ตอนที่15 พี่น้องแบบ...เธอกับฉัน 1/2

“ปลาทู ยิ้ม นี้ปันปัน น้องรหัสพี่” มาวินแนะนำสาวน้อยหน้าตาน่ารักภายใต้แว่นกรอบหนาให้สองสาวรู้จัก ปลุกให้คนที่กำลังอยู่กับความคิดตัวเองได้สติ

“เราเรียนสาขาและห้องเดียวกันค่ะ” ยิ้มอธิบาย ขณะที่ปลาทูก็มีสีหน้าคล้ายคนที่พึ่งจะนึกออก 

“ใช่ๆ จำได้ล่ะ” ปลาทูนั้นพอจะเคยเห็นปันปันอยู่บ้าง เพียงแต่อีกฝ่ายนั้นค่อยข้างเป็นคนที่เงียบขรึม เราเลยไม่ค่อยได้คุยกัน “งั้นยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการนะปันปัน”

“อึม” เจ้าของชื่อขานรับในรลำคอ พลางระบายยิ้มบางๆ ไม่ใช่ว่าหยิ่ง แต่เธอแค่เป็นประเภทที่ไม่ชอบเข้าสังคม ติดสันโดษ จะเรียกว่า Introvert ก็คงไม่ผิด นี่ถ้าพี่รหัสไม่ชวนมาเธอคงจะนั่งเขียนนิยายอยยู่ในห้อง

การินกับเพทายก็แนะนำหญิงสาวน้องรหัสของตัวเองให้ทั้งสามรู้จักบ้าง ทำให้ปลาทูเริ่มจะพูดมากขึ้นเพราะเป็นคนพูดไม่หยุดอยู่แล้ว

“งั้นวันนี้พวกเราอยากดื่มอะไรก็สั่งเลยนะ พวกพี่เลี้ยงเอง” 

“เย้!” สาวๆรุ่นน้องชอบใจก่อนที่เพทายจะยกมือเรียกพนักงาน ทุกคนสั่งกันเรียบร้อยปลาทูก็เตรียมจะอ้าปาก

“คอสโม” อคิณสั่งแทน คอสโมโพลิแทนเป็นเครื่องดื่มที่มีเหล้าน้อย ดื่มง่าย น่าจะเหมาะที่สุดสำหรับคนที่ไม่เคยดื่มแอลกอฮอล์อย่างเธอ

“เดี๋ยวนะ” อาเธอร์ถึงกับต้องหันมาท้วง “ใจคอมึงจะให้น้องดื่มแค่น้ำผลไม้หรือไงวะ”

“เออ มาเที่ยวทั้งทีก็ต้องเอาให้สุด” การินเสริม

“สุดผ่อง” นี่ถ้าไม่เกรงใจเขาคงใช้คำแรงกว่านี้ ก่อนจะหันไปสั่งพนักงาน “ตามนั้นแหละ”

พนักงานเดินออกไปแต่ปลาทูยังชะเง้อคอมอง ที่จริงก่อนหน้านี้พอรู้ว่าต้องมาผับ เธอก็ลองค้นหาเครื่องดื่มแต่ละประเภทเช่นกัน แล้วอีที่พี่คิณสั่งเธอนั้นก็เหมือนจะใส่เหล้าไปแค่นิดเดียวเอง เลยอดไม่ได้ที่จะส่งสายตาใส่เขา

ใจคอพี่คิณคงจะไม่ยอมให้เธอได้เลือกอะไรเองเลยสินะ

“อะไร?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามเมื่อเห็นคนตัวเล็กมองแรงใส่ แต่ความนุ่มนิ่มของเรียวขาขาวก็ทำเอาอดไม่ได้ที่จะเกลี่ยเบาๆด้วยนิ้วโป้ง ส่งผลให้ขนขาของปลาทูลุกขึ้นเกลียว แล้วประเด็นคือปัดออกไม่ได้ด้วยนะ พอบอกก็หันมาทำหน้าดุใส่อีก 

ช่างไม่รู้เลย...ว่าคนโดนมันรู้สึกวูบวาบ

สองชั่วโมงต่อมา

โบนัสติดธุระพึ่งมาถึง ตอนแรกเขาจะนั่งที่ว่างข้างปลาทูแต่เพทายก็ย้ายมานั่งตัดหน้า ทำให้ต้องนั่งลงข้างยิ้มแทน เป็นที่พึงใจเพื่อนตัวดีที่ยังวางลำแขนแกร่งบนขาน้อง ตั้งใจบังสายตาของใครหลายๆคนที่จงใจเหลือบมองเรียวขาขาว โดยเฉพาะไอ้เด็กเวรนั้น จ้องมาอยู่ได้ สายตาหื่นๆของมันนั้นเขาดูออก

ใบหน้าหวาน ระเรื่อขึ้นเรื่อยๆตามระดับแอลกอฮอล์ในเลือด ที่ดื่มไปไม่ต่ำกว่าสิบแก้ว จากที่พูดคุยไม่หยุดปาก ตอนนี้ได้แต่นั่งยิ้มมองทุกคนแล้วหัวเราะ

“ปลาทู เราอยากเข้าห้องน้ำ” ยิ้มเดินมากระซิบบอก ที่จริงเธอปวดนานแล้วแต่เห็นว่าปลาทูยังพูดคุยสนุกปากจึงไม่อยากขัด เธอเองก็พึ่งเคยมาเที่ยวครั้งแรกจึงไม่ชินกับสถานที่แบบนี้

“อ่า ไปสิ” นั่งนานเธอก็จะไม่ไหวเช่นกัน แต่เพราะว่าใครอีกคนยังวางแขนบนตักจึงต้องบอกกล่าวเขาก่อน “ปลาทูจะไปเข้าห้องน้ำค่ะพี่คิณ” 

ไม่อยากจะเชื่อว่าพอแอลกอฮอล์เข้าปากแล้ว เธอจะสามารถคุยกับเขาได้บ้างอย่างไม่รู้สึกอึดอัดเหมือนหลายชั่วโมงก่อน

“อึม ฉันไปส่ง”

“ไม่ๆ” แตะแขนห้าม “ผู้หญิงไปกันเองน่าจะสะดวกกว่าค่ะ” ว่าจบก็ลุกขึ้นในทันที แต่แล้ว...

