ตอนที่12 พี่น้องแบบออกอาการ 2/2

หลังจากที่อยู่พูดคุยกันจนหายคิดถึง ปลาทูก็ขอตัวพร้อมได้ขนมตาลติดมือกลับมาด้วย เด็กน้อยชอบกินขนมไทย ปราณีจึงไม่ลืมที่จะซื้อกลับบ้านมาทุกครั้ง

นั่งทำการบ้านอยู่ตรงโต๊ะทานข้าว จนช่วงเย็นก็ได้ยินเสียงบิ๊กไบก์ขับเข้าบ้านข้างๆ ร่างเล็กจึงลุกไปหยิบเอาถุงกระดาษที่สาวสวยฝากไว้ตรงเคาน์เตอร์ครัวแล้วกลับมานั่งทำการบ้านตามเดิม ไม่ถึงห้านาที...

“พอรู้ว่าแม่ฉันกลับมาก็ไปเสนอหน้าเลยนะ” ประโยคทักทายที่ได้ยินแล้วเป็นต้องถอดหายใจแรงๆ

ไม่เคยจะทักกันเหมือนพี่น้องคู่อื่นเลยจริงๆ

“อ่ะ” มือเล็กดันถุงที่ว่าไปตรงหน้าให้คนที่กำลังหย่อนก้นนั่ง อคิณนึกแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็เปิดดู เห็นเป็นคุกกี้ก็เปิดฝากเอาเข้าปากในทันที ถือเป็นครั้งแรกที่ยัยตัวแสบซื้อขนมให้

“นึกไงให้ขนมฉัน?” 

“พี่เค้กส้ม นิเทศปีสี่ฝากมาให้ค่ะ”

“ห๊ะ!” คนตกใจวางทุกอย่างแล้วตรงเข้าห้องครัว คายสิ่งที่อยู่ในปากลงถังขยะ 

“ถึงกับต้องคายทิ้งเลยเหรอพี่คิณ” ปลาทูเดินตามไปเกาะประตูดู เป็นต้องตาโตเมื่อคนพี่หันไปเปิดตู้เย็น หยิบขวดน้ำมาเปิด นึกว่าจะกินแต่ไม่ เขาล้างปาก! แล้วบ้วนทิ้งลงซิงค์ล้างจาน “ตะ ต้องขนาดนั้นเลยเหรอพี่คิณ”

“คิดว่าตัวเองเป็นแม่สื่อหรือไง” จัดการตัวเองเรียบร้อยก็หันมาจัดการคนจุ้นจ้าน คิ้วเข้มขยับชนกัน บ่งบอกว่าเขากำลังไม่พอใจและกำลังจะโกรธในเวลาต่อมา “หรือว่าเป็นขี้ข้าผู้หญิงพวกนั้น ถ้าเป็นแบบนั้นก็ไปเป็นควายซะ จะไปเรียนให้เสียเงินเสียทองทำไมวะ”

“...” ปลาทูได้แต่ยืนอ้าปากค้าง อยู่ๆดวงใจก็ตกวูบ มองดูคนโมโหเดินออกไปพร้อมกับถุงคุกกี้ ไม่ใช่ว่าจะเก็บไว้กินที่หลัง แต่เอาไปทิ้งลงถังขยะใหญ่หน้าบ้าน

ตั้งแต่เกิดมานี้คือครั้งแรกที่ถูกเขาด่าตรงๆและแรงขนาดนี้ เล่นเอางงอยู่เหมือนกันว่าตัวเองทำอะไรผิดพลาดตรงไหน ไม่เข้าใจเลยสักครั้ง

ปกติในช่วงค่ำอคิณมักจะมานั่งกินข้าวด้วยหรือไม่ ก็มานั่งเล่นเกมส์ที่บ้าน ทว่าวันนี้ปราณีกลับเป็นคนที่เดินเข้ามาพร้อมกับถ้วยแกงที่มักจะทำอาหารเผื่อเด็กน้อยเป็นประจำ นั้นยิ่งทำให้ปลาทูรู้สึกไม่สบายใจ 

แม้แต่เปิดดูซีรี่ย์เรื่องโปรดยังไม่สามารถช่วยให้สงบได้

มีบ้างที่ใจคิดจะเดินไปขอโทษกับเรื่องที่ทำลงไป แต่อีกใจกลับร้องบอกว่านี้ไม่ใช่ครั้งแรก เดี๋ยวเขาก็คงกลับมาคุยด้วยเอง มั้ง 

ความหล่อเหลาหน้าตาดีของอคิณเป็นที่สนใจของสาวๆหลายคนมาตั้งแต่เด็กๆ หลายครั้งที่มีผู้หญิงฝากพวกขนม ดอกไม้และตุ๊กตามาให้ ซึ่งพี่อคิณก็ไม่เคยรับสักครั้ง แล้วก็ไม่เคยโมโหใส่กันหนักเท่าครั้งนี้ด้วย ทำเอาเครียดไปกันใหญ่

“พี่เป็นอะไรกันแน่ พี่คิณ?” ปากบางพร่ำถามอากาศ 

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่อีกฝ่ายดันมีอิทธิพลกับตัวเธอ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่กระวนกระวายใจไม่หยุด 

พรึ่บ!

แสงไฟจากหน้าต่างห้องนอนของบ้านข้างๆดับลง แต่ดวงตาคมกริบยังคงจ้องมองไม่วางตา ใบหน้าที่เรียบนิ่งใครจะรู้ว่าข้างในร้อนรน เป็นกังวนมากแค่ไหน เขาไม่ได้ตั้งใจจะใช้คำพูดแรงๆพวกนั้นกับเธอ...ในตอนนั้นเขาแค่โคตรจะโมโห

โมโหที่ยัยเด็กนั้นเอาขนมของคนอื่นมาให้เขา

โมโหที่ยัยเด็กนั้นจุ้นจ้าน ทำในสิ่งที่เขาไม่ต้องการ

โมโหที่ยัยเด็กนั้นทำเหมือนต้องการอยากจะผลักเขาไปให้คนอื่น...

แต่ที่หน้าโมโหมากกว่านั้นคือตัวเขาเอง...ที่กำลังรู้สึกแย่ แต่ยัยเด็กปลาทูนั้นกลับนอนหลับได้อย่างสบายใจ

“ให้ตาย! กลายเป็นกูได้ไงวะที่เป็นคนนอนไม่หลับ”

เช้านี้ที่ตื่นมาโคตรจะไม่อยากตื่น แต่เพราะมีเรียนเช้าอคิณจึงหอบสังขารไปอาบน้ำ จัดการตัวเองจนเสร็จก็ลงมาด้านล่าง เห็นจานข้าวที่แม่ชอบตักแยกไว้ให้เด็กข้างบ้าน มือหนาจึงคว้ามา ตรงไปยังประตูเชื่อมระหว่างสองบ้าน

ทว่า...

สายตาพลันเห็นท้ายรถของคนตัวเล็กที่ได้ขับออกไปแล้ว

“แม่ง! โกรธก็โกรธสิวะ เรื่องนี้กูผิดที่ไหน ยัยนั้นต่างหากที่ยุ่งไม่เข้าเรื่อง” บ่นเสร็จก็เดินกลับเข้าบ้าน วางจานข้าวเสียงดังจนผู้เป็นแม่ตกใจ 

“เป็นอะไรลูก แล้วข้าวนั้นไหนว่าเอาไปให้น้อง”

“...” ไม่มีคำตอบนอกจากใบหน้าที่ตึงจัดราวกับคนที่พึ่งไปฉีดโบท็อกมา ปราณีรู้โดยธรรมชาติว่าลูกชายกำลังมีปัญหากับคนตัวเล็ก จึงส่ายหัวเบาๆขณะถอดหายใจ แต่ไม่เป็นกังวนเพราะรู้ว่าอีกเดี๋ยวทั้งคู่ก็ดีกันเอง

@ST UNIVERCITY

ใช้เวลาไม่นานอคิณก็ขับมอเตอร์ไซค์มาถึงมหาลัย ทั้งที่ไม่ตั้งใจแต่สายตาไม่รักดีก็เอาแต่คอยสอดส่องหาร่างบางที่คุ้นเคย จนเห็นว่าเด็กนั้นนั่งอยู่ใต้ตึก โต๊ะประจำที่เธอกับเพื่อนชอบนั่ง ขายาวจึงเดินไปหาเพื่อนที่ยกมือเรียก

“ไงมึง? หน้าอย่างกับไปกินรังแตนมา” คนหน้าหวานที่สุดในกลุ่มทักทายด้วยการเหน็บแนม

“หรือว่าน้องข้างบ้านไม่หาข้าวให้แดกวะ” ตามด้วยพ่อหนุ่มลูกครึ่ง

“หุบปากเหี้ยๆของพวกมึงไปเลย” สายตามองเพื่อนๆอย่างอาฆาตแค้น คนยิ่งอารมณ์ไม่ดี ยังจะแกว่งเท้าหาเสี้ยน

“โมโหเด็กแล้วมาลงที่พวกกูได้ไงวะ” คนหน้าดุที่สุดอย่างการินพูดขึ้นบ้าง อาการนี้ส่วนใหญ่ไม่ได้มาจากใคร หากไม่ใช่เด็กน้อยใบหน้าจิ้มลิ้มที่กำลังนั่งโต๊ะที่ห่างจากพวกเขาไปอีกห้าโต๊ะ

เด็กน้อยนั่งก้มหน้าก้มตาเขียนหนังสือกับเพื่อน เมื่อคืนเธอไม่มีกระจิตกระใจที่จะทำการบ้านเลยต้องออกบ้านแต่เช้าเพื่อมาขอลอกยิ้ม เออ...ไม่ได้ลอก แค่ดูไว้เป็นแนวทาง

“ดูของฉันด้วยไหม เผื่อข้อถัดไปจะได้ไม่เหมือนของยิ้ม” โบนัสถามเล่นๆ แต่ปลาทูเอาจริง 

“แต้งกิ้วน้า~” นาทีนี้เธอรับหมดเพราะกลัวส่งไม่ทัน

ชายหนุ่มยิ้มหน่อยๆขณะกลอกตาไปมา ก่อนจะเอาสมุดตัวเองให้คนตัวเล็กดู ใบหน้าหวานละมุนจึงช้อนขึ้นระบายยิ้มอ่อนๆ โดยไม่รู้ว่าการที่เธอส่งยิ้มให้ชายอื่นมันโคตรจะส่งผลให้ดวงใจของใครอีกคนปวดหน่วงๆ

“คิดว่ายิ้มแล้วน่ารักหรือไงวะ”

“กูว่าก็น่ารักดีนะ” รู้ว่าเพื่อนกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน แต่อยากเห็นคนหัวร้อน เลยขอสักหน่อย

“กูก็ว่างั้น น่ารักจนผู้ชายคณะเรานี่มองกันเป็นแถบ”

“พวกมึงหุบปากดิ กูรำคาญ” ยิ่งเพื่อนตอกย้ำก็ยิ่งอยากจะปารองเท้าใส่ไอ้กลุ่มผู้ชายที่มองเด็กนั้นแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

ให้ตายเถอะ! นี่เขากำลังจะเป็นบ้าเพราะยัยเด็กขี้โกงจริงๆเหรอวะ

ขี้โกงที่ทำเขาปั่นป่วน

ขี้โกงที่ทำเขาหงุดหงิด

ขี้โกงที่ไม่มาง้อเขาเหมือนเช่นทุกครั้งที่ความสัมพันธ์ระหว่างเราเป็นแบบนี้