“พะ พี่คิณก็ขยับอยู่” “ฉันหมายถึง...เย_เธอแรงๆ” คำพูดที่ตรงไปตรงมาเป็นสิ่งที่ไวต่อความรู้สึกของคนใต้ร่าง นอกจากโพรงสาวจะตอดรัดแล้วยังผลิตน้ำออกมา ช่วยให้ลำกายที่ผลุบเข้าผลุบออก ทำหน้าที่ได้ดียิ่งขึ้น“ดะ เดี๋ยวพี่คิณ อร๊าย อะ” ปลาทูร้องเสียงหลงเมื่อคนร้อนแรงไม่คิดจะรอคำตอบ ออกแรงกระแทกความแข็งขื่อเข้ามาอย่างเอาแต่ใจ พร้อมกับเลื่อนปลายนิ้วผ่านผิวกายขึ้นมาสะกิดเขี่ยยอดอกที่ตั้งชัน ทำเอาคนเสียวกระสันแอ่นกายบิดเร่า อคิณมองว่าคนตัวเล็กโคตรเซ็กซี่ อดใจไม่อยู่ก้มลงดูดดึงเต้าอวบนุ่ม ยิ่งกว่าโหยหา สูดกลิ่นหอมเข้าปอดหนักๆ หลงใหลเรือนร่างยิ่งกว่าสิ่งใดพลับ พลับ พลับทุกการเคลื่อนไหวขับเคลื่อนเต็มไปด้วยความหนักหน่วง เสียงเนื้อกระทบบวกกับเสียงครวญคราง ส่งผลให้เราทั้งคู่จมอยู่ในห้วงของอารมณ์ความต้องการ ใบหน้าหล่อเหล่าผุดเหงื่อเม็ดเล็กเต็มกรอบหน้าและคิดว่าน้องก็คงเป็นเหมือนกัน“รีโมทแอร์อยู่ไหน” เอ่ยถาม กลัวว่าน้องจะผืนขึ้นจนเอาต่อไม่ได้“ยะ อยู่ตรงประตู อ่ะ” ฝ่ามือใหญ่จับแขนเล็กให้โอบลอบลำคอ ก่อนจะสอดท่อนแขนเข้าใต้แผ่นหลังเนียนที่ตอนนี้ชื้นไปด้วยเหงื่อ กระชับจับร่างเล็กพลิกมานั่งคร่อมบนตัก เอ็น
หลังจากที่สงบสติตัวเองได้ ร่างเล็กก็หยัดตัวลงจากเตียง ทุลักทุเลเล็กน้อยเพราะเหมือนขาจะไม่มีแรง เดินเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเอง ใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีก็ออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดกางเกงขาสั้นธรรมดามือน้อยเลิ่กผ้าห่มขึ้นหวังจะเก็บเตียง จัดให้ดีๆเหมือนทุกวัน ทว่า...OMG! ปลาทูแทบกลั้นเสียงกรี๊ดไม่อยู่ บนผ้าปูที่นอนมีคราบสีแดงเปื้อนตรงนั้นนิดตรงนี้หน่อย ทำเอาแข่งขาอ่อน ไม่ต้องถามให้มากความว่ามันคือคราบอะไร“นี่เสียตัวไม่พอ ยังต้องเป็นคนรื้อผ้าปูที่นอนไปซักเองอีกเหรอเนี่ย”โอ้ย ปลาทูจะบ้าเสียงคนเดินลงบันได เรียกความสนใจจากใครอีกคนที่กำลังนั่งเล่นเกมส์อยู่หน้าทีวี ไม่ใช่ว่าอารมณ์ดีอะไรหรอก แค่อยากหาอะไรทำ ฆ่าเวลาและความรู้สึกนึกคิดที่วนอยู่ในหัวไม่หยุดอคิณรีบรุดตัวเดินเข้าไปหา เมื่อคนตัวเล็กเหยียบเท้าถึงบันไดขั้นสุดท้ายพร้อมกับตระกร้าผ้าในมือ ร่างบางแอบสะดุ้งตัวตกใจที่เห็นว่าเขายังอยู่ในบ้าน ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันอย่างคนทำตัวไม่ถูก ทุกอย่างดูแปลกใหม่ไปหมดทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาได้เตรียมตัวพูดหน้ากระจกไปแล้วตั้งหลายรอบ แต่พอเอาเข้าจริงกลับพูดไม่ออก ไม่รู้ว่าต้องเริ่มต้นยังไง ให้ตายเถอ