“เฮ้ย!/เฮ้ย!” 

ราวกับโลกหมุนจนซวนเซเหมือนคนหมดแรง แทบจะล้มหน้าคว่ำ ทำเอาทั้งโต๊ะตกอกตกใจยกมือจะรับตัว แม้แต่เพทายที่ไม่ค่อยพูดยังร้องเสียงหลง อคิณจึงรวบเอวบางมานั่งลงกับตักตัวเอง

พรึบ!

“ไหวหรือเปล่า?” น้ำเสียงเป็นห่วง 

“แผ่นดินไหวเหรอ สะเทือนแรงมาก” พอได้รับคำตอบทุกคนก็ระบายยิ้มบางๆ บ้างก็กลั้นขำในความคิดเด็ก

“กูว่าเมา” 

สภาพนี้กูว่าอีกเดี๋ยวมีภาพตัด”

“มึงรีบพากลับบ้านเถอะ”

“งั้นผมไปส่งปลาทูเองครับ” โบนัสเสนอตัว เตรียมจะเข้ามาซ้อนร่างปลาทู แต่มีเหรอที่คนพี่จะยอม

“ไม่ต้อง” สายตาคมนิ่งงัน พร้อมสอดแขนช้อนคนเมาขึ้นไว้ในอ้อมแขนแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะเน้นย้ำในน้ำเสียง “คนของกู กูดูแลเองได้”

โบนัสอึ้งไปชั่วขณะกับประโยคที่ฟังแล้วรู้สึกตงิดๆ คล้ายว่าอีกฝ่ายกำลังจะสื่ออะไรบางอย่าง

“เดี๋ยวมึง” เพทายรั้งเพื่อน ถอดแจ๊คเกตแล้วคลุมขาเด็กน้อย อคิณจึงพยักหน้าเป็นการขอบคุณ หันไปบอกลายิ้มเพื่อนของเด็กน้อยแทนก่อนจะแยกออกมา

“พี่คิณ ปลาทูยังไม่เมา ยังไม่อยากกลับ” บนพึมพำน้ำเสียงยานคาง มึนหัวจนต้องซบหน้าลงกับอกแกร่ง

“ขนาดนี้แล้ว ยังจะบอกว่าไม่เมาอีก” ส่ายหัวเบาๆ ลืมไป คนเมาที่ไหนจะบอกว่าตัวเองเมาวะ

อคิณอุ้มคนตัวเล็กมาจนถึงรถก็ค่อยๆวางร่างบอบบางลงกับเบาะ  รัดเข็มขัดให้เรียบร้อยก็กลับไปนั่งฝั่งตัวเอง มองความเรียบร้อยของคนข้างๆก็เอาเสื้อของเพื่อนมาปิดเรียวขาไว้ดีๆ กลัวตัวเองจะจิตใจวอกแวก

คนเมาหลับตลอดทางกลับบ้าน เลยไม่รู้ว่าใครอีกคนเอาแต่ลอบมองตัวเองเป็นระยะ 

พอถึงที่หมายอคิณก็เป็นฝ่ายอุ้มคนตัวเล็กเข้าบ้าน ตรงขึ้นไปยังชั้นสองห้องของคนไม่ได้สติ ไม่คิดจะเปิดไฟเพราะจำพื้นที่ภายในบ้านหลังนี้ได้ทุกตารางนิ้ว บวกกับแสงไฟจากด้านนอกที่ส่องเข้ามา พอให้ได้เห็นทาง 

บนเตียงกว้างขนาดคิงไซส์เต็มไปด้วยตุ๊กตาเป็ดเหลือง ส่วนใหญ่ขะเป็นเขาที่ซื้อให้ แอบงงว่าน้องชอบสีชมพูแต่เห็นเป็ดสีเหลืองทีไรเป็นต้องอ้อนให้ซื้อให้ทุกครั้ง แล้วไม่มีสักครั้งที่เขาจะปฏิเสธ

อคิณเลือกวางคนหลับสนิทตรงที่ว่าง คาดว่าคงเป็นที่ประจำของเธอ มือหนาจัดการถอดรองเท้าถุงเท้าให้เสร็จสรรพ เอาผ้าห่มคลุมให้ถึงอก ดูแลประดุจแฟน ทั้งที่ผ่านมายังไม่เคยทำให้ใครแบบนี้มาก่อน

ก่อนออกไปก็มานั่งคุกเข่าลงข้างเตียง ลอบมองใบหน้าหวานอย่างที่ไม่คิดจะทำแต่วันนี้ไม่รู้ว่าเป็นอะไร “ฝีนดีนะ ยัยตัวแสบ” มุมปากจุดรอยยิ้มบางๆ ขณะเกลี่ยปอยผมทัดหูให้อย่างเบามือ 

อยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม