ตอนที่14 พี่น้องแบบพูดไม่ค่อยถูก 2/2

“พวกพี่จะชวนไปปาร์ตี้ร้านไอ้ทายน่ะ ถือเป็นการเชื้อมสัมพันธ์น้องรหัส”

“น่าสนุกวะพี่ ผมขอไปด้วยสิ” โบนัสรีบเสนอตัว พร้อมว่างแขนพาดบนไหล่ของปลาทูอย่างลองเชิง ทำอคิณแทบขยับตัวพุ่งใส่แต่มาวินกับการินที่ประกบข้างก็จับไว้แน่น พลางกระซิบเตือนสติ

“ท่องไว้ว่านั้นน้อง ไม่ใช่เมีย อย่าออกอาการเยอะ”

“น้องเว้ย น้อง” 

สิ่งที่ทำได้คือกัดปาก ถอดหายใจหนักๆอย่างคนข่มอารมณ์ตัวเองแล้วทดเอาไว้ในใจ หมายหัวไอ้เด็กเวรนี้ลงบัญชีดำก่อนใครเพื่อน 

ขณะที่ปลาทูก็ปัดมือปลาหมึกออกแต่โบนัสก็พาดลงมาใหม่ เป็นแบบนี้อยู่หลายรอบจนเริ่มรำคาญเลยปล่อยไป ก่อนจะหันกลับมาสนใจรุ่นพี่ตรงหน้า

“งั้นปลาทูขอถาม...ผู้ปกครองก่อนนะคะ” ผู้ปกครองที่ว่านั้นก็ไม่ใช่ใคร คือพี่ข้างบ้านนั้นแหละ 

ดูสิว่าพูดขนาดนี้แล้วพี่คนขี้งอนจะว่าไง

“อ่า...งั้นถือว่าไป เพราะผู้ปกครองของเราก็ไป” อาเธอร์ตบบ่าเพื่อนเบาๆ

“ใช่ป่ะมึง?” การินก็ส่งสายตาถามเจ้าตัว

“อึม” ตอบเรียบๆ ทว่าในใจกลับลุ้นหนักว่าน้องจะว่าไงต่อ

“งั้น...” สีหน้าครุ่นคิด “ไปก็ได้ค่ะ”

แค่นั้นใบหน้าของรุ่นพี่ทุกคนก็ประดับด้วยรอยยิ้ม ปลาทูจึงหันไปชวนยิ้มให้ไปด้วยกันซึ่งยิ้มก็ตอบตกลง ส่วนโบนัสที่ขอไปด้วยคน สองสาวก็ตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า “ไม่”

เย็นวันศุกร์

หลังจากเลิกเรียนปลาทูก็กลับมาแต่งตัวที่บ้าน เตรียมไปปาร์ตี้ที่ว่า ตั้งแต่วันนั้นเธอกับพี่อคิณก็ไม่ค่อยได้พูดคุยกันเลย ถึงแม้บางวันจะไปทานข้าวที่บ้านเขา แต่ความสัมพันธ์มันก็ยังต่อไม่ติด ตอนนี้เธอเลยไม่แน่ใจว่าตัวเองจะสนุกไหม กลัวว่าจะทำให้งานกล่อย

“น่าจะโอเคแล้วนะ” ยืนหมุนตัวหน้ากระจกดูความเรียบร้อย พอมั่นใจก็ออกจากห้อง พร้อมกดเบอร์ต่อสายหายิ้มไปด้วย ทว่าพอเดินลงมาด้านล่างก็เห็นร่างสูงโปร่ง เจ้าของใบหน้าหล่อเข้มที่คุ้นเคย ยืนรออยู่ หน้าจอที่กำลังโทรออก นิ้วเรียวจึงกดวางไปก่อน

วันนี้ปลาทูแต่งตัวด้วยเดรสสายเดี่ยวสีดำรัดรูป โชว์สัดส่วนที่น่ามอง ความยาวที่สั้นขึ้นมาจากเข่าเกือบสองคืบอวดเรียวขาขาว ทำอคิณลอบกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ ใบหน้าหวานแต่งเติมเครื่องสำอางเล็กน้อยแต่เสริมให้เธอสวยจนใจสั่น

“เอ่อ...” สายตาคมที่ไม่แม้แต่กระพริบ เล่นเอาเธอทำตัวไม่ถูก พูดน้ำเสียงติดขัด “ดะ เดี๋ยวปลาทูไปเองได้” อีกอย่างเธอนัดกับยิ้มไว้แล้วด้วย แต่เหมือนคนที่พึ่งรู้ตัวจะไม่สน

“ฉันรอในรถ”

“แต่ว่า...อ้าว!” 

อคิณไม่รอฟัง พูดจบก็เดินออกมานั่งรอในรถ ก่อนจะวางมือทาบอกข้างซ้ายของตัวเอง มันกำลังเต้นแรงไม่หยุด “สวยขนาดนี้เลยเหรอวะ ทำไม...กูไม่เคยรู้มาก่อน”

ปลาทูได้แต่ยืนงุงงง ไม่เข้าใจกับการกระทำของคนหน้านิ่ง แต่ก็กดโทรออกหายิ้มอีกครั้งเพื่อจะบอกว่าไปรับไม่ได้แล้ว ซึ่งอีกฝ่ายก็ตอบมาว่าตอนนี้กำลังอยู่พี่รหัสอย่างอาเธอร์ ปลาทูจึงไม่ได้ว่าอะไร ก่อนจะวางสายแล้วหันไปล็อคประตูบ้านให้เรียบร้อย แล้วตามไปนั่งข้างๆคนขับ

ปึก!

ทันทีร่างเล็กขึ้นมาบนรถ กลิ่นหอมก็ฟุ้งเต็มคันรถ ทำเอาคนตัวโตสติไม่อยู่กับร่องกับรอย อยู่ๆก็มีความคิดประหลาด ...อยากเอาจมูกไปดอมดม ต้องสะบัดหัวไล่ความคิด ไม่กล้าคุยด้วย ส่วนหนึ่งก็เพราะไม่รู้จะเริ่มยังไง อีกส่วนก็เพราะกลัวว่าน้ำเสียงจะกระท่อนกระแท้นจนพูดผิดๆถูกๆ แม้แต่จะหายใจสูดกลิ่นเข้าปอดแรงๆยังไม่กล้า

ปลาทูลอบมองคนข้างๆเล็กน้อย เห็นเขาเอาแต่ขมวดคิ้วคล้ายคนคิดมากก็รู้สึกอึดอัด เข้าใจว่าคนพี่ยังโกรธกันจนไม่อยากมองหน้าเธอ มันเป็นสถานการณ์ที่ค่อนข้างแย่อย่างบอกไม่ถูก

ทำไมความสัมพันธ์ของเราถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้นะ?

@ Over Night 

ร่างเล็กเดินลงจากรถแต่ไปได้ไม่ถึงห้าก้าว เสื้อหนังตัวใหญ่ก็วางแมะลงมาคลุมบนไหล่ พอหันไปมองคนตัวโต เขาก็ทำหน้านิ่ง พลางให้เหตุผล “ข้างในมันหนาว” มือบางเตรียมจะดึงออก ทว่าอคิณก็โน้มใบหน้าลงมา ให้อยู่ในระดับเดียวกัน พร้อมชี้หน้าเธอ แววตาดุดัน “ถ้าถอด ฉันจะจับเธอขังไว้ในรถนี้แหละ”

“...” ปากบางเม้มเข้าหากันแน่น เกิดกลัวคนตรงหน้าขึ้นมาเสียดื้อๆ สอดแขนใส่เสื้ออย่างว่านอนสอนง่าย ก่อนจะเดินหนี เข้าไปด้านใน

เสียงเพลงบีทหนักส่งผลให้หัวใจเต้นตาม เป็นครั้งแรกที่ปลาทูได้ย่างกายเข้ามาให้สถานที่ที่เรียกว่าผับ ผู้คนต่างลุกขึ้นเต้นร่ายรำพร้อมกรีดร้องส่งเสียงแข่งกับดนตรี 

หมับ!

อคิณเอื้อมโอบเอวคอดไว้ พร้อมกระชับกดคนตัวเล็กให้อยู่ติดตัวมากที่สุด โดยให้เหตุผลว่า “คนเยอะ” ส่วนหนึ่งก็กันไอ้พวกผู้ชายที่มองเธอตาเป็นมัน จนน่าหงุดหงิด ปลาทูก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะกำลังมึนกับแสงไฟที่ล้อตา ไม่นานก็ฝ่าผู้คนขึ้นมาชั้นสองได้

ไม่ต้องชะเง้อคอมองหา อคิณก็เห็นกลุ่มของตัวเองนั่งอยู่ที่โต๊ะประจำ 

“น้องปลาทูน่ารักจังเลยค่ะ” มาวินกล่าวทักทายเป็นคนแรกด้วยรอยยิ้ม จงใจแกล้งให้เพื่อนรักลมออกหูเล่น

“จะแดกเหล้าหรือแดกตีนกู” น้ำเสียงเรียบนิ่ง ทว่าสายตากลับเอาเรื่อง ภายในโต๊ะมีเพื่อนๆของอคิณที่อยู่กันครบองค์ แต่ละคนแต่ตัวเรียบง่าย ทว่ากลับดูหล่อเหลาราวกับนายแบบที่เดินออกมาจากนิตยาสาร 

ยิ้มมาถึงแล้ว นั่งอยู่ข้างพี่รหัสตัวเอง โบกมือส่งยิ้มร่า ปลาทูจะเดินไปนั่งด้วยแต่ก็ถูกมือตุ๊กแกที่โอบเอว เกาะไว้ไม่ปล่อย

“พี่คิณ ปลาทูจะไปนะ...”

“นั่งลง” ออกคำสั่งแล้วกดเอวบางให้นั่งลงข้างกัน ปลาทูข้องใจแต่ก็ยอมนั่งลงเพราะอีกฝ่ายดูตึงกว่าทุกครั้ง ทำเธอเสียววูบไปทั้งแย่นหลัง 

กระโปร่งสั้นเลิกขึ้นจนเห็นขาอ่อน คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน รู้สึกขัดหูขัดตา ก้มหน้าลงกระซิบ “รอบหน้าอย่าใส่สั้นแบบนี้อีก” ก่อนจะปล่อยเอวบางแล้วเปลี่ยนมาวางมือลงบนขาเรียวแทน

“เออ..เดี๋ยวปลาทูใช้เสื้อปิดได้” กระซิบกลับ รู้สึกแปลกๆ ขณะที่พวงแก้มพลันร้อนฉ่าอย่างไม่ทราบสาเหตุ จะถอดเสื้อที่คนพี่ให้ไว้คลุมไหล่ไว้ แต่พอเห็นสายตาคมกริบที่หันขวับมามองจึงลดมือลงเองอัตโนมัติ

งื้ออ...ทำไมต้องทำหน้าดุ ปลาทูแค่รับฝากเอาขนมมาให้เองนะ ไม่ได้ไปขี้ใส่มอเตอร์ไซค์สุดรักของพี่สักหน่อย ทำไมต้องโกรธกันไม่หายแบบนี้ด้วยเนี่ย

อึดอัด อึดอัด ใครก็ได้ช่วยปลาทูที