บทที่ 1.0 บทเริ่มต้นของโชคชะตา

ต้นไม้ยอดหญ้าที่เริ่มผลิใบในสวนสาธารณะขนาดใหญ่ใจกลางเมืองให้ความรู้สึกสดชื่น มีชีวิตชีวา สถานที่แห่งนี้จึงคลาคล่ำไปด้วยผู้คนหลากหลายวัยมาพักผ่อนหย่อนใจกับครอบครัว ร้านรวงริมถนนทางด้านขวาเริ่มประดับดอกไม้หลายหลากสีและตกแต่งบริเวณร้านให้สวยงามเพื่อดึงดูดลูกค้า

หลิวลี่เซียง นักศึกษาคณะอักษรศาสตร์ ปีสาม ก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ชื่นชอบการเดินเล่นเที่ยวชมธรรมชาติและจดบันทึกสิ่งต่าง ๆ เธอคิดว่าในวันหยุดสุดสัปดาห์จะออกไปเดินเล่นแต่เช้าในสวนแห่งนี้ แล้วตอนขากลับค่อยแวะซื้อหนังสือมาอ่านสักเล่ม แม้ว่าในห้องจะมีหนังสือที่ดองเก็บไว้มากมายก็ตาม

ขณะเดินเล่นอยู่รอบนอกสวน ท้องฟ้าที่แจ่มใสตั้งแต่ช่วงเช้ากลับมีเค้าลางก้อนเมฆเริ่มก่อตัว สายลมพัดพากลิ่นไอดินมาตรงที่หลิวลี่เซียงยืนอยู่ เธอจึงเดินจ้ำอ้าวไปร้านหนังสือในซอยก่อนเม็ดฝนจะโปรยปรายลงมา

ขออภัย ร้านอยู่ระหว่างปิดปรับปรุงชั่วคราว

ฝนเม็ดใหญ่เริ่มหล่นกระทบพื้น เธอควานหาร่มพับในกระเป๋าก่อนนึกขึ้นได้ว่าลืมไว้ที่หอพัก พลันเหลือบเห็นแสงสลัวจากร้านกาแฟฝั่งตรงข้าม จึงตัดสินใจไปหลบฝนในร้านแห่งนี้

“มอคค่าเย็นเพิ่มหวานหนึ่งแก้วค่ะ”

หลังจากสั่งเครื่องดื่มเรียบร้อย เธอก็เดินไปนั่งเก้าอี้ไม้ริมหน้าต่าง ทอดสายตาไปข้างนอกร้าน คิดเรื่องราวต่าง ๆ เรื่อยเปื่อยแล้วจดลงในสมุดบันทึกที่มักพกติดตัวอยู่เสมอ

“มอคค่าเย็นค่ะ สมุดบันทึกเล่มนี้ทางร้านแจกให้ฟรีเนื่องจากเปิดร้านวันแรกนะคะ”

“ขอบคุณค่ะ” หลิวลี่เซียงกล่าวขอบคุณแล้วรับมาดู สมุดมีขนาดพอดีมือ หน้าปกเป็นลวดลายภาพสีน้ำแบบจีนโบราณ ด้านในเป็นกระดาษเปล่าสีนวล มีเชือกคั่นกระดาษเส้นเล็กสีแดง ดูรวม ๆ แล้วสวยงามอย่างน่าประหลาด เธอจึงตั้งใจจะใช้สมุดเล่มนี้แทนเล่มที่พกอยู่

กรุ๊งกริ๊ง กรุ๊งกริ๊ง เสียงกระดิ่งตรงประตูดังขึ้นเมื่อชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน เขากวาดสายตาดูเมนูแล้วสั่งน้ำสตรอว์เบอร์รีปั่น เมื่อหลิวลี่เซียงได้ยินเสียงกระดิ่งดัง เธอก็หลุดจากภวังค์เงยหน้ามองไปยังหน้าร้าน ราวกับสวรรค์มาโปรด แค่มองเห็นใบหน้าและลักษณะท่าทางของเขา พล็อตนิยายในหัวก็เริ่มทำงานในทันที พลางคิดว่าเขาคนนี้แหละคือพระเอกเรื่องถัดไป

เขาเดินมานั่งเก้าอี้ที่อยู่ข้าง ๆ แล้วหยิบแท็บเล็ตออกมาจากกระเป๋าเป้ ทำท่าครุ่นคิดสักพักก่อนบรรจงวาดภาพร้านดอกไม้ที่ค้างไว้ หลิวลี่เซียงไม่อาจละสายตาจากเขาไปได้เลย เธอแอบมองดูเขาทำงานอย่างจดจ่อจนลืมตัว เพราะรู้สึกคุ้นหน้าแต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อน

เวลาผ่านไปสองสามชั่วโมงจนฝนเริ่มซา เธอจึงเก็บข้าวของเตรียมขึ้นรถเมล์กลับหอที่อยู่ห่างออกไปสามป้ายรถเมล์ พลางมองเขาอีกครั้งก่อนเดินออกจากร้าน โดยมีสายตาคู่หนึ่งมองตามหลัง

ขณะที่เธอกำลังลงจากรถเมล์ เสียงแหลมตะโกนของหญิงสาวผมยาวสลวยใส่ส้นสูงกำลังวิ่งมาหาเธอด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“อาเซียง รอด้วย”

“ซินซิน ไม่ต้องรีบก็ได้ เดี๋ยวหกล้ม” ซินซิน หรือ ไป๋เยว่ซิน คือเพื่อนสนิทของหลิวลี่เซียง ในวัยเด็กบ้านของทั้งสองคนอยู่ในระแวกเดียวกัน นอกจากเรียนห้องเดียวกันแล้ว ทั้งสองยังไปโรงเรียนพร้อมกันและชอบไปปั่นจักรยานเล่นริมแม่น้ำอยู่บ่อย ๆ จึงมีความสนิทสนมเป็นพิเศษ แม้ว่าตอนขึ้นชั้นมัธยม ไป๋เยว่ซินต้องย้ายบ้านไปอยู่ต่างเมือง ก็ยังคงติดต่อถามสารทุกข์สุขดิบกันอยู่เสมอ เมื่อสอบติดมหาวิทยาลัยแห่งเดียวกัน จึงตัดสินใจอยู่หอพักด้วยกันและไปเที่ยววันหยุดเหมือนอย่างที่เคย

“อาเซียง หาข้าวกินกันเถอะ มัวแต่ฝึกงานยังไม่ได้กินอะไรเลย”

“งั้นรีบขึ้นห้องกัน เดี๋ยวฉันทำกับข้าวให้กินนะ”

----------------------------------------------------------------------

“ซินซิน ตื่นได้แล้ว วันนี้เรามีนัดไปดูดอกโบตั๋นนะ” หลิวลี่เซียงปลุกเพื่อนที่นอนอยู่เตียงข้าง ๆ อย่างนุ่มนวล ไป๋เยว่ซินค่อย ๆ ลุกขึ้นด้วยความงัวเงีย หลับตาเดินเข้าห้องน้ำ แต่หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เพื่อนคนนี้ดูสวยสดใสราวกับคนละคน

“อาเซียง ถ้าขึ้นรถเมล์สายเก้าไม่ทันเดี๋ยวเรียกแท็กซี่ก็ได้”

ไป๋เยว่ซิน ลูกสาวคนเล็กตระกูลใหญ่ เจ้าของโรงแรมหลายแห่ง มีชีวิตร่ำรวย สุขสบาย ไม่เคยต้องขัดสนเงินทอง เธอสามารถเลือกที่จะอยู่คอนโดใจกลางเมือง มีรถยนต์ส่วนตัวพร้อมคนขับรถรับส่ง และพี่เลี้ยงคอยดูแลอาหารการกินเหมือนกับทายาทคนดังอื่น ๆ ก็ได้ แต่เธอก็ชอบที่จะใช้ชีวิตธรรมดาสามัญเหมือนตอนเด็ก ๆ มากกว่า เธอมีความสุข สนุกสนาน เมื่อได้อยู่กับเพื่อนสนิทอย่างหลิวลี่เซียง

เทศกาลชมดอกโบตั๋นในช่วงกลางเดือนนั้น เป็นที่นิยมของผู้คนมากมาย แค่ได้เห็นดอกโบตั๋นหลากหลายสีบานสะพรั่งทั่วทั้งสวน ก็ทำให้จิตใจรู้สึกสดชื่น ผ่อนคลาย

“ซินซิน จะถ่ายรูปแล้วนะ เธอยืนตรงนี้ โอเค สวยแล้ว”

“ไปถ่ายเซลฟี่ตรงนั้นกัน” หลิวลี่เซียงพูดพลางชี้ไปที่พุ่มดอกโบตั๋นสีขาว ก่อนคล้องแขนไป๋เยว่ซินเดินไปอย่างเบิกบานใจ

“โอ๊ะ! ผู้ชายคนนั้นนี่”

“คนไหน” ไป๋เยว่ซินมองตามสายตาของเธอ

“คนนั้นไง ที่เคยเล่าให้ฟัง ว่ารู้สึกคุ้นหน้าเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน” หลิวลี่เซียงพูดถึงชายหนุ่มคนที่เธอเจอในร้านกาแฟเมื่อเดือนก่อน

“อื้ม คุ้นหน้าจริงด้วย ขอนึกก่อน” ไป๋เยว่ซินทำท่าครุ่นคิด ก่อนจะพูดต่อ “อ๋อ ลูกพี่ลูกน้องของซือมู่เฉิน ตาคนเจ้าชู้นั่น”

แค่นึกถึงซือมู่เฉิน ไป๋เยว่ซินก็รู้สึกหมั่นไส้คู่หมั้นคู่หมายที่พ่อแม่ให้แต่งงานด้วยเพื่อเสริมบารมีทางธุรกิจ เธอเข้าใจว่าพ่อแม่หวังดีอยากให้ลูกสาวมีสิทธิ์มีเสียงในบริษัทมากขึ้น สามารถใช้อำนาจสยบความวุ่นวายของคณะกรรมการบริหารได้ แต่โดนคลุมถุงชนแบบนี้ก็ไม่ไหว เธอจะช่วยพี่สาวบริหารธุรกิจของตระกูลและแต่งงานกับคนที่รักเท่านั้น ทุกวันนี้เธอจึงมุ่งมั่นเรียนรู้งานบริหารต่าง ๆ ในยามว่างและวันหยุดปิดเทอม แต่ก็ไม่พลาดที่จะปลีกตัวมาผ่อนคลายสมอง ความเหนื่อยล้าและเติมพลังให้ชีวิต แค่ได้ทำสิ่งที่เคยทำตอนเด็ก ตอนที่ยังไม่ต้องรับรู้และแบกรับภาระอะไรก็มีความสุขมากแล้ว หลิวลี่เซียงรู้ดีว่าเพื่อนสาวนั้นต้องเผชิญกับอะไรมาบ้าง เธอจึงคอยให้กำลังใจและชวนไปเที่ยวเล่นยามว่างอยู่เสมอ

“ผู้ชายคนนั้น เหรินฮ่าวหราน ฉันเคยเจอตอนไปบ้านตระกูลซือสองสามครั้ง ไม่คิดว่าจะได้เจอที่นี่ ออกจะเป็นคนเก็บตัวไม่เข้ากับคนเยอะ ๆ ”

“อื้ม มิน่าล่ะ รู้สึกคุ้นหน้า” หลิวลี่เซียงเผลอยิ้มออกมา

“อาเซียง ทำหน้าแบบนี้ คือยังไง”

“เปล่านิ แค่จะเอามาเป็นตัวละครในนิยายเรื่องใหม่แค่นั้นเอง จริง ๆ นะ” หลิวลี่เซียงพูดเสียงสูงพลางหุบยิ้ม

ท่ามกลางหมู่มวลดอกโบตั๋นสีขาว เหรินฮ่าวหรานนั่งอยู่ตรงม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ กำลังตั้งใจวาดภาพพุ่มดอกไม้ที่มีฉากหลังเป็นศาลาริมน้ำ เมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงสองคนคุยกัน ก็เงยหน้าขึ้นมาดูแวบหนึ่ง ก่อนก้มหน้าวาดรูปต่อ มุมปากข้างหนึ่งของเขายกขึ้น

“อาเซียง ตรงนั้นมีจักรยานให้เช่าด้วย ไปกันเถอะ”

“อื้อ ปั่นจักรยานเล่นริมน้ำกัน อากาศกำลังดี”

“อาเซียง ตรงนั้นมีสายไหมด้วย ฉันอยากกิน”

“อื้อ แล้วไปกินขนมตรงร้านหัวมุมกัน มีแต่คนบอกว่าอร่อย”

ทั้งสองคนพูดคุยกันไม่หยุด แถมแวะชิมขนมของกินตลอดทาง เป็นวันหยุดพักผ่อนหย่อนใจที่อยากให้เวลาเดินช้า ๆ กว่าทุกวัน

---------------------------------------------------------------------

เช้าวันจันทร์ ขณะที่นักศึกษาใหม่กำลังวุ่นวายกับการเลือกชมรม หลิวลี่เซียงเลือกเข้าชมรมศิลปะเพราะอยากฝึกฝีมือไว้วาดรูปทำหน้าปกนิยายแม้จะไม่มีพรสวรรค์ด้านนี้เลยก็ตาม เธอเดินตามแผนที่ไปห้องชมรม บรรยากาศในห้องเงียบสงบ ตรงมุมขวามีเพียงชายคนหนึ่งนั่งวาดรูปอยู่ แสงอาทิตย์ส่องกระทบใบหน้าของเขา เมื่อได้ยินเสียงคนเดินเข้ามา เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ

“สมาชิกใหม่เหรอ ดูเหมือนเธอจะมาเร็วไปหนึ่งวันนะ ชมรมเรานัดกันวันพรุ่งนี้ เธอชื่ออะไร อยู่ปีไหน” เหรินฮ่าวหรานถามตอนเดินมาที่โต๊ะลงทะเบียน

“อ่อ หลิวลี่เซียง ปีสาม”

“เหรินฮ่าวหราน ปีสาม” เขาแนะนำตัวกับเธอ

“นั่งเล่นที่นี่ก่อนได้นะ ถ้ายังไม่อยากกลับ”

“ไม่เป็นไร ไม่อยากรบกวนสมาธินาย เจอกันพรุ่งนี้นะ” เธอตอบกลับก่อนขอตัวกลับ

“อื้อ เจอกัน” เขาตอบสั้น ๆ

หลิวลี่เซียงเดินกลับหอด้วยความประหลาดใจเพราะไม่คิดว่าจะได้เจอเขาอีกครั้งแถมอยู่ชมรมเดียวกัน ทำไมซินซินถึงไม่บอกว่าเขาเรียนอยู่ที่เดียวกับเรานะ ดูแล้วเขาก็ไม่ได้เป็นคนเงียบ ๆ ขนาดนั้นนี่นา

---------------------------------------------------------------------

คืนนั้น หลิวลี่เซียงนั่งเขียนนิยายเรื่องเก่าที่ค้างไว้จนดึกดื่น ก่อนเข้านอน เธอได้ยินเสียงใครบางคนเป่าขลุ่ยเบา ๆ จากด้านนอก ท่วงทำนองแช่มช้า ๆ ดูเศร้าสร้อย ด้วยความที่เหนื่อยล้าจากการเรียนมาทั้งวัน เธอจึงค่อย ๆ ผล็อยหลับไปก่อนที่เสียงเพลงขลุ่ยจะจบลง

เช้าวันต่อมา

“อาเซียง ตื่นสิ อาเซียง ๆ” เสียงของไป๋เยว่ซินร้องเรียกเพื่อนด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นเธอนอนร้องไห้

หลิวลี่เซียงสะดุ้งตื่น แววตาเศร้าสร้อยแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“ฝันร้ายเหรอ” เธอถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

“อื้อ ในฝันเศร้ามากเลย” หลิวลี่เซียงพูดพลางเช็ดน้ำตาที่อาบแก้ม

“โอ๋ ๆ ไม่เป็นไรนะ อาเซียง ก็แค่ความฝัน เธอไม่ต้องคิดมาก เล่าให้ฉันฟังได้นะ” ไป๋เยว่ซินปลอบ

เธอเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในฝันให้เพื่อนฟัง รายละเอียดในฝันแม้จำได้ไม่หมด แต่เธอก็จำความรู้สึกต่าง ๆ ได้ดี นอกจากนั้นเธอยังจดเรื่องราวต่าง ๆ ในฝันลงในสมุดบันทึกที่ได้มาจากร้านกาแฟ คิดว่าจะเอาไว้เป็นพล็อตเขียนนิยายแล้วเปลี่ยนตอนจบให้ต่างจากที่เธอฝัน

เวลาผ่านมาหลายเดือนแล้ว หลิวลี่เซียงเพิ่งสังเกตว่าเธอมักจะฝันร้ายในคืนที่ได้ยินเสียงขลุ่ย บางทีเธอจะร้องไห้ตอนหลับหรือไม่ก็สะดุ้งตื่น แล้วไป๋เยว่ซินจะเป็นคนคอยปลอบเธอทุกครั้ง

“อาเซียง คืนนี้สงสัยฝันดี นอนยิ้มเชียว” ไป๋เยว่ซินมองเพื่อนด้วยความสงสัย “ดีแล้วล่ะ นอนหลับฝันดีนะ อาเซียง”

หลังสอบเสร็จวันสุดท้าย ทั้งคู่ทำอาหารกินเลี้ยงฉลองที่หอพัก ส่วนไป๋เยว่ซินถือไวน์มาด้วยสองขวด

“อาเซียง ดื่มไวน์กัน ยี่ห้อนี้พ่อชอบเอาไปซ่อนไว้ ดูท่าทางน่าอร่อยนะ” ไป๋เยว่ซินกล่าวอย่างตื่นเต้น

“ไม่ดีมั้ง เดี๋ยวโดนดุหรอก”

“พ่อไม่ว่าอะไรหรอกน่า แค่ขวดสองขวด ที่บ้านมีอีกเป็นโหล”

หลังจากกินเลี้ยงดื่มไวน์ไปสักพัก หลิวลี่เซียงก็เดินเซซ้ายขวาไปนั่งหน้าโต๊ะทำงานแล้วก้มลงจดอะไรบางอย่าง

ไป๋เยว่ซินที่เพิ่งคุยโทรศัพท์เสร็จ หันมาเห็นหลิวลี่เซียงขีด ๆ เขียน ๆ สมุดบันทึกก่อนฟุบหลับตรงโต๊ะทำงาน จึงพามานอนบนเตียงแล้วห่มผ้าให้ ก่อนเดินมาดูสมุดบันทึก

“อาเซียง เมาขนาดนี้ยังเขียนนิยายได้อีกเหรอ น่านับถือจริง ๆ”

ไป๋เยว่ซินที่ตาสว่างอยู่ ค่อย ๆ เปิดอ่านสมุดบันทึกทีละหน้า ในนั้นมีเรื่องราวจากความฝันที่เธอเคยฟังและพล็อตนิยายเรื่องอื่น ๆ อยู่ ปกติแล้วหลิวลี่เซียงจะคอยส่งต้นฉบับให้เธออ่านก่อนเสมอ

“เอ๋ พล็อตนี้คุ้น ๆ มากเลยนะ แต่จบไม่ถูกใจเลยอ่ะ” ไป๋เยว่ซินบ่นพึมพำเมื่อได้อ่านตอนจบ เธอจึงเขียนคอมเมนต์ตอนจบของเรื่องนั้นใหม่ แล้วเปิดหน้าต่อไป

“หน้าที่กำลังเขียนเมื่อกี้นี่ แต่เอ๊ะ! ไหนว่าไม่ได้คิดอะไรกับเหรินฮ่าว หราน ทำไมแต่งเนื้อเรื่องเหมือนหลงรักเขาไปแล้วอย่างนั้น” ไป๋เยว่ซินอ่านเนื้อความแล้วเกิดนึกสนุกขึ้นมา เธอค่อย ๆ ตัดกระดาษหน้านั้นออก แล้วพับใส่ซองจดหมาย หน้าซองเขียนชื่อเหรินฮ่าวหราน เธอคิดจะนำจดหมายนี้ไปหย่อนกล่องรับจดหมายของเขาวันเทศกาลชีซี

คืนวันพระจันทร์เต็มดวง หลิวลี่เซียงนั่งที่เตียงของเธอริมหน้าต่างสายตามองดวงจันทร์กลมโตอยู่พักหนึ่ง เธอได้ยินเสียงขลุ่ยดังมาจากด้านนอกห้องอีกครั้ง แต่กลับไม่มีเรี่ยวแรงเดินตามเสียงเพลงนั้น เธอค่อย ๆ หลับตาลงก่อนจมเข้าสู่ห้วงนิทรา