สำเร็จ ฉู่เนี่ยนซีกลับเปล่งประกายในวิกฤติน้ำท่วมครั้งนี้อีก ได้ยินมาว่ามีบุคคลสำคัญระดับสูงหลายคนในเมืองหลวงที่เคยไม่ชื่นชอบฉู่เนี่ยนซี ต่างก็ชื่นชมนางไม่หยุด แถมยังเปลี่ยนทัศนคติต่อนางด้วย เจี่ยงจาวอวิ๋นกระแอมในลำคอ เหลือบมองฉู่เนี่ยนซีเล็กน้อย ก่อนจะทักทายจักรพรรดิ “เสด็จพ่อเพคะ พระชายาห
บทล่าสุด
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 550
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 549
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 548
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 547
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 546
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 545
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 544
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 543
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 542