“ฉัน...” เขาพูดไม่ออก เริ่มไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าต้องการอะไรกันแน่ เขาไม่ชอบการผูกมัด เธอก็ไม่คิดจะพูดถึงเขาไม่ชอบการมีสถานะติดตัว เธอก็ไม่คิดจะเรียกร้องเขาชอบที่จะมีอิสระ ดูท่าเธอก็คงจะให้เขาเต็มที่อีกเหมือนกัน“ถ้าพี่คิณรู้สึกผิดก็แค่ขอโทษ แค่นั้นก็พอแล้วค่ะ” เห็นเขาเงียบ ปลาทูจึงเน้นย้ำอีกรอบ“คือ...ฉัน...ขอโทษ” อคิณหายใจหนักหน่วง ยอมปล่อยคนตรงหน้าให้เป็นอิสระ “โอเคค่ะ” ยอมกันง่าย เธอก็ไม่ติดใจ “งั้นต่อไปพี่คิณไม่ต้องรู้สึกผิด ไม่ต้องคิดมากแล้วนะ ปลาทูโตพอที่จะเข้าใจว่าเรื่องเมื่อคืนมันคือธรรมชาติของมนุษย์ ไม่วันใดก็วันหนึ่งปลาทูก็ต้องเสียมันไปอยู่ดี อีกอย่าง...ปลาทูไม่อยากรู้สึกแย่ที่ความเป็นพี่น้องของเรามันหายไป ช่วงที่ผ่านมาที่เราไม่คุยกัน ปลาทูไม่มีความสุขเลย ปลาทู...อยากได้พี่คิณคนเดิมของปลาทูกลับมา”“...” อคิณนิ่งฟังเหตุผลของน้องอย่างเข้าใจ คนตรงหน้าไม่โกรธและไม่คิดอยากจะให้เขารับผิดชอบ มันคือเรื่องดีที่สุดที่เขาอยากจะได้จากทุกๆความสัมพันธ์ แต่ตอนนี้...เขากลับ...มึงอยากมีโซ่ห้อยคอเหรอวะ ไอ้คิณ?ช่างแม่งเถอะ! แบบนี้ก็ดีแล้วนิ“อะ ยาคุมฉุกเฉิน” คิดได้แบบนั้น มือหนาก็ล
“ปลาทู” เข้าประตูมายิ้มก็โบกมือเรียกด้วยรอยยิ้มบางๆ เจ้าของชื่อจึงไม่รอช้าที่จะเดินไปหา หย่อนก้นนั่งลงกับเก้าอี้ตัวข้างๆ“มาเช้าจังยิ้ม” เอ่ยทัก ขณะยกมือขึ้นเท้าคางมองสำรวจใบหน้าเพื่อนที่ดูร่าเริงกว่าทุกวัน ยิ้มง่ายกว่าปกติ ทำเอาอีกคนน้ำเสียงติดขัด“ทะ ทำไมมองเราแบบนั้น” “เธอมี...ความรักเหรอ?” คนมีความรักมักจะดูเด็กลงไปนิดนึง ไม่ต้องมองใครอื่น คนข้างๆเธอนี้เลย “คะ ความรักอะไร ไม่มีหรอก” ปฏิเสธทั้งที่พวงแก้มแดงระเรื่อ“โกหกตกนรกนะจ๊ะ บอกเลย” ยกมือขึ้นชี้หน้าพร้อมยู่จมูกใส่อย่างหยอกเย้า เห็นเพื่อนมีความรักก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี ขณะเดียวกันสายตาก็พลันเห็นร่างเล็กเดินเข้าประตูมา จึงมือโบกเรียก “ปันปัน”“...” สาวน้อยน่ารักภายใต้แว่นสายตาหนาส่งยิ้มอ่อนๆ ลังเลว่าควรจะเดินไปหาดีไหม แต่อีกฝ่ายก็เรียกซ้ำ พร้อมเอ่ยชวนให้มานั่งด้วยกัน เธอจึงเดินไปหาแล้วนั่งลงอีกข้างหนึ่งของปลาทูแอบเกร็งเล็กน้อยเพราะทั้งชีวิต ยังไม่เคยมีเพื่อนเลยสักคน“นั่งด้วยกัน ฉันจะได้ไม่ลืมหน้าเธอ” ไม่ใช่ไร เห็นปันปันไปนั่งอยู่คนเดียวเงียบๆหลังห้องก็กลัวจะเหงา อาจเพราะอยู่กับพี่ข้างบ้านมากไปหน่อยทั้งภาษาปากและภาษากายเลยออ
“...” คิวหันไปมองยังเจ้าของชื่อ ที่ก็มองเขาอยู่ก่อนแล้ว แววตาอันทรงพลังเต็มไปด้วยรังสีอำมหิต อยู่ๆก็รู้สึกเสียวสันหลังยืนต่อไม่ไหวจะเดินออกไป “เดี๋ยวค่ะ” ปลาทูรีบเรียกไว้ ก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง ทำพี่ชายคนนั้นยืดตัว นั่งหลังตรง หัวใจกระตุกผิดจังหวะ “ปลาทูเป็นแค่น้องข้างบ้านพี่คิณน่ะค่ะ ไม่ใช่น้องสาวจริงๆ พี่คิณไม่ได้มีสิทธิ์อะไรในตัวปลาทูอยู่แล้ว” พลางเหลือบตามอง เห็นพี่คิณมองมาแทบจะกินหัวก็นึกสนุก “พี่...คิว ใช่ไหมคะ?”“อ่อ ครับ พี่ชื่อคิว” ชายหนุ่มมีสีหน้าดีขึ้น ต่างจากใครอีกคนที่ตอนนี้ใบหน้าดำมืดยิ่งกว่าพายุเข้ายัยทิงเจอร์กำลังท้าทายระบบเขา!“เอาโทรศัพท์มาสิค่ะ ปลาทูกดเบอร์ให้” แบบมือขอ ก่อนจะกดเบอร์ตัวเองใส่มือถือเขา “นี่เบอร์ปลาทูค่ะ”“แล้วพี่จะโทรหานะครับ” “ค่ะ” ปลาทูฉีกยิ้มหวานส่งให้ พอเห็นว่าเขาเดินออกไป คนยิ้มร่าก็ชวนสองสาวไปซื้อข้าวด้วยกัน ขณะที่โบนัสมองออกว่ายัยตัวแสบกำลังทำประชดใครรุ่นพี่คนนั้นพรวด! เด็กน้อยเดินออกไปซื้อข้าว คนโมโหไม่อยู่เฉย ลุกขึ้นตามร่างหนาเมื่อครู่ออกไปในทันที ขณะที่เพื่อนๆก็ลุกขึ้นตามไปด้วยทุกคนวันนี้คงมีคนได้หยอดน้ำข้าวต้ม!ระหว่างนั่งเรียน อยู
“ว่าไง หื้ม?” ใจจริงไม่ได้ต้องการคำตอบหรอก เพียงแค่อยากเห็นคนเสียอาการก็เท่านั้น ถามว่าทำไมตอนนี้เขาดูไม่โกรธเธอเหมือนเมื่อตอนเที่ยง ก็เพราะ...ย้อนกลับไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อนหลังจากที่เดินตามไอ้เวรนั้นไปถึงคณะ ก็เห็นมันยืนคุยโม้กับพวกของมันอยู่ข้างตึก‘กูได้มาแล้วเว้ย เบอร์น้องปลาทู ตัวเล็กสเปคกูสัสๆ’‘มึงนี้มันเอาเรื่องจริงๆ’ เพื่อนเอ่ยชม ขณะที่บางคนก็ยกยิ้มชั่วร้าย‘เอาเรื่องหรือว่าหาเรื่อง เอาดีๆ’ อคิณถาม น้ำเสียงเยือกเย็นพอๆกับหน้าตาที่ตึงจัด โดยมีสี่หนุ่มยืนอยู่ด้านหลังเป็นกองสนับสนุน คิวหวั่นใจเล็กน้อยแต่ก็ยังปากดีเพราะถือว่าที่นี้เป็นถิ่นของตัวเอง‘แล้วมึงล่ะ มาถึงที่นี้ มาหากูหรือมาหาตีน’‘หึ!’ อคิณเค้นหัวเราะในลำคอ ก่อนจะตอบชัดถ่อยชัดคำ ‘มาหาตีน’ อัก!ไม่พูดพร่ำก็จัดการถีบเข้าที่หน้าอกอีกฝ่ายเต็มแรง จนซวนเซแทบล้ม มันหันมาจะต่อยคืนแต่อคิณก็หลบทันแล้วอัดหมัดหนักๆเข้าที่หน้าไปอีกหลายหมัด จนมันเลือดกลบปาก นอนหมอบกับพื้น คนมันมือก็ไม่คิดจะหยุด ดึงคอเสื้อแล้วใส่หมัดไปตามลำตัวมันต่อ‘ปากดีมากใช่ไหมไอ้สัส มึงมันปากดีมากใช่ไหมไอ้เหี้ย!’ที่เคยตั้งปฏิญาณว่าถ้ายัยตัวแสบนั้นกล้ามีแฟน เ
สามวันต่อมาช่วงเย็นหลังเลิกเรียนปลาทูรีบกลับบ้านมานั่งทำการบ้านอยู่หน้าบ้าน ใบหน้าละมุนตึงเครียดกว่าทุกวัน“ทำไร?” คนตัวโตเดินถือจานขนมเห็นผมน้องยุ่งเหยิงก็สงสัย วางจานลงบนโต๊ะแล้วหย่อนก้นนั่งลงข้างๆ วันนี้เด็กสาวกลับจากมหาลัยแล้วไม่ได้แวะไปบ้านเขา มารดาจึงใช้ให้เขาเอาขนมมาให้“การบ้านคณิตค่ะ” ตอบโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง “ไหนดูดิ” มือหนาหยิบขนมชิ้นหนึ่งเข้าปากก่อนจะโน้มหน้าดูใกล้“โคตรยากเลยงะ” ปากบางบ่น ยกมือขึ้นเกาหัว“เธอโง่ไง มันเลยยาก” ละดูใช้คำกับน้อง คนโดนด่าแทบอยากจะถีบคนปากดีตกเก้าอี้ ทว่าพอเห็นเขาเอาดินสอมาเขียนแก้โจทย์ให้ พร้อมอธิบาย ก็ได้แต่ตั้งใจฟังไม่รู้ว่าเป็นเพราะอาจารย์สอนไม่ดีหรือคนข้างๆดุเกินไปจนไม่กล้าว่อกแว่ก ทำให้คนที่ยีหัวตัวเองจนฟูก่อนหน้าเข้าใจมากขึ้น ก่อนที่เขาจะปล่อยให้เธอได้ลองทำเองบ้าง มือน้อยทั้งสองข้างจัดการรวบผมตัวเองเป็นหางม้า แล้วใช้หนังยางมัดผมสีฟ้าที่รัดตรงข้อมือมารัดผมตัวเอง โชว์ลำคอขาวเนียนอย่างไม่ได้ตั้งใจ ทำเอาอคิณที่กำลังเท้าคางมอง ตาไม่กระพริบ กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ตีเนียนขยับตัวเข้าหาคล้ายจะดูโจทย์ที่น้องแก้ แล้วลอบหายใจเบาๆสูดกลิ่นกา
อคิณเตรียมจะกดโทรออกหาคนเดิมอีกครั้งหลังจากที่เธอไม่พูดอะไรแล้วกดวางสายไป ทว่าประตูบานใหญ่เปิดออก เผยร่างบางในชุดนอนสายเดี่ยวกางเกงขาสั้นที่เธอชอบใส่ปกติ แต่กลับเป็นเขาเองที่ไม่ปกติ เกิดลำคอแห้ง กลืนน้ำลายลงคอจนลูกกระเดือกขยับขึ้นลง “ทำไมพี่คิณไม่กลับไปนอนบ้านตัวเอง ทั้งที่ก็อยู่ข้างกันแค่นี้เอง” คิ้วบางขมวดเป็นปม เรียกสติของคนนิ่งงันให้ก้าวขาเข้ามา คนตัวเล็กจึงยอมหลีกทางให้ “แล้วนี้มันเที่ยงคืนแล้ว ทำไมไม่เข้าประตูหลังบ้าน พี่ไม่ได้ลืมที่ซ้อนกุญแจถูกปะ”“อึม ไม่ได้ลืม” บ้านหลังนี้เขากินนอนอยู่ที่นี้มากกว่าบ้านของตัวเองด้วยซ้ำ ทำไมเขาจะจำไม่ได้ อคิณจัดการถอดรองเท้าขึ้นชั้น ปิดประตูบ้าน สอดสายตามองหารีโมทแอร์ เห็นว่ามันวางอยู่บนโต๊ะหน้าทีวีจึงไปหยิบมาเปิด เร่งอุณหภูมิให้สูงขึ้น ก่อนแล้วหันกลับมามองคนเท้าสะเอว “ไม่ลืม? แล้วพี่คิณจะโทรปลุกปลาทูให้ลงมาเปิดประตูให้เพื่อ?”“เพื่อว่าฉัน...ไม่อยากลักหลับเธอไง” ถึงกับร้องห๊ะในใจดังๆกับประโยคที่ได้ยิน ขณะที่คนพูดเองก็งุนงงกับตัวเองว่าเผลอพูดอะไรออกไป ทว่านาทีนี้ความรู้สึกที่มันกำลังก่อ เขาห้ามมันไม่อยู่ สาวเท้าเข้าหาคนตื่นกลัว“ปะ ปลาทูจะไป
กลิ่นหอมสะอาดส่งผลให้อคิณอดใจไม่ไหว ก้มหน้าปาดลิ้นเลียไปตามรอยแยกบริเวณกลางกายสาว ดูดซับน้ำหวานที่รินไหลกลืนลงคออย่างไม่นึกรังเกียจ ร่างเล็กเผลอสะดุ้งตัวเล็กน้อยอคิณไม่รู้เลยว่ายิ่งเขาอยู่ใกล้ร่างบาง ยิ่งสัมผัสเธอมากเท่าไหร่ หัวใจดวงโตที่อกข้างซ้ายก็แทบจะไม่ใช่ของเขา มันสั่นระรัวทุกครั้งที่ใกล้เธอ อะไรที่ไม่เคยทำก็เกิดขึ้นกับเธอเป็นคนแรกและคนเดียว“อ๊ะ พะ พี่คิณ” จะเถิบหนีก็ทำไม่ได้ ร่างกายเจอสัมผัสพิเศษที่แปลกใหม่จนไม่อาจหยุดยั้งไฟในตัว จิกเล็กลงกับไหล่กว้างเป็นการระบายความรู้สึก“ครับ” เอ่ยตอบรับโดยที่ปากยังแนบชิด ละเลงลิ้นเลียกับร่องสีสด ทำหัวใจดวงน้อยเตลิดโลดเต้นลอยอยู่กลางอากาศ ขณะถอดกางเกงของตัวเองอย่างลวกๆกลีบแคมถูกดูดดึงเบาๆสลับปาดเลีย เกิดเสียงเฉาะแฉะ ปลายลิ้นลากวนตรงปากทางรักก่อนจะเกร็งแล้วแยงเข้าไปสำรวจด้านใน เรียกเสียงครวญครางน่าอายอย่างห้ามไม่อยู่ สะโพกกลมยกลอยฟ้องกำลังจะถึงขีดสุดแพ้อย่างราบคาบแบบไม่มีอะไรปิดกั้น“พะ พี่คิณขา~ อ่า อื้อ สะ เสียว”“ขา~” อคิณหงายมือ สอดนิ้วกลางเข้าไปทักทายเป็นการช่วยเสริมเพิ่มความรู้สึกให้ด่ำดิ่งมากยิ่งขึ้น ขยับเข้าออกพร้อมกับตวัดลิ้นใส่เ
อคิณเตรียมจะกดโทรออกหาคนเดิมอีกครั้งหลังจากที่เธอไม่พูดอะไรแล้วกดวางสายไป ทว่าประตูบานใหญ่เปิดออก เผยร่างบางในชุดนอนสายเดี่ยวกางเกงขาสั้นที่เธอชอบใส่ปกติ แต่กลับเป็นเขาเองที่ไม่ปกติ เกิดลำคอแห้ง กลืนน้ำลายลงคอจนลูกกระเดือกขยับขึ้นลง “ทำไมพี่คิณไม่กลับไปนอนบ้านตัวเอง ทั้งที่ก็อยู่ข้างกันแค่นี้เอง” คิ้วบางขมวดเป็นปม เรียกสติของคนนิ่งงันให้ก้าวขาเข้ามา คนตัวเล็กจึงยอมหลีกทางให้ “แล้วนี้มันเที่ยงคืนแล้ว ทำไมไม่เข้าประตูหลังบ้าน พี่ไม่ได้ลืมที่ซ้อนกุญแจถูกปะ”“อึม ไม่ได้ลืม” บ้านหลังนี้เขากินนอนอยู่ที่นี้มากกว่าบ้านของตัวเองด้วยซ้ำ ทำไมเขาจะจำไม่ได้ อคิณจัดการถอดรองเท้าขึ้นชั้น ปิดประตูบ้าน สอดสายตามองหารีโมทแอร์ เห็นว่ามันวางอยู่บนโต๊ะหน้าทีวีจึงไปหยิบมาเปิด เร่งอุณหภูมิให้สูงขึ้น ก่อนแล้วหันกลับมามองคนเท้าสะเอว “ไม่ลืม? แล้วพี่คิณจะโทรปลุกปลาทูให้ลงมาเปิดประตูให้เพื่อ?”“เพื่อว่าฉัน...ไม่อยากลักหลับเธอไง” ถึงกับร้องห๊ะในใจดังๆกับประโยคที่ได้ยิน ขณะที่คนพูดเองก็งุนงงกับตัวเองว่าเผลอพูดอะไรออกไป ทว่านาทีนี้ความรู้สึกที่มันกำลังก่อ เขาห้ามมันไม่อยู่ สาวเท้าเข้าหาคนตื่นกลัว“ปะ ปลาทูจะไป
สามวันต่อมาช่วงเย็นหลังเลิกเรียนปลาทูรีบกลับบ้านมานั่งทำการบ้านอยู่หน้าบ้าน ใบหน้าละมุนตึงเครียดกว่าทุกวัน“ทำไร?” คนตัวโตเดินถือจานขนมเห็นผมน้องยุ่งเหยิงก็สงสัย วางจานลงบนโต๊ะแล้วหย่อนก้นนั่งลงข้างๆ วันนี้เด็กสาวกลับจากมหาลัยแล้วไม่ได้แวะไปบ้านเขา มารดาจึงใช้ให้เขาเอาขนมมาให้“การบ้านคณิตค่ะ” ตอบโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง “ไหนดูดิ” มือหนาหยิบขนมชิ้นหนึ่งเข้าปากก่อนจะโน้มหน้าดูใกล้“โคตรยากเลยงะ” ปากบางบ่น ยกมือขึ้นเกาหัว“เธอโง่ไง มันเลยยาก” ละดูใช้คำกับน้อง คนโดนด่าแทบอยากจะถีบคนปากดีตกเก้าอี้ ทว่าพอเห็นเขาเอาดินสอมาเขียนแก้โจทย์ให้ พร้อมอธิบาย ก็ได้แต่ตั้งใจฟังไม่รู้ว่าเป็นเพราะอาจารย์สอนไม่ดีหรือคนข้างๆดุเกินไปจนไม่กล้าว่อกแว่ก ทำให้คนที่ยีหัวตัวเองจนฟูก่อนหน้าเข้าใจมากขึ้น ก่อนที่เขาจะปล่อยให้เธอได้ลองทำเองบ้าง มือน้อยทั้งสองข้างจัดการรวบผมตัวเองเป็นหางม้า แล้วใช้หนังยางมัดผมสีฟ้าที่รัดตรงข้อมือมารัดผมตัวเอง โชว์ลำคอขาวเนียนอย่างไม่ได้ตั้งใจ ทำเอาอคิณที่กำลังเท้าคางมอง ตาไม่กระพริบ กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ตีเนียนขยับตัวเข้าหาคล้ายจะดูโจทย์ที่น้องแก้ แล้วลอบหายใจเบาๆสูดกลิ่นกา
“ว่าไง หื้ม?” ใจจริงไม่ได้ต้องการคำตอบหรอก เพียงแค่อยากเห็นคนเสียอาการก็เท่านั้น ถามว่าทำไมตอนนี้เขาดูไม่โกรธเธอเหมือนเมื่อตอนเที่ยง ก็เพราะ...ย้อนกลับไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อนหลังจากที่เดินตามไอ้เวรนั้นไปถึงคณะ ก็เห็นมันยืนคุยโม้กับพวกของมันอยู่ข้างตึก‘กูได้มาแล้วเว้ย เบอร์น้องปลาทู ตัวเล็กสเปคกูสัสๆ’‘มึงนี้มันเอาเรื่องจริงๆ’ เพื่อนเอ่ยชม ขณะที่บางคนก็ยกยิ้มชั่วร้าย‘เอาเรื่องหรือว่าหาเรื่อง เอาดีๆ’ อคิณถาม น้ำเสียงเยือกเย็นพอๆกับหน้าตาที่ตึงจัด โดยมีสี่หนุ่มยืนอยู่ด้านหลังเป็นกองสนับสนุน คิวหวั่นใจเล็กน้อยแต่ก็ยังปากดีเพราะถือว่าที่นี้เป็นถิ่นของตัวเอง‘แล้วมึงล่ะ มาถึงที่นี้ มาหากูหรือมาหาตีน’‘หึ!’ อคิณเค้นหัวเราะในลำคอ ก่อนจะตอบชัดถ่อยชัดคำ ‘มาหาตีน’ อัก!ไม่พูดพร่ำก็จัดการถีบเข้าที่หน้าอกอีกฝ่ายเต็มแรง จนซวนเซแทบล้ม มันหันมาจะต่อยคืนแต่อคิณก็หลบทันแล้วอัดหมัดหนักๆเข้าที่หน้าไปอีกหลายหมัด จนมันเลือดกลบปาก นอนหมอบกับพื้น คนมันมือก็ไม่คิดจะหยุด ดึงคอเสื้อแล้วใส่หมัดไปตามลำตัวมันต่อ‘ปากดีมากใช่ไหมไอ้สัส มึงมันปากดีมากใช่ไหมไอ้เหี้ย!’ที่เคยตั้งปฏิญาณว่าถ้ายัยตัวแสบนั้นกล้ามีแฟน เ
“...” คิวหันไปมองยังเจ้าของชื่อ ที่ก็มองเขาอยู่ก่อนแล้ว แววตาอันทรงพลังเต็มไปด้วยรังสีอำมหิต อยู่ๆก็รู้สึกเสียวสันหลังยืนต่อไม่ไหวจะเดินออกไป “เดี๋ยวค่ะ” ปลาทูรีบเรียกไว้ ก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง ทำพี่ชายคนนั้นยืดตัว นั่งหลังตรง หัวใจกระตุกผิดจังหวะ “ปลาทูเป็นแค่น้องข้างบ้านพี่คิณน่ะค่ะ ไม่ใช่น้องสาวจริงๆ พี่คิณไม่ได้มีสิทธิ์อะไรในตัวปลาทูอยู่แล้ว” พลางเหลือบตามอง เห็นพี่คิณมองมาแทบจะกินหัวก็นึกสนุก “พี่...คิว ใช่ไหมคะ?”“อ่อ ครับ พี่ชื่อคิว” ชายหนุ่มมีสีหน้าดีขึ้น ต่างจากใครอีกคนที่ตอนนี้ใบหน้าดำมืดยิ่งกว่าพายุเข้ายัยทิงเจอร์กำลังท้าทายระบบเขา!“เอาโทรศัพท์มาสิค่ะ ปลาทูกดเบอร์ให้” แบบมือขอ ก่อนจะกดเบอร์ตัวเองใส่มือถือเขา “นี่เบอร์ปลาทูค่ะ”“แล้วพี่จะโทรหานะครับ” “ค่ะ” ปลาทูฉีกยิ้มหวานส่งให้ พอเห็นว่าเขาเดินออกไป คนยิ้มร่าก็ชวนสองสาวไปซื้อข้าวด้วยกัน ขณะที่โบนัสมองออกว่ายัยตัวแสบกำลังทำประชดใครรุ่นพี่คนนั้นพรวด! เด็กน้อยเดินออกไปซื้อข้าว คนโมโหไม่อยู่เฉย ลุกขึ้นตามร่างหนาเมื่อครู่ออกไปในทันที ขณะที่เพื่อนๆก็ลุกขึ้นตามไปด้วยทุกคนวันนี้คงมีคนได้หยอดน้ำข้าวต้ม!ระหว่างนั่งเรียน อยู
“ปลาทู” เข้าประตูมายิ้มก็โบกมือเรียกด้วยรอยยิ้มบางๆ เจ้าของชื่อจึงไม่รอช้าที่จะเดินไปหา หย่อนก้นนั่งลงกับเก้าอี้ตัวข้างๆ“มาเช้าจังยิ้ม” เอ่ยทัก ขณะยกมือขึ้นเท้าคางมองสำรวจใบหน้าเพื่อนที่ดูร่าเริงกว่าทุกวัน ยิ้มง่ายกว่าปกติ ทำเอาอีกคนน้ำเสียงติดขัด“ทะ ทำไมมองเราแบบนั้น” “เธอมี...ความรักเหรอ?” คนมีความรักมักจะดูเด็กลงไปนิดนึง ไม่ต้องมองใครอื่น คนข้างๆเธอนี้เลย “คะ ความรักอะไร ไม่มีหรอก” ปฏิเสธทั้งที่พวงแก้มแดงระเรื่อ“โกหกตกนรกนะจ๊ะ บอกเลย” ยกมือขึ้นชี้หน้าพร้อมยู่จมูกใส่อย่างหยอกเย้า เห็นเพื่อนมีความรักก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี ขณะเดียวกันสายตาก็พลันเห็นร่างเล็กเดินเข้าประตูมา จึงมือโบกเรียก “ปันปัน”“...” สาวน้อยน่ารักภายใต้แว่นสายตาหนาส่งยิ้มอ่อนๆ ลังเลว่าควรจะเดินไปหาดีไหม แต่อีกฝ่ายก็เรียกซ้ำ พร้อมเอ่ยชวนให้มานั่งด้วยกัน เธอจึงเดินไปหาแล้วนั่งลงอีกข้างหนึ่งของปลาทูแอบเกร็งเล็กน้อยเพราะทั้งชีวิต ยังไม่เคยมีเพื่อนเลยสักคน“นั่งด้วยกัน ฉันจะได้ไม่ลืมหน้าเธอ” ไม่ใช่ไร เห็นปันปันไปนั่งอยู่คนเดียวเงียบๆหลังห้องก็กลัวจะเหงา อาจเพราะอยู่กับพี่ข้างบ้านมากไปหน่อยทั้งภาษาปากและภาษากายเลยออ
“ฉัน...” เขาพูดไม่ออก เริ่มไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าต้องการอะไรกันแน่ เขาไม่ชอบการผูกมัด เธอก็ไม่คิดจะพูดถึงเขาไม่ชอบการมีสถานะติดตัว เธอก็ไม่คิดจะเรียกร้องเขาชอบที่จะมีอิสระ ดูท่าเธอก็คงจะให้เขาเต็มที่อีกเหมือนกัน“ถ้าพี่คิณรู้สึกผิดก็แค่ขอโทษ แค่นั้นก็พอแล้วค่ะ” เห็นเขาเงียบ ปลาทูจึงเน้นย้ำอีกรอบ“คือ...ฉัน...ขอโทษ” อคิณหายใจหนักหน่วง ยอมปล่อยคนตรงหน้าให้เป็นอิสระ “โอเคค่ะ” ยอมกันง่าย เธอก็ไม่ติดใจ “งั้นต่อไปพี่คิณไม่ต้องรู้สึกผิด ไม่ต้องคิดมากแล้วนะ ปลาทูโตพอที่จะเข้าใจว่าเรื่องเมื่อคืนมันคือธรรมชาติของมนุษย์ ไม่วันใดก็วันหนึ่งปลาทูก็ต้องเสียมันไปอยู่ดี อีกอย่าง...ปลาทูไม่อยากรู้สึกแย่ที่ความเป็นพี่น้องของเรามันหายไป ช่วงที่ผ่านมาที่เราไม่คุยกัน ปลาทูไม่มีความสุขเลย ปลาทู...อยากได้พี่คิณคนเดิมของปลาทูกลับมา”“...” อคิณนิ่งฟังเหตุผลของน้องอย่างเข้าใจ คนตรงหน้าไม่โกรธและไม่คิดอยากจะให้เขารับผิดชอบ มันคือเรื่องดีที่สุดที่เขาอยากจะได้จากทุกๆความสัมพันธ์ แต่ตอนนี้...เขากลับ...มึงอยากมีโซ่ห้อยคอเหรอวะ ไอ้คิณ?ช่างแม่งเถอะ! แบบนี้ก็ดีแล้วนิ“อะ ยาคุมฉุกเฉิน” คิดได้แบบนั้น มือหนาก็ล
หลังจากที่สงบสติตัวเองได้ ร่างเล็กก็หยัดตัวลงจากเตียง ทุลักทุเลเล็กน้อยเพราะเหมือนขาจะไม่มีแรง เดินเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเอง ใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีก็ออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดกางเกงขาสั้นธรรมดามือน้อยเลิ่กผ้าห่มขึ้นหวังจะเก็บเตียง จัดให้ดีๆเหมือนทุกวัน ทว่า...OMG! ปลาทูแทบกลั้นเสียงกรี๊ดไม่อยู่ บนผ้าปูที่นอนมีคราบสีแดงเปื้อนตรงนั้นนิดตรงนี้หน่อย ทำเอาแข่งขาอ่อน ไม่ต้องถามให้มากความว่ามันคือคราบอะไร“นี่เสียตัวไม่พอ ยังต้องเป็นคนรื้อผ้าปูที่นอนไปซักเองอีกเหรอเนี่ย”โอ้ย ปลาทูจะบ้าเสียงคนเดินลงบันได เรียกความสนใจจากใครอีกคนที่กำลังนั่งเล่นเกมส์อยู่หน้าทีวี ไม่ใช่ว่าอารมณ์ดีอะไรหรอก แค่อยากหาอะไรทำ ฆ่าเวลาและความรู้สึกนึกคิดที่วนอยู่ในหัวไม่หยุดอคิณรีบรุดตัวเดินเข้าไปหา เมื่อคนตัวเล็กเหยียบเท้าถึงบันไดขั้นสุดท้ายพร้อมกับตระกร้าผ้าในมือ ร่างบางแอบสะดุ้งตัวตกใจที่เห็นว่าเขายังอยู่ในบ้าน ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันอย่างคนทำตัวไม่ถูก ทุกอย่างดูแปลกใหม่ไปหมดทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาได้เตรียมตัวพูดหน้ากระจกไปแล้วตั้งหลายรอบ แต่พอเอาเข้าจริงกลับพูดไม่ออก ไม่รู้ว่าต้องเริ่มต้นยังไง ให้ตายเถอ
“พะ พี่คิณก็ขยับอยู่” “ฉันหมายถึง...เย_เธอแรงๆ” คำพูดที่ตรงไปตรงมาเป็นสิ่งที่ไวต่อความรู้สึกของคนใต้ร่าง นอกจากโพรงสาวจะตอดรัดแล้วยังผลิตน้ำออกมา ช่วยให้ลำกายที่ผลุบเข้าผลุบออก ทำหน้าที่ได้ดียิ่งขึ้น“ดะ เดี๋ยวพี่คิณ อร๊าย อะ” ปลาทูร้องเสียงหลงเมื่อคนร้อนแรงไม่คิดจะรอคำตอบ ออกแรงกระแทกความแข็งขื่อเข้ามาอย่างเอาแต่ใจ พร้อมกับเลื่อนปลายนิ้วผ่านผิวกายขึ้นมาสะกิดเขี่ยยอดอกที่ตั้งชัน ทำเอาคนเสียวกระสันแอ่นกายบิดเร่า อคิณมองว่าคนตัวเล็กโคตรเซ็กซี่ อดใจไม่อยู่ก้มลงดูดดึงเต้าอวบนุ่ม ยิ่งกว่าโหยหา สูดกลิ่นหอมเข้าปอดหนักๆ หลงใหลเรือนร่างยิ่งกว่าสิ่งใดพลับ พลับ พลับทุกการเคลื่อนไหวขับเคลื่อนเต็มไปด้วยความหนักหน่วง เสียงเนื้อกระทบบวกกับเสียงครวญคราง ส่งผลให้เราทั้งคู่จมอยู่ในห้วงของอารมณ์ความต้องการ ใบหน้าหล่อเหล่าผุดเหงื่อเม็ดเล็กเต็มกรอบหน้าและคิดว่าน้องก็คงเป็นเหมือนกัน“รีโมทแอร์อยู่ไหน” เอ่ยถาม กลัวว่าน้องจะผืนขึ้นจนเอาต่อไม่ได้“ยะ อยู่ตรงประตู อ่ะ” ฝ่ามือใหญ่จับแขนเล็กให้โอบลอบลำคอ ก่อนจะสอดท่อนแขนเข้าใต้แผ่นหลังเนียนที่ตอนนี้ชื้นไปด้วยเหงื่อ กระชับจับร่างเล็กพลิกมานั่งคร่อมบนตัก เอ็น